Inka's Dagboek

De Grote Dag Is Aangebroken! !

Inka Komt! ! !

Eerst ga ik mij eventjes voorstellen: Ik ben Inka,
Ik ben geboren op 24.07.99
Ik ben een Flat Coated retriever.
Dat is een zwarte hond met een heel slanke lijn en een spitse snuit
Heel lief
Heel slim
Maar ook heel speels
Ik ben de vierde pup op een rij in hetzelfde gastgezin
Mij baasjes hadden voordien ook nog Bizou, een blonde labrador. Zij is vanaf nu mijn tweede mama en mijn speelkameraad. Zij is in ons gezin gebleven omdat ze heel slechte heupen heeft, en dus niet geschikt om de zware taak van hulphond uit te oefenen. Maar zij gaat wel sinds enige tijd wekelijks op bezoek bij een mentaal gehandicapte meneer. En dan mag ze met die meneer gaan wandelen of als het te slecht weer is, gewoon een bezoekje brengen.
Daarna is er Dino gekomen. Ook een blonde labrador maat een reutje.
Die vervult nu zijn taak bij een jongen van ongeveer 12 jaar.
En daarna kwam er Folie. Weerom een blonde labrador.
Zij is momenteel aan haar laatste maanden bezig in het opleidingscentrum te Floriffoux. Mijn baasjes hopen dat ook Folie, net zoals Dino zich na die zware periode terug een goed baasje zal vinden. Waar zij al haar kennis zal kunnen in de praktijk omzetten.
En nu ben ik dus van de partij. Een hele verandering na al die labradors.
Maar daarom niet minder plezierig. Alleen zal ik met mijn speelse karaktertje wel een beetje meer aandacht en een beetje meer ervaring nodig hebben.
U zal hieronder het verloop kunnen lezen vanaf de dag dat ik in mijn gastgezin ben gekomen, tot de dag dat ik daar afscheid zal moeten nemen.
Dit wordt dus een vervolgverhaal. Hopelijk beleefd U er evenveel plezier aan als ikzelf en mijn baasjes.
En wat het meest de bedoeling is, hopelijk kan ik U met mijn verhalen zodanig bekoren, dat U ook de zin bekruipt om gastgezin te worden.

Veel leesplezier!!!!!!!!!!!!!!!

Vandaag is het heel druk hier in het gezin van mijn mama. Er komt een zekere Inge Hostens (wie dat ook mag zijn?) van alles met mij en mijn broertjes en zusjes uithalen. Wij moeten allerlei dingen doen; op onze rug gaan liggen, van alles gaan halen dat die Inge zomaar laat vallen, aan een touw trekken. Allemaal wel leuk hoor maar het is al zo laat, en eigenlijk zou ik liever slapen. Maar ja, nood breekt wet en als je moet laten zien wat je waard bent, dan moet dan maar, zelfs 's avonds laat.
Waarvoor al die spelletjes nodig waren dat weet ik nog niet zo goed, maar als ik later groot zal zijn, dan zal ik dat wel begrijpen. Naar het schijnt ben ik de beste van ons nestje en moet ik later mensen in een rolstoel helpen met allerlei dingen! ! ! ! ! ! Enfin we zullen wel zien.
In ieder geval, het is allemaal niet zo simpel als het lijkt hoor.
Na al die spelletjes werd ik zo maar opgepakt door een mevrouw die ik helemaal niet ken (nog niet! !)
en word ik zomaar in een vreemd ding met vier wielen gezet, en dat ding doet heel de weg alleen maar "broem broem."
Waar ik naartoe ga is nog een verrassing, ik zal dan maar een dutje doen.
Thuis gekomen krijg ik daar ineens te maken met een heel nieuwe mama! ! ! Ze heeft mooi blond kort haar en is ook een beetje van de kook, want wat komt dat klein zwart mormeltje hier nu weer doen? Natuurlijk mijn rust verstoren zoals die twee voorgangers Dino en Folie.

We zullen er samen wel een fijne tijd van maken, als ons baasje en ons vrouwtje mij maar niet verwaarlozen en mij af en toe ook eens een knuffel geven, dan is het hier dik in orde.

Dat waren de eerste ervaringen van mij in mijn nieuwe omgeving, het was een zeer vermoeiende dag maar nu mag ik eindelijk rustig gaan slapen en morgen zien we wel verder.

Slaap lekker! ! !

Nu ben ik mee naar een barbecue geweest. Van de chiro, en veel volk dat daar was! ! !
Het rook daar ook zeer lekker. Maar ik heb toch veel geslapen hoor. Ik kreeg daar toch geen eten. Ik heb mij zeer goed gedragen, zodat iedereen dacht dat ik reeds een opgeleide hond was ( ha ha ha ). Ze moesten eens weten wat ik nog allemaal zal moeten leren.

Ik heb vandaag voor het eerst een leibandje aan gehad. Wat is me dat voor iets vervelends, dat stomme bandje aan je hals, en je kan amper bewegen. Je moet altijd in de buurt van je baasje blijven, en als je te ver gaat en dat stomme bandje trekt zo een beetje, dan rukt mijn baasje daar altijd even aan, om mij te zeggen, hela manneke, hier blijven hoor, je bent nog veel te klein om zo ver weg te gaan. Enfin ik ben daar heel braaf geweest en iedereen had alleen oog voor mij, dat kleine hulphondje.
Wacht maar tot ik groot ben.

Vandaag was er een belangrijke bijeenkomst van allemaal soortgenoten van mij. In Zichem kwamen zeker wel 50 Flat Coat retrievers bijeen voor een reunie. En ik weer als kleinste van de bende mee. Het was daar een leuke bende bij elkaar, en wat die groten allemaal moesten doen. Ik had er plezier in dat ik dat allemaal eens van op een afstand kon gadeslaan. Daar waren klungelaars van honden bij. Ik weet zeker dat ik groot ben dat ik dat allemaal foutloos zal kunnen. Als ik dat wil natuurlijk, maar dat is weer iets anders.

Ik voelde me vandaag wel een beetje ziekjes, helemaal geen zin om te eten, eigenlijk meer zin om alleen te slapen en mij de hele weg te laten dragen, dat was veel leuker en gemakkelijk.
Ik zou nochtans liever spelen met al mijn grote broers en zussen, maar ik voel mij echt niet in de stemming, sorry.

Vandaag voel ik mij echt pas helemaal ziek. Mijn baasje zal vandaag iets moeten ondernemen want ik kan echt niet vooruit. Ik doe niets anders dan slapen en dan maar wat liggen, spelen interesseert mij vandaag geen zier. En eten nog veel minder!
Hoe kan ik nu groeien als ik niet eet?

Ik heb ook serieus diaree. Er zit precies alleen maar water in dat kleine buikje van mij.
Mijn baasjes zijn zo bezorgd, dat ze dan maar naar de dierenarts van wacht hebben gebeld. We mochten direct komen.

De dierenarts trok maar een bedenkelijk gezicht, zo van dat ziet er hier niet zo best uit. Ze dacht aan een zeer ernstige virus zoals Parvo of zoiets.
Vraag mij niet wat dat is, maar het leek me niet zo erg gezond. Als ik met de nodige medicatie na 5 dagen niet spectaculair beter was, dan was ik waarschijnlijk al niet van deze wereld geweest. Maar dan kennen ze die kleine Inka nog niet zeker?

Met een beetje goede zorgen en een zwaar dieet, zou ik er vlug bovenop zijn.
's Anderdaags was ik al een beetje beter. En zo ging het alle dagen een beetje beter. Zelfs het baasje van mijn echte mama belde alle dagen om te horen hoe het u met mij ging. Dat vond ik heel lief. En Inge die hing ook alle dagen aan de telefoon. Want zo een kleine dreumes die zo ziek was, dat was pas ernstig.

Enfin, ze moesten allemaal eens weten dat ik iedereen zo een beetje de stuipen op het lijf heb gejaagd om eens te zien of ze wel een beetje bezorgd waren. En omdat ik hoorde dat iedereen zo bezorgd was, vond ik dat ik verplicht was om zo snel mogelijk weer beter te worden.
En daar heb ik dan ook mijn best voor gedaan. Nu ben ik weer terug de oude en kan ik zonder zorgen naar mijn eerste les (sessie) gaan.

Mijn eerste les,

Een ongelooflijk lange rit was het naar Floriffoux.
Samen met mijn nichtje Gotcha en mijn nieuwe mama Bizou zijn we naar ginder gereden.
Uit verveling heb ik maar wat geslapen. Meer dan een uur rijden, ik op de achterbank van de auto in een wasmand. En de twee groten helemaal vanachter in de auto.
Ginder aangekomen kon eerst de les van Gotcha beginnen. Maar wat die allemaal al kan. Ik denk toch dat ik nog veel zal moeten leren.
Zij moest ergens gaan liggen terwijl haar baasje weg ging, en zij mocht niet van haar plaats komen??? En wat doe je dan als je graag met je baasje zou spelen???
En dan de rappel! dat was pas leuk. Als ik dat later ook moet leren, dan denk ik dat ik ook wel eens serieus met mij baasje zijn voeten zal spelen hoor. Dat zit nu eenmaal in mijn karakter.
En dan 's avonds was het aan mij! Ik zal hier eens laten zien wat ik al allemaal kan zie, mijn nieuwe vriendje(want we waren nog maar met twee) Izaak! een leuke naam. Die was precies 3 keer zo dik als ik en 2 maal zo groot, maar dat schrikt mij niet af hoor 't zijn niet altijd die grote dikke die de beste zijn, want dat is allemaal boerebedrog, dat komt allemaal door dat vele dikke haar dat hij heeft.
Allé,, vooruit laat dat hier allemaal maar eens komen zie.Lopen aan de leiband pf wat is daar nu aan . En dan mijn naam, die heb ik al wal 600 keer gehoord, dus weet ik wel dat het tegen mij is.
Gewoonlijk komt daar dan zoiets achter zoals"non" en dat ken ik ook al goed, dan kan ik best ophouden met datgene waar ik mee bezig ben of er zwaait wat.
We moesten ook nog sleutels oprapen en spelen met een oude vod. En dat vonden wij allebei heel plezierig.
Izaakje was precies een beetje verliefd op mij, maar ik denk dat dar komt door mijn slanke lijn en door mijn ongelooflijk mooie zwarte haren.
Wacht maar Izaak , tot ik groot ben, dan zul je nog eens zien wat een mooi meisje ik zal zijn.

Tot over veertien dagen.

Op familie bezoek

Vandaag ben ik een beetje zenuwachtig, deze namiddag ga ik op bezoek bij Renilde, en daarna naar Linda. Dat zijn 2 mensen die in juni een hulphond hebben gekregen, Ewics en Europe. Dat zijn Broers die nu hun ongelooflijke taak vervullen: hun baasjes helpen bij dingen die voor hen nogal moeilijk zijn omdat zij in een rolstoel zitten.
Eerst ben ik nog een minisessie gaan volgen bij Pivaro; namelijk de kennismaking met allerhande zware machines, en die maken een ongelooflijk helslawaai. Het was de bedoeling om eens te kijken of ik niet bang was van zo'n lawaai. Ik schrok wel eventjes hoor, maar bang?
Ze kennen mij nog niet goed zeker? Zo rap laat ik mij niet bang maken hoor. Daar moeten andere dingen voor gebeuren.
Allé, als ik dan toch niet af te schrikken ben, vertrokken we maar voor onze trip naar Limburg.
Eerst naar Renilde. Amai, die woont in een mooi appartementje, helemaal spiksplinternieuw, met een leuke tuin, en daarbovenop een plezante hond die heel de tijd met mij gespeeld heeft.Krossen in de tuin met een stok en met een mooie witte tug-koord
Maar dat heeft niet lang geduurd. Mijn pootjes zijn nog een beetje te kort en dus sleepte ik die mooie witte koord maar over de grond. Renilde zal kunnen wassen, maar dan denkt ze morgen ook nog eens aan mij. Mijn baasje en de rest van het gezelschap zaten maar te kletsen, en wij hebben ons dan maar eens goed uitgeleefd in de tuin. Roefelen noemen ze dat in schelle. Ik was dan ook steendood, en blij dat we daarna naar Linda vertokken, ondertussen kon ik nog lekker wat slapen aan de voeten van Renilde in de auto. Want nu kwam de grote uitdaging! Ewics ging ook mee naar Europe. Dat was pas fijn. Met z'n drieen heel het huis door. Zelfs op de studio van Linda zijn we geweest. Knap hoor. Badkamer, slaapkamer, en dan nog een leuke zitplaats, helemaal voor haar alleen. T.V. en alles inbegrepen. Die word pas verwend. Ik vind haar een grote gelukzak. En wat nog meer is, zij heeft een speciale lift om naar boven te gaan. En ik? ik mocht ook mee in de lift. Voor de eerste keer. Nu ken ik dat ook al, als ik dan later met mijn baasje ergens ga winkelen of zoiets, dan ken ik dat ook al. Het is namelijk nogal moeilijk om met een rolstoel op de trap te gaan.
Enfin! 18.30 uur zijn we terug vertrokken naar Renilde en Ewics, om hen terug te brengen naar Koen (de man van Renilde)de sukkelaar kon niet mee in de auto en moest ondertussen de afwas doen van de taart en de koffie.
Om 19uur zijn we vertrokken naar Schelle. Doodmoe maar voldaan, na een leuke dag met veel ervaringen zijn we thuis aangekomen, eerst mijn portie puppybrokjes en dan maar lekker uitgerust voor weer een dag. Mijn baasje dacht, nu zal die kleine Inka wel goed slapen. Maar wat dacht je? Om 4.30 uur was ik al lang niet meer moe, ik heb dan maar eens flink mijn keel open gezet, en mijn baasje goed wakker gehouden voor de rest van de nacht. Maar nu is het ochtend en ik ben terug vermoeid van zo'n lawaaierige nacht, dus ...

Slaap lekker!

Drie zware weekends

Beestenboel: zo heetten die drie weekends, de eerste week was dat in Wieze in de oktoberhallen te doen,
De week nadien in de Nekkerhal in Mechelen, en de laatste week in de Brabanthal in Leuven.
Wat daar allemaal te beleven was is onbeschrijflijk.
Er liep een olifant rond waar de kleine kindjes op mochten meerijden, ook een kameel, je weet wel zo'n groot beest met twee dikke bulten op zijn rug.
Er was ook een papegaaiencircus, een meneer die vanalles deed met slangen en krokodillen. Er waren schapen en geiten. Hondenscholen en allerhande standjes met dierenbenodigdheden.
En volk! heel veel volk, die kwamen allemaal kijken naar al die attracties, en ook een beetje naar mij natuurlijk. Ik was gebombardeerd tot volkstrekker voor de stand van Dyadis. En dat is dan ook wel gelukt. Natuurlijk omdat ik zo'n lief braaf puppytje was, bleven de mensen allemaal staan om mij eens over mijn klein bolletje te wrijven, en mij te bekijken en vertederd te worden door zo een lief klein hondje, velen dachten dat men een gastgezin zocht voor mij, en hadden dan ook niet goed begrepen waar het over ging. Men zocht namelijk gastgezinnen voor een ander hondje, dat ook zo lief en braaf zou zijn als ik (alhoewel ). Veel mensen begrepen ook niet zo goed dat ze dat kleine hondje na 18 maanden dan ook terug zouden moeten afgeven. Ze dachten dat ze dat hondje dan zouden adopteren voor altijd.
Toch hebben we enkele nieuwe gastgezinnen gevonden, want het werk moet toch verzekerd blijven in de komende jaren, dus zullen er nog van die gelegenheden moeten gezocht worden waar men aan nieuwe mensen de vereniging kan voorstellen en eventuele nieuwe mensen kan rekruteren.
Al met al heb ik als gewone simpele hond genoten van de aandacht, en vond ik het jammer dat het voorbij was. Maar eind november is het weer zo ver dan gaan we met z'n allen naar Hasselt want daar is weer zo'n gelegenheid om demonstratie te doen en nieuwe mensen te leren kennen.

Derde sessie,

Wat een trieste bedoening. Vandaag zijn we maar met z'n tweeën. Mijn vriendje Izaak en ik. Eigenlijk was er niet zo veel te beleven. We zijn namelijk allebei perfect(hm hm )
We moeten nu stilletjes aan leren zitten op commando
En ook leren blaffen op bevel. Dat zitten dat gaat al wel. Maar blaffen op bevel is iets anders. Ik blaf namelijk zo al genoeg vind ik zelf, dus waarom zou ik dat dan ook nog doen als mijn baasje het vraagt?
Het moet ook nog een beetje moeite kosten, anders vind mijn baasje het allemaal te gemakkelijk. En ik moet er ook nog een beetje plezier aan beleven ook hé.
Allé de les heeft niet zo lang geduurd, maar we zijn toch weer een dagje op reis geweest.

Tot volgende keer.

Vierde sessie,

We zijn met 5 jonge hondjes vandaag. Ianis is een nieuwe Golden, en Yento is zijn broertje. En dat is het hondje van de Pivaro's. Ze zijn nog maar pas 7 weken. En kennen dus nog niets van al hetgeen dat ik al kan. Ik ben nu zowat de oudste van ons allemaal. Dus zal ik het voorbeeld moeten geven.Dus! daar gaan we dan!!!
Vandaag kan de pret niet op. We zijn met z'n allen naar de stad Namen geweest. Wat was dat daar voor een drukte. Eerst met de wagen tot op de parking. En dan met de lift naar de tweede verdieping. Wij als volleerde hulphonden natuurlijk in de lift. Precies of er was niets aan de hand,allemaal heel gewoon.
Dan van de tweede verdieping naar beneden langs de trap. O O! wij met onze korte pootjes en onze jonge heupjes, wij mogen nog geen trappen doen. Dus met z'n allen op de arm van onze baasjes. Leuk is dat wel, maar ik loop toch liever zelf hoor.
Die twee kleine pagadders, die kunnen nog al eens van hun voeten maken hoor . Ze hebben ons allemaal wel gezien in Namen vandaag. We hadden precies twee wolven bij. Huilen als de grootste wolf, net alsof we die twee aan het dooddoen waren . Ik als volleerde hulphond was natuurlijk wel een beetje beschaamd met al die grote mensen die allemaal zo naar ons keken. Maar ze hebben toch allemaal gezien dat een hulphond reeds leert, zich te gedragen vanaf het prilste begin.
Het was wel een leuke dag en we waren een beetje vroeger thuis dan anders. Want onze sessie was vandaag rond de middag gepland. We zouden rond 12.30 u vertrekken. Maar het werd Floriffoux uur, het was ongeveer 1.45 u toen we in de wagen zaten.
Dus was het van" haast je rep je" want om 3 u begon de sessie van de groten. Maar het was zeker een leuke ervaring ,en zonder grote problemen hebben wij ons erdoor geslagen . Nu op naar de volgende sessie.

Ik ben aardsmoeoeoeoeoeoeoeoe

Een dagje peerdsbos!!!

Vandaag is het bijzonder zonnig weer voor de tijd van het jaar.
Dus hebben mijn baasjes afgesproken met nonkel Pierre en tante Brigitte. We gaan samen met nichtje Gotcha en neefje Yento naar het Peerdsbos. Weet ik veel wat dat dan wel mag zijn. Maar allé als het dan toch niet anders kan dan zullen we onze knusse mand en ons warme huis maar achterlaten en met z'n allen vertrekken.
Was me dat een leuke namiddag zeg.
Lekker crossen in het bos tussen de afgevallen bladeren,
In het slijk en plezant dat dat was!!
Heel dat bos liep vol met hondjes mensen en kinderen, En al die kinderen vonden het toch zo leuk om ons daar te zien stoeien.Er waren er zelfs bij die aan mijn baasje kwamen vragen om eens met mama Bizou te wandelen aan de leiband
Met mij durfden ze dat waarschijnlijk niet om dat ik nog zo klein ben. En met Yentoke zeker ook niet maar wij hebben ons fantastisch geamuseerd. En onze baasjes ook denk ik.
Die hebben zeker zo genoten van deze namiddag als wij. Ze hebben zich nadien nog lekker volgepropt in die lekker warme taverne "de melkerij" (wats in a name)
Enfin dit was een dagje om nog eens over te doen.
En dat hebben we dan ook gedaan....

Weer een vrije dag voor de werkende mensen. Dus.....
Een dagje Vlaamse kust.
Weer met z'n allen ons opeltje in en rijden maar.
Maar dat was zonder de techniek gerekend, want die kan het al eens laten afweten zoals vandaag.
We waren nog maar in Puurs (20km van huis)
Begon mij dat daar te stinken, ik dacht dat we allemaal de lucht zouden invliegen. En rook dat er achter onze auto hing, precies een vliegmachien.
Een geluk dat we nonkel Pierre bij hadden, die kent precies wel iets van auto's. Dus eventjes gewacht, tot de rook om ons hoofd was verdwenen.
En welle weg...Naar Knokke-Heist.
't Was wel frisjes en er was ook wel een beetje wind, maar we hebben het niet aan ons hartje laten komen hoor,
We zijn tot aan het water geweest, tot aan de echte zee.
En water dat daar in was,water ,amai.
En zout ...amai.
Maar plezant ...amai. Ikke met de yento .. Amai.
Dat was pas plezant. Ik heb daar zand gegeten (ze hebben daar toch genoeg) en onze pootjes voorbij gelopen
We waren alletwee doodmoe. Algoed, dan konden onze baasjes zich nog eens lekker laten verwennen met wafels en soepjes en croque-monsieurkes en koffietjes en chocomelkskes.En dan die vrouwkes maar klagen dat ze te dik worden. 't Word tijd dat ze eens op dieet gaan.
Allé weer een ervaring rijker. En volgende keer gaan we met de trein naar zee.(Als de filip trouwt met zijn Matilleke, dan is het gratis)
Dus...

Bezoekjesdag,

Vandaag zijn we op visite geweest bij Evita. Amai, die woont ver. We hebben hééééééél lang in de auto moeten zitten. En toen we mochten uitstappen, was mijn blaasje helemaal vol. Ik kon geen stap meer zetten want ik moest eerst dringend een plasje doen. Dus direct achter de auto heb ik dan alles maar laten lopen . Niemand heeft het gezien, maar ik kon er ook niks aan doen.
Daarna zijn we samen met tante Brigitte en Yentoke eventjes gaan wandelen tot we in de hoofdstraat van Maaseik waren. En vermits het juist middag was, hebben onze baasjes maar van de nood een deugd gemaakt, en zijn daar dan maar iets gaan eten.
Ik was zo zenuwachtig !! want we gingen op bezoek bij een van onze grote voorbeelden, een van die grote honden die hun taak al vervullen. En volgens mijn baasje was deze toch wel een specialleke. Zijn baasje is nog veel meer op Evita aangewezen dan al degene die ik tot hiertoe heb gezien. Dus dacht ik dat Evita een zeer ernstige kalme hond zou zijn. Zo een die niet van haar baasje haar zijde zou wijken. En die steeds zou liggen wachten tot haar baasje iets zou nodig hebben.

Maar groot was mijn vreugde toen ik merkte dat het helemaal niet zo was.
Evita was namelijk een zeer plezante hond die de hele tijd met mij en met Yentoke heeft gespeeld en geravot. Zowel binnen als buiten in de tuin.
Haar baasje is de koning te rijk met haar beste vriend.
Want toen haar baasje vroeg om haar voetsteunen omhoog te doen, zelfs terwijl ze met ons aan het spelen was. Was ze nog steeds even enthousiast. Met een kwispelende staart en een snuit van "kan ik nog iets doen voor u" deed ze direct wat van haar gevraagd werd.
En weet je wat ik vind van Evita??? Dat zij een grote gelukzak is. Die wordt daar nogal verwend hoor. Ze heeft in de slaapkamer van haar baasje (die mag daar mee slapen hoor) zo een hééééél groot kussen een doggy bag noemen de mensen dat. Als ik ook zo'n goed baasje vind, dan zal ik daar ook met veel plezier vanalles voor doen hoor. Er word ook goed opgelet dat Evita niet te dik wordt en dat doen ook alleen maar goede en bezorgde baasjes denk ik. En toch krijgt Evita soms een snoepje. Hoe Carine dat flikt, dat moeten jullie maar eens vragen.
Ik heb mij reuze geamuseerd vandaag. En onze baasjes ook denk ik. Want terwijl wij daar alles onveilig maakten bleven onze baasjes even rustig verder kletsen. Het was precies of ze hadden mekaar in geen jaren meer gehoord of gezien. En fin en nu terug naar huis. Wat fijn dat we zo ver moeten rijden, dan kunnen wij, twee deugnieten lekker uitrusten van de vermoeiende dag.
Carine en Evita, zeker tot een volgende keer !!

Onze 5° sessie,

Vandaag is het weer zover, we mogen weer eens gaan tonen wat we al allemaal kunnen.
Vandaag was iedereen aanwezig. Dus voor de eerste keer met z'n vieren, en met de juiste baasjes. Ik ben wel elke keer steendood moe tegen dat onze les begint. Maar daar gaan we de volgende keer iets op vinden . Ofwel gaan we in de auto een beetje rusten, ofwel gaan ze ons een beetje laten slapen in een kooi. Het zijn namelijk steeds lange dagen voor zo'n kleine ukkie's zoals wij. We vertrekken rond 12.30 uur en we zijn pas terug thuis om 22.00 uur. En de hele dag maar spelen en allerlei, dingen uithalen. Er valt ginder in Floriffoux ook zo veel te beleven . We zitten daar op een heel groot terrein waar je ongelooflijk goed kan rennen en stoeien met die grote vrienden van ons. Dus wat doe je dan de hele dag. Dan ga je toch niet slapen zeker.
De les zelf is zeer goed verlopen in de grote zaal. We moesten weer vanalles doen, dus laten zien wat we al allemaal kunnen. En voor die kleintjes is dat al heel wat.
Mooi meelopen aan de leiband zonder te trekken, iets wat zeer belangrijk is. En ons zeker niet laten afleiden door allerhande dingen die rondom ons gebeuren.
-Zitten wanneer ons baasje dat vraagt
-Blaffen als het gevraagd word (blaffen wel, maar wanneer ik dat wil)
-Een pootje geven.
-Onze behoefte doen op bevel
-dingen apporteren
-komen als het baasje roept (dan worden we altijd geknuffeld en gestreeld)
En nu moeten we leren op onze plaats te blijven . Dat zal nog wat anders zijn. Wij spelen allemaal nog zo graag.
Ik mag ook vanaf nu mee naar de winkel met mijn baasje.
Dan moet ik wel zo'n geel jasje aan doen, dat is niet zo prettig. Maar als ik groot ben dan word dat een echte rugzak, zodat iedereen kan zien dat ik een echte hulphond ben. Maar dat zal nog wel eventjes duren.

