Deze week zijn we vanuit Alfred Park naar Kings Cross verhuisd, op aanraden van Arthur, een aardige Canadese jongen die ook met ons werkt. Kings Cross is een hele aparte buurt, een beetje de rosse buurt van Sydney. De hoogste concentratie nachtclubs, hoeren maar ook restaurants en backpacker-hostels is hier te vinden. Het is in ieder geval een wat levendigere buurt. dan het Alfred Park Hotel, waar we eerst verbleven. Het begin van Darlinghurst Road (de centrale weg) wordt gemarkeerd door een gigantisch Coca Cola bord, 's avondsverlicht. Het is een erg mooi gezicht als je 's avonds in het donker over straat in de richting van het icoon-achtige bord loopt en je alle lichtjes van de wolkenkrabbers en de naderende auto's ziet aankomen. Verder lopend kom je allerlei goedkope eettentjes en take-aways tegen (vanwege de grote concurrentie kost een pizzaslice maar zo'n 50c.). Maar wat echt opvalt zijn de grote hoeveelheden sex- en nachtclubs, de hele straat staat er vol mee; het is een bruisend centrum van rondhangende, al dan niet verslaafde prostituees, mannen in kostuum die je in gebroken Engels proberen binnen te halen voor een avondje vermaak en nog veel meer vreemde figuren. Zo staat er vaak voor de McDonalds een zwerverachtige man met een ghettoblaster op zijn schouders hard mee te zingen met zijn Beatles-liedjes. Midden in deze levendige straat staat het hostel the Globe, waar wij zoals gezegd onze intrek namen voor de komende tijd. Het zag eruit als een gezellig, typisch backpacker-hostel met aardige mensen. Bijkomende voordelen waren onder andere gratis Internet (vandaar inderdaad dat ik mijn pagina nog een beetje kan bijhouden) en Fox Channel op de televisie (zo'n 14 x Simpsons per week... yes!)

Zaterdag na het werk, dat dubbel betaalde, zodat we voor een paar uur het behoorlijk aardige bedrag van zo'n 26 dollar per uur verdienden, sloeg het noodlot toe. Valentijn ging naar de WC, doet zijn moneybelt af, vergeet hem mee te nemen als hij weer weggaat, rent een kwartier later terug, en ja hoor, hij is weg... Shit!! Zoeken, zoeken, het werd omgeroepen in het hostel, maar nee, niemand had iets gevonden, inclusief wij zelf. Toen werd het dus tijd om alle nood-telefoonnummers te bellen van de Travellers Cheque, bankpasjes en dergelijke. Hij heeft de volgende dag vrij van werk genomen om naar de Dutch Consulate te gaan en alles met zijn paspoort en visum te regelen, dit ging gelukkig zonder veel problemen; binnen een week of 2 moet alles weer in orde zijn.

Deze week heeft Jochem ons verlaten op vrijdag. Hij kreeg een telefoontje van Manuel (iemand anders van de Travel Active Groep, die nog steeds in het hostel van Coogee verbleef), dat hij een auto had gekocht. Hij bood Jochem een lift aan naar het Noorden. Ach ja, we hebben 5 weken met hem doorgebracht en het ging heel goed, maar nu was het weer tijd om verder te gaan. We hebben afscheid van hem genomen in O'Malleys, een Ierse pub, waar veel fellow backpackers van ons werk vaak heengingen.

Deze week heeft Jochem ons verlaten op vrijdag. Hij kreeg een telefoontje van Manuel (iemand anders van de Travel Active Groep, die nog steeds in het hostel van Coogee verbleef), dat hij een auto had gekocht. Hij bood Jochem een lift aan naar het Noorden. Ach ja, we hebben 5 weken met hem doorgebracht en het ging heel goed, maar nu was het weer tijd om verder te gaan.

