Het is nu zaterdagmiddag 12.45 en ik heb voor het eerst tijd gevonden om eens even een uitgebreid mailtje te sturen uit Sydney, het IE (International Exchange Programmes) Office, waar je gratis (!!) kunt internetten. Vandaar dus.

De afgelopen dagen hebben we (= de Travelactive groep van 16 personen) in een jeugdherberg in Coogee Beach, Sydney gezeten. Vlakbij het strand, waar we alleen nog niet echt gebruik van konden maken vanwege het slechte (nou ja...) weer. Nou ja, niet echt slecht dus, want het is hier nu het midden van de winter maar overdag is het toch best behaaglijk, zo'n 17 graden. Gisteren ging het alleen heel veel regenen, dat was wat minder

. Ook zijn we (= Valentijn en ik en Jochem, een jongen die we in de Travel Active groep ontmoet hebben) gisteren op zoek gegaan naar een baantje. En we hebben gelijk wat gevonden. Maandag kunnen we beginnen voor een uitzendbureau te werken. Ons eerste klusje is dan de Disney on Ice-rink uit elkaar te halen, daarna gaan we misschien in een pakhuis werken, omdat het personeel dat daar nu werkt aan het staken is. Dit tweede baantje zal waarschijnlijk zo'n $19 per uur gaan verdienen (1 Aussie dollar is fl.1,30 al moet je wel over elke dollar die je verdient 29% belasting betalen als buitenlander...) Dit gaat dus de goede kant uit. We gaan vandaag ook nog proberen om ander onderdak te zoeken, dichterbij het centrum. Een appartementje zou helemaal mooi zijn voor een maand ofzo, omdat dat goedkoper is dan een maand in een jeugdherberg.

Alle verhalen die ik thuis over de Aussies had gehoord zijn inderdaad wel waar, ze zijn inderdaad heel easy going ('no worries mate!) en beginnen vaak spontaan tegen je aan te praten als je ergens in een bus bent ofzo, of helemaal als ze 'pissed' in een kroeg zijn. Valentijn en ik zijn helemaal niet van die echte uitgaanstypes, maar tot nu toe zijn >we elke dag wel 's avonds uitgegaan in een bar dichtbij het hostel, waar alle Travel-Active mensen zaten, ik ken ze nu ook wel allemaal, zelfs mensen van de andere groep. Ook in de jeugdherberg gaat het erg makkelijk en relaxed. Ook natuurlijk omdat het allemaal Nederlanders in een vreemd land op een avontuurlijke reis zijn...

Verder zijn onze plannen om in Sydney ongeveer een maand/anderhalf te blijven en te gaan werken en daarna met de bus door naar het noorden te reizen. Onderweg gaan we dan stoppen om wat fruitplukwerk ofzoiets te doen (dat kan nu niet, omdat de regen en het koude weer van de afgelopen dagen alles overspoeld heeft). In de zomer is dat beter, en je kan er veel verdienen als je er ervaren in wordt want je wordt vaak per basket betaald. We plannen dan om ongeveer in oktober ofzo rond Cairns te zijn en daar in ieder geval te gaan duiken. In nov/dec/jan is Cairns nl. niet zo'n goed gebied vanwege het weer (40 graden en extreem vochtig) en de kwallen (dan wordt het hele strand afgesloten voor de box jellyfish met tentakels die dodelijk kunnen zijn), die moeten we dus niet hebben en daarom gaan we daar wat eerder heen.

