My One True Love Found Through The Internet!!!
Deel 3: Mijn leven in Canada: Januari 2003 - December 2004!
Januari 2003-December 2003: Dit jaar was een meer tragisch jaar voor mij. Het Nieuwe Jaar begon goed want we waren nog aan het nagenieten van de gezellige Kerstperiode die we gehad hebben samen met mijn ouders. Een paar maanden later kreeg ik een telefoontje van mijn moeder op een onverwachte tijd. Mijn mama belde mij op 25 mei, wat een zondag morgen was met het droevige nieuws dat mijn papa met de fiets gevallen was en op de intensieve afdeling in Genk lag. Ik kon niet geloven wat ik hoorde, hij had een steen moeten ontwijken en er was een gat in de weg waar zijn wiel in was blijven steken. Hij was voor over over zijn stuur gevlogen recht op zijn hoofd en nek. Gelukkig had hij een helm aan en zijn hersenen zijn ok. Ze hielden papa voor enkele dagen in slaap zodat de zwelling in zijn nek wat zou kunnen afnemen. De mogelijkheid op permanente verlamming zit er jammer genoeg in, maar op dit moment is het nog niet met zekerheid omdat er nog teveel zwelling in zijn nek is. Hij is er gelukkig wel helemaal bij met zijn verstand en met zijn hersenen is alles in orde. Hij heeft gevoelens in zijn nek, schouders en ook wat in zijn armen. Dus het kan goed zijn dat die zwelling in zijn nek de zenuwen gewoon maar afklemmen en dat het gevoel volledig terug komt. Maar het kan ook zijn dat de zenuwen permanent beschadigd zijn. Het is nog allemaal afwachten…het zal een lange weg zijn, maar we staan achter hem en het komt misschien ook nog allemaal goed!
Natuurlijk ben ik zo vlug als ik dit nieuws hoorde naar het reisbureau geweest om een ticket te boeken om naar Belgie te gaan. Sinds ik in proces ben van mijn permanent visum in Canada, was ik bang dat er problemen van konden komen om terug te komen. De emigratie heeft me gezegd dat het geen problemen gaat geven als ik terug naar Canada kom in zo’n geval, dus ik ben zo vlug mogelijk naar Belgie gegaan om mijn moeder te helpen en natuurlijk om bij mijn vader te zijn! We zullen heel veel geduld moeten hebben voordat er verbetering kan komen...maar er is toch hoop!! Ik was op 29 mei in Belgie. Ik zou tenminste tot de 18de juni blijven en als ik langer zou moeten blijven dan annuleer ik mijn terugvlucht en boek ik wel iets van hier uit als het er tijd voor is. Michael is in Canada gebleven, hij kon geen vrij krijgen van zijn werk op zo’n korte tijd en hij zou zich waarschijnlijk ook teveel voelen. Ik zou miste hem enorm, maar ik moest gewoon gaan! Mijn papa was zo blij om mij te zien! En ik was zo blij om hem te zien alhoewel het een beejte een shock was. Mijn papa was aan de beademingsmachines en had vanalle tubes in zijn mond...erg om te zien. Hij kon niet praten met al die buizen in zijn mond.
Papa was voor 7 weken op ICU en daarna heeft hij op zijn eigen terug leren ademen. Dat was een grote stap vooruit! En hij kon eindelijk met ons praten en zeggen wat hij graag had willen zeggen! Na 7 weken is hij dan op een gewone afdeling terecht gekomen in het ziekenhuis. Hij kon zijn armen een beetje beginnen te bewegen. Ik was blij dat papa eindelijk van de intensieve afdeling was en dat hij stilletjes aan wat beter werd. Ik heb dan besloten dat ik terug richting Canada ging vertrekken. Michael heeft een ticket voor me geboekt vanuit Canada. Ik zou 31 juli terug vertrekken naar Vancouver. Dus ik was voor een goede 2 maanden in Belgie...dat was een lange tijd, maar ik was blij dat ik daar was om mijn mama en papa te steunen! Het was heel moeilijk om weer te vertrekken, maar ik ben zo blij dat ik zo’n geweldige ouders heb en dat ze me zo goed begrijpen! Dat helpt enorm veel als ze begrijpen dat je terug moet en dat je niet kan blijven!