Voor het eerst naar de dierenarts!!!!!!!!!

Oei oei oei !!!!!!!
Vandaag moet ik voor het eerst naar de dierenarts!!!!!
Ik weet nog niet zo goed wat dat betekend maar het klinkt in ieder geval niet zo prettig.
Als ik het woord ARTS hoor dan is er iets niet pluis...
Ik heb gehoord van mij baasje dat ik dan een prikje ga krijgen. Dat vind ik niets , maar voordien kreeg ik dat prikje van Veronique, en die is trainster bij DYADIS dus die ken ik, daar hoef ik niet bang voor te zijn.
Maar nu moet ik naar een mevrouw die ik helemaal niet ken, maar mijn baasje kent ze wel goed, en heeft me verzekerd dat ik zeker niet bang hoef te zijn.
Deze dierenarts heeft al de hondjes van DYADIS die in het Antwerpse werden opgeleid tot hier toe reeds allemaal behandeld dus zal die mevrouw wel de allerbeste bedoelingen met mij hebben. toen we daar binnenkwamen was het daar een drukte van belang. Ik denk dat er zeker wel 5 honden zaten te wachten. En dan nog de respectievelijke baasjes daarbij, dat betekend dat de wachtzaal dus overvol zat. Maar voor mij was dat dolle pret natuurlijk. Elke hond, en ook katten allemaal eens van nabij gaan bekijken en gaan besnuffelen. Eventjes proberen of de ene of de andere niet eens met mij wou spelen. Maar die baasjes die kunnen toch zo vervelend doen soms. Je mag namelijk niet spelen aan de leiband, dus met een beetje snuffelen was de pret er vlug af. Ik had natuurlijk weer eens graag eens lekker gespeeld maar ja, wet is wet. En als de baas spreekt!!!! dan moeten wij kleine deugnieten gehoorzamen.
Na lang wachten mochten we eindelijk binnen. Wat is dat voor een lieve mevrouw. Maar weet je wat ??? ze begint je overal te betasten en te voelen aan je buikje en wat nog meer. Waar dat allemaal goed voor is dat weet ik niet maar ja ! het zal wel nodig zijn zeker!!!
Ik moest ook eventjes op de weegschaal gaan staan. Wat een geluk dat ik af en toe eens aan mijn lijn denk , want ik denk dat mijn baasje dat niet zo prettig zou vinden hoor!!!
Enfin , van die prik die ik ging krijgen daar heb ik niets van gevoeld . Ik heb hem wel gekregen, want ik heb gehoord dat het een prikje was tegen hondsdolheid. En dat is nodig omdat ik zou ingeënt zijn tegen deze ziekte.
Als ik namelijk elke veertien dagen mee naar Floriffoux ga, daar is dat verplicht. Omdat men daar nog kans heeft om een dolle hond te worden.
Soms ben ik wel een dolle hond hoor! maar mijn baasje zegt dat dat iets helemaal anders is.

Dus ! dat is ook weeral gebeurd.

Dag mevrouw de dierenarts...

Een weekend dierenhappening,

3 volle dagen zijn we daar met z'n allen paraat geweest.
Vrijdag de eerste dag, was het een drukte van belang, honderden kinderen vanaf de kleuterschool(dus nog zo'n kleintjes zoals ik) tot de hele lagere school.
En al die kinderen kwamen met hun juf of meester naar de dierenhappening. Al die handjes over mijn bolleke
Wat is dat toch leuk zo'n klein hondje.
Ze hebben ook zeer aandachtig de demonstratie gevolgd
En ze mochten dan proberen om de honden te roepen
Maar die kinderen wisten niet goed wat voor knappe honden die hulphonden van "DYADIS" wel zijn. Er was natuurlijk geen enkele die een beetje moeite deed om naar die kindjes te gaan. Knap hoor, ik stond er zelf van versteld. Het is te hopen dat die kinderen thuis allemaal gaan vertellen wat ze daar gezien hebben, dan komen de ouders morgen of overmorgen misschien ook wel een kijkje nemen, en worden ze misschien wel gastgezin???

De zaterdag, amai amai zo'n drukte, dat was eigenlijk niet leuk. Er was de hele dag flyball wedstrijd. De hele dag geblaf van honden en geroep en gefluit van de baasjes.
Iedereen die mee op de stand van "DYADIS" aanwezig was was blij dat de dag voorbij was. Onze baasjes en Inge hebben zelfs geen demonstratie kunnen doen van het lawaai.
Maar weet je wat ???? Aan drukte en rumoer en lawaai was er geen gebrek hoor. Dus als oefening voor toekomstige hulphonden was dit een ideale dag . We zullen het dan maar positief bekijken...

Dan de zondag!! Hopelijk is het vandaag toch een beetje rustiger. Er is vandaag Agility wedstrijd.
Ook druk natuurlijk, maar wel een pak minder dan de zaterdag.
Onze baasjes konden zelfs met de organisatie van de wedstrijd overleggen om een demonstratie te doen. Dat was gisteren niet mogelijk.
Er was ook enorm veel volk. Er was praktisch geen doorkomen aan. Als wij eventjes een plasje moesten gaan doen, dan was het drummen om er door te kunnen.
Maar ik denk dat de baasjes een vruchtbare dag hebben gehad. Er zullen wel enkele gastgezinnen uitkomen denk ik. Dus. Onze toekomst is verzekerd.

Op naar een volgende gelegenheid om te demonstreren.

Onze 6° sessie,

Alweer een leuke dag. Alhoewel Yento en ik eerst in de wagen hebben moeten wachten tot de groten hun sessie voorbij was.
Die zijn namelijk gaan wandelen in het bos. En aangezien wij nog zo'n kleine pootjes hebben was dat voor ons veel te ver.
Maar wij vonden dat niet zo erg, we konden dan lekker wat slapen, en dus waren we 's avonds niet zo moe
Nu moesten we zelfs apporteren. We moesten dus dingen oprapen en vasthouden tot ons baasje zegt "donne", daarna mogen we het pas afgeven. Dat was een hele moeilijke oefening. Maar ja als we later perfecte hulphonden willen worden, dan moeten we dit allemaal van jongs af aan leren.
Het was wel jammer dat onze tante Brigitte een beetje ziekjes was, met deze wil ik haar veel beterschap wensen.
Want een zieke tante, dat is niet zo plezant hé.
Als ik haar zou kunnen genezen door een beetje zotte kuren te verkopen, dan deed ik dat direct. Maar ik denk dat ze daar vandaag niet zo goed tegen zal kunnen. Dus zal ik maar een beetje stilletjes zijn, dat moeten wij trouwens ook kunnen.
Verder hebben we de oefeningen van de vorige keren ook allemaal een beetje terug moeten doen. Maar Izaakje wandelt precies niet zo graag mee aan de leiband.
Die ging namelijk zo maar zitten of op de grond liggen in plaats van maar te wandelen. Zijn baasje moest hem dan letterlijk verder slepen, en als het dan echt niet anders kon ging hij maar mee.
Ik zal niet gaan liggen hoor als ik met mijn baasje mee mag, ik vind dat trouwens het plezantste dat er is. Ik mag zelfs tegenwoordig al mee naar de winkel.
En al die mensen maar kijken naar mij. Met zo'n gezicht van "wat komt die hond hier doen, dat mag toch niet"
Jammer voor die mensen, want zo'n speciale hond zoals ik mag dat wel. Ik vind dat dus erg plezant dat al die andere viervoeters buiten moeten wachten en ik alleen mag mee. Dat is pas het gevoel krijgen dat je niet bent zoals alle anderen, dat je iets meer moet kunnen dan een gewone huishond.
Enfin ik ga nog eens oefenen, dus tot een volgende keer maar weer............

