Vervolg vrijdag 8 mei 1998
Het hoogseizoen speelt zich hier af rond de jaarwisseling, omdat het in deze contreien dan zomer is. We belandden dan bij restaurant Barcleit 1912 waar we een vlees- en een visgerecht bestellen, samen met een tomatensalade, boontjes en aardappeltjes (11$,7$,3$,2½$, 3$). Het smaakt heerlijk, vooral de pepersaus bij het vleesgerecht is meesterlijk en erg lekker. Dan nog een toetje naar de aard van het huis en dan gaan we weer terug naar ons hotel. We moesten 35$ afrekenen, een flink bedrag en hopelijk hoeven we dat niet iedere dag af te rekenen want anders zijn we zo door ons budget heen. Regine duikt na aankomst in het hotel meteen het bed in en ik ga alvast wat ansichtkaarten schrijven. Het wordt een warme nacht, doordat de luchtverwarming op volle toeren werkt. Aan een laken heb ik deze nacht genoeg, maar vooral de droge lucht is funest voor een goede nachtrust. Hiertegen worden morgen dus de nodige maatregelen genomen, en wel in de vorm van een afsluiting van dat warme luchtkanaal.
Zaterdag 9 mei 1998
Om half 8 opgestaan, douchen en de spullen pakken voor de excursie van vandaag, naar het Nationale Park Tierra del Fuego oftewel Vuurland. Daarna gaan we ontbijten in de ontbijtzaal, en er zijn ook al twee dames aan het ontbijten. Zij worden echt verwend, dubbele toast en jus d´orange, koffie etc. We krijgen als ontbijt koffie of thee, jus d´orange, 4 croissants, 4 sneetjes toast met boter en jam. We gaan dan alvast naar buiten en het busje komt er gelijk aan. We zijn de enige Europeanen en de andere zeven mensen zijn allen Argentijn of ze kunnen allemaal Spaans. De gids is dezelfde man, die in het flatgebouw stond te schilderen en ons vertelde dat het reisbureau pas om halfvier openging. We rijden op ons gemak door het prachtige park heen, en we stoppen op de mooie plekken om de omgeving te fotograferen. We stoppen daarna bij het station waar het treintje naar het einde van de wereld vertrekt, en als optie kunnen we ook met het treintje mee, en aan het einde van de toer worden we weer door het busje opgepikt.
Deze optie kost 22$ dus hier zien we ook vanaf. De helft van de groep gaat met het treintje mee, en wij gaan met nog een stel verder met het busje. Even later stappen we uit want de weg gaat niet verder en bevinden we ons nu echt aan het einde van de wereld. We stappen uit en lopen samen met de gids en een stelletje door het park heen, langs de waterkant kijken we dan in de richting van de Zuidpool, en onderweg verteld de gids het een en ander over het eiland en zijn flora en fauna. We lopen zo een stukje door de bossen, over de heuvels en als laatste langs het water op het kiezelstrand. We kijken dan in de richting van Kaap Hoorn, waar we deze vakantie niet zullen komen, misschien wel nooit. Of het zou moeten zijn, dat ik over een paar jaar ergens directeur ben, dan is het wel te betalen. Een trip met een zeilboot naar Kaap Hoorn kost 500 gulden per dag, en dan duurt die trip 8 dagen. Toch wel effe 4000 piek. We lopen daarna terug naar het busje, onderwijl heeft de chauffeur de anderen weer van het station afgehaald, en stoppen een tijdje later bij een riviertje, waar bevers hun burchten hebben gebouwd. Deze burchten houden het water bovenstrooms tegen en hebben zodoende de vegetatie danig in de war gebracht.