Ik ben dus op 31 juli 2003 terug in Vancouver en was blij om terug thuis te zijn bij mijn schat! Ik mis mijn ouders natuurlijk wel weer, vooral omdat mijn vader nog lang in het ziekenhuis/revalidatie centrum zal moeten verblijven. Er stond een splinternieuwe wagen voor de deur! Michael was al enkele maanden naar een nieuwe wagen aan het uitkijken, maar we hadden nog niets definitief beslist om te kopen. Terwijl ik in Belgie was is hij serieus beginnen te zoeken en had een mooie wagen gevonden. Ik had hem gezegd dat hij die maar moest kopen, want hij zou er het meest mee rijden. Hij heeft een prachtige nieuwe Toyota Solara gekocht, echt een mooie auto!
Onze splinternieuwe Toyota Solara
Onmiddellijk nadat ik terug in Vancouver was had ik een deel job interviews! Ik kan jullie bij deze melden dat ik de week erna een nieuwe job aangeboden heb gekregen als verpleegkundige en dat ik op 10 augustus 2003 begonnen ben. Het is in een bejaarden tehuis op een 10km van ons thuis. Ik werk enorm graag met oudere vandagen! Het is een hele aangename job...4 dagen werken en 2 dagen vrij. Ik heb de vaste namiddag post, dus nooit geen wisselende posten. Dus daar ben ik wel blij om. Ik heb hele leuke collega’s en ben ook als hoofdverpleegkundige aangesteld als de receptioniste en de baas er niet zijn. Dan moet ik de beslissing nemen en zorgen dat alles op wieltjes loopt. Ik doe mijn werk erg graag. Ik ben ook nog 3-4 keer per week in contact met mijn ouders om op de hoogte te blijven over de situatie met mijn papa. Hij zal binnen enkele weken (HOPELIJK) eindelijk aan zijn revalidatie kunnen beginnen. Er zit nog heel veel gevoel overal, maar hij zit met een grote doorligwonde en die willen ze eerst wat laten genezen. En mijn vader moet eerst wat meer op krachten komen, want hij heeft voor een maand of 2 op en af koorts gehad en is hierdoor nogal verzwakt. Dus we hopen in elk geval het beste!!!!
Voor de rest is er dit jaar niet veel meer gebeurd. We zijn in het najaar weer eens door de Rockies gereden om het ook eens mee te maken in de herfst/winter...prachtig hoor. Het is wat minder om te rijden met hier en daar al goed besneeuwde wegen, maar alles was toch mooi zuiver gehouden om te rijden. De Canadese Rockies zijn zo prachtig, zowel in de zomer als in de winter. Ik kan niet wachten om er weer eens naartoe te gaan! Kerstmis was natuurlijk weer goed zoals altijd. We hebben er van genoten.
De Canadese Rockies in het najaar
Januari 2004 - Juni 2004: Ik heb dit jaar eindelijk mijn permanent visum ontvangen voor Canada. Dus ik kan nu in Canada blijven voor mijn hele leven of zolang als ik wil. Het heeft vrij lang geduurd, maarja ik heb het nu en ben er erg blij mij. Nu moet ik nog 3 jaar wachten en dan mag ik Canadese worden als ik dat wil. We zien wel hoe alles gaat. Ik werk nog altijd op dezelfde plaats, ik heb hele leuke collega’s waar ik goed mee overweg kan. De oude mensen zijn zo aangenaam om mee te werken, ze zijn altijd dankbaar en zo lief.