Onze 7° sessie,

Vandaag is het de laatste keer van het jaar dat we naar de les moeten gaan.
Het is heel slecht weer, de les van nichtje Gotcha gaat niet door omdat de meeste gastgezinnen niet door zo'n slecht weer rijden. Dus kunnen wij een beetje later vertrekken en nog lekker een beetje rusten in een wegrestaurant.
Dat is niet voor ons maar voor onze baasjes die elke sessie bekijken als een verlofdag met een uitstapje. Nu moet ik zeggen ........... voor mij is het ook altijd een plezante dag hoor. Ik mag dan namelijk heel de dag spelen met mijn neefje Yentho, en dat is natuurlijk altijd meegenomen.
Het was deze keer in een andere zaal want de mensen van het blauwe kruis hadden alles aangeslagen om een kerstmarkt te organiseren. Dus mochten wij in het gebouw van het blauwe kruis onze kennis tonen. We moesten dus wel een klein wandelingetje maken door het slijk. Voor mij was dat niet zo erg, maar onze baasjes hun schoenen .......
Die zagen er niet meer uit. En mijn vrouwtje maar schoenen poetsen......... Mijn vriendjes van de les, die waren weer in de stemming hoor, spelen en ravotten dat het een lieve lust was. Jullie zouden versteld staan als je moest zien wat wij, kleine dreumesen allemaal reeds moeten kunnen. Het gaat precies allemaal zo snel. Maar wij zijn met z'n vieren zo knap dat dat allemaal gaat precies of we hebben nog nooit iets anders gedaan.
We mochten spelen met elkaar en onze baasjes die moesten ons dan roepen. Maar kunnen die onnozel doen zeg. Die waren precies allemaal een beetje aan het flippen. Springen en op de grond kloppen of in hun handen klappen en allerhande namen roepen allemaal omdat wij maar naar hun zouden komen. Wij kleine kapoenen, wij hielden ons natuurlijk eerst van de domme, en speelden natuurlijk zoals het een pup betaamt, lekker verder. Maar na een tijdje kregen we toch een beetje medelijden en gingen we toch maar eens kijken of er niets anders aan de hand was. Maar nee hoor dat hoorde er allemaal bij. Het was net of Inge gezegd had, "en doe nu allemaal zo onnozel mogelijk of je mag niet meer komen".
We moesten ook aan de leiband wandelen en we mochten niet naar onze vriendjes of naar de mensen kijken. We moesten precies doen of we waren daar alleen met onze baasjes. En dat is helemaal niet zo simpel als het lijkt hoor.
Eerst mag je lekker met elkaar spelen, en dan plots is het allemaal terug zo serieus. Maar ik begrijp wel al dat het later in het grote hondenleven ook zo zal zijn. Eerst lekker spelen met een of andere speelkameraad en dan, aan de leiband en terug ernstig.
Maar ik heb al wel genoeg hulphonden gezien om te weten dat het meestal meer spelen is dan werken hoor. Dus ....... Niet getreurd.
We mochten ook met de sleutels van onze baasjes spelen, en dat was ook plezierig hoor. Onze baasjes maakten ons zo zot als een achterdeur met de sleutels en gooide die dan weg. Wij moesten die gaan oprapen, en als we wilden terug aan ons baasje geven, als we dat dan deden deed ons baasje terug hetzelfde, en weer deden die allemaal zo onnozel. Soms heb ik toch wel mijn twijfels hoor, en denk ik dat je toch een vijs moet missen om bij Dyadis te mogen meedoen.
Soms is het ginder allemaal een te gekke bende. Maar het is wel elke keer een reuze prettige dag.
Het jaar loopt nu stilaan op zijn einde. Dus gaat iedereen feesten, en pakjes aan elkaar geven. Hopelijk is er voor ons ook een pakje bij. Ik vind dat we dat nu toch wel verdiend hebben, vind je ook niet?
Het duurt nu een beetje langer vooraleer we elkaar allemaal terug gaan zien, het zal dan reeds in de nieuwe eeuw zijn. Het jaar 2000. Ik wens al mijn hondenvriendjes een gelukkig nieuwjaar, en ook aan alle hondenbaasjes. En hopelijk brengen we onze opleiding met z'n allen tot een goed einde. Dus tot volgend jaar .......................

Hallo iedereen,

Dat is lang geleden hé? Maar ja met dat, nieuwe jaar en dat nieuwe millennium!!!!!!!!!! Iedereen praatte over niets anders meer, en wij ... Ocharme........ Enfin de drukte is nu voorbij, we hebben ondertussen natuurlijk niet stilgezeten. We zijn dikwijls leuke wandelingen gaan maken met onze vrienden, Gotcha en Yento We hebben zelfs samen het nieuwe jaar ingezet. Dat was natuurlijk allemaal reuze leuk.
Maar er is mij minder prettig nieuws aan de oren gekomen!!! Mijn goede vriendin en soortgenoot haar tijd bij haar gastgezin is stilletjes aan het korten. Op 11 januari moet ze afscheid nemen van haar gastgezin. Ze gaar dan samen met haar leeftijdgenoten de laatste 6 maanden van haar leerperiode in, en gaat dan voor een langere periode naar Floriffoux verhuizen. Maar ik weet zeker dat zij zich daar goed zal amuseren. Er zijn daar ongelooflijke wandelingen te doen, er zijn bossen waar je geen einde van ziet, Ze hebben daar een groot speelplein. Twee ongelooflijk toffe trainsters die de ganse dag niets anders doen dan met de honden bezig zijn. Ze zal zich zeker niet vervelen.
Wat natuurlijk ook wel waar is, haar baasje zal ze zeker missen, maar een ding troost haar misschien, haar baasje zal haar even erg missen en misschien nog meer dan andersom. Maar niet getreurd....
Volgend jaar is het mijn beurt...En wie zal dan wie missen??? Dan kunnen onze baasjes elkaar troosten!!!

8° sessie,

Wat een feest!!!! Eindelijk krijg ik mijn vriendjes nog eens te zien!!! Dat was lang geleden!!!
En het was een prettige les en een prettig weerzien.
We moesten op het plein oefenen, samen met onze baasjes elkaar passeren zonder dat we aan elkaar een groet mochten brengen, dat betekent dat we zelfs niet eventjes mochten snuffelen. Jammer !!! We moesten gewoon doorstappen en doen of iedereen lucht was. Als de mensen dat doen dan zeggen ze" amai, die heeft het nogal in zijnen bol gekregen"!!! Maar wij... Wij moeten het" in onzen bol" hebben en doen of er niets aan de hand is.
We moesten ook" slalommen" net zoals de skiërs. Maar in de plaats van paaltjes staan daar dan honden met hun baasjes. Als rechtgeaarde reu wil je tegen een paaltje dan toch wel eens je poot opheffen, maar dat doe je niet tegen een hond of zijn baasje!!! En ook niet eens snuffelen, nee hoor, gewoon rechtdoor je baasje volgen want dat is op dat moment de enige die telt!!! En vermits ik een jonge dame ben, probeer ik mij dan ook als een jonge dame te gedragen.
Maar dan kwam de ultieme test!!!!!! Alle honden mochten samen lekker spelen en ravotten op het plein. FANTASTISCH
Lekker rollen in het zand (slijk) achter elkaar hollen alsof ons leven ervan afhing. Allerhande tuimelingen maken
Enfin, het was plezant. Maar dan ..........Onze baasjes moesten ons roepen en eigenlijk was het de bedoeling dat wij dan als volleerde hulphonden direct zouden luisteren,
Maar wie zo een klein beetje het karakter van een flat coat retriever kent, die weet ongetwijfeld dat die op dat moment geen oren meer heeft. En wat er dan gebeurt, dat heb ik in het begin van mijn dagboek al eens beschreven.
Mijn goede vriendin Gotcha heeft het mij voorgedaan en ik als goede leerling vergeet zoiets natuurlijk niet!!!!!
Ik heb dus eens lekker met de voeten van mijn baasje gespeeld en haar eens laten afgaan als een gieter zoals men dat zegt. LEUK!!!
Maar alle andere commando's die we moesten kennen, dat ging goed. Alleen blaffen op commando dat heb ik nog niet zo goed begrepen. Blaffen wel hoor, maar niet op commando
Maar geen nood het komt nog wel
Verder was het een prettige les en ik kom nooit tegen mijn zin terug dus Izaak en Ioko tot de volgende keer, en dat is op de stage op zaterdag 22-01-2000
Tot dan!!!