De bomen die onder water stonden, zijn gesneuveld en priemen dor boven het waterpeil uit. De bevers zijn vroeger uitgezet, en hebben een invloed die funest is voor de flora en fauna van het eiland. De vijfentwintig paartjes hebben zich enorm uit kunnen breiden door het ontbreken van natuurlijke vijanden en zodoende zijn er vele burchten ontstaan. Men is nu bezig om ze uit te roeien, en zodoende de vegetatie hopelijk snel weer op orde te hebben. Hierna worden we aan het einde van de excursie naar de pier gebracht, alwaar we kijken of er een boot vertrekt naar Robbeneiland, maar de boot vertrekt dus niet. Morgen gaan we met een Franse Spaanse gids op stap, dat werd medegedeeld per telefoon toen we op excursie waren naar het PN. We konden daarom een andere toer kiezen, maar we gaan gewoon met deze gids mee. Het waait verschrikkelijk hard, dus de rest van de middag brengen we door in het hotel. We bellen eerst Elise nog even, voor haar verjaardag en hun 1e verjaardag van hun trouwdag. We vervolgen de middag met het schrijven van kaarten en daarna bekijken we hoe we maandag verder zullen reizen. We hebben nu in de planning staan dat we op maandagmiddag om 14.00 uur met een militair vliegtuig van de Argentijnse luchtmacht naar Rio Grande zullen vliegen en vandaar uit willen we met de bus die dinsdagmorgen om halfacht vertrekt, via Punta Arenas, naar Puerto Natales te reizen. Dus zo gaan we verder op weg naar Chili. We kaarten daarna nog wat en spelen ons 1e potje schaak. Dan gaan we op pad, op zoek naar het meest dichtbij gelegen restaurant. We babbelen eerst nog wat beneden bij de receptie met de rest van de familie en er loopt een grote jonge hond rond, die heel lief en speels is. Ondanks zijn leeftijd van 3 maanden is hij al erg groot, en als zijn baasje hem lekkere brokken wil geven, krijgt hij eerst de doos niet open maar dan blijkt dat de hond er in eerst instantie niets van moet hebben. Toch jammer, voor een doosje hondenbrokken van 8$. We lopen daarna naar het restaurant en we komen daar onze gids weer tegen, die met een nieuw hondenhok op zijn vrouw staat te wachten. We worden voorgesteld aan zijn vrouw en praten een tijdje. De gids wil straks ook een keer naar Europa op vakantie, maar hij ziet het niet zo zitten ten gevolge van de Wereldkampioenschappen Voetbal in Frankrijk. Dan gaan we naar Restaurant El Tierco, waar we een pizza bestellen, en ook nog een bord spaghetti met tomatensaus en een flink stuk vlees erboven op. We nemen er nog water en rode wijn erbij. Het is erg druk in het restaurant, waar al het gewone volk over de vloer komt. Als we later weer terug naar ons hotel lopen, blijkt zijn buurman in zijn restaurant nog de hele avond niemand over de vloer te hebben gekregen. Ook de prijzen in El Tierco zijn redelijk, want we hebben nu samen gegeten voor het bedrag van 16,50 $. We gaan daarna weer terug naar La Posada, waar we nog wat kaarten en ik nog een heerlijk flesje Quilmes Bock soldaat maak (fijne smaak, licht zoet, 6,9 %). Daarna nog even de etiketten van de flessen afweken voor Gerard, alleen hoe kom ik nou aan viltjes van de verschillende merken als ze die echt bijna nergens op tafel hebben liggen. Daarna ben ik de luchtverwarming af gaan plakken met wat papier en plakband, want iedere keer als we de thermostaat lager zetten, dan zette iemand anders de thermostaat weer omhoog. Toen dus maar besloten om de luchtingang van de verwarming maar af te plakken. Dat moet ook wel, want ze zetten hier de thermostaat op 30° C. Hierna konden we lekker fris een goede nachtrust tegemoet zien, zonder warme c.q. droge lucht.