Michael en ik doen het ook nog altijd goed en onze relatie is nog altijd even sterk. Wij houden enorm veel van elkaar en genieten van ons leventje. Michael is een geweldige man en ik zou hem voor geen geld van de wereld meer kunnen missen. Een huwelijk gaat er zeker nog komen, maar voor de toekomst. Eerst willen we in september mijn ouders gaan bezoeken in Belgie en dan volgende zomer in juli 2005 trouwen in de buurt van Mara Lake waar we elk jaar op vakantie gaan. We hebben al wat rondgekeken op internet naar mooie plaatsen zodat we die deze zomer kunnen gaan bezoeken als we aan Mara Lake zijn. We denken om te trouwen ergens in de buurt van het stadje Revelstoke waar de Canadese Rocky Mountains beginnen. We houden ons huwelijk dan terwijl Michael zijn ouders en zijn familie van Calgary ook aan Mara Lake is. Voor de rest zijn we op niet zoveel plaatsen meer geweest, gewoon in en rondom Vancouver waar ook vele mooie dingen zijn en waar we vanalles kunnen doen.
In februari is mijn papa eindelijk naar een revalidatie centrum over geplaatst in Nederland waar hij eindelijk aan zijn lange weg van revalidatie kan beginnen. Mijn papa gaat elke dag een beetje vooruit. Hij is zo gemotiveerd en hij kan zijn armen al beter bewegen en zijn benen een klein beetje, maar ze vrezen dat hij nooit meer zal kunnen lopen. Hij heeft een electrische rolstoel die hij zelf kan bedienen. Papa blijft zijn best doen en is enorm positief.
Michael en ik in Vancouver
Voor mijn moeder is het moeilijk omdat zij altijd van anderen afhankelijk is. Ze kan niet autorijden, dus ze moet altijd iemand vragen die haar wil brengen en komt halen in Nederland waar mijn papa in het revalidatie is. Het is gelukkig niet zover van waar ze woont, ongeveer een half uur tot 40 minuten rijden. In het weekend blijft ze meestal slapen, dat is toegelaten. Dan kan ze de nacht in papa zijn kamer doorbrengen, dat is toch fijn, he! Ik moet haar toch bewonderen dat het zo goed aankan. Natuurlijk zijn sommige dagen erg zwaar en voelt het alsof ze het niet meer aankan. Maar mijn mama doe het goed, ze is erg sterk en ik ben blij dat zij en papa er positief tegenover staan.
Ondertussen heb ik in oktober mijn Canadees rijbewijs ook gehaald. Dat was erg gemakkelijker, veel gemakkelijker dan in Belgie. Ik rij nu met Michael zijn oude wagen, een Nissan minivan. Die minivan is erg goed om mee te rijden, ik ga er elke dag mee naar mijn werk. Michael rijdt met zijn Toyota Solara naar zijn werk elke dag...hij vindt zijn nieuwe wagen wel geweldig! Ik hoop dat ik nog enkele jaren met die minivan kan rijden en dan zal het tijd worden voor een nieuwe wagen.
July 2004 - August 2004: Wij zijn dit jaar op onze jaarlijkse vakantie geweest aan Mara Lake waar we met de hele familie weer samen kwamen. Het was weer een gezellige week. Michael en ik zijn op zoek gegaan naar een plaats om volgend jaar ons huwelijk te houden daar in de buurt. De mooiste plek die we gevonden hebben was Griffin Lake. De eigenaars van het Bed & Breakfast aan dat meer gingen akkoord dat we ons huwelijk in openlucht daar wilden houden. Zij zouden voor stoelen zorgen en na de mis zouden ze voor frisdrank zorgen. Griffin Lake was een prachtige plaats en dit zou onze plaats worden om te trouwen. Dit was onze droom plek! Na onze namiddag die we doorgebracht hebben aan Griffin Lake en met de mensen van het Bed & Breakfast kwamen wij op de terug weg een waterval en hangbrug tegen. Daar zijn we gestopt om te kijken wat het was. Het noemt de Crazy Creek Waterfalls, een series van trappen brengt je tot aan de hangbrug. De hangbrug hangt recht over de mooie watervallen. Eens als je op de brug staat kan je de watervallen bekijken, echt prachtig...dat was wel de moeite om even te stoppen.
