De ontmoeting vond plaats in tekenstudio de Plaatjesmaker in Amsterdam, waar Peter de Wit elke dag samen met Aloys Oosterwijk, Ben Westervoorde en Floris Oudshoorn, de hele dag strips maakt. Bij binnenkomst word ik hartelijk ontvangen door Peter de Wit en Aloys Oosterwijk, want de rest is er op dat moment niet. Ze werken hier aan grote tekentafels met in het midden een lichtbak, om schetsen over te trekken. “Kijk, het handige van werken met mensen om je heen, is dat je je strips gelijk kan laten beoordelen door iemand. In je ééntje gaat dat een beetje moeilijk. Ook kunnen we elkaar op ideeën brengen, voor strips. We inspireren elkaar!”, zegt Peter de Wit.

 Vervolgens loop ik met hem naar de plek achter de tekenruimte, waar we onder het toeziend oog van alle ingelijste albumcovers, die Peter de Wit, Hanco Kolk en Aloys Oosterwijk in de loop der jaren hebben gemaakt, kunnen beginnen met het gesprek.

Van boerenzoon, tot winnaar van de Stripschapsprijs en andere successen

 Peter de Wit werd op 10 Maart 1958 als jongste van 7 kinderen geboren in Heemskerk, waar de Familie de Wit een boerenbedrijf had. Al snel begon Peter met het tekenen, want dat was een grote hobby van hem. “Ik maakte gewoon tekeningetjes, en portretten, wat alleen niet zo’n succes was”. Maar vanaf zijn twaalfde, ging Peter zich op het medium strips storten. “Tja, waarom strips… dat gebeurt gewoon, het sprak mij aan! Iemand die niet grandioos kan tekenen, kan op die manier toch een verhaal vertellen, en dat vond ik wel makkelijk. Ik had ook een abonnement op het stripblad Sjors, waar strips in stonden van Prins Valiant en Robbedoes. Maar vooral de strips van Bob de Moor inspireerden mij”. 

 De familie de Wit verhuisde naar Assendelft en Peter de Wit begon samen met zijn vriend Gerard Aartsen het tegenwoordig antiquarische stripblad Striprofiel. Gerard was goed in schrijven, en Peter in tekenen. Zo schreef Gerard de artikelen en belde prominente stripmakers voor een interview, want dat durfde Peter niet. Peter ging dan wel mee en maakte de lay-out & de strips voor het blad. “Ik wilde graag mijn strips publiceren, en dus was dit een mooie gelegenheid daarvoor. Want als ik niet ergens in sta, dan doe ik niks, dan is het zinloos”.

 Op het Atheneum kreeg hij altijd hoge cijfers voor zijn tekeningen. Ook zat hij in een klein groepje met mensen die graag tekenden. “Ik ging voor de schoolkrant karikaturen maken van de leerkrachten. Ik kreeg toen een zekere populariteit onder de leerlingen, alleen de leraren werden soms zelfs kwaad, vooral de economieleraar, die het helemaal niks vond. Strips vonden ze op die school vervelend, dus mochten we daar ook geen Striprofiel verkopen”.  Toen hij 17 was, ging hij publiceren in het huis-aan-huisblad De Kennemer, met zijn strip Jochem, voor fl.25,- per strook.

 Nadat hij geslaagd was met een “pretpakket”, ging Peter Fins studeren, want zijn vader dacht niet dat hij met alleen strips zijn brood kon verdienen. Maar al snel stopte Peter met zijn studie en ging zich richten op de strips. En met succes, want in 1979 stond de eerste aflevering van de cowboystrip Stampede(!) in  het stripblad EPPO. “De EPPO was het enige echte stripblad in die tijd. Door Striprofiel kende ik ook al aardig wat mensen uit de stripwereld. Ik stuurde dan soms wat materiaal op of ging langs, en dan zeiden ze altijd “NEE!”, maar nu zochten ze een cowboy strip, die ik dan mocht maken. Ik was vroeger dol op de t.v.-serie Raw Hide, en daarop geïnspireerd maakte ik Stampede(!)”.  