Voordat we hier afgelopen dinsdag in Sydney aankwamen zijn we nog 1 dag in Bangkok geweest met de Travelactive groep. Na de hele dag/nacht doorgevlogen te hebben stapten we daar om 7 uur 's ochtends uit het vliegtuig en begonnen gelijk met de rondleiding door een aardige gids, die helaas wel erg gebrekkig Engels sprak, maar interessante dingen vertelde over de Thaise geschiedenis, economie en levenswijze. Ook was hij erg geinteresseerd in Nederland, in het bijzonder hoe wij die polders leeggepompt kregen. In Bangkok kregen we allemaal prachtige tempels te zien, heel kleurig met veel goud en af en toe wat boeddhistische monniken, die een verbod hadden om met de toeristen te praten. Verder was Bangkok erg smerig, vooral de lucht. Door het vele verkeer was er een ongelooflijke hoeveelheid smog ontstaan die dag en nacht voor een benauwde temperatuur van zo'n 35 graden zorgde, echt niet lekker weer. Ons hotel had gelukkig een zwembad zodat we even af konden koelen, dat zwembad lag helaas wel vlak naast een rivier (en rivieren staan gelijk aan open riolen in Bangkok...) De volgende dag hebben we om 4.00 op moeten staan om het vliegtuig naar Sydney te kunnen halen. Het was de eerste keer dat ik om die tijd aan een lekker Thais ontbijt met rijst, vis en vlees zat... Eenmaal in Australie gekomen hebben we met de groep wat gegeten en gedronken en nu zit ik hier al weer een half uurtje te typen. Ik denk dat ik dus maar ophoud, gelukkig dat het niet al te druk is, er zijn maar 4 computers en als er wachtenden waren had ik het wat korter moeten houden, je mag eigenlijk maar een kwartier mailen.

Ik zou het leuk vinden om ook wat Dutch e-mail te krijgen om me op de hoogte houden!!!

Sinds de laatste email is er niet zo heel veel gebeurd, we hebben nu werk in zitten al een beetje in een dagelijks ritme. Vorige week maandag hebben we via een uitzendbureau ons eerste baantje gekregen: Het uit elkaar halen van de Disney on Ice-ijsbaan in het Sydney Entertainment Centre. Dit was erg zwaar werk en betaalde aardig (ongeveer een 10tje per uur). De bedoeling was dat we met een hele grote zware ijzeren staaf eerst het ijs moesten breken, daarna met een sneeuwschep het gebroken ijs in een kruiwagen laden, om vervolgens de zware kruiwagen naar buiten te rijden en het ijs neer te gooien. Vooral het breken van het ijs vereiste veel spierkracht en ik hield het niet erg lang vol.

De volgende dag kregen we via ditzelfde uitzendbureau gelijk een nieuw baantje aangeboden, dat een stuk betere vooruitzichten had. In een pakhuis dichtbiij Sydney (= drie kwartier met de trein) waren veel werknemers aan het staken, daarom konden er veel backpackers worden aangetrokken om de vrijgekomen plaatsen op te vullen. Het zou 19 dollar per uur betalen, maar daar gaat natuurlijk nog wel die ^%$ belasting van 29 procent vanaf. In ieder geval, wij wisten niet helemaal wat we moesten verwachten toen we 's ochtends samen met allemaal andere (vooral Engelse en Ierse) backpackers op een station in een buitenwijk door een bus werden opgehaald. In de bus werd uitgelegd dat de stakers zich rond de ingang van het pakhuis gegroepeerd hadden en best wel boos waren. We moesten de gordijnen voor de raampjes dicht doen en recht voor ons uit kijken; niet provoceren. Dat deden we dus, en toen we door de ingangspoort reden zagen we ze staan, er stond wat politie bij om ze een beetje in bedwang te houden, maar ze kwamen op de bus af en begonnen er hard op te bonzen terwijl ze niet bijster aardige woorden naar ons riepen. Een hele aparte ervaring die we de rest van de week nog wel vaker mee zouden maken.

Het werk in dat pakhuis is niet zo heel moeilijk, ik heb het nu wel onder de knie. De werkwijze is ongeveer alsvolgt: We krijgen een lang stickervel met allemaal stickers vol produkten en nummers erop, dan moeten we met behulp van een soort karretje waar 2 houten pallets opgeladen kunnen worden (het lijkt een beetje op een niet overdekte vorkheftruck) langs allemaal gangen vol opgestapelde dozen rijden en de juiste dozen met produkten op de pallets stapelen. Als ze er allemaal opliggen moeten we ze op een bepaalde plek wegzetten, enzovoort... Het is niet echt zwaar werk, de dozen zijn nooit echt heel zwaar, maar wel een beetje eentonig. Maar ja, it's the money that counts.... Bovendien krijgen we ook elke dag een gratis lunch, die vooral bestaat uit vet warm eten, als een soort extra service terwijl de staking voortduurt.