Na onze week aan Mara Lake zijn Michael en ik nog richting Clearwater gegaan voor 3 nachten waar we in een Bed & Breakfast verbleven. Het was een prachtige plaats waar we de hele beneden verdieping voor onszelf hadden met een slaapkamer, badkamer, living met VHS/DVD/TV en keuken met volledig fornuis en alles erop en eraan. We hadden een mooi terras met barbeque aan de flanken van de Clearwater River. Mooie plaats om te verblijven. Van hieruit gingen we Wells Gray Provincial Park bezoeken. Wat een prachtig park. We zijn er naar verschillende watervallen gaan kijken, we hebben er veel gewandeld en genoten van de natuur en de zichten. Echt een prachtige plaats om te bezoeken.
Griffin Lake, Crazy Creek Waterfalls en Wells Gray Park
Wij waren terug rond de 23ste juli en enkele dagen erna was het weer terug werken en alles ging weer zijn normale gangetje. Ik was ook nog steeds in contact met mijn ouders zoveel ik kon en papa was bijna geravilideert voor zoveel hij kon. Hij zou dus niet meer kunnen lopen en ook niet erg veel met zijn handen kunnen doen, maar ze hebben hem geleerd om met vele dingen zo zelfstandig mogelijk te kunnen zijn. Mama was in juni begonnen met het ombouwen van haar huis zodat papa binnen enkele maanden naar huis kon gaan. Papa heeft de kans gehad om met zijn verjaardag (in mei) naar huis te gaan voor een dagje. Hij is daarna nog eens thuis geweest met vaderdag en dat ging allemaal vrij vlot. Mama was er klaar voor om papa naar huis te laten komen en te proberen om hem nog een aangenaam leven te geven!
Dan gebeurde het ongelofelijke!!! Op mijn eerste vrije dag (28 juli 2004) van mijn werk kreeg ik een telefoontje van mijn moeder met nieuws wat ik niet kon geloven...mijn papa was plotseling gestorven in het revalidatie centrum van een long embolie! Mijn god, ik kon niet geloven wat ik hoorde!!! Ik heb Michael onmiddellijk gebeld op zijn werk om het hem te laten weten, die kon het ook niet geloven. Hij is onmiddellijk naar huis gekomen om bij mij te zijn. Ik heb ook naar mijn werk moeten bellen omdat we toch naar Belgie wilde gaan voor de begrafenis! Op mijn werk hebben ze me gezegd om 3 weken verlof te nemen en als ik meer nodig heb moest ik het maar laten weten. Michael had ook 3 weken verlof gekregen voor dit geval. Wij zijn dan zo snel mogelijk een vlucht gaan boeken en op 30 juli stonden we in Belgie en we bleven daar tot 12 augustus.
Het was goed om mijn mama weer terug te zien, maar jammer dat het op zo een manier weer moest! Deze was Michael er gelukkig bij en was ik niet alleen. Het was zo moeilijk om die begrafenis bij te wonen en ik kon niet geloven dat mijn papa er niet meer zou zijn!!! Ik had 2 dagen voordat hij gestorven is nog met hem gesproken aan de telefoon! Het is niet te geloven hoe snel het kan gaan. We hebben veel tijd doorgebracht met mijn moeder alsook met nog andere familie leden en vrienden. Ongelofelijk hoeveel mensen er voor ons klaar stonden en ons steunden. Het was wel weer moeilijk om afscheid te nemen van mijn moeder en om haar achter te laten. Gelukkig heeft ze veel buren, familie en vrienden om haar heen die altijd voor haar klaar staan. En ze is gelukkig zeer begripvol voor mijn situatie en dat mijn leven in Canada is. We blijven toch veel in contact met elkaar via de telefoon en als mijn moeder er even tussen uit wil kan ze ons altijd komen opzoeken en hier een tijdje blijven. We zien wel hoe alles zal gaan!