Zondag 10 mei 1998
Vandaag weer om halfacht ons bed uit en weer het gebruikelijke ritueel van douchen en ontbijten. We zitten nu alleen in de ontbijtzaal en de man helpt ons nu met het inschenken van de koffie en de warme melk voor Regine. Want ze moet het water niet zo, en dan is warme melk een goede remedie om er zeker van te zijn dat het veilig is. Dan volgen de twee sneetjes brood, en de zelfgemaakte croissants die ook heerlijk zoet zijn…We geven hem een ansichtkaart van onze zaak, en dan kunnen we weer proberen uit te leggen hoe het een en het ander bij ons in elkaar steekt. Het zijn toch aardige mensen, en dan komt ook zijn vrouw weer binnen lopen. Die is ook erg verrast als blijkt dat we ook in dezelfde business zitten als zijzelf met haar dochter. Haar dochter is samen met haar man de eigenaar van het hotel, blijkt nu. Dan zoeken we onze spullen bij elkaar want om 9.25 uur worden opgepikt voor de deur van ons hotel. We gaan met een redelijk grote bus op excursie, en vandaag zal deze acht uur gaan duren op weg naar de meren, Lago Fagano en Escondido. We hebben een stille buschauffeur en een vrouwelijke gids, die naar Regine´s indruk van origine een Franse zou kunnen zijn. Ook een stelletje van gisteren zit nu in de bus, en verder een wat ouder stel, waarvan de vrouw Frans sprak met een Spaans accent en nog een stel, waarvan de vrouw gelukkig vloeiend Engels spreekt, al doet ze dat niet veel tegen ons. Hierna halen we nog twee dames op, met een Duitse achtergrond, alhoewel ze al meer dan veertig jaar in Argentinië woont. Door ziekte zijn echter vier personen verhinderd en vermoedelijk hebben ze gisteren te lang in de kou gelopen. Zo, nu kunnen we dan op pad, en we mogen ons verspreiden over de gehele bus, want met dit groepje gaan we dus vandaag op excursie naar de meren. We stappen al snel uit, als we het 1e uitzichtpunt hebben bereikt, vanwaar we in de verte het lichtblauw van de Glaciar Martial zien schitteren, en gelukkig is op zulke momenten het in bezit hebben van een verrekijker erg handig.
We maken wat foto´s, hoewel het veel bewolkter is dan gisteren. Zo rijden we weer verder, de gids vertelt haar verhaal door de microfoon in het Spaans, en daarna in het Frans zonder microfoon tegen ons. In de meeste gevallen moet Regine het dan weer doorvertalen voor mij, maar soms begrijp ik toch wel enkele stukken van het verhaal. Zo leren we toch nog het nodige over Vuurland nu we ook nog een foto te zien krijgen van een bergstam, die hier vroeger leefden en de huiden van de lama´s droegen en hun vlees oppeuzelden. Zo gaan we verder Vuurland in en bij het meer stopen we op een uitzichtpunt, vanwaar de zon door de wolken heen op het water wordt weerkaatst. Het is er steenkoud, dus maken we snel een foto´s en lopen dan samen met een gedeelte van de groep vlug wat naar beneden waar het een stuk minder koud is. Want door de wind boven op de berg, is het daar echt snijdend koud, maar wanneer je dan een stukje afdaalt dan is het wel uit te houden. Ook blijft de sneeuw hier liggen, dus kan er mooi even wat sneeuwballen worden gegooid. Dan dalen we af naar beneden, soms wat steil, mar onze nieuwe bergschoenen zorgen voor een fikse hoeveelheid loopgemak. We zien even later een totaal verroest autowrak liggen, al helemaal begroeid met aarde, gras en struiken. Deze zwarte auto heeft vroeger dus een flinke smak gemaakt. We lopen gezamenlijk met een wat oudere man, en het stelletje van gisteren op ons gemak naar beneden. Af en toe moeten we door wat modder, ontstaan door de bergstroompjes die hun weg zoeken naar beneden. We komen dan beneden bij het meer aan, en het is wederom een prachtig uitzicht. We pauzeren dan even bij een restaurant, waar Regine een warme chocolademelk neemt, en ik een lekkere pisco met citroen. Pisco is de nationale drank van Chili, en smaakt als een soort jenever. We zitten samen met het stelletje van gisteren aan tafel, ze zijn op huwelijksreis en samen wisselen we de nodige ervaringen uit. Dan stappen we weer de bus in, op naar het volgende meer, Lago Escondido. Dit is niet zo mooi als het vorige en al snel zijn we weer op de weg terug naar Ushuaia. Inmiddels komt de zon alweer goed door en zo belanden we bij het restaurant Vallee de la Huskys, waar ik een snitzel bestel en Regine Russische salade met ham. We krijgen ook nog wat lam van het honeymoonstelletje. Hierna gaan we de husky´s, poolhonden, bekijken. Eerst zien we een filmploeg uit Mexico, die opnames maakt van de honden achter een 4wheel crossmotor, een trike. Ze worden even opgesteld, en dan snellen ze het bos in, over een nat en modderig bospad.