De andere mensen die nog werken in het pakhuis (behalve ons, de backpackers), zijn vooral mensen die er nog niet zolang werken, en niet de behoefte hadden om te staken (De stakers zijn vooral veteranen die het niet eens zijn met de nieuwe manier waarop het pakhuis sinds kort gerund wordt). Het zijn veel buitenlanders, werkelijk de hele wereld is er vertegenwoordigt, van Mexico tot Joegoslavie en van de Phillipijnen tot Turkije, maar er werken ook aardig wat Aussies. Dat zijn allemaal van die typische Australische werkmannen: groot, stevig, stoer maar met een hart van goud en ze zijn echt heel erg aardig en belangstellend naar ons, Dutch Backpackers. Ze vragen ons het hemd van het lijf over Nederland, over waar we heen gaan in Australie en nog veel meer... Heel erg leuk is dat, ook onder de backpackers zijn er een paar hele aardige jongens, ze zijn wel allemaal een paar jaar ouder dan wij, maar dat maakt ook niet echt veel uit.

Afgelopen vrijdag kwam er echter een abrupt einde aan ons werkdag-ritme dat we eigenlijk wel ontwikkeld hadden na een paar dagen van opstaan om half zes 's ochtend en 's avonds ook weer vroeg naar bed (ja echt, het is belachelijk vroeg...). In ieder geval, vrijdag stonden we dus weer op het station te wachten tot dat de bus ons op zou pikken, maar toen kwam er een man van de security op ons af (we staan constant onder bewaking, zowel op het station als in de bus als in het pakhuis...), die vertelde dat de stakers zich nu gewapend hadden met metalen staven en dat ze in veel grotere getalen (namelijk met de halve vakbond) op ons te wachten stond. Dat was dus iets te gevaarlijk en ze besloten dat het niet verstandig was om ons daardoor heen te loodsen met de bus. Terug naar huis dus..., we kregen als een soort service voor het komen wel voor 4 uur uitbetaald.

De maandag daarna waren we benieuwd of het probleem nu opgelost was, we moesten in ieder geval wel gewoon werken, toen we bij de poort aankwamen zagen we dat er een gigantisch legioen politie verzameld was, echt ongeveer op elke staker 2 politieagenten die de weg voor de bus vrijmaakten, een vrije doorgang dus! Wat wel heel erg jammer is, is dat we de afgelopen twee dagen vanwege al die politie die voor ons op de been gebracht moet worden, we al vroeg weer weg moeten (half twee ongeveer), omdat de politie dan om een of andere reden ook weg moet. Zo schiet het natuurlijk helemaal niet op met het salaris, want echt veel uurtjes maken we zo niet. Ik hoop dat daar nog een oplossing voor wordt gevonden, want op zich ben ik erg tevreden met dit baantje.

Het is wel erg saai hier, de afgelopen twee weken, eigenlijk precies hetzelfde als een baantje in Nederland, behalve dat we nu een gedeelte van het salaris moeten gebruiken om zelf in ons onderhoud te kunnen voor eten en onderdak enzo... Het eten koken we soms zelf, in alle jeugdherbergen is wel kookgelegenheid, maar ook zijn er heel veel goedkopen eetgelegenheden waar je voor weinig geld (= ongeveer 5, 6 dollar) Aziatisch kan eten en je hebt natuurlijk altijd de bekende fastfoodketens. Onderdak hebben we nu voor 14 dollar per nacht vlak bij het Centraal Station, waar we elke ochtend om 6 uur de trein moeten pakken, dus dat is ook niet echt duur. Toch valt het heel erg tegen wat we zelf allemaal moeten betalen... We houden wel een bedrag over elke week om te sparen, maar het is niet echt zo dat het geld binnenstroomt. Het geld dat we nu verdienen zal in ieder geval wel gebruikt worden voor een duikcursus in het Barrier Reef, die we waarschijnlijk in oktober gaan doen. Daar moet ik maar naar uitkijken als ik morgen weer dozen ga stapelen....

