Pagina 8 (laatste pagina) van Deel 1 van mijn verhaal!
De vlucht viel goed mee, ik zal langs een jongen van Schotland en een meisje van Nederland. Dat was goed, want we hebben toch enkele uurtjes verstreken met praten. Toen we aan het landen waren wensten we elkaar het beste en ieder ging zijn eigen weg. Ik was nu in de luchthaven en moest natuurlijk weer door de douane. Ik was zo blij dat we goed geland waren en dat ik niet ver meer weg was van Michael! Mijn koffers waren ook goed aangekomen, maar daarna hebben ze me naar de emigratie kantoren gestuurd omdat ik van plan was hier te blijven. Ik heb daar mijn geval uitgelegd aan die man. Hij heeft mij dan verschillende vragen gesteld en mij een bezoekers/toeristen visum gegeven dat geldig was voor 6 maanden. Hij vertelde mij dat ik na die 6 maanden dan ofwel terug naar Belgie kon gaan ofwel opnieuw een aanvraag moest invullen en versturen naar de emigratie om mijn visum te laten verlengen voor 6 maanden. Ik kon dus mijn bezoekers/toeristen visum telkens laten verlengen zolang ik een goede reden had om hier te blijven. Dat zou mij toch al een hele tijd geven om ondertussen informatie te zoeken om een permanente verblijfsvergunning te krijen en om een job te vinden. Het duurde wel een hele tijd daar aan dat emigratie kantoor.
Eindelijk was mijn visum klaar en ik kon naar Michael gaan die hopelijk nog op mij aan het wachten was, want ik was om 18u geland en het was ondertussen al 19u30. Michael was op mij aan het wachten niet wetende wat er aan de hand was en of ik wel geland was. Hij was bij British Airways (de luchtvaart maatschappij waar ik mee aangekomen was in Vancouver) gaan vragen of ik wel was opgestapt. Ocharm, hij dacht al dat ik me bedacht had en niet zou komen. Ze zeiden daar dat het wel mogelijk zou zijn dat ik bij emigratie was, dus hij voelde zich al wat opgelucht en bleef geduldig wachten. Ik had mijn koffers en alles op een karretje gezet en liep vol ongeduld door de gangen heen opweg naar Michael. Eindelijk...daar was de uitgang en ik kon al een glimps opvangen van Michael! Hij was er toch nog, ik was zo bang dat hij er niet meer was omdat het zolang duurde voordat ik buiten kwam! Ik rende naar hem toe en sprong in zijn armen, het was zo emotioneel. Michael was zo blij om mij te zien, we hadden allebei de tranen in de ogen van blijdschap en dat we eindelijk ons leven samen konden doorbrengen zonder dat we van elkaar zouden moeten missen! Hij stond daar te wachten met een mooie boeketje bloemen, maar die waren ondertussen al een beetje gaan hangen omdat hij zolang had moeten wachten.
Wat is hij toch een schat, mijn lieve Michael! We liepen samen naar de auto hand in hand, zo blij dat we weer samen waren! We reden dan samen naar huis...ja, we gingen samen naar huis! Ik was zo gelukkig omdat ik wist dat ik niet meer terug moest gaan als ik niet wilde! Ik zou natuurlijk nog wel eens op vakantie willen gaan naar Belgie...maar wanneer dat wisten we nog niet. Eerst wilde ik toch gewoon worden aan mijn nieuwe thuis en omgeving. Michael had enkele dagen verlof zodat we nog wat tijd samen hadden en weer van mekaars gezelschap konden genieten. Na enkele dagen moest Michael terug gaan werken en ik zou dan helemaal alleen thuis zijn! Het zou echt wel raar zijn, maar daar moest ik toch ook gewoon aan worden, he! Michael zijn ouders kwamen geregeld langs om mij te helpen en om met mij te gaan winkelen als ik iets nodig heb. Dat vond ik erg lief van hen, zij helpen ons altijd graag. Het was wel raar in het begin om zo helemaal alleen te zijn door de dag in een huis dat ik niet zo goed kende.
Maar geen probleem...ons Anneke ging wel op ontdekkingstocht! Ik had nu toch tijd genoeg om alles te ontdekken...waar alles was in het huis, waar ik mijn spullen zou plaatsen. Ik was ook van plan om regelmatig te gaan wandelen om de buurt waar we wonen te verkennen. Ik ging dan ook eens de bus nemen om te gaan winkelen. Mij toch een beetje bekend maken met de omgeving, waar we leven en dan de grote stad Vancouver die ik wel beter wou leren kennen. Ik had besloten om de bus te nemen naar het centrum van New Westminster (de stad waar wij leven). Amai, dat was nogal een ervaring...ik wist niet hoe ik moest bellen om de bus te doen stoppen.
De mensen bekeken mij al raar toen ik vroeg waar ik moest bellen (hier moet je aan een kabel trekken)...maar natuurlijk had ik uitgelegd dat ik van een ander land kwam.
Hahaha...ik vond het wel raar dat ik hier moest vragen wat ik moest doen in de bus, maar het was best wel grappig. Dan zijn Michael en ik eens naar het centrum van Vancouver geweest, dat is de Grote Stad die aan ons grenst en maar een goede 15-20 kilometer van ons thuis is. We hadden dan de skytrain genomen, dat was ook wel een leuke ervaring. Dat is zoals een metro of tram, maar dan op rails boven de grond...hoger dan de huizen. Handig openbaar vervoer, geen verkeerslichten om te stoppen, geen files om in te wachten, alleen maar de verschillende stations waar we stopten. En die skytrain is kortbij ons thuis, dus het is gemakkelijk voor mij om het centrum van Vancouver te gaan verkennen! Ik kijk wel uit naar mijn leven met Michael hier in Vancouver. Ik ga hier beneden en op vervolgende pagina's regelmatig een beetje schrijven hoe het me hier bevalt en wat er allemaal in mijn leven gaande is!
Als jullie graag willen weten hoe mijn leventje verder evolueert...klik hier beneden dan op de knoppen van je keuze: