Kendimi artık işi bitmiş bir saray soytarısı gibi hissetmiştim yüzüme o türlü baktığında. Hani bir şarkı var ya "Yüzüme o türlüüü bakkkmayacaaaktınnn" diyen. Yüzüme o türlü bakmış ve ben hangi gaflet ve delalet uykusunda olduğumu ondan sonra fark etmiştim. Bu sarayda artık işim kalmadığını söyleyen bir kraliçe vardı karşımda ve ben yıllardır onu güldürmek, sevindirmek, hoşnut etmek için içim kan ağladığı günlerde bile ona belli etmemeye çalışarak hep yanında olmuştum. Bunca yıldan sonra halkın arasına karışmak onlardan birisi olarak yaşamak ne zor bir düşünce olarak gelmişti, anlatamam. Üstümdeki o rengarenk kıyafetlerimi çıkardım ve çıktım saraydan başımı kaldıramadan.

 Bir soytarının halk arasında kral kral dolaştığı günler bitmişti artık ve ben unutmuştum normal bir insanın nasıl olacağını, neler yaşayacağını, nasıl davranacağını.  İlk fark ettiğim çizmelerimdeki tozlardı......... işte o zaman ..... 

 Diye devam ediyordu rüyam ve ben uyandım yine yatağımda boş gözlerle tavana bakarak. Ne kadar zaman geçmişti üstünden, ne kadar zamandır elsiz ayaksız yaşamaya çalışıyordum bu evrende. Ne zamandır kötürüm düşler sahibiydim. Galiba 3 ay gibi bir zaman önceydi parçalanmışlığım ve 3 aydır bir vücut gezdiriyordum kimin olduğunu bilmediğim. Kütlesel bir devinim eşliğinde bir sokak yürüyor, bir kapı açıyor, bir merdiven iniyordum dibine hayatımın. Ve bekliyordum sevdanın terk etmesini beni. Demiş ya şair " aç kaldım, susuz kaldım, terk etmedi sevdan beni". Terkediyor muydu yoksa, yavaş yavaş damarlarımdan akıp gidiyor muydu toprağa.. Yavaş yavaş damıtıyor muydu zaman beni senden, seni benden. Kaç 3 ay daha vermeliydim? kaç 3 yıl daha? Razıydım verecektim artık bitsin diyordum...

 Anladım ki her insan bir palyaço olmak zorunda imiş. Sahnede kahkahalar atan, bir de sahne gerisinde gerçek hayat yaşayan.

Severim palyaçoları, onlar bana hayatı anlatır, onlar bana beni anlatır.

Othello 15.02.2001