 Vanaf dat moment begon zijn carrière te lopen. Hij maakte de strip “de Familie Fortuin”, schreef de scenario’s voor de populaire stripreeks Gilles de Geus van Hanco Kolk, maakte met Hanco Kolk de fotostrip en gelijknamige VPRO serie Mannetje & Mannetje, en presenteerde met hem de Teleac-cursus Strip- en Cartoontekenen.

 Sinds 1994 maakt Peter de strip Sigmund voor De Volkskrant, over een kleine cynische psychiater, waarmee hij bij het grote publiek bekend werd. “Ik wilde altijd al een krantenstrip maken, als bijvoorbeeld Peanuts. Op een gegeven moment verzin je dan een psychiater en al gauw heb je genoeg grappen rond dat thema bedacht, zodat je naar een krant kan stappen”. 

 Mede door Sigmund werd Peter de Wit in 1999 zelfs onderscheiden met de Stripschapsprijs, voor zijn gehele oeuvre! De prijs heeft hij thuis op zijn bureau neergezet.

Sigmund, een grafisch genot!

 Peter heeft bijna alle grappen van zijn strips zelf bedacht, maar soms roept iemand wat in de studio en dan denkt hij: “Hé, een grap!”, en na het vragen van toestemming, verwerkt hij hem in de strip. “Ik zit ook een beetje in een ritme, qua het bedenken van grappen, het komt gewoon elke keer weer in me op. Ik maak ook met Hanco Kolk de strip S1ngle voor het Parool. We konden een keer niks bedenken, en toen zei Hanco, “Laten we in het bos gaan wandelen”. Als je dan zo gaat lopen, en je bent niet meer bewust bezig met het bedenken van een grap, dan komen ze ook vanzelf in je achterhoofd naar binnen”. Naast de humor, is de vormgeving vooral belangrijk in Sigmund. Hij vindt het vooral leuk, om te spelen met de lay-out en nieuwe vormen te ontdekken en te gebruiken. Alles moet mooi helder en strak zijn met afwisseling.

Bij het maken van Sigmund, gaat Peter de Wit zo te werk:

 Na het verzinnen van de grap, begint Peter met het schetsen. Wanneer hij Sigmund tekent, begint hij eerst met het tekenen van de vorm van het hoofd, dan de ogen, de neus, de mond, de oren en z’n ringbaard. Vervolgens tekent hij het lijf. Met een Rotring 0.5 HB vulpotlood, trekt hij de schets over met behulp van de lichtbak, op Schoellershammer Durex Technischer Zeichenpapier |m|. Dan inkt hij de strip, met een Conté omsteekpen en Talens Oostindische inkt. Daarna lettert hij de strip, met een Pilot 0.3 watervaste stift en gumt hij de potloodlijnen uit met een Koh-I-Noor gum. Nu de strip klaar is, brengt hij hem persoonlijk weg naar de krant.

 Peter de Wit is altijd ongeveer 2 uur bezig met het tekenen van een strip, en tekent er dan ongeveer 3 à 4 per dag, wat erg veel is. Hij is over geen enkele tekening echt helemaal tevreden. “Het hoeft niet perfect te zijn voor mij, als het er maar goed uitziet”. Wat hij gek genoeg altijd moeilijk vindt om te tekenen, is een plaatje, dat je nodig hebt om je verhaal verder te vertellen,  bijvoorbeeld als je een figuur ziet lopen, tussen 2 verschillende (belangrijke) momenten, zonder veel achtergronden. “Een plaatje van een autoachtervolging met veel actie is juist makkelijker. Dat lukt gewoon sneller bij mij”.

 Als striptekenaar ben je ook erg afhankelijk van je handen. Ondanks dat, heeft Peter zijn rechterhand, waarmee hij tekent, niet verzekerd. “Als ik mijn handen breek, dan ga ik op vakantie, ik vind het nog niet nodig om mijn handen apart te verzekeren. Ik heb mijn potje inkt wel verzekerd: als hij omvalt krijg ik een nieuwe”.