Elke dag verloopt ongeveer hetzelfde nu. 's Ochtends worden we door de wekker op een altijd verschillend, maar eveneens altijd onmogelijk tijdstip gewekt. Dan hebben we een kwartiertje de tijd om snel onze kleren aan te trekken en wat andere dingen. Dit allemaal in het donker want onze Nieuw Zeelandse roommate (Een jongen van een jaar of 25 die bijna de hele dag weg is omdat hij in een pizza restaurant in Kings Cross werkt. Hij komt thuis als wij slapen en wij gaan weg als hij nog slaapt, dus we zien hem eigenlijk nooit) slaapt nog. Dan een minuut of 5 naar het Centraal Station lopen. 1 keer moest dit in de stromende regen, dat was al helemaal een vreselijke start van de dag.

Je stapt om kwart voor 6 de deur uit en je kunt door alle regen de overkant bijna niet meer zien, auto's scheuren voor bij en je springt opzij voor een halve vloedgolf aan water je raakt, dan rennen naar het station en tegen elkaar zeggen: "Wat is dit k#t!!!". Vervolgens op de trein naar Seven Hills, het kleine treinstation, zo'n 3 kwartier reizen (meestal voor niets, aangezien het security-hekjes systeem nog niet werkt 's ochtends vroeg, en aan controleurs in de trein doen ze niet in Sydney.... waarschijnlijk). Net even wakker geworden door de kou van de buitenlucht die om je heen slaat, val je weer half in slaap in de warme trein, om weer bruut gewekt te worden als het eindpunt Seven Hills nadert. Daar staat de Shire Coaches bus al op je te wachten om je, na een kort ritje, je dagelijkse portie entertainment te bezorgen tijdens het passeren van de 'picketline', oftewel alle stakers langs de weg. Ze bonzen en schreeuwen en sommige krijgen het zelfs voor elkaar om met hun blote handen een ster in een van de ruiten van de bus te slaan. Binnen probeer je eerst een 'Crown' te bemachtigen, een soort karretje met twee uit stekende vorken waar je pallets mee omhoog kan tillen, aangezien er niet genoeg snelle 'Crowns' voor iedereen zijn. Na je territorium afgebakend te hebben met een trui (anders is je karretje zo weg), ga je in de kantine zitten voor een 'Morning Tea', maar na zo'n minuut of 20 zal je je toch echt richting de 'control desk' moeten begeven, alwaar Wilson Garcia je al lachend staat op te wachten met je eerste 'order' van de dag. Een order bestaat uit een groot verticaal stickervel, met daarop onder andere de produktnaam en de 'alley' waarin dit produkt te vinden is. Allereerst haal je een pallet uit de palletmachine waar de dozen op kunnen, en dan begint je route. De A-alley bestaat vooral uit hondenvoer, C is veel grote dozen drankjes, altijd zwaar tillen, G is veel wasmiddel, ook zwaar, P is veel WC-Rollen en zakken met rijst of granen, en zo heeft elke alley wel iets bijzonders, erg leuk is bijvoorbeeld het 'Broken' gedeelte van het pakhuis, aangezien je hier alle produkten uit de dozen moet halen en op je pallet moet leggen, nooit zwaar tillen dus. Rond 12 uur, half 1 is er een gratis lunch, vaak met het motto 'the fatter the better', een aktie die na 3,5 week ophield, zodat we toen onze eigen broodjes mee moesten nemen. Na de lunch nog eventjes werken (tot 1.30 meestal) en we kunnen dezelfde bus weer in, door dezelfde picketline en dezelfde treinrit..., thuis gekomen heb ik meestal geen fut meer om iets te ondernemen. 's Avonds koken we wat of gaan bij een fastfood restaurant eten. Nee, dit is niet synoniem aan McDonalds, want er zijn ook veel Aziatische restaurants (we zitten bijna in Chinatown) die je voor 5 dollar een lekkere maaltijd kunnen voorschotelen.