Een leuke wandeling,

Vandaag zondag, dat betekend een tripje met de pivarokes. Dus Gotcha en Yento en hun baasjes.
Met z'n allen naar de Schorre in Boom.
Bizoe en ik zijn daar weeral eens eventjes buiten ons boekje gegaan. Gewoonlijk als we stoppen met de auto, en de deur gaat open dan heeft Bizoe mij geleerd dat ik heel braaf moet wachten tot we onze leiband aanhebben en tot ons baasje zegt dat we uit de auto mogen. Ik moet dan nog eventjes wachten tot mijn baasje mij optilt en op de grond zet, omdat ze mijn heupjes nog wat willen sparen.
Maar vandaag hadden we daar nu eens allebei geen zin in. We stopten met de auto, de deur ging open, en zoals twee hippe honden wij de auto uit.... Bizoe iets eleganter dan ik want ik ben met mijn poezelig snuitje op de keiharde grond terechtgekomen. Amai... Dat zal ik niet rap vergeten. Maar enfin terug recht gekrabbeld en dan maar gedaan of er niets aan de hand was!!!
Eerst een tripje naar de hondenweide. Daar hebben we weer nieuwe vriendjes leren kennen. Eerst een jonge boxer van 7 maanden. Daar hebben we leuk mee gespeeld. En ik denk dat die nieuwe kameraad het ook leuk vond, alhoewel hij regelmatig eens omver gelopen werd door die wildebrassen.
Maar later kwam er een jonge Jack Russel van 4 maanden,
Dat beestje heeft nogal afgezien hoor, Ah ja, wij komen naar de hondenwei om eens lekker te rennen, en dat hebben we dan ook gedaan, dat beestje heeft meer op de grond gelegen dan dat hij op zijn korte pootjes heeft gestaan. Maar ik had het idee dat hij dat helemaal niet zo erg vond, want hij kwam telkens terug naar die grote sloebers.
Na ons uurtje ravotten zijn we terug gegaan naar de plaats van vertrek, maar eerst nog eventjes halt gehouden aan de cafetaria om de innerlijke mens eventjes te verwennen. Onze baasjes toch.... Als ze nog maar denken aan een kopje koffie of thee dan zijn ze niet meer te houden. Maar voor ons is dat tevens een oefening in het "rustig blijven in alle drukte". Dus hebben we dan met ons vieren maar eventjes gaan pitten. Dan waren we nadien weer terug die vier levenslustige deugnieten van voordien.
En zo was onze zondag ook weeral op een plezierige manier gepasseerd.
Dus.... Tot de volgende keer maar weer;

Vandaag een grote trip in het vooruitzicht, met z'n allen naar Banneux. Wat ga je daar nu doen???????
Neen, het is niet de bedoeling dat we daar gaan bidden. Alhoewel............... We gaan op visite op de stage, en jammer genoeg een minder prettige aangelegenheid: we gaan Folie terughalen.
Weet je nog? De vorige hond van mijn baasjes. Zij heeft namelijk geen nieuw baasje gevonden deze keer, en nu mag ze voor een tijdje terug op vakantie komen bij ons.
Voor haar en voor mijn baasjes is dat eigenlijk niet zo prettig, want aangezien ze heel die inspannende opleiding met glans heeft voltooid, heeft ze geen nieuwe baas. Maar niet getreurd, de volgende keer gaat dat zeker lukken. En voor mij is dat natuurlijk niet zo erg.
Dat zal je op de volgende bladzijden wel merken.
En wat nog meer, de voorziene sessie, wel die kon niet doorgaan aangezien er verscheidene zieke honden waren.
Maar achteraf is gebleken dat het toch niet zo ernstig was als iedereen dacht. Wat een geluk, anders zou dat voor de nieuwe hondenbaasjes niet zo'n prettig begin geweest zijn.
Wat ik wel gemerkt heb, met mijn jonge hulphondenoogjes,
Dat al die honden met hun nieuwe baas precies al heel goed konden opschieten. Als ik later ook zo'n toffe baas vind, dan zal ik heel tevreden zijn. En ook mijn huidige baasjes, want dat is de grootste zorg van de gastgezinnen;
Hun dikke vriend afgeven, zonder te weten naar wie hij gaat. Maar niet getreurd, als het gaat zoals ik juist heb gezien, dan hoeft niemand bang te zijn voor de toekomst van zijn troeteldier. Al die nieuwe baasjes zijn zo gelukkig, dat ze als niemand anders voor hun nieuwe vriend zullen zorgen.
Het was voor mij zeker een leuke kennismaking met de stage, nu ben ik al een klein beetje voorbereid op datgene wat nog komen gaat.

Waaaaaaaaaw, die Folie dat is pas een toffe vriendin in huis! ! ! ! !
Nu word er pas gespeeld bij ons. Mijn baasjes worden wel zo'n beetje gek van de drukte, maar .......niks van aantrekken, en lekker ravotten dan maar.
Bizoe is net als een mama voor mij, dat is natuurlijk ook leuk. Daar mag ik alles van doen. Boven op haar gaan liggen in de mand, of aan haar oren zabberen tot die kletsnat zijn. Enfin al wat je maar kan bedenken.
Maar Folie, dat is iets heel anders hoor. Die kan lekker met mij vechten zoals met elke andere hond, ze vergeet soms wel dat ik nog maar een klein hondje ben, maar ik vergeet dat dan ook, en dus is er niets gebeurd.
Nu heb ik alle dagen een plezante speelkameraad, en ook nog een mama waar ik een beetje troost kan gaan zoeken als het nodig is.

Hallo iedereen

Mag ik hier ook eens mijn zegje doen?
Ik zal mij even voorstellen;
Ik ben Bizoe, de huishond van de baasjes van Inka.
Ik zou jullie graag eens iets vertellen over mijn wekelijks bezoekje bij Paul.
Paul is een persoon met een verstandelijke handicap die woont in een huis, waar nog een aantal andere personen gehuisvest zijn.
Paul is sinds enkele maanden een vriend van mij geworden. Hij houdt namelijk heel veel van dieren, en alle personen die daar wonen krijgen elk op hun eigen niveau een stukje aandacht. Iemand die graag een pintje gaat drinken, krijgt op regelmatige tijdstippen daar de kans toe.
Iemand anders gaat graag eens naar de film, die wordt dan ook op zijn wenken bediend. Elke persoon heeft ook een persoonlijke begeleider, en die zorgt in de mate van het mogelijke voor de persoon waar hij voor instaat.
Dus terug naar Paul nu, vermits hij van dieren houdt heeft zijn persoonlijke begeleidster mij eens gevraagd of ik niet af en toe eens een bezoekje wilde brengen aan hem, en als het mooi weer is eventueel een wandelingetje maken. Dat moet je dus geen twee keer vragen.
Vanaf toen ga ik elke week bij hem op bezoek, en ik denk dat hij het wel leuk vindt.
Elke keer als ik daar toekom heeft hij direct een snoepje klaar om mij te verwennen, elke keer zegt hij ook een paar keer dat ik een brave hond ben.
Hij heeft ook een parkiet, Filip genaamd, die mag op regelmatige tijdstippen ook zijn kooi eens uitvliegen, en zijn liefste plekje is het hoofd van Paul. En die vind dat natuurlijk heel leuk. Filip mag ook wel eens iets op zijn hoofd achter laten, dat vind Paul helemaal niet erg.
Ik ben daar in dat huis ondertussen al een B.H. Een Bekende Hond dus. Enkele van de medebewoners zijn verschrikkelijk bang van honden, maar die weten dat ik elke week op bezoek kom, en die blijven dan ook rustig op hun kamer.
Zo zie je maar dat het voor een afgekeurde hond van Dyadis niet altijd verdriet is, ik vind het heel tof dat ik nu toch nog een beetje nuttig kan zijn in het leven van een persoon die er anders de kans niet toe krijgt om een hond op bezoek te krijgen.
En de streeltjes en de koekjes die ik krijg daar zeg ik natuurlijk ook nooit neen tegen
Nog even de groetjes doen aan mijn vriend Paul, als iemand die dit leest, hem kent, dan kan men hem dit misschien eens voorlezen en dan kunnen ze eveneens de groetjes overbrengen.
Dus Paul, tot bij mijn volgend bezoekje, en nog een likje van Bizoe.

