Ton´s Homepage

Hier hebben ze trouwens twee reservewielen in hun auto´s liggen. Tegen vijf uur bereiken we Puerto Natales en drogen we onze spullen in het pension. We lopen dan even door het stadje en tegen 19 uur is het weer tijd voor een kleine siësta. We gaan dan ´s avonds eten in restaurant La Burbaja, waar we zalm met ham/kaas, tomaat en worst bestellen met puree, en een biefstuk met friet, een grote schaal rauwkost, citroenlimonade en een groot glas bier van de tap (CHOP). Het diner kostte ons 26 $. We kijken dan wat TV en tegen elf uur lopen we weer terug naar het pension, waar we ons nestelen in de gastenruimte. We bekijken hier de film Striptease, met Demi Moore en Burt Reynolds, en kunnen dan tevens ons verslag weer eens wat bijwerken. Om half een zitten we er nog, en morgen slapen we lekker uit, kopen wat postzegels en ansichtkaarten en verder zien we wel. We gaan nu slapen en morgen lekker laat weer op.

We worden door Sylvia, onze hospita, geroepen door het open bovenlicht, dat het ontbijt klaar is. We hebben vandaag een rustig dagje voor de boeg en we gaan nu eerst ontbijten. Koffie, thee, toast en jam waarna we eerst nog gaan douchen voor we het dorpje weer ingaan. We gaan eerst naar het postkantoor voor postzegels. Hier tref ik de man van gisteravond weer. Hij liet zijn plakboek zien met een elftalfoto van PSV uit de tijd van Vanenburg en Kalusha. Ik mag zijn plakboek bekijken, van Basten, Gullit, Holland in 1988 enz. Hij geeft mij een sticker van Colo Colo, een voetbalclub uit Santiago de Chile. Ik zal hem wel wat terugsturen, maar een voetbalshirt van PSV is me wel te veel geld, een paar tijdschriften en een mini-dress moet toch wel kunnen. We lopen nu naar het kantoortje van Mily Tours, waar Regine voor 40 $ aan Traveller Cheques inwisselt voor Chileense peso. We kopen wat kaarten en dan komt Cecilia binnen, die de tour voor ons heeft geregeld en haar vriend Rodrigo gisteren met ons op pad heeft gestuurd. Ik geef haar enkele muntjes uit Nederland, en dan komt de gids van 2 jaar terug binnengelopen. We praten wat en ik krijg een sticker van het reisbureau en enkele foto´s van hem. We gaan daarna naar de supermarkt om onze broodjes en vlees in te slaan als lunchpakket voor de busreis, terug naar Rio Gallegos. Dan naar de andere supermarkt voor wat flesjes bier en we besluiten om gebak te kopen en het samen met Sylvia en Monica op te eten, als dank voor hun gastvrijheid.

We staan om 8 uur op, dan douchen en scheren, en dan aan het ontbijt. Na het ontbijt smeren we onze lunchbroodjes en tegen 10 uur nemen we afscheid van Sylvia. Daarvoor ben ik nog even naar het water gelopen, maar de Puerto Eden van de rederij Navimag is nog niet gearriveerd, zeker slecht weer gehad onderweg. Ik zie dat de wegwerkers zelfs op zondag moeten werken, ik bedank hen nog voor de mate en dan gaan we richting Buses Fernandez. We komen daar aan, en volgens de ervaren wereldreizigster moet ze een visumformulier hebben, maar dat hebben wij echter niet nodig, verklaart de man achter de balie. Toch wordt er doorgevraagd, maar we krijgen geen visum. Dan stappen we de bus in, maar ik moet er weer uit om onze bagage in de bus te laden, dus neem ik de rugzakken weer aan en we leggen ze achter in de bus.

Om halfzeven word ik wakker, Regine is al een tijdje wakker vanwege de kou. Ze hebben, gelukkig voor mij, de hete luchtverwarming afgezet na de laatste vlucht van die nacht. Vandaar dat ik ondanks de oncomfortabele slaapplaats toch zo goed heb kunnen slapen. We blijven tot acht uur zitten, maar er verschijnt geen personeel van Kaiken achter de balie, dus dan zal de vlucht wel vanmiddag zijn maar dat wachten we dus niet meer af. We nemen een taxi naar de stad, en we worden eerst afgezet door de behulpzame taxichauffeur bij Super Quick, waar we eerst een ontbijtje nuttigen, bestaande uit koffie, thee en 3 zoete croissants. Dan lopen we te voet naar reisbureau Tur Aiken, een vertegenwoordiger van Kaiken Lineas Areas. Pas om halftien gaat het reisbureau open, dat is nog maar een half uurtje wachten maar dat duurt toch lang als je niet zeker weet of er ook iemand komt. Doch om kwart voor tien zijn we twee vliegtickets rijker en 352 $ armer. Zo, gelukkig krijgt dit verhaal nog een vervolg en we besluiten om naar de supermarkt te gaan. We gaan daar oa. brood, kaas en appels kopen. Het regent nog steeds in Rio Gallegos, maar we lopen toch even naar de oceaan. Als we daar echter aankomen zien we niet veel, door de flinke mist, maar we zien toch wel dat er hier een flink getij heerst dat varieert van 9 meter tot + 14,50 meter. Een cafeetje of iets dergelijks is in de verste verte niet te bekennen, dus tegen halftwaalf staan we met behulp van een taxi weer op het vliegveld. We wachten daar onze vlucht af en maken kennis met een Duits meisje, Andrea Madjer uit Gottingen. Ze heeft een heel jaar onbetaald verlof opgenomen en zit nu 3 maanden in Buenos Aires en is nu halverwege haar vakantie. Vanuit Beunos Aires onderneemt ze de nodige trips en verder is ze vooral in de hoofdstad om de taal en de tango te leren. Na een uur vertraging vliegen we om 15.45 uur weg uit Rio Gallegos en landen een flinke tijd later ietwat schommelend op het vliegveld van Comodore Rivadavia. Onderweg valt er tijdens de vlucht niet veel te zien want we vliegen voornamelijk over de oceaan en af en toe vlak langs de kust. Het weer is wat onstuimig als we landden en we moeten na het landen toch flink remmen. Er stappen een paar mensen uit en een enkeling komt er weer bij. Op het vliegveld van Comodore Rivadavia blijven we een half uurtje staan, waarna we weer opstijgen in de richting van Mendoza. Wij stappen er echter al in San Carlos de Bariloche uit. De stewardess is knap, een schatje, maar echt de onnozelheid straalt ervan af. Ze doet echt goed haar best, maar krijgt de deur niet dicht, telt met haar vingers, vergeet de bestellingen, zelfs mensen uit het vliegtuig geven aanwijzingen hoe het moet. Ik heb toch wel medelijden met haar. Het weer verbetert en de bewolking is nu ook een stuk verminderd. De man op de voorste stoel is ook een piloot, want hij geeft dus de nodige aanwijzingen aan de stewardess en assisteerde bij de landing. Hij ging toen de cabine in en nam plaats achter de twee piloten. We hebben een uur vertraging en rond half 8 landden we op de plaats van de bestemming. De jongere piloot heeft nu het commando en de landing is toch een stukje minder dan de vorige keer. We landden eerst op het rechterachterwiel en dan pas de rest, en weer volgt er een abrupt afremmen. We hebben ons volgende reisdoel bereikt en wachten nu nog op onze rugzakken. Dan gaan we met een bus (3$ p.p.) naar het centrum van de stad, waar de chauffeur ons vlak bij het toeristeninformatiepunt afzet. Hier krijgen we informatie over de diverse excursies en bellen ze voor ons een hosteria ( Guemus, een tweesterren pension) op. Een tweepersoons kamer kost 25$ en voor Andrea kost een eenpersoons kamer 15$. Ze vertellen dat de eigenaar ons op komt halen en zodoende rijden we met de man in een Peugeot richting hosteria. Onderweg ging hij nog even tanken en we rijden de steile wegen in de stad op en zijn snel op onze plaats van bestemming. We gaan naar binnen, passeren de receptie en komen dan via een natuurstenen trap bij de grote gezellige woonkamer. Hier zien we wat een prachtig uitzicht we hebben op het meer en de stad. Ook de kamers zien er prima uit, met eigen douche en wc. Dan gaan we ons even douchen, wel nodig na een nacht te hebben doorgebracht op een vliegveld. We lopen daarna in vijf minuten naar het centrum van de stad, en gaan met zijn drieën eten bij restaurant La Alpina, met een gezellig haardvuur in de midden en rondom allemaal oud bruin meubilair. Ik bestel bife de chorizo (biefstuk), Regine drie soorten vlees (rookworst, speklap en rollade) met zuurkool en Andrea krijgt een spies met paprika, darmpjes, niertjes en gewoon vlees. Een grote bord salade erbij, samen met friet en gekookte aardappels in roomsaus. Inclusief een biertje en twee watertjes kost het diner ons in totaal 52$. Dan gaan we weer terug naar het hosteria, want het verlangen naar een echt bed is nu toch wel groot. Morgen gaan we vroeg ontbijten want we maken een excursie met de boot door PN Nahuel Hapi en bezoeken onder andere Isla Victoria en een ander klein eilandje, bekend om zijn kaneelkleurige bomen en is ook een parque nacional, PN Los Arreyanes. Snel naar bed, en het raam zetten we open, want de verwarming staat ook hier veel te hoog. Terugdraaien kunnen we de verwarming niet, want overal zijn de thermostaatknoppen verwijderd. Snel zoeken we dromenland op want een bed hebben we al 48 uur niet meer gezien.

Om zeven uur worden we gewekt door de eigenaar (goede service, zo hoefden we geen wekker te zetten) en om acht uur een goed ontbijt met een mooi uitzicht en om halfnegen lopen we naar de boot. We moeten 30$ p.p. betalen voor de excursie en 5$ p.p. voor de toegang tot de twee nationale parken.

Om acht uur opgestaan en ontbijt, daarna lopen we naar het busstation. We vinden een klein kantoortje en voor 8$ kopen we buskaartjes voor de rit naar Cerro Cathedral en terug. We hebben nog een half uur, dus lopen we een straat in en gaan een reisbureau binnen. Hier reserveert Andrea een vlucht naar Buenos Aires en vandaar uit wil ze weer Mendoza gaan bezoeken. We vragen haar waarom ze niet meteen naar Mendoza vliegt, en daarna pas naar Buenos Aires. Op tijd zijn we weer terug bij de bushalte, en zo zijn we op weg naar het ski resort op de berg Cathedral. Een man op de mountainbike vangt alle toeristen op bij de aankomst van de bus op de berg, en leidt de mensen naar een restaurant of naar de nog als enige in bedrijf zijnde skilift. Ook zorgt hij ervoor dat de eigenaresse van het restaurant naar buiten komt. Ze spreekt Duits en vraagt of we binnen naar de foto’s van vroeger komen kijken. We zien dan een heel klein skidorpje dat als maar groter groeit en nog steeds aan het groeien is. We eten er gebak met submarino, dus chocolade met warme melk, en we moeten 7$ p.p. afrekenen. Na een tijdje lekker ontspannen te hebben gezeten en gebabbeld nemen we afscheid en lopen we naar de skilift toe. Een paartje dat we kennen, is al omhoog geweest, maar de tweede van de drie liften is niet in gebruik, het is boven koud en mistig en het belangrijkste, er is dus geen zicht want de top van de Cerro Cathedral bevindt zich in de wolken. We lopen nog naar de kassa, waar ze 10$ vragen, en dan gaan we al helemaal niet meer. We gaan een stuk terug met de bus en nemen dan aan het meer de bus naar LaoLao. We lunchen in een bushokje met een prachtig uitzicht op het meer en de bergen.

