نوشته: احمد خلیل امین

 

 

 

مُکالمهِ تیلیفونی خواهر خورد از امریکا با خواهر بزرگ در کابل

 

 

میده گل : الو- الو، شاه بو بو جان؟!

 

شاه بو بو : بلیییی- بلیییییییی

 

میده گل : شاه بوبو جان سلام صدقه سرت شوم چطور استی؟

 

شاه بو بو : میده گل توستی؟ والیکم گل خوار، مه صدقه صدایت شوم ،مه خوب استم تو خوب استی؟ آغای فرید،ناجیه و خود فرید خوب استن؟.

 

میده گل : آن شکر جور و تیار استیم خوار جان، زنده باشی، آغای فرید هم خوب است، ولا چی درد سر بتومت از صبح که مغازه میره شام پیدا میشه.

 

شاه بو بو : خو شُکر، نگفتی که آغای فرید جان مغازهء چی داره؟

 

میده گل : ولا مغازه فلی مارکیت داره خوار جان

 مه خَو(خواب) میباشم که خانه میایه، باز از صدای کِلی هایش میفامم که آمد، ده پیش پطلون خود یک دسته کِلی های بیکاره ره اوزان کده، که به گفته فرید آغایم کوول مالوم میشه. چی بُگویم خوار جان هنوز هم همیتو گشنه گدای است، تا یک روپیه ازش بخوایی نفسش میبرایه. خو گمش کو چی کنم از دست ای مردکه؟

 

َشاه بوبو:خوارت برت بمُره، تو از خود معاش نداری؟

 

 میده گل:خاک ده سر هفت صد دالر که مره میتن، او خو مصرف کالایم هم نمیشه.

خیر است تو از خود بگو ،کمر دردی شیر آغایم چطور است؟

 

شاه بو بو : ولا گاهی خوب است و گاهی نیست، یگان دفعه که قلنجشه میگیره بیخی کج میشه، از دست همی کمر دردی و قلنج بیخی بی فکر شده، امروز صبح که کار میرفت نزدیک بود که تیلفون موبایلش یادش بُره باز تورپیکی از پشتش دوید تا که تیلفونشه برش داد، حآلی شیشتیم که از مابین سرویس ملی بس زنگ زده که او زن خدا توره خیر بته، اگه تو نمیبودی کِی تیلفون مره پیدا میکد.

 

میده گل : خو خو

 

شاه بو بو : یگان دفعه از تیلفون خود ده تیلفون مه زنگ میزنه که پشتت دق شدیم زن، چی بُگویم شیرآغایت است دگه.

 

میده گل : هنوز هم خو ده شاروالی کار میکنه، نی؟ معاش معاشش چطور است؟

 

شاه بو بو : آن خوار، ده همونجه ساتکش تیر است. کس ده کارش کار نداره، یگان روز خوش و خندان میایه، ازش بپرسی که چی گپ است میگه امروز خوب دستلاف کدیم.

شیر آغایت از بس که دست خیر داره تمام قوم تاریفشه میکنن، او روز نواسه کاکای بابیش آمده میگه شیر آغایم بر کُلگی زمین گرفت، بر همی خسربره مه نگرفت، شیر آغا هم خو آدم غیرتی، گفت روانش کو، گرچه زمین گرفتن هم آسان نیست ده ظرف یک هفته غمشه خورد، میگه حالیکه دستم میرسه، خدمت قومه که نکنم از کی ره کنم. 

 

میده گل : توریالی چیطور است توریالی؟

 

شاه بو بو: او هم شکر خوب است، تحصیلات خوده تا صنف نه رساند ، گفت دیگه زیادش به درد نمیخوره از عوضش انگلیسی و کمپیوتر خواند، حآلی

ده امُو جنبش بیات میگن چی میگن کار میکنه، هر روزش طیاره سواریست،اوروز میگه بوبو حالی تحصیلات مه ده خدمت مردم است.

 

تو از فرید و ناجیه نگفتی

 

میده گل : فرید خو حالی فاکولتهِ کالج میره، کتی مویهای دراز و حلقه گوش نام خدا بیخی مثل امریکاییها معلوم میشه، صنفیایش از دستیکه دوستش دارند نامشه مایکل ماندن.

 

شاه بو بو :چی، موی کل ؟  ده ای جوانی سرش کل شده؟ خاله صدقهِ سرش شوه، اما او خوار موی دراز و زیرگوشی خو بر زن هاست.

 

میده گل: نی خوار، ای گپ ها نیست، ده امریکا زن و مرد یک برابر استن. 

 

شاه بوبو: تا حالی زن من ندادیش؟

 

میده گل : نی خوار میگه ممی مه برت عاروس امریکایی میارم که خدمته کنه، ناجیه هم بخیر ده همی روزها نامزاد میشه.

 

شاه بو بو : خو، خی مبارک باشه، داماد دار میشی، کتی کی نامزاد میشه بخیر؟

 

میده گل : همرای یک ایتالوی مسلمان ، نامش جان است،  ناجیه هم که از صبح میره ناوخت شَو خانه میایه. تو تورپیکیَ شوی ندادی؟

    

شاه بو بو : نی جوانمرگ تا حالی 5-6 خاستگاره جواب داده،  میگه بوبو تو از آغایم چی خیر دیدی که مه هم از شُویم ببینم.

 او روز ده تخجمی دختر شریفه ننویم رفته بودیم،  زیاد سلام گفتنت.

 

میده گل:خو، والیکم اسلام، کی ره گرفته؟ کدام آدم پیسه دار است؟

 

شاه بوبو: آن،  جوانمرگی بسیار طالع کده،  میگن شویش تاجر بسیار کلان است، از افغانستان پوست صادر میکنه و از خارج نسوار خشک و نسوار تر وارد میکنه....

 

میده گل:شاه بوبوگل جان باش که کارتم خلاص شده، اِی کارتهای ا... بیسیم هم آدمه بازی میته، خَی خدا حافظ  شیرآغایمه زیاد سلام بُگویی!

        

َشاه بوبو: ویییی قصه یم نو شروع شده بود، خو خی بامانِ خدایت.