Dag iedereen,

Vandaag heb ik de ervaringen van mijn korte leven meegemaakt.
Een busrit, een treinreis, en dat allemaal om eens naar " Brugge die schone" te gaan.
Waarom men deze stad "die schone" noemt daar heb ik niet veel van gemerkt hoor. Wij zijn op de bus gestapt bij ons in Schelle. All, opgestapt is een beetje te gewoon uitgedrukt. Opgedragen is een beter woord. Dat trapje was zo hoog, en vermits ik zo'n beetje van mijn gemak hou als het op springen aan komt, vond ik het heel normaal dat ik door mijn baasje werd opgepakt om op de bus gezet te wor den.
De rit zelf was wel best prettig hoor, lekker schommelen op de bus. Ik heb mij z o gemakkelijk mogelijk geinstalleerd, en lekker een dutje gedaan. Maar als je op een bus zit dan betekend het dat je daar ook terug af moet ook na tuurlijk. Dus vermits het zo gemakkelijk was om erop gezet te worden vond ik het heel gewoon om er terug afgezet te worden ook. Dus mijn baasje mocht mij er wee r afdragen ook.
Nu moesten we nog naar het station wandelen, maar dan had ik nog de gelegenheid om een plasje te doen vooraleer ik op de trein mocht.
Vooraleer die trein bereikt was, was er natuurlijk weer een obstakel. Een grote ijzeren trap. Dat was buiten de waard gerekend. Je denkt nu toch zeker niet dat ik daar zo maar eens eventjes heel gewoon zal opstappen zeker. Oh neen, zo simpe l kom je er niet vanaf, dacht ik bij mezelf. Ik ga hier gewoon niet op. Wat denk je wel, zo hoog en zo groot, en ik kan nog niet eens zien wat er achter die tra p komt........
Dus moet mijn baasje er maar alleen op. Maar dat was dus blijkbaar niet de bedoe ling. Ik moest en zou mee op die grote ijzeren trap gaan. Maar dan kennen ze Ink atje nog niet goed zeker.
Vlug plat op mijn buikje gaan liggen en gewoon niet bewegen. Dat is tot hiertoe de beste methode om te blijven waar ik ben.
Zo gezegd zo gedaan. Maar mijn baasje wou pers dat ik meeging dus, dan moest ze mij maar oppakken.
Tante Brigitte en de Yento waren ook van de partij, en tante Brigitte heeft bijn a in haar broek geplast van het lachen. Eigenlijk had ik wel een beetje medelijd en met mijn baasje hoor, maar dat heb ik lekker niet laten zien.
Enfin we waren boven. En ik had toch lekker niets moeten doen. Leuk hoor, om zo een beetje in de wat te worden gelegd. Trouwens een persoon in een rolstoel die kan toch niet op een trap, waarom zou ik daar dan op moeten, PF.
Daarboven stond een meneer met een petje op, en die zag natuurlijk mijn mooie ge le jasje, en die moest natuurlijk weten waar dat voor diende. Dus onze baasjes n og maar eens de volledige uitleg gedaan, maar ik ging natuurlijk af als een giet er, vermits je van een toekomstige hulphond verwacht dat die alles kan.
Ik kan dat allemaal hoor, maar ik laat alles liever in mijn plaats doen, en dat getuigd toch ook van intelligentie denk ik.
En dan de trein, dat trapje was weer zo hoog,
Vermits ik heb gemerkt dat mijn baasje mij toch zo goed kan optillen zal ik nog maar eens van de situatie gebruik maken, dus laten dragen.
Volgende obstakel, we moesten nog eens overstappen in Gent. Dus weer hetzelfde l iedje.
Maar wat zouden jullie nu willen, ik heb tot nu toe nog geen trappen moeten doen en nog niet echt moeten ergens inspringen, dus waarom zou ik dat nu ineens alle maal wel doen, ik ken dat allemaal nog niet dus.......... Mijn baasje zal nog ee n beetje geduld moeten oefenen.
De volgende trap die we tegenkwamen daar hebben mijn baasje en tante Brigitte z ich een beetje boos gemaakt en mij zo een beetje voortgesleept zodanig dat ik ni ets anders kon dan van de trap aflopen, all het was meer sluipen dan lopen h oor. Maar ik ben er toch zelf afgekomen.
Je kan niet blijven profiteren h.
Op en af de trein springen dat bleef nog een beetje moeilijk, maar ik word tot n u toe nog steeds in de auto geholpen ook, dus wat zou je willen???
Stilaan zal ik toch een beetje meer zelf moeten gaan doen denk ik. Mijn baasjes zullen anders niet tevreden zijn met mij. En als ik zie wat Yento allemaal kan . ...die maakt nergens een probleem van, en dat kan ik toch niet laten gebeuren, d at ze mij een bange hond gaan noemen. Dus vanaf nu zal ik een beetje meer moeten opbrengen of die kleine witte, gaat alles beter kunnen dan ik en dan zeggen ze dat een golden retriever een bange hond is ......
Voor de rest was het een leuke dag, ook voor mijn baasjes, want de mannen die zi jn met de auto naar Brugge gereden, dus toen we daar aankwamen zijn we met z'n a llen leuk gaan wandelen in al die kleine smalle straatjes, en natuurlijk hebben onze baasjes de innerlijke mens ook een beetje gaan sterken.
Broodje eten, koffietje drinken, een beetje rusten van de vermoeiende reis, lekk er wat babbelen, en wat deden de hondjes ????????? ZZZ ZZZ ZZZ ZZZ ZZZ ZZZ ZZZ ZZZ
S'Avonds was het dezelfde weg terug, en aangezien het een tijdje geleden was, mo est ik terug een beetje wennen, ik heb dan eerst nog een beetje komedie gespeeld en gedaan of ik de trein niet op kon, maar dat heeft niet lang geduurd hoor. Toen we moesten uitstappen was er geen moederkelief aan, ik zou en ik moest van die trappen in het station van Antwerpen. Dus zo gezegd zo gedaan, het was een b eetje onwennig en ook een beetje veel tegen mijn zin maar ik heb het dan toch ma ar gedaan.
HOERA HOERA, nu moest mijn baasje mij niet meer dragen.
Want ik denk dat dit het vermoeiendste was van de hele reis.
Maar alle obstakels en hindernissen ten spijt, het was een leuke dag en een pret tige ervaring voor een hulphond in spe !!!!!!!!!!!!!!

Weer een leuke avond in het verschiet.
Vandaag worden er 11 hulphonden officieel overhandigd aan hun nieuwe baasje.
Het wordt een hele bedoening met camera's en t.v. presentatoren, mensen van grot e firma's die geld gegeven hebben om onze opleiding en onze voeding te betalen, Heel veel mensen in een grote zaal, ook nieuwe gastgezinnen die eens wilden kome n proeven van de sfeer die er hangt bij de hele vzw Dyadis. Hopelijk hebben ze e r kunnen van genieten en zijn ze nog steeds overtuigd van hetgeen waar ze binnen kort gaan aan beginnen, namelijk zo'n kleine lieve deugniet zoals ik, in hun hui s opnemen en die opvoeden tot een grote en knappe hulphond.
Het was daar een drukte van belang hoor maar ik heb me daar niet te veel van aan getrokken en heb mij rustig wat te slapen gelegd bij tante Brigitte en nonkel Pi erre. Want mijn baasjes hadden andere dingen te doen.
Onder andere Dino afgeven aan die kleine Michael, hij is zo te zien wel erg blij met zijn lieve vriend, en ik denk dat mijn baasje wel een beetje trots is op ha ar Dinoke.
Maar al die mensen, het was net of mijn baasjes kenden daar iedereen die daar ro ndliep.
Ze hebben de hele avond niets anders gedaan dan gebabbeld en gekletst met jan en alleman, en ik moest overal maar mee naartoe, wat ik wel prettig vond was dat a l die mensen mij eens lief over mij bolleke aaiden. Blijkbaar vonden ze me allem aal wel een beetje een lieve hond. Ik heb daar trouwens ook erg mijn best voor g edaan.
Ik ben dus geslaagd in mijn examen van lief hondje spelen.
Voor de rest was er voor mij niet veel te beleven, maar ik denk des te meer voor mijn baasjes.
Oude vrienden ontmoeten en veel kletsen zoals gewoonlijk, ik denk dat ze er zeke r van genoten.

Leuke sessie vandaag!!

We zijn met z'n allen naar de grote stad geweest.
Naar de markt gaan wandelen.
Het was ook reuze lekker goed weer, en dat voor de maand februari ....... Normaal kan het nog sneeuwen en vriezen!!!
Het is wel een beetje iets anders dan al die oefeningetjes te moeten aframmelen zoals elke andere sessie hoor.
Alles wat we kunnen in de praktijk omzetten, het lijkt zo een beetje echter. Precies of we zijn al volleerde hulphonden.
Maar het een gezegd gelijk het ander, ik vind dat wij dat voor onze jonge leeftijd toch al heel goed deden!!!!!
We mochten nergens aan gaan snuffelen, of niet opspringen op de mensen of de kinderen die daar rondliepen, en ik vind dat we ons zeer goed van onze beste kant hebben laten zien .
Na de markt en de winkeltjes die er onvermijdelijk bij kwamen, hebben onze baasjes ons eens flink getest op ons kunnen.
Er was daar een pleintje waar het iets minder druk was, en daar moesten we blijven liggen tot onze baasjes ons terug kwamen halen..............
En wat dacht je nu, dat wij ons zouden laten vangen zeker?????
Niks daarvan. Wij zijn mooi blijven liggen. Zoals het echt moet. We zijn niet altijd de deugnieten hoor . We kunnen ons ook gedragen zoals het hoort. Maar niet te lang en niet te dikwijls.
Enfin, het was weer een leuke les, tot een volgende keer maar weer!!!