Twee foto's van mijn papa in het revalidatie centrum, een paar weken voor hij gestorven is
Liefste Papa, je hebt de laatste 14 maanden zoveel moeite gedaan om over de complicatie heen te geraken van je val met de fiets. Je bent erdoor verlamd geraakt van je middel en moest het doen met een electrische rolstoel...maar dat stopte jou niet om er toch het beste van te maken en bleef je toch hard werken om beter te worden. Elke keer als we met elkaar konden spreken aan de telefoon wist je me te vertellen dat je het goed deed en dat je sterker en sterker werd. Ik stond versteld van je zelfvertrouwen en je enorme wilskracht, maar ik was zo blij dat je er zo positief tegenaan keek.
Je was zo blij dat mama het huis zo comfortabel en toegangkelijk mogelijk wilde maken voor jou. Ze was in de weer met vele dingen te laten verbouwen speciaal voor jou zodat je binnen enkele maanden naar huis kon komen.
Spijtig genoeg heeft dat niet mogen zijn omdat je ons te vlug hebt verlaten! Veel te jong en veel te plots voor ons. Je was de beste vader die iemand kon hebben. Ik zal je verschrikkelijk veel missen en elke dag aan je denken. Je hebt me vele mooie dingen en herinneringen gegeven in het leven en daar dank ik je voor! Ik hoop dat je op een betere plaats bent nu, je zal voor altijd in mijn hart aanwezig zijn totdat we mekaar weer ontmoeten!!! Ik hou van jou, mijn lieve papa en ik zal je elke dag meer en meer missen!
Augustus 2004 - December 2004: Wel, terug in Canada was het toch wel moeilijk om zo ver van mijn moeder te zijn die me nu het meeste nodig heeft na het verlies van mijn vader. Gelukkig zijn er wat vrienden en familie die voor haar klaarstaan. Op het moment is ze zo druk bezig met al het papierwerk dat ze moet doen als iemand overlijdt. Mijn mama en ik bellen minstens 2 keer per week en dat helpt ons beiden om deze moeilijke periode te doorstaan. Ik ben ook blij dat ik Michael in mijn leven heb, hij is een grote steun en staat altijd klaar voor mij! Onze Kerst was ok dit jaar, natuurlijk niet zo gelukkig als andere jaren omdat het toch zo moeilijk is om niet aan mijn vader te denken, die ik zo erg mis! Michael en ik hadden 10 dagen samen vrij en dat deed wel eens goed om het gewoon rustig aan te doen en te genieten van dingen waar we houden.
We begonnen ook stilletjes aan weer over huwelijksplannen te spreken, want die hadden we even aan de kant gezet wegens mijn vader zijn overlijden. We zijn nog steeds van plan om in juli 2005 te trouwen en natuurlijk zou ik mijn moeder er ook bij willen. Jammer genoeg is heeft zo'n bang om alleen te komen en zo ver. Dus ik dacht dat ik best mijn broer en zijn gezin ook kon uitnodigen op ons huwelijk. Op deze manier moet mijn moeder niet alleen te komen en mijn broer zou ook op ons huwelijk aanwezig zijn wat ik geweldig zou vinden! Mijn broer en zijn gezin zagen het wel zitten om mee te komen en ik zou na Nieuwjaar wel alles voor hun regelen in verband met plaatsen om te verblijven enzovoort!
Voor de rest van mijn verhaal (voorlopig enkel in het Engels)
---> KLIK HIER --->
Voor mijn FOTO ALBUM, KLIK HIER!
Terug naar HOOFD MENU, KLIK HIER!