Andere wetenswaardigheden? Er zijn er een paar: - Gisteren ben ik na het werk met Arthur (Canadian), Barnaby ( en Andrew (Engelsen) mee gegaan naar het appartement van Andrew en naar de pub (Valentijn was niet op werk vanwege het regelen van al die shit). Wat gepoold (ik was de belabberdste inderdaad) en gedronken (Heineken inderdaad), daarna hebben we de Seinfeld Seinoff gekeken en pizza besteld en Corona gedronken (met citroen). Erg leuk en gezellig. Arthur is een hele rustige Canadese jongen die ook bij ons in het hostel zit (had ik al verteld geloof ik). Hij is best lang en stevig, 22, heeft UMBRO t-shirts onder zijn blouse aan en heeft vroeger professioneel ijshockey gespeeld en is heel interessant om mee te praten. Barnaby is ook heel interessant om mee te praten. Hij is (al) 26 en is ook heel rustig en een beetje een loner (positief bedoeld), hij praat een beetje met een spraakgebrek en is heel artistiek. Hij heeft Film gestudeerd in Engeland en heeft ook scenarios en verhalen en gedichten enzo geschreven. Hij is ook een muziekliefhebber (Velvet Underground, Bob Dylan, Miles Davis, Tortoise, Massive Attack) en heeft na zijn studie en eigen film geen goed werk kunnen vinden alleen heel erg simpel werk. Nu heeft hij er eigenlijk spijt van dat ie Film heeft gestudeerd omdat hij vindt dat het nogal een egoistische keuze was. Dus nu reist hij al een aantal maanden de wereld rond, vooral Azie, en hij is alleen maar naar Oz gekomen om te werken, hij gaat niets van het land bekijken. Andrew is een heel ander type, hij komt uit Newcastle , is 25, , en praat met een verschrikkelijk Noord Engels accent, hij komt pas echt los na een bezoekje aan de liquorstore ('That's where I live') en ziet eruit alsof hij 17 is, heel klein en best wel mager. Hij heeft een goed gevoel voor humor en is heel aardig, hij heeft ook een tijdje in Groningen gestudeerd en vond het een geweldige stad waar hij het heel erg naar zijn zin had gehad, beter dan Engeland.

OK, dat was dat.. - Verder is er bij Davids (= het pakhuis) nog een man, genaamd Paul Dickinson, die ook een uitzendkracht is. Hij is 30 en komt steeds bij 'ons backpackers' zitten om de een of andere redenen. Hij is heel aardig, stelt veel vragen enzo. Soms is hij een beetje TE aardig (we dachten eerst dat hij homo was, maar nu niet meer). Hij heeft al verschillende keren laten blijken dat hij Valentijn en mij een keer naar een Wildlife Park (koala's knuffelen enzo) wil rijden en dat we hem dan moeten opbellen enzo, ook bij andere backpackers, dat ze een keer naar een jaren 70 pub moeten gaan enzo... Een beetje vreemd is ie, niet gevaarlijk vreemd ofzo hoor, krijg geen verkeerde denkbeelden, hij is juist heel down-to-earth..

- Vandaag werden we voor het eerst in 4 weken tijd gecontroleerd in de trein van Blacktown naar Sydney, de schrik sloeg ons om het hart (we zitten er nl. altijd illegaal) en visioenen van $100 boete kwamen al in me op. Ze (de controleurs) deden eerst heel moeilijk, ze vroegen om ons paspoort enzo, maar toen zeiden ze dat we bij het volgende station uit moesten stappen en een kaartje kopen en dat ze ons (voor deze ene keer...) geen boete gaven. Wat een opluchting... Arthur analyseerde echter toen we waren uitgestapt dat ze dat sowieso toch niet gaan doen aan buitenlanders/backpackers vanwege al de extra moeite die ze er voor moeten doen (ze zagen dus aan ons paspoort dat we buitenlanders waren.), administratiekosten enzo, plus het feit dat we geen adres of telefoonnummer hebben. Volgende keer dus weer gewoon zwart... Bad Boys.....

Het werken ging steeds beter, ik leerde steeds beter hoe ik mijn pallet moet 'stacken' (oftewel: hoe ik de dozen zo netjes mogelijk op mijn pallet kan krijgen), ook mochten we vaak op zaterdag werken en kregen dan dubbel betaald, zo de financien dus goed in orde. Enig nadeel is dat we het een beetje saai begon te worden, altijd hetzelfde, altijd vroeg naar bed en belachelijk vroeg weer op. Valenitjn en ik zeiden tegen elkaar dat we het nog 1 weekje zouden doen. Zaterdag na het werk was dat, toen we maandag echter weer op de zelfde tijd op Seven Hills station stonden en er geen andere backpackers of enig spoor van een bus aanwezig was begonnen we toch een beetje te twijfelen. Ik luisterde naar mijn voicemail (had ik natuurlijk al eerder moeten doen), en het bleek dat we maandag niet hoefden te werken. Toen we later die dag echter naar Catalyst (het uitzendbureau) opbelden om de rest van de week zeker te stellen kregen we de ietwat onverwachte mededeling dat we zaterdag voor het laatst gewerkt hadden en dat het afgelopen was. Slik. Op zich niet zo'n heel vervelende mededeling (anders hadden we dus toch nog maar 1 weekje gewerkt), maar de manier waarop we nu na 5 weken (trouwe?) dienst opeens gemeld werden dat het afgelopen was vond ik persoonlijk toch een beetje tactloos. We zouden nu immers de andere backpackers (en Paul) niet meer gedag kunnen zeggen voordat we naar het Noorden gingen (want er zat niets anders op... het weer is mooi, het banksaldo gunstig...), helaas dus. Verdere details zijn er nu nog niet, maar terwijl ik dit typ is het dinsdagmiddag, en ik hoop dat we donderdag in Byron Bay kunnen zitten (10 uur met de bus). Valentijn en ik gaan nu een busticket naar Cairns (uiterste noord-oosten)