apa khabar?

de tocht door indonesie zet zich nogmaals per auto voort. slechts een kilometer of twintig, misschien 30 ligt de sea temple tanah lot van ubud verwijderd. maar dankzij de fabuleuze bewegwijzering duurt het een uur of 1,5 voordat we deze nietszeggende tempel compleet voorzien van souvohawkers en busladingen toeristen kunnen 'bewonderen'. veel interessanter is de weg naar de meren danau tamblingan, buyan en bratan. totaal deserted weggetjes waar hier en daar es een motorbike ons passeert. als de benen even gestrekt moeten worden en we onze ogen verwend worden met rice paddies, onze mond met crackers en cheddar cheese, komen we nog een weggebruiker tegen: een jongetje op een driewieler met achterop vastgebonden een klein hondje. ik zal maar zeggen een andere belevingswereld in de omgang met dieren, en kinderen van vaderlief zit ons aan te kijken, terwijl hij deze brute dierendaad niet afkeurt. de eerste twee meren hebben een noordse look, het is aangenaam fris. we genieten van het uitzcht en een voorbijrijdende toeriust bus komt langszij, de camera's gaan af aan de lopende band zonder dat de toeris de kans krijgen of nemen om ff uit te stappen en deze mooie creatie van pacha mama te aanschouwen. bali hebben we nu wel gezien.

op naaR Lombok. en eindelijk, ontmoeten we dan mede-backpackers op de ferry tussen padang bai en labuang lombok. greg en darren, twee engelsen en kumiko, een japanse schoonse. we nemen onze intrek in hotel astiti in senggigi waar een aantal avonden flink de beest uit hangen, erak zuipend, bier lurkend en whiskey wegklokkend. de locals welke het restaurant een beetje leven in proberen te blazen (senggigi is geod leeg) met gitaar en stem, wordne al gauw overstemd door een klein beetje beschonken menigte. welcome to the hotel california wordt al gauw omgebouwd door welcome to the hotel astiti, too many cockroaches (heel bijdehante cockraches: douchen wordt ongelijk gemaakt doordat ze je wel erg graag je benen willen beklimmen), breakfast included. dit hotel wordt gerund door een hindu gezelschap maar ligt helaas vlak achter een moskee die om de haverklap weer gaat jengelen om de in een-rieten-maND-opgesloten,op-de-dood-wachtende KIP aangezien een toerist zin heeft in zijn vleugels die maar de paar hanen opjagen door iedere minuut van de dag te kraaien.

dat senggigi echt uitgestoeven is blijkt wel uit de wanhoop om hun restaurtant ook maar een beetje gevuld te krijgen. zo eten we in een real fancy upmarket restaurant, free trasnport heen en weer (het restaurnat ligt tien minuten rijden buiten senggigi, twee gratis cocktails, gratis fruit plate, gratis toetje, etc. etc. . alleen lullig dat we met zijn vijven slechts drie pizzas eten en qua drankgebruik het promilage ophogen met erak, 1 dollar per fles in ons guest house. life's a bitch, until you marry one. of het feit dat de bestuurders van het lokale transport (paard en wagen) niet beters te doen heeft en maar met elkaAR wedstrijdjes dwars door de main street gaan houden. we aanschouwen dit spel terwijl we van links en rechts omringd worden door de locale verkopers vna t-shjirt, armbandjes, nephorloges, vervoermogelijkheden tot aan beijing, restAURANT touts, postkaarten, de lelijkste schilderen op die van mij op de lagere school na dan, enz enz. een nepgeweer biedt de nodige bescherming.

en dan gunung Rinjani. een volle dag omhoog en eenn dag omlaag worstelen over boomstammen, wortels welke in trapvorm zich een weg omhoog hebben gegroeid, apen met hele grote witte tanden passerende (hence: het nepgeweer komt weer van pas), rotsblokken, rotsgruis (2 stapjes omhoog, 1 stapje terug) en cramps van hier tot tokyo, om uit komen bij de kraterrim waar zich danau segara anak (child of the sea) bevind, het kratermeer wat ontstaan na een grote eruptie. de rim waar we op uitkomen is onderdeel van de oude helling van de vulkaan. de nieuwe vulkaan heeft zich als een soort olievlek boven het meer genesteld, deep down in de krater. de top van rinjani torent hoog boven het meer en de rim uit, en is gesplitst in twee pieken. de overnachting op de rim gaat nog niet gepaard met bevriezingsverschijnselen, maar koud is het zeker, de erak is snel uitgewerkt. nog twee dagen in senggigi om de speirpijn van de trekking, achter te lagen in de straits of lombok, waar de golven over je heen vliegen. en dan ja, helaas scheiden doet leiden. darren is de eerste die weggaat en de 26e zeg ik bye bye tegen de resterende drie. gelukkig laat ik annelies achter in een gezelschap van Kumiko (graag nog een keer zo'n japanse massage graag) en Greg, een stoere briton, dus die komt wel veilig in Oz aan: tidak apa apa.

ik ga op weg naar Kuta....... de boottocht gaat gepaard met de nodige problemen. de wind staat verkeerd dus alle ranzige zwarte rook vleigt hup de boot in waar iedereen laag op de grond naar adem loopt happen, met zijn t-shirt tot over zijn of haar opgetrokken. eenmaal op bali blijkt het een holy hindu day te zijn. overal mannetjes in gele-witte gewaden (de shiva kleuren), een optocht midden over de main weg op weg naar kuta wordt geblokkeerd door een grote optcht, de auto blijven er rustig achter rijden, de diverse over het eiland verspreide beelden zijn aangkleed, muziek komt overal mijn oren in, en overal kleine holy shrines op de straten in de vorm van bloemetjes en incense als een offering voor de goden. splet. splet. splet. ik weet niet hoeveel ik er gesloopt heb, maar als de straat nagenoeg onverlicht is, is het schier onmogelijk om ze te ontwijken.

Kuta bij daglicht: het blijkt dat naam van dit stadje een spellingsfout heeft, het moet namelijk KUT zijn. walgelijk, te veel toeris, overal surferdude Ozzies en stoned uit hun ogen kijkende Japanners. trafficnoise, hawkers die je marihuana, cocaine willen verkopen (komt het door de baard, laten we het uittesten door ff te scheren), iedere keer wordt begroet met "guday mate"of "hello boss". maar goed, maar dit wist ik natuurlijk al. ik ben hier puur voor de vlucht van morgen naar jakarta (huray huray.....).

in indo leeft het gebeuren rondom de vs ook meer en meer gezien de rellen in joyakarta, solo en jakarta (ja ik zal voorzichtig zijn en neem alleen maar taxis), maar heb het idee dat het merendeel van de mensen er meer lacherig om doet dan er serieus mee bezig is. waar ik erg van geschrokken van ben was een bericht op de volkskrant site dat er in nl zo veel anti moslim geweld is/was. ben er dan weer zeer trots op een crazy dutchman te zijn. hoop dat de astiti gang snel in veilige oorden is (flores is overwegend katholiek, Oz en thailand zijn denk ik ook wel veilig).

Terima thank you. tot zondag, maandag of later.

edwin

kuta, bali, indonesia, 27 september, 13:45 Hrs. local time