We volgen de honden en zien daarna een hele hoop van die poolhonden bij hun hokken. Ook zien we enkele jonkies van drie maanden, dus dat wordt weer aaien en optillen. Heel erg leuk, even later aaien we zelfs jonkies van 3 weken, en dat zijn pas echte dotjes, met hun felblauwe of bruine oogjes. De honden moeten na het lopen veel water drinken, dus wordt hun voer in de drinkbak gedaan, zodat ze dan ook voldoende water binnen krijgen. We verlaten de honden, en gaan dan met de bus tegen kwart voor vier weer terug naar Ushuaia. Als we arriveren, stappen de twee Duitse dames uit evenals nog een stel, en krijgen we van de gids nog een gratis stadstoer als toetje. Maar toch blijven die Argentijnen denken dat de Falkland-eilanden ooit van hen zullen zijn. We zien dan ook een gedenkteken van de gevallenen van de oorlog in 1982. Men kan hier ook een trip maken met een duikboot, maar dit mogen alleen de ingezetenen van Argentinië. En dan zit ook deze toer er weer op, zo tegen halfzeven. We pikken daarna even een verlate siësta, en gaan daarna weer bij El Tuerco eten. Grote kaaspizza, lasagne, friet en cola light, en ik weer een heerlijk rood wijntje (Santa Anna). Hierna weer terug naar het hotel, waar ik bij de receptie de krant van die dag even lees. En tevens kijk naar de temperaturen, in Ushuaia is het 6°C., Puerto Natales 7°C., Bariloche 10°C., Mendoza en Cordoba maar liefst 26°C. We spelen nog wat spelletjes kaart met daarbij een lekker koel biertje, want onze koelkast is buiten, in de lege bloembak onder ons hotelraam! Hier liggen ook onze appels, en boterhammen met jam, kaas en ham. Dan gaan we slapen, want we hebben onze rust wel nodig daar we niet weten wat ons morgen te wachten staat. Een beetje uitgerust zijn kan dan echt geen kwaad.
Maandag 11 mei 1998
We zijn op tijd wakker, even douchen en dan moeten we onze spullen weer inpakken. We gaan dan weer naar de ontbijtzaal, en er zijn al veel minder tafels gedekt dan gisteren. Na het ontbijt gaan we van onze kamer af en zetten de rugzakken en de tassen tijdelijk achter de receptiebalie neer. Hierna wandelen we weer door de stad en gaan eerst onze ansichtkaarten posten. We lopen door de straat met de harmonie mee, die gaan voor het gemeentehuis staan te spelen. We hebben onze brieven al gepost en zijn weer bij het VVV belandt. Daar reserveert een juffrouw voor ons twee plaatsen in de Hercules van de Armada Argentina, en deze vlucht vertrekt om 14.00 uur. We lopen dan weer verder en treffen daar de dochter van het echtpaar van het hotel aan, in een reisbureau, dus vandaar dat ze zo goed Engels kon. Dus een bijbaantje, naast haar job als hoteleigenaresse. Het hotel is pas 9 maanden open, en ze hebben bijna alles zelf gemaakt. Ze hebben alleen de lakens en handdoeken compleet moeten kopen. We krijgen een adres, voor een pension, in Bariloche mee en ook nog een mooie landkaart van Argentinië. Hierna lopen we langs het water en gaan dan de grote pier op. Deze pier is echt in delen aangelegd want het is een schots en scheve bedoening. De brandweer van de marine is de leidingen van de pier aan het doorspuiten. We lopen nog wat op de pier rond, nemen een kijkje bij de verschillende schepen, scheepjes en wrakken en lopen daarna weer terug naar ons hotel. Het is een vrij frisse ochtend, al doet het zonnetje nog zo zijn best. We maken dan nog wat foto´s bij het monument van de Malvina´s oftewel