Vrijdag 29 mei 1998
Ik heb een slechte nacht achter de rug, mijn buurvrouw slaapt als een roos, en ik slaap maar af en toe. Vooral mijn bergschoenen beginnen als lood aan te voelen. Toen toch nog mijn bergschoenen uitgetrokken, die ondingen, en weer geprobeerd om de slaap te vatten. Tegen half acht zijn we in Cordoba, waar we tot acht uur wachten op het busstation want dan gaat het VVV kantoor daar open. Daar hebben we even geïnformeerd, Hotel Garden is qua kwaliteit en ligging een van de betere hotels, doch hier vraagt men wel 40$ p.p.p.n. We gaan met een remise taxi naar ons hotel, we krijgen een goede kamer en ik heb zelfs een tweepersoons bed helemaal voor mij alleen. Regine heeft een eenpersoons bed en we hebben een binnenterras erbij. Een mooi hotel, maar dat mag ook wel voor die prijs. Dan gaan we de stad in om de omgeving te verkennen, en ook willen we nog naar het hoofdkantoor van de VVV dat ligt aan het hoofdplein van de stad en daar willen ze ons niet vertellen waarom er zoveel politie op straat is vandaag. Ook willen we vandaag nog onze terugvlucht regelen naar Buenos Aires, voor 1 juni a.s. want dan moeten we dus weer terug zijn in de hoofdstad. We vliegen nu met de vliegtuigmaatschappij LAPA voor 70$ p.p. We lopen dan wat door de straten heen, en kunnen diverse oude gebouwen en kerken van buiten en van binnen bekijken. Er is dus zo ontzettend veel politie in de stad vanwege een demonstratie die men vandaag heeft georganiseerd, in navolging van de demonstratie op 29 mei 1973, en men protesteert net als toen tegen de slechte sociale omstandigheden waarin veel mensen verkeren. Bij alle publieke en overheidsgebouwen staat een cordon van agenten en in de lucht bekijkt een politie helikopter het reilen en zeilen van de protestmars. We hebben zo al een flink gedeelte van het stadscentrum gezien, totdat het echt begint te hozen, en we komen net uit de supermarkt waar we wat inkopen hebben gedaan voor ons ontbijt. We schuilen bij het VVV kantoor aan de plaza Cabildo, en nemen plaats op de trap van een tijdelijk podium, waarop we dan kunnen ontbijten en ons verslag schrijven. De rust is weer teruggekeerd in het centrum en enkele politieagenten spreken ons aan en willen weten waar we vandaan komen, ook al omdat ze onze taal dus niet kunnen verstaan en ook niet weten wat we aan het opschrijven zijn. We hebben in de supermarkt drinkyoghurt en Argentijnse koekjes gekocht als ontbijt, kosten 6$. We gaan op zoek naar een reisbureau om enkele excursies te boeken, doch het betrokken reisbureau is pas om 17.00 uur open. Hierop lopen we wat rond in de omgeving van het reisbureau, en ik zie een kapper en laat mijn haar kortwieken voor 5$ terwijl Regine met de Griekse eigenaar wat babbelt. Deze middag hebben we samen nog een viertal prachtige kerken bezocht, en bij de kapel deed een vrouw open en mochten we samen naar binnen om het kleine kerkje te bezichtigen. We lopen dan nog wat rond op het busstation, en vragen bij de VVV aldaar nog meer adressen van reisbureaus. We belandden tenslotte bij reisbureau Rubin, aan het hoofdplein, waar we twee excursies boeken, een excursie naar Villa Belgrano voor 35$ p.p. en een excursie van 45$ p.p. naar Mina Clavero. Dan wordt het zoetjes aan tijd voor onze siësta en nemen we onze rust totdat het tijd is om te gaan eten. We gaan eten bij restaurant El Ruedo, waar we geholpen worden door een oude bediende. Ik neem een grote hamburger en Regine neemt een stuk kip. We krijgen een redelijke maaltijd voor 18$ en besluiten ons avondje met een ijsje bij McDonald’s.
Zaterdag 30 mei 1998
We staan om acht uur op en nemen snel een ontbijten bij onze overbuurman McDonald’s en worden om kwart over negen opgepikt door onze chauffeur annex gids. We reizen samen met een wat ouder stel naar La Cumbre Cita. De gids kan goed Engels en ook de twee andere mensen kunnen redelijk Engels zodat we vandaag goed uit de voeten kunnen met elkaar