Het weekend hebben we eveneens werkend doorgebracht, via Gavin van IEP hadden we een telefoonnummer gekregen van ene Mick Holland, een man die het opzetten van tentoonstellingen in het Sydney Exhibition Centre regelt. Na een kort telefoontje vertelde hij ons dat we om half 8 verwacht werden. Dat was dus uitslapen tot 6.30, een echte luxe voor ons. Met een McDonalds-pannekoekenontbijt achter de kiezen stapten we Hall 5 van het Exhibition Centre op de afgesproken tijd binnen. Daar kwamen we Maarten nog tegen, ik had hem de voorafgaande week al ontmoet in het IEP kantoortje, maar Valentijn zag hem nu voor het eerst in Australie. Het 'dag' in werkdag bleken ze (= de organistors van Shell Scheme Constructions) nogal letterlijk te nemen, want we hebben 12 uur lang tapijten moeten leggen, planken moeten sjouwen en tentoonstelling-opzetters (of hoe dat soort mensen ook heten) moeten assisteren. Haast duizelig van de honger konden we om 8 uur 's avonds eindelijk de Internet-tentoonstelling in aanbouw verlaten en daadwerkelijk gaan eten (waar ik sinds half 6 al aandacht...) Een maaltijd later, en een Maarten armer kwamen we weer in het Alfred Park Hotel aan.

Dit hotel was inderdaad geen backpackers hostel. Het was een oud huis dat vroeger voor een kapitein met 14 kinderen gebouwd was, maar nu dienst doet als budget-accomodatie. Daarom lopen er niet alleen maar jonge reizigers rond, maar vind je er allerlei soorten mensen, van oude(re) reizigers tot halve zwervers. Zo was er bijvoorbeeld, naast de gebruikelijke backpackers uit bijvoorbeeld Nederland en Canada, een groep Indiers, die praktisch hun hele dag doorbrachten met koken en het voorbereiden daarvan, een veertiger (kaal, maar met staartje) die zijn hele leven al reizend doorbracht en nu de hele dag op zijn bed lag met een borstinfectie, hij was echter al plannen aan het maken voor een 6 jarige wereldreis, die hem ook door Nederland zou moeten leiden. Een ander zonderling figuur was een man met baard en een soort zwerverachtig uiterlijk die onder mij in het stapelbed sliep en nooit een woord zei, ook was er nog een bijna bejaarde man die een soort nachtwakerfunctie in het hotel had en constant iedereen in de keuken aan het lastigvallen was met ofwel zijn wijze raad ofwel waarschuwingen dat we toch zeker wel de afwas moesten doen en alles moesten opruimen. De leiding van het hotel lag in de handen van een Chinese man, 2 Chinese vrouwen, een jonge jongen Glenn (die ons de eerste week te weinig voor onze kamer gerekend had, daarom sliepen we de tweede week in een andere kamer, een goedkopere want met meer personen), een nog jongere jongen die veel puisten had; hij deed dit werk alleen maar als een soort van vakantie- of bijbaantje, toch deed hij zich af en toe voor als de eigenaar van het hotel als hij gasten te woord stond, en verder nog de manager, een wat oudere man die ik eigenlijk amper gezien heb.

Op zondag, de dag na het Exhibition Centre werk dus, lagen we eerst een aanzienlijke tijd in bed, om ons opgebouwde slaapritme (vroeg naar bed en vroeg weer op) weer helemaal in de war te schoppen. Daarna kwamen we tot de conclusie dat we toch wel iets wilden doen. Na eerst wat boodschappen gedaan te hebben in de Market City, waar op zondag eveneens een grote markt (de naam zegt het inderdaad al) met levensmiddelen en kleding plaatsvond, werden Jochem en Valentijn het er over eens dat ze wel naar de bioscoop wilden, ik voelde meer voor het Powerhouse Museum, waarover ik een aantrekkelijk stukje in de Lonely Planet had gelezen.

Dit bleek een heel aardig museum te zijn, geschikt voor alle leeftijden. De tentoonstellingen varieerden van Australische (aboriginal-)muziek via Indiase architectuur tot de ontwikkeling van huishoudelijke apparaten over de afgelopen jaren. Na een paar uur stond ik weer buiten in het grauwe weer en ging ik weer terug naar het hostel.