de Falklandoorlog met Engeland die in 1983 plaatsvond en een van de laatste stuiptrekkingen was van de dictator Videla. Hier worden alle ± 900 gesneuvelden van de oorlog herdacht en geëerd. Bij het hotel aangekomen, kunnen we weer een uurtje lekker op temperatuur komen voordat de vader van de hoteleigenaresse ons naar het vliegveld toe brengt. We nemen dan afscheid van de familie (we krijgen zelfs nog een kus van de vrouw), en stappen in de taxi van haar man. Hij brengt ons naar het vliegveld, en wil geen geld hebben doch we geven hem 5 $ fooi, want dat had een echte taxi ons ook gekost. Op het vliegveld aangekomen, nemen we afscheid en spoedden ons naar binnen. We lopen dan naar de incheckbalie van de marine, waar ze ons vertellen dat de vlucht naar Rio Grande wat verlaat is, vanwege het slechte weer op de vertrekplaats aldaar. Na een tijdje komt dezelfde officier ons vertellen dat we beter met Kaiken Lineas Aereas mee kunnen vliegen naar Rio Grande. We besluiten meteen om dan ook maar door te vliegen naar Rio Gallegos voor de prijs van 62 $ per persoon. Daarna moeten we door de douane heen, maar niet voordat we ook nog eens luchthavenbelasting hebben betaald, en die kosten ons maar liefst 13 $ per persoon. Nu weten we tevens waar het nieuwe vliegveld van Ushuaia van wordt betaald! Dan lopen we naar ons vliegtuig toe, we maken snel een foto van het toestel in de zon en stappen in. Het blijkt dat het wel een heel erg klein vliegtuig is, waarin we gebukt moeten lopen om onze stoelen te kunnen kruipen. Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen. Ook de drie mannen achter ons, weten niet wat ze ervan moeten denken.
Ja, we gaan naar Rio Grande in een sigaar met vleugels. In enkele stoelen kan je zelfs niet eens zitten omdat de rugleuning kapot is. Er kunnen dus in totaal 20 mensen in het vliegtuig. De twee piloten stappen dan ook in, en een piloot haalt de vliegtuigtrap naar binnen en sluit de deur. De propellers worden dan gestart en een voor een op hun maximum gebracht. Hierna taxiën we de landingsbaan op en aan het eind draaien we, om geen snelheid te verliezen wordt daarna meteen plankgas gegeven. We zetten de start dus slingerend in en we kunnen onze piloten, hun raam en hun instrumenten goed zien. We blijven gelukkig laag vliegen en hebben zo echt een prachtig uitzicht over Vuurland, met zijn besneeuwde bergtoppen, het groene zeewater, het bruine land en de paarsachtige dennenbomen. Echt heel erg mooi om te zien, Ton als een albatros op lage hoogte scherend over de bergtoppen van Tierra del Fuego. Na een half uurtje zetten we de landing alweer in en ook dat gaat een beetje slingerend, met nog een flinke bocht net voor de landing, en zo belandden we dus in Rio Grande. We schudden elkaar de hand en nemen afscheid van enkele van onze medepassagiers en moeten hier dus overstappen op een ander vliegtuig van Kaiken. Dit is gelukkig een jong vliegtuig, waarschijnlijk een Saab F340, ook met propellers. We vliegen wederom met twee piloten, en ditmaal is er ook een steward aan boord. Maar desondanks kregen we bij allebei de vluchten geen veiligheidsinstructies. Een van de drie mannen die achter ons zaten, vliegt nu ook mee maar hij reist dus door naar Buenos Aires. We kunnen nu vanuit ons vliegtuigraam het landingsgestel zien en al spoedig zitten we weer in de lucht. In tegenstelling tot de vorige vlucht, hebben we nu