Beringen 25 februari 1997. Feest bij de familie Reynders, Sibelle een blonde labrador heeft een nest van 8 puppy's ter wereld gebracht! 2 blonde en 6 zwarte lieve hondjes waar ik Evita, er één van ben!
Samen met Esco mijn zus word ik uitgekozen om opgeleid te worden als hulphond voor mindervalide.
Mijn voorlopige thuis is bij de familie Van Coillie-De Witte in Antwerpen.
Hele lieve mensen met twee toffe kinderen, ik mag overal mee naar toe, zelfs op vakantie in Frankrijk.
Toen kwam de triestige dag dat ik terug naar het opleidingscentrum moest voor de verdere opleiding.
6maanden zweten en zwoegen samen met nog een paar vrienden als Donald, Europe, Ewics, Elite en Crino
Het is bijna zover op 13 juni 1999 de stage, wie wordt mijn nieuw baasje?
Carine vertelt:
13 juni 1999 Neder-Over Heembeek, een hele reis van Maaseik naar Brussel!
Heel erg zenuwachtig, voor wat mij te wachten stond. Eindelijk is het dan zover, de eerste kennismaking.
Evita het enige meisje tussen de jongens ook de kleinste van het 6 tal kwam mijn hand likken aan de omheining.
Een pracht van een meid, een mooie zwart glanzende vacht, twee lange fluwelen oren, twee vriendelijke en trouwe hondenogen in een prachtige hondensnoet of we voor elkaar geschapen waren moest nog blijken.
Het was een moeilijke en zware periode maar wel de moeite waard!
Twee kandidaten hebben de derde dag opgegeven.
Linda een lief meisje van 12, Johan 19 jaar aardige jongen van weinig woorden die ik kende van het revalidatiecentrum Pellenberg, Renilde 28 nu een toffe vriendin en ik bleven nog over.
De stage was zwaarder dan verwacht, zelfs de dokter moest ter hulp komen voor een bronchitis door de airco (s'nachts brrr koud, ondanks de dekens die ik bij kreeg) opgelopen.
Het oefenen met de verschillende honden de eerste 2 dagen was zwaar, sommige waren iets te ruw en sprongen dan op mijn schoot, ik kon dan niet meer recht blijven zitten en zakte scheef. Dan werd ik weer naar mijn kamer gebracht om op het bed wat te rusten. Toen dacht ik dat men mij naar huis zou sturen omdat het te zwaar was, maar 's anderendaags met Evita ging het beter en ik zag het weer zitten.
Woensdag 16 juni de derde, een dag om nooit te vergeten Evita werd door Godelieve een vrijwilligster aan mij voorlopig overhandigd. Elke kandidaat heeft ook zijn of haar voorkeur van hulphond gekregen, één van de mooiste herinnering aan de stage, het doel was bereikt maar nog niet afgewerkt
De eerste uitstap in de 2 de week ging ook al dadelijk mis, toen dacht ik even dat ik het met Evita wel vergeten kon, ik zag het niet meer zitten, Evita treurde met mij mee, dankzij Godelieve, Brigitte en An de vrijwilligsters en Clara de verpleegster ben ik blij dat heb volgehouden, de volhouder wint en wat voor een geschenk!
Het praktijk examen mocht ik in 3 dagen doen omdat het anders te vermoeiend voor mij was en toen kwam dan de grote dag van de uitreiking, wat er allemaal gezegd is weet ik niet meer, ik dacht alleen maar aan mijn mooiste geschenk Evita, ik kon nog altijd niet geloven dat zij mee naar huis mocht.
De thuisrit verliep in een hard onweer, Evita zat achter in de auto en trok zich nergens iets van aan, bij aankomst na 2 uur rijden sprong ze uit de auto en deed ook op bevel haar behoefte en voelde zich onmiddellijk thuis alsof zij hier al jaren woonde. Ondertussen heeft zij zelfs nog enkele bevelen bijgeleerd zoals de voetsteunen omhoog en omlaag doen. Evita is echt heel intelligent, heel rustig en ook heel gevoelig, soms wel eens jaloers als er niet aandacht genoeg naar haar gaat en als het niet helemaal naar haar zin is durft ze ook wel eens tegenspreken, maar ze is en blijft een schatje. Elke morgen maakt zij me wakker voor een knuffel, als ik in de zetel lig, komt zij bij me liggen, eerst met haar hoofd op de leuning en dan kruipt ze stilaan tot op mijn schoot zo blijft ze dan liggen.
Ze gaat overal mee, zelfs in het kabinet van de tandarts, daar houdt zij mij goed in de gaten om te zien wat er met mij gebeurt, ook thuis als de kinesist of dokter komt, blijft ze naast mij liggen om mij in het oog te houden. Iedere dag wordt er met haar in de tuin gespeeld, zo rustig als ze binnenshuis is, zo hard kan ze rollenbollen in de tuin tot het gras in het rond vliegt.
Een lege plastieken fles is haar meest favoriete speelgoed daar kan een mooie tuk, bal of kip niet tegenop.
Dankzij haar hulp ben ik veel zelfstandiger, ook haar vriendschap en het veilig gevoel is voor mij van groot belang! Ik kan haar voor geen geld ter wereld nog missen!