Om kwart voor zeven staan we op, en ik heb toen Andrea nog even wakker gemaakt. Weer douchen en dan vlug naar het ontbijt, echter nu met 4 sneetjes harde toast, een bruin bolletje en twee koekjes. De croissants zijn er vandaag dus niet bij, jammer maar de toast laat ik liggen want die is niet te pruimen. Dan wordt het tijd om naar buiten te gaan, want de bus voor de excursie kan zo komen. We worden opgepikt en halen eerst nog enkele andere mensen op. Als de tour dan echt begint, nadat we de laatste mensen hebben opgepikt, slaan we een weg in en worden we van achteren geraakt door een lijnbus die dus de achterkant van onze bus beschadigd. Onze reisleider annex chauffeur stapt dan uit en gaat vijf minuten in conclaaf met de buschauffeur waarna we onze tour weer vervolgen. We bekijken eerst het noordelijke deel van het PN Nahuel Hapi. We rijden dan een twintigtal kilometers over de N237, daarna linksaf de N231 op waar we 65 kilometer afleggen en dan even stoppen in Villa La Angustora, vlakbij de Chileense grens.

Om acht uur opgestaan, weer een frisse douche en dan ontbijten. Het ontbijt is deze keer nog minder dan gisteren, twee koekjes en 4 sneetjes harde toast. Nou, geef mij dan maar lekkere verse broodjes met ham. Dus heb ik nu niet ontbeten in het residencial maar ben daarna in de regen naar de winkels en de bakkerij hier vlakbij gelopen en daar verse broodjes, ham en yoghurt gekocht. Het regent nog steeds, in het bushokje bevinden zich geen zitplaatsen, maar even verderop kunnen we op een balustrade onder een boom plaats nemen waarna ik dus kan gaan ontbijten. Heerlijk genietend van de knapperige broodjes, met overheerlijke verse ham en nog lekkere yoghurt toe.

Om acht uur opgestaan en voor het laatst douchen in een prachtig pension in Bariloche, en even voor negenen ben ik nog even naar het centrum gelopen om inkopen te doen. Broodjes, ham, kaas en tomaten zodat de dames vandaag nog een lekkere verse lunch voor de boeg hebben. Heerlijk ontbeten en daarna de net gehaalde broodjes gesmeerd. Berlusconi, de eigenaar van residencial Guemus, heeft al een remise taxi voor ons besteld en we nemen afscheid. De rekening voor 5 nachten voor twee personen bedroeg 125$. Dan rijden we voor het laatst door Bariloche heen, op weg naar het vliegveld. Ingecheckt aan de TAN balie, en we vliegen nu wederom in een sigaar naar Neuquen. In het begin is het wat bewolkt, maar daarna kunnen we het landschap redelijk goed zien. Er volgt een redelijke landing in Nuequen, en we moeten daar uitstappen en aan de balie in Nuequen opnieuw inchecken en dan gaan we meteen weer door de controle heen en stappen het andere vliegtuig in. Het is nu een Saab F340a, hetzelfde toestel als we met Kaiken Lineas Aereas hebben gevlogen. We kunnen nu het landschap goed overzien, we zien vele stuwmeren, gevolgd door enorme stuwdammen zodat een goede elektriciteitsvoorziening hier eigenlijk geen probleem mag zijn. We zien op een gegeven moment vele wegen kris kras door elkaar lopen, hier zijn de olievelden waarop de jaknikkers hun best doen of hebben gedaan. Dan zetten we ons weer in voor een landing, een uur te vroeg, dus landden we nu in Rincon de los Sauces. Een paar mensen stappen uit, en weer enkele nieuwe passagiers erbij voor het laatste stuk naar Mendoza.