Het mochten het niet zozeer als een afscheid bekijken, maar als een tot wederziens! We moesten ons vasthouden aan onze liefde en wat we tot nu toe samen hadden tot dat we elkaar weer zouden zien. Dat zou ons wel er door helpen! Het moment was aangebroken dat Michael moest gaan. We kusten en knuffelden elkaar met de tranen in onze ogen. Het was verschrikkelijk, maar we moesten elkaar los laten. Michael wandelde voorbij de douane waar ik niet meer mee mocht. Ik keek naar hem terwijl hij van mij weg wandelde...hij keer om en wuifde naar mij. Ik wou zo graag naar hem toe rennen en hem vragen om te blijven, maar ik deed het niet want het was te moeilijk voor mij en ik wou het ook niet moeilijker maken op Michael, want hij had wilde niet terug gaan. Dan hoorde ik dat Michael mijn naam riep en ik draaide mij om. Hij kwam naar mij toe gewandeld met een zeer droevig gezicht. Hij wou mij nog een laatste kus geven voordat hij door de douane zou gaan. Hij zei dat hij zielsveel van me hield en dat we wel een weg zouden vinden om snel weer bij elkaar te zijn.
Je kan je niet voorstellen hoe goed dat deed om dat te horen, het maakte het toch een klein beter gemakkelijker om afscheid te nemen. Dus we hebben dan afscheid genomen met heel veel pijn in ons hart onwetende wanneer we elkaar weer zouden zien!!! Ik wenste hem een goede en veilige vlucht. Michael zei dat hij de hele tijd aan me zou denken en als hij thuis was ging hij mij bellen om te laten weten dat hij goed is aangekomen. Ik had een moeilijke dag en nacht acther de rug en was zoooo blij toen Michael me belden toen hij thuis was! We waren allebei aan het huilen aan de telefoon. We misten elkaar al zo erg en wilden bij elkaar zijn, dat was zo moeilijk nu dat we elkaar in persoon hebben kunnen zien en voelen...maar we moesten er doorheen! Zijn vakantie in Belgie was zo fantastisch en we wisten allebei dat we onze ware liefde hadden gevonden en elkaar weer zouden zien! Dus wij probeerden ons zoveel mogelijk aan die gedachten vast te houden!
Ik had het ook met de hoofdverpleegkundige overlegd en gevraagd als het goed was om 3 weken verlof te nemen in februari 2000? Dat was geen probleem. Ik ben dan zo snel mogelijk weer naar het reisbureau gegaan om een vlucht te boeken! Ze hadden nog een plaatsje vrij voor het vertrek op de 12de februari 2000 en de 3de maart 2000 zou ik terug komen. Ik ben dan gaan winkelen en wat cadeautjes gaan kopen voor Michael en voor zijn ouders...het is de eerse keer dat ik Michael zijn ouders zal ontmoeten. Voor Michael had ik een mooie Adidas fleece jas gekocht, een Adidas polo shirt en een mooie Adidas short (Michael ziet graag Adidas kleren en schoenen). Dan had ik ook 2 dozen van een halve kilo pralines gekocht, 1 voor Michael en 1 voor zijn ouders! Natuurlijk de Leonidas Pralines...het beste van het beste!! Ik zal al met mijn hoofd in de wolken en voelde me niet meer zo triestig!
Ik had alles gepakt en ervoor gezorgd dat ik alle documenten had die ik nodig had voor mijn trip. Mijn paspoort, Identiteitskaart, ticketten en nog andere dingen. Oh, het begon zeer spannend te worden en ik was al erg nerveus omdat ik voor het eerst helemaal alleen moest vliegen. De enige keer dat ik gevlogen had was in 1995 toen ik met school naar Tunesie ben geweest voor een week. Dit was een georganiseerde trip waar we maar gewoon iedereen moesten volgen en het was maar 2 uurtjes vliegen. Mijn vlucht naar Vancouver zou 11 uren duren. Het was 1 uur vliegen van Brussel naar Amsterdam en dan 10 uren van Amsterdam naar Vancouver. Dat is dan zonder de wacht tijden in de luchthaven. Het waren weer enkele van die slapeloze nachten tot 12de februari 2000 was aangebroken. Ik had alles in de auto gezet om te vertrekken.
Mijn ouders hebben mij naar de luchthaven gebracht en vertelden mij om er een goede vakantie van te maken en om voorzichtig te zijn. Ik had beloofd dat ik hen eventjes zou telefoneneren als ik aangekomen was. Ja zeg, hun kleine meid ging zo maar eventjes in haar eentje naar Canada, dat was wel heel wat voor hun, he! Ik heb afscheid genomen van mijn ouders en wandelde de douane binnen met een grote lach op mijn gezicht omdat ik Michael zou zien in 11 uurtjes! Mijn ouders wuifden nog even en ik wuifde terug terwijl ik verdween in de luchthaven. De vlucht viel heel goed mee, ik had een plaats aan het raam dus ik kon alles zien. En het was dan ook nog heel helder buiten, dus ik had een prachtig zicht vanuit het vliegtuig...vooral op de Canadese Rocky Moutains! De tijd was daar dat we gingen landen in Vancouver. Mijn hartslag ging sneller en sneller en ik kon niet wachten om Michael terug te zien. Voor de rest van het verhaal klik hier beneden voor het volgende deel!
Voor de rest van mijn verhaal
---> KLIK HIER --->