Naar de hondenschool

Mijn baasje heeft mij door!!!
Ik ben in mijn pubertijd gekomen!!!
En iemand die iets van honden afweet , die beseft dat het dan wel eens kan fout lopen!!!
Al mijn leeftijdsgenoten beginnen dan zo'n beetje met de voeten van hun baasje te spelen, soms tot deze zijn geduld verliest , ofwel zijn haar dat kan ook natuurlijk.
Je dacht toch niet omdat ik uitverkoren ben om hulphond te worden ,dat het bij mij, dan anders zou zijn zeker???
Zeker en vast niet, en zeker niet bij een Flat coat retriever.
Lekker een beetje doen wat niet mag , en zeker ook NIET doen wat wel moet.
Zegt de baas naar links gaan , dan ga ik naar rechts of naar voor of achter , maar zeker toch niet naar links.
Zegt de baas dat ik moet gaan zitten, dan wil ik juist liever gaan liggen, en andersom ook natuurlijk.
Wat ik ook leuk vind is mij losrukken van de leiband en dan lekker een beetje gaan hollen , en lief naar mijn baasje komen .... Tot op 1 meter afstand dan . Als die mij dan wil vastpakken, doe ik niks liever dan rappekes terug gaan lopen.
Ofwel maakt mijn baasje zich dan ongelooflijk druk, en begint hij met zoveel overtuiging naar mij te roepen en te tieren dat ik het spelletje pas leuk ga vinden. Gevolg..........
Kan je wel raden zeker.
Ofwel raakt het vrouwke in paniek, want ik moest zo eens niet meer terug komen.....
Dan ga ik plat op mijn buik liggen loeren, met een snuit van "kom nu maar eens een stapje dichter zie, dan ga ik twee stappen terug achteruit"
Of zo een snuitje van "ge kunt mij toch ni pakken"
Dat is natuurlijk het leukste wat er is , met de voeten van je baasje spelen. Later als ik groter ben dan hebben die daar nog altijd plezier in, maar nu is dat voor mij het leukste spelletje dat er bestaat.
Dus om tot de orde te komen. Mijn baasje gaat sinds kort met mij naar de hondenschool. Niet om iets bij te leren hoor. Gewoon om mij eens te laten voelen wie er de baas is.
Eigenlijk vind ik dat wel leuk hoor, want ondertussen zijn ze met mij weeral eens bezig, en wat is er leuker dan altijd maar bezig te zijn. Ik heb toch energie op overschot. Dus laat maar komen al die oefeningskes.
Het is daar wel een beetje slijk op die plein hoor. Maar daar trek ik mij al niet veel meer van aan ondertussen. Lekker met mijn buikje in het water liggen, dat is goed om af te koelen. En natte poten dat vind ik leuk, ondertussen zijn die een beetje gewassen .
Eigenlijk doe ik dat daar nog niet zo slecht hoor.
Want na enkele weken mag ik al overgaan naar de volgende groep, alhoewel ik een van de jongste hondjes ben van die groep. Je ziet maar hé... ze zitten altijd maar op de kap van de flat coats , onterecht, maar ja , ze zullen nog wel eens zien over een jaartje. Dan is mijn tijd gekomen om afscheid te nemen . Ik hoop toch wel dat ik het dan zo een beetje goed zal doen, ik moet namelijk onze naam een beetje zuiveren van de blaam dat wij niet zo goed zijn dan de labradors en de golden retrievers.
Wacht maar ....................

Ondertussen is er al enige tijd verstreken, en weet je wat?????? Ik vind die hondeschool reuzefijn.
Ik werd ondertussen al gepromoveerd naar de B klasse.
En als rechtgeaarde flat coat is dat niet niks hoor.
Na een maand deed ik al mee aan een examen en werd geschikt bevonden.
Nu alle gekheid op een stokje, ik vond die oefeningskes van de A klasse toch maar niks hoor. Dat is goed voor pupys, maar toch niet meer voor mij zeker.
Mijn baasje is bijna alle dagen met mij aan het oefenen, en dan vind je al die flauwe spellekes toch maar onnozel hoor.
Dan kan je beter zo goed je best doen dat je naar een hogere klas mag overgaan.
Daar vind ik het trouwens veel plezanter. Sommige dingen zijn wel hetzelfde, maar er komen toch al iets moeilijkere dingen bij. Zoals met mijn baasje meelopen en dan plots onderweg zegt hij "coucher" en dan moet ik direct gaan liggen en blijven liggen tot hij mij roept. Soms wil ik het zo goed doen dat ik al naar hem wil lopen zonder dat hij roept, maar dat is dan weer een ietsje te goed.
Ik wil alleen maar laten zien dat ik al op voorhand weet wat hij gaat vragen, maar dat mag niet........jammer!!!!!!
Ik moet ook ergens tussen hekjes gaan zitten, en dan vraagt mijn baasje van op een afstand om te gaan liggen, en dat heb ik nog niet zo goed begrepen, mijn baasje staat daar dan maar wat te roepen en te zwieren met zijn armen maar wat hij juist bedoeld snap ik nog niet zo goed.
We kunnen ook niet alles van de eerste keer snappen he.
Nog een beetje geduld en ik doe al die dingen zonder enige moeite...........

Leuke dag vandaag,
Ongeveer een maand na het vorige berichtje zijn we nu en ik heb vandaag weer examen mogen doen om naar de C klasse te gaan.
En wat had je gedacht????
Weer een stapje hoger op de hondeschoolladder.
Ik ben er niet zeker van maar ik denk dat ik zowat de jongste ben van deze reeks .
Ik moet hier toch een beetje laten zien wat ik waard ben zeker.
En weet je wat het leukste is???
Mijn baasje is steeds zo ongelooflijk trots op mij, dat ik altijd een extra knuffelbeurt krijg.
Dat heb ik al wel goed begrepen, hoe meer ik mijn best doe in die hondeschool, hoe meer ik verwend word!!!!
Niet met die dikmakende koekjes hoor, maar wel met de nodige spelletjes en knuffels.
Volgende week mag ik dus weer een stapje hoger.
Wat ik daar allemaal ga leren weet ik nog niet zo best maar ongetwijfeld ga ik daar weer ongelooflijk mijn best doen, je weet wel, die knuffels en die spelletjes met mijn baasje, daar doe ik alles voor......

Ondertussen zijn we alweer 3 maanden verder.
Ik heb al zeer veel geleerd en weet je wat? Ik ben ondertussen een jongedame geworden!!!!!!!!!
Ik was zo wel een beetje flauwkes, maar je moet dat zo regelen dat je ondertussen een beetje meer in de watten gelegd wordt, en dat is me ongelooflijk gelukt.
Had er misschien iemand aan getwijfeld????????
Maar nu is het weer ernst.
Ondertussen ben ik weer een trapje hoger gegaan op de hondenschoolladder. ( wat een woord)
Ik mag me nu voorbereiden op het clubbrevet, wat dat ook moge wezen.
Maar geen nood hoor, voor mij is alles even plezant.
Al wat ik moet doen gaat met een ongelooflijk kwispelende staart, en daar kan ik niks aan doen, dat gaat gewoon zo. En als je mij ziet trippelen op dat plein, naar het schijnt is dat een plezier om te zien.
Men zegt wel eens dat ik precies een jong veulentje ben, maar wie dat zegt die ziet toch niet goed hoor, daar ben ik veel te klein voor........
Mijn grootste probleem is wanneer mijn baasje zegt dat ik moet gaan liggen terwijl ik zo enthousiast naar hem loop, dan kan ik zo moeilijk stoppen, ik wil dan altijd zo vlug mogelijk bij mijn baasje zijn. Maar ik denk dat ik nog niet zo goed begrepen heb wat ik dan juist moet doen. Dat zal mijn baasje dan nog eens goed moeten uitleggen in echte hondentaal.

Weet je wat er ondertussen ook gebeurd is??????
Hier zijn ondertussen al twee kleine puppy's op vakantie geweest!!!!!!!!
De JARAN en de JUNTO!!!!!!!!
Dat zijn twee ongelooflijk plezante speeltjes voor mij geweest. Ondertussen zijn ze naar hun echte gastgezin vertrokken en dat vind ik wel een beetje spijtig hoor.
We konden zo goed samen spelen, terwijl Bizoe niet zo graag meer met mij speelt. Ze is een beetje lui geworden en houd meer en meer van haar gemak. Terwijl ik meer en meer van spelen begin te houden.
Maar ondertussen heb ik wel begrepen dat je binnen in huis altijd rustig moet kunnen zijn. Dus..........
Dat is natuurlijk heel belangrijk wanneer ik later naar een andere baas zal gaan, en die kan niet zo goed met me spelen, dan moet ik op tijd en stond ergens kunnen gaan liggen en wachten tot mijn nieuwe baasje tijd heeft om met mij te spelen of te wandelen, iets wat ik des te meer zal waarderen.