MIJN HULPHOND "EWICS" VERANDERDE MIJN LEVEN!
Vier jaar geleden kwam ik door een spierziekte noodgedwongen in een rolstoel terecht en moest ik voortdurend beroep doen op hulp van anderen. Dat ik die rolstoel nodig had, was voor mij heel moeilijk te aanvaarden. Ik begon mij van de buitenwereld af te schermen, dit uit schaamte en gegeneerdheid, maar vooral door de blikken die op mij - als rolstoelgebruikster - gericht werden. Ik raakte steeds meer geïsoleerd. Mijn vrienden haakten ondertussen één voor één af. Logisch eigenlijk, want als ze me uitnodigden, ging ik daar uit schaamte nooit op in. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam...
Tot ik in 1997 toevallig een uitstap maakte naar de "World Dog Show" in de Heizelpaleizen van Brussel. Mijn hele leven lang al was ik een grote hondenliefhebster, maar het houden van een gewone hond was nu eenmaal niet zo evident voor mij als rolstoelgebruikster. En van hulphonden had ik nog nooit gehoord. Tot ik toevallig in Brussel een demonstratieshow zag van de Belgische vereniging "Dyadis", die hulphonden opleidt voor motorisch mindervaliden. Ik zag zo een speciaal opgeleide hond dan ook meteen zitten en ik dacht: dat wil ik ook!
Maar doordat mijn zelfvertrouwen totaal verdwenen was, ging ik ervan uit dat ik toch niet in aanmerking zou komen. Het heeft een jaar geduurd voor ik eindelijk - na al mijn moed verzameld te hebben - een aanvraag heb ingediend. In het revalidatiecentrum werd toen bekeken of ik een hulphond nodig had en of ik wel de kracht had om zo'n hond in bedwang te houden.
In november 1998 diende ik dan definitief mijn aanvraag in en in juni 1999 begon ik aan een 15-daagse stage. De opleiding die ik kreeg, was niet van de poes. Die vroeg een groot doorzettingsvermogen en veel energie van mezelf, maar het loonde!
En zo belandde Ewics, een lieve zwarte Labrador, bij mij.
Sinds 4 juli 1999, dé dag dat Ewics definitief mijn trouwe metgezel werd, is mijn leven totaal veranderd en dit in positieve zin. Sindsdien zijn we onafscheidelijk.
Vroeger zag ik bij het ontwaken eerst mijn rolstoel staan, nu zie ik meteen Ewics zijn lieve snoet. Voorheen bleef ik tot 's middags in mijn bed liggen, nu sta ik veel vroeger op en krijg ik mijn tijd beter om. Mijn dag is anders ingedeeld. Tijd om mij te vervelen, heb ik niet meer, want met Ewics heb ik nu een gevulde dag.
Ewics is voor mij, net als mijn rolstoel, een belangrijk deel van mijn leven geworden. Hij gaat overal mee naartoe. Al vlug wist hij mijn isolement te doorbreken. Door hem moet ik buiten, weer of geen weer. Iedere ochtend kijkt hij mij vrolijk kwispelend aan: "Allez, sta op: ik wil gaan wandelen." Ik voel mij nu een stuk zekerder met Ewics aan mijn zijde.
Ik probeer zoveel mogelijk met hem te gaan wandelen, kom zo terug méér onder de mensen en voel me daar goed bij. De periode dat ik nauwelijks de straat op durfde gaan, is nu toch honderd procent verleden tijd. De mensen kijken nu eerst naar mijn hond en niet meteen naar mij. Hierdoor voel ik mij veel minder verlegen. De meesten raken vertederd door mijn hond, iedereen wil hem aaien en dan komen de vragen los. Door mijn hulphond heb ik altijd stof voor een gesprek en zo sla ik sneller een praatje met de buren of de winkelbediendes. In een mum van tijd zijn dan ook mijn sociale contacten erg toegenomen. De mensen reageren plots veel spontaner dan wanneer ik voorheen alleen in mijn rolstoel onderweg was. Als ik vroeger buiten kwam, voelde ik alle ogen zieligwekkend op mij gericht omdat ik in een rolstoel zat. Nu kijkt iedereen vol respect en bewondering naar mij omdat ze zien dat ik mijn hond onder controle heb. Ik ben niet langer "dat meisje in die rolstoel", maar wel "dat meisje met haar knappe gedisciplineerde hond."
