selamat siang,
in bandung mijn eerste stappen gewaagd op vulkanische bodem, gunung papandayan. op zon drie uur rijden van bandung ligt deze vulkaan. de auto stapt op de plek waar de laatste hapjes ingeslagen kunnen worden. de trial is simpel te volgen. een keiig pad wat in het begin breed en vlak is, maar al snel een steilere koers volgt. wat meer klauteren, een handje bij de grond voor het evenwicht maar ook om jezelf hier en daar omhoog te hijsen. het laatste beetje groen verdwijnt, alleen de heuvels aan de horizon vertonen nog begroeiing, ik ben omringd door een maanlandschap, de top van de gunung, op zon 2000 meter, doemt voor me op. in de verte schittert wat lichtgevends groen, de zwavel heeft zich meester gemaakt van de rotsen. een geurige damp verwent mijn neus. de wind staat nog goed, zodat ik nog niet naar adem loop te happen door de intense zwaveldampen.
hier en daar passeer ik een bubbelende moddermassa. en dan de krater. een doorsnee van een meter of tien, een kleintje dus, de zwavellucht welke eruit komt is overweldigend. de wind draait, ik krijg de volle mep giftige dampen te verduren. ik loop een rondje om de krater, in de hoop uit de luchtstroming te komen. tot nu toe ben ik erg gelukkig geweest met het weer, een openbrekende lucht, hier en daar een druppeltje regen. ik besluit naar beneden te gaan na een half uur of wat rondgelopen te hebben in het bizarre landschap. een grote wolkenmassa belemmert het licht om mij van een goed verlichte weg naar beneden te voorzien. hte begint te regenen. het begint te storten, de emmer wordt omgegooid, recht over mijn hoofd. ik ben zeikkie zeikkie nat. het water in mijn schoenen stroomt over. ik probeer de inhoud van mijn niet waterdichte TMF Awards rugzak zoveel mogelijk te redden. het pad van weleer bij de tocht omhoog is verandert in een snelstromend riviertje naar beneden, de rotsjes steken hier en daar boven het water uit. alles is spekglad, ik wil niet nu al door mijn enkel gaan, maar af en toe scheelt het niet veel. ik wil maar een ding, naar beneden, daar waar een lekker noodlesoepje op me wacht.
terug naar bandung in de avondspits, 4 miljoen zielen, 1 tolpoort..... het verkeer is chaotisch tot dusverre. in de heuvelachtige wegen op java heb ik al diverse keren een tegenligger iets van te dichtbij in de ogen kunnen zien. mijn ogen stonden op 'angst' , zijn ogen op 'rijen lul!', als onze auto net niet op tijd heeft kunnen invoegen en beide auto op de voor ons verkeerde rijstrook tegen over elkaar stil komen te staan.
terug naar stinky jakarta. de 6e september een oude bekend van het vliegveld opgepikt (annelies). de tocht naarh et vliegveld overdag maakt mij duidelijk dat indonesiers aan vriendjespolitiek doen. bus to airport, sir? oh all gone sir!! you can take Taxi! mijn neus, de bussen gaan t/m 1830 uur. ik naar een dienstdoende 'polisi' man. zelfde verhaal. dus een les, vertrouw niemand in jakarta? nee, want een armetierig uitziend oud vrouwtjes met net zo veel tanden in haar mand en haren op haar hoofd, als ik vingers heb op een hand, welke mij naar de bus leidt welke gewoon nog naar de airport rijdt. en dan... niks geen aalmoes vragen.. mijn vertrouwen in de indonesische bevolking is volledig hersteld!
met annelies vandaag, 7 september, een beetje jakarta rond gedoold, het oude batavia, met zijn nederlandse kanalen doorgelopen, alles meurt! i gotta get out of this place and fast, dus morgen, op naar jogyakarta.
sampai jumpa
edwin
jakarta, indonesia, 7 september 2001, local time 1900 Hrs.