helemaal geen luchtzakken meer onderweg, dus was er wel sprake van een comfortabele vlucht. We blijven ook nu weer laag vliegen, zodat we alles weer goed kunnen zien, maar nu vliegen we voornamelijk langs de kustlijn met in de verten de witte toppen van de Anders als achtergrond. Weer een paar foto´s gemaakt en zo gaat alles volgens ons snel gewijzigde plan. Niet het plan van gisteren, maar het plan van 13.15 uur van vandaag waarmee we dus drie dagen reizen besparen. We kunnen vanuit de lucht zien hoe het water zich langs de kust een weg baant naar de zee, van verschillende kleine stroompjes allemaal naar die ene grote stroom toe. Een mooi gezicht al die vertakkingen kris kras door elkaar. We landden dan prima in Rio Gallegos en moeten wel even op onze rugzakken wachten. Regine blijft dan op onze bagage letten, of die er al aankomt, terwijl ik alvast de bustickets ga regelen voor El Calafate. Deze busreis van ongeveer 320 kilometer duurt een uurtje of vier en kost ons 20 $ per persoon. Na aankoop van de tickets, lijkt het me toch beter dat Regine bij de bushalte gaat staan om te voorkomen dat de bus zonder ons vertrekt. Ik kijk door het raam naar ons vliegtuig, om er op toe te zien dat ze ook onze bagage uit het vliegtuig laden. Ik zie de mannen zoeken in het ruim, maar uiteindelijk vinden ze onze bagage en die van enkele anderen en gooien ze vanuit het vliegtuig zo op de kar! Bepakt en bezakt loop ik in de richting van onze bus waarna de bagage wordt ingeladen en we kunnen vertrekken. We rijden in een grote, vrij nieuwe bus die voor de helft gevuld is en stoppen deze keer ook weer in La Esparanza, oftwel De Hoop. We nemen een blikje cola light en twee kleine cakejes en zijn prompt 6 $ kwijt. Een meisje uit El Calafate leest ons handboek over Zuid Amerika door, en tegen 20 uur staan we op het busstation van El Calafate. Ik herken de eigenaar van het jeugdhotel annex medewerker van Lagos Turisimo (Jorge) direct terug en we boeken meteen een toer voor morgen, naar de gletsjer Perito Moreno. Deze excursie kost ons nu 30 $ per persoon, dus de prijzen zijn hier ook al gestegen vergeleken met twee jaar terug. Tevens belt hij voor ons ook nog even naar Alejandra op om te vragen of ze nog plaats heeft voor ons. Ook Michel en Peggy, een Engels/Frans echtpaar, boeken dezelfde excursie en gaan met ons mee naar hospedaje Alejandra. Ze wilden eigenlijk eerst naar de Upsala gletsjer maar omdat Perito Moreno veel spectaculairder is gaan ze dus met ons mee. Ook scheelt het een slok op de borrel in prijs, want de Upsala gletsjer ligt veel verder weg, en je moet er ook veel meer voor varen met een boot. Ik loop vast vooruit, en we dalen eerst drie trappen af om op de hoofdstraat uit te komen, terwijl Michel onderweg naast het pad stapt en zich een ongeluk schrikt. De eigenaars van het pension kennen me nog terug waarna we ons in de kamers installeren en afspreken om vanavond samen te gaan eten. Een jonge Tahitiaan gaat ook met ons mee eten, hij zat ook in onze bus naar El Calafate, alleen heeft hij alles van tevoren geboekt en is hier dus in een peperduur hotel belandt. We eten zalm, biefstuk, aardappelpannenkoeken, wortelsalade met water en bier. Dit diner koste ons 22 $, en dat is toch wel ongeveer dezelfde prijs als in Vuurland. Na het eten lopen we weer terug naar ons hospedaje en gaan we nog even wat in ons verslag schrijven en dan pitten.