Ewics is kortom een geweldige hond, die zich binnenshuis rustig gedraagt en het heerlijk vindt om in mijn buurt te liggen rusten. Als ik echter mijn schoenen aantrek, springt hij recht, wetende dat hij mee mag naar buiten.
Hij komt volledig tot leven als ik lange wandelingen in de vrije natuur met hem maak. Hij voelt zich dan ook helemaal thuis in de landelijke omgeving van Wellen (België). Hier kan hij zich helemaal uitleven in de buurt van bossen en open velden. Vrij bewegen en flink rennen, is zijn lust en zijn leven. Voor weglopen hoef ik niet bang te zijn, daar is hij te gehoorzaam voor.
Ewics is mijn grote steun en toeverlaat. Hij is oneindig belangrijk geworden in mijn leven. Door hem ben ik veel zelfstandiger geworden en hij maakt dat ik minder afhankelijk ben van anderen. Meer nog, door Ewics vat ik terug meer moed in het leven en wordt de aftakeling na mijn spierziekte terug wat draaglijker.
Ewics wijkt geen moment van mijn zijde en als ik hem nodig heb, doet hij wat ik vraag. In totaal is Ewics opgeleid om 50 bevelen voor me uit te voeren.
Dagelijkse handelingen (zoals een deur of een kast openen, voorwerpen oprapen, de telefoon opnemen, ...) waren mede door mijn beperkte handfunctie zware inspanningen voor mij. Mits de hulp van Ewics heb ik nu de kans om deze moeilijke en voor mij soms onmogelijke handelingen toch te verrichten. Zo kreeg ik een groot deel van mijn zelfstandigheid terug waar ik toch zo op gesteld was. Een schitterende hulp dus!
Voordat ik Ewics had, was ik voor alles en nog wat vaak aangewwezen op hulp van anderen. Dank zij Ewics is voor mij een nieuwe wereld opengegaan.
Wanneer ik vroeger pen, papier, sleutels of iets anders liet vallen en ik moest steeds weer opnieuw aan anderen vragen om die dingen voor me op te rapen, ergerde ik mezelf mateloos aan mijn eigen hulpeloosheid. Nu ben ik blij dat Ewics die dingen voor me van de grond opraapt, wanneer ik er niet aan kan.
Ewics heeft er plezier in om mij te gehoorzamen en voor mij te werken. Hij loopt mij dan ook overal achterna en volgt nauwlettend al mijn gebaren en aanwijzingen op.Hij is een schitterende hulp, zo opent en sluit hij deuren en kasten, knipt het licht aan en uit, raapt voorwerpen van de grond, haalt de aangewezen winkelwaar uit de rekken en hij kan zelfs geld of documenten voor me aan een loket in ontvangst nemen of aangeven.
Ik kijk altijd weer met veel voldoening naar de prestaties van mijn hond. Telkens weer zie ik hoe blij hij is dat hij dat allemaal voor mij kan doen. Ook voor mezelf is het plezant om door Ewics geholpen te worden dan altijd de hulp van anderen te moeten inroepen.
Vroeger was ik altijd vragende partij, nu niet meer en wat ik heel fijn vind, is dat ik nu ook iemand heb om voor te zorgen.
Er zijn ook niet alleen de heel praktische zaken waar Ewics mij bij helpt, maar er is ook nog de psychologische kant. Ik kom weer buiten, bouwde door Ewics een nieuwe vriendenkring op, ben een actief lid geworden in het verenigingsleven, kreeg mijn zelfvertrouwen terug, ben zelfzekerder geworden en neem ook zelf meer initiatief.
Ik ben heel blij dat ik dankzij Dyadis de kans kreeg om mij voortaan te laten bijstaan door mijn eigen hulphond en ik ben dolenthousiast met hem.
Ik aan den lijve en geest kunnen ondervinden wat een schitterende hulp en steun zo'n hulphond voor mij - als motorisch mindervalide - kan betekenen.
Ewics - mijn trouwe en dierbare vriend - bracht de zon weer in mijn leven en dankzij hem verscheen ook mijn glimlach weer!
Mijn hulphond "Ewics" veranderde mijn leven!
Renilde, 9 december 2000
© 2001 Bandy Hulphond
