* * *

     "Yeni Türk yazınında, genellikle aynı içeriğin yörüngesinde kalıp Özdemir Asaf denli biçimsel sapmalar göstermiş bir başka şaire daha rastlamıyoruz. Düzensiz atışlı yüreğin elektrokardiyogramındakileri andıran bu sapmalarla, kendine özgü bir iletişim dizgesi gerçekleştirdiği, nasıl söyleyeceğine değil de neler söyleyeceğine önem verdiği için anlam trafiğinin akışını denetlemede biçimi araç olarak kullandığı görülmekte. (...) İlk üç kitabının ardından aşamalı olarak başlayan biçimsel değişim sürecinin, Özdemir Asaf'ın şiir serüvenini yeterince belirgin çizgiyle olmasa da, iki evreye ayırdığı ileri sürülebilir: 1961 öncesi ve sonrası. Evrelerin yol ayrımında "Yuvarlağın Köşeleri" (1961) adlı özdeyişler kitabı yer almakta. Düşünme, devinme ve eylemlerimizle ilgili kavramlara, değerlerin çeşitli uygulanış biçimlerine değgin seçenekler sıralanarak ahlâk, mantık ya da sağduyu açısından birinin olumlanıp ötekilerin çürütülmesi yöntemiyle oluşturulmuş bu özdeyişler, şairin gerek yaşam felsefesini gerek şiirlerini kavramamızı kolaylaştırıyor." (Mustafa Öneş, ""İç"in "Dış"taki Karşılığını Arayan Şair: Özdemir Asaf", Milliyet Sanat Dergisi, Yeni Dizi 18, 15 Ocak 1981, s. 22).

* * *

     "Özdemir Asaf 1950'lerde kişiliğini bulduğu, şiirinin özelliklerini belirgenleştirdiği zaman, bütün akımların dışında bir şairdi. Düşünceleri, duyguları yoğunlaştırıp kısacık şiirler yazışıyla Uzak Doğu ülkelerinin bilge şairlerine benziyordu. Bu özelliğiyle Garip akımının ilk günlerine de bağlanabilirdi, ama o akım içinde fazla bir yer tutmayan bu anlayış, Özdemir Asaf'da düşünceye iyice ağırlık verilerek benimsenmiş, özenle işlenmiş, geliştirilmişti. Şiir düşüncelerin, duyguların yoğunlaştırılmasında aranıyordu. Uzun şirlerde bile parçaların bu anlayışla ele alındığı açıktı." (Memet Fuat, Çağdaş Türk Şiiri Antolojisi, İst., 1996, s. 38-39).

* * *

     "Ö. Asaf'ın şiirlerinin hem öz hem söyleyiş bakımlarından A.H. Çelebi'nin şiirleriyle yakınlığı var. İlk kitabındaki şiirlerde de düşünceye ve sözcük oyunlarına eğilimi görülüyor. Dağlarca, O.Veli, Necatigil etkileri gözlemleniyor. İkinci kitabında (ilk kitabında da bazı şiirlerde duyumsanan) lirizm öne geçiyor. Fakat, gerek temaları, gerek sözcük dağarcığı ile fazlaca daralan bir şiir dünyası... Üçüncü kitabında bilgelik, özlülük, duygululuk ve ironinin üstün bir sentezi var." (Ataol Behramoğlu, Büyük Türk Şiiri Antolojisi, c. 2, İst., 1997, s. 1137).

* * *

     "Sanki asılacakmışım.. Ölecekmişim.. Son sözünü söyle demişler gibicesine.. / Ben hep böyle yazmaya çalıştım, irili ufaklı, ne yazdımsa." (Özdemir Asaf'ça -Otokopi, Deneme-, İst., 1993, s.12).
 

Kitapları:

Dünya Kaçtı Gözüme (1955),
Sen Sen Sen (1956),
Bir Kapı Önünde (1957),
Yuvarlağın Köşeleri (1961),
Yumuşaklıklar Değil (1962),
Nasılsın (1970),
Çiçekleri Yemeyin (1975),
Yalnızlık Paylaşılmaz (1978),
Benden Sonra Mutluluk (1983).