De daklozenkiosk

 In de strips van Peter de Wit komen regelmatig daklozen voor. Maar is hij zelf ook weleens dakloos geweest, door bijvoorbeeld een wanbetalende opdrachtgever? “Nee, die kant van de maatschappij heb ik nog niet bezocht, zelfs niet bijna”, zegt Peter de Wit stellig.

 Hij vindt het idee van de daklozenkrant heel goed en denkt dat het wel werkt, maar hij vindt dat er nog wat aan te sleutelen valt. Hij vindt de daklozenkrant inhoudelijk niet erg interessant. Liever leest hij ook de wat meer algemene artikelen. Peter denkt, dat daklozen niet persé een daklozenkrant moeten verkopen, maar beter een leuk tijdschrift of een stripblad, als de Elle of de Donald Duck, want ze zijn daarvoor een prima distributiepunt!

 Dat hun hele winkelwagen straks vol zit met tijdsschriften, als een soort rijdende daklozenkiosk, vindt Peter de Wit dan weer iets te ver gaan, maar dat ze als distributiepunt van tijdschriften gaan dienen, lijkt hem een goed idee.  

Peter de Wit over ERRO

 Peter de Wit was één van de allereerste lezers van mijn strip ERRO. Hij heeft ERRO vanaf het begin meegemaakt en zien ontwikkelen. Maar wat vindt hij er nu van?

“Ik vind ERRO een leuke gezellige strip en het is goed, dat je al veel grappen hebt weten te verzinnen, want dat is iets dat erg moeilijk blijft. De tekeningen worden ook steeds beter en het is leuk, dat ERRO inmiddels in STRAATNIEUWS wordt gepubliceerd”, aldus Peter. Hij vindt €URO (de rijke broer van ERRO) het leukste figuur van de strip.

ERRO duikt op in een Sigmund strip uit Sigmund-10e Sessie.

Loeiende koeien en andere dingen die Peter de Wit leuk vindt

 Het fijnste van zijn beroep, vindt Peter, dat hij lekker kan tekenen en zijn eigen werktijden kan bepalen. “Ik kan mijn kinderen gewoon naar school brengen, thuis wachten op de loodgieter of gewoon wandelen en tennissen. Niemand zegt wat ik moet doen, dat kan ik zelf bepalen”.  

“Ik vind het ook leuk, om naar schilderijen te gaan kijken. Vooral de Nederlandse Impressionistische schilders Gabriël, Mauve en Maris spreken mij aan. Ik vind hun landschappen, molens en vooral de luchten erg mooi”.

Wat ook vaak te zien is op de schilderijen van deze schilders, zijn koeien, de lievelingsdieren van Peter de Wit. “Een lievelingskleur heb ik niet, wel een lievelingsdier, namelijk een koe! Op de boerderij moest ik altijd de koeien naar het weiland brengen, en soms melken. Het zijn prachtig leuke beesten”.  

 Inmiddels is het boek “Sigmund, 8^e sessie” verschenen en het eerste album van S1ngle getiteld "Beroep: S1ngle". Ook zullen er vanaf het voorjaar heuse Sigmund filmpjes op t.v. te zien zijn rondom actualiteiten programma’s van de publieke omroep. 

En of Peter de Wit ons nog lang elke dag een glimlach op ons gezicht zal bezorgen? Dat is volgens mij een waarheid als koe!

In Februari 2000 hebben Peter de Wit en Ruben samen een strip gemaakt van ERRO op consult bij Peter de Wit:

Maar ERRO ontmoette ook Peter de Wit:

Wil je meer weten over Peter de Wit? Klik dan op onderstaande link om naar de website van de PLaatjesmaker te gaan!

Of als je meer over de strip S1ngle weten, die Peter samen met Hanco Kolk maakt voor het Parool, moet je op deze link klikken:

Klik hier om terug te keren naar de interview sectie!

Klik hier om terug te gaan naar de index pagina

© Ruben Libgott 2001-2002