Dinsdag 12 mei 1998
We staan om halfacht op, en pakken eerst een lekker warm bad, waarna we naar de supermarkt willen. Alejandra´s man zegt echter dat de Supermercado pas om 10.00 uur open is, maar volgens mij is het eerder open. Maar goed, we blijven nu lekker binnen in de warme woonkamer waar we op de excursiebus wachten. Een Argentijns meisje loopt langs ons naar buiten, ze heeft dezelfde excursie, maar dan met een andere bus zoals later zal blijken. Michel en Peggy komen dan ook, en ze willen ontbijten doch ze komen met een lege maag terug. Ze hebben slechts een kopje koffie op. Ik ga alvast naar buiten, de vrieskou in, ja, ja, het heeft hier vannacht dus enkele graden gevroren. Hier is de invloed van de oceanen een stuk minder, vandaar dat het hier nu al vriest. Een hondje komt op me af, en ik geef hem een stukje toast. Dan komt het busje eraan, en het zit al aardig vol. We halen dan nog wat mensen op en zo gaan we via de estancias in de richting van de Glacier Perito Fransisco P. Moreno. Deze gletsjer ligt 90 km van El Calafate af. Er zitten twee jonge stelletjes in de bus, evenals een wat ouder Israëlisch echtpaar (Ochovsky, waarschijnlijk joden uit Rusland, hij heeft zelfs nog in Duitsland gestudeerd), Michel en Peggy, de Tahitiaan, twee oudere vrouwen en nog een man. Zo is ons busje dus gevuld met een redelijk gemêleerd gezelschap, en is Jorge ook al verzekerd van een dikke beurs. Reken maar uit, 14 personen die ieder 60 gulden betalen, dus het lieve bedrag van 840 harde Nederlandse guldens. Trek je daar dan de vaste kosten vanaf, dan houd je toch nog een mooie cent over. Onderweg zien we de zon en de maan tegelijkertijd en maken bij een tussenstop wat foto´s met de maan op de achtergrond, en dat alles mooi verlicht door de zon. We rijden dan verder en zien onderweg veel dieren, en ook nog enkele roofvogels, een roodvos, een specht, veel schapen en op de terugweg nog een condor. Zo komen we steeds dichter bij de gletsjer, en het is nog steeds te zien dat het vannacht flink gevroren heeft, want de ijshaartjes staan overal op de begroeiing. Alleen waar bomen staan, zijn het gras en de struiken nog groen, omdat het bladerdek van de bomen fungeert als een deksel op een pan, bij de warmte die moeder aarde dus afstaat. Af en toe moet Jorge wat gas terugnemen omdat we dan over bevroren grond of stukken van een bevroren rivier rijden. We rijden eerst nog door een onbewolkt gebied, daarna klimmen we steeds hoger met de bus en rijden we plots boven de bewolking uit. Tijdens het afdalen duiken we dan het wolkendek weer in en we blijven dan een tijdje op deze hoogte rijden en zodoende blijft het een tijdje mistig. We zijn dan bij de ingang van het park Los Glaciares aangekomen, maar mede door het wolkendek is het uitzicht nu niet zo spectaculair als de vorige keer. Toen maakte Pieter een foto vanaf het monument, met een erg mooi uitzicht, boomtakken ervoor, donkere wolken en slingerende riviertjes. Nu kunnen we ze niet zien, en ook het peil van de rivier, of is het een meer is hoger. Dan gaan we weer verder met de bus, na de nodige uitleg van Jorge bij de plattegrond aan de ingang van het park. Nu we dus het einde van de herfst naderen, zijn ten gevolge van de voorbije zomer bijna alle grote ijsmassa´s gesmolten. In de lente liggen en drijven hier dus enorme ijsmassa´s in het meer rond. We dalen dan af naar de boot, waarmee je op 150 m1 van de gletsjer kunt komen (kosten 20 $ per persoon, Michel en Peggy gingen mee maar vonden er achteraf niet veel aan, dus dat hebben we weer mooi verdiend). Jorgen rijdt ons dan naar boven, waar we op de parkeerplaats worden afgezet. We komen net op het uitzichtpunt aan, of er dondert al een enorm stuk ijs van de gletsjer af naar beneden. Pas als we de boot naderbij zien komen, realiseren we ons hoe enorm groot de stukken ijs zijn die hier naar beneden vallen.
We lopen dan verder naar het rechtse deel en blijven onderweg de gletsjer goed bekijken. De gletsjer heeft nog steeds een prachtige diepblauwe kleur op sommige stukken, en daar maken we ook foto´s van evenals van een bord met uitleg omtrent de gletsjer. De gletsjer blijft doorgroeien en kan op een gegeven moment niet verder doordat hij dan tegen het eiland opbotst. Hierdoor kan dan ook het water niet van het ene meer naar het andere. De waterhoogte stijgt dan aan de ene kant zo, totdat de druk dan te hoog wordt, en het voorste deel van de gletsjer uit elkaar spat. Dit is voor het laatst gebeurt in 1988, en dit ritueel zou eens in de vier jaar plaatsvinden. Doch we zijn nu 10 jaar verder en lijkt er dus een kentering in de zaak te komen, en rijzen er vele vragen waarom het nu niet meer gebeurt. Misschien is de stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde wel een van de oorzaken. Even na een uur komt Jorge ons weer ophalen en gaan we naar het restaurant. We zitten samen aan een tafeltje met het echtpaar uit Israël. Het dagmenu bestaat hier uit groentesoep, spaghetti en flan die we delen evenals een schnitzel met friet en salade. Nog een fles water en een cola light erbij en we krijgen hiervoor een rekening van 27 $. Hierna snellen we ons nog even naar de waterkant, waar we weer bij de vervallen blokhut aankomen. Ik zie dat ze in anderhalf jaar tijd een enorme steiger in het meer hebben gebouwd wat ons uitzicht nu niet bepaald ten goede komt. We lopen die steiger op en maken nog een foto. Er is nu bijna geen blokje ijs meer te bekennen in het meer in het begin van de herfst en dan snellen we ons weer naar de bus, waar de complete groep alweer in zit. We vertrekken nu weer naar de parkeerplaats bij het uitzichtpunt en dalen nu af naar de linkerkant, om daar een ander gedeelte van de gletsjer te bekijken. Voor onze neus breken er weer twee schollen ijs van de gletsjer af. Een magnifiek gezicht, maar voor de rest gebeurt er op het linkse deel niet veel meer. Rechts gebeurt meer, en daar staat ook momenteel de zon op. We horen het water stromen en het knappen van ijs, inwendig in de gletsjer. We lopen dan maar weer naar rechts en na een flinke tijd wachten wordt ons geduld beloont. We zien weer een enorm stuk afglijden en Regine zet het geheel snel op de foto. We lopen nu weer terug, het is inmiddels vier uur en rijden we langs het meer weer terug naar El Calafate. We zien onderweg nu veel meer van het gebied, want de bewolking en de mist zijn inmiddels verdwenen. Dan komen we weer bij de ingang van het park aan en kunnen we nu zien wat we vanmorgen gemist hebben. Alleen zien we nu geen lama´s want Jorge vertelt dat ze vanwege de kou naar het noorden zijn getrokken. Dit is dus een loze bewering want een paar dagen later zien we in Chili in het park Torres del Paine wel een hele hoop guanaca´s. Ook zien we onderweg weer een rode vos, deze zit ditmaal achter de konijnen aan. De helft van onze groep ligt in de bus te slapen, toch wel zonde. Tegen 17.15 uur zijn we weer terug in El Calafate. We gaan morgen de busrit boeken naar Puerto Natales en gaan nu terug naar onze kamer om wat te dommelen, ons verslag te schrijven en tegen halftien lopen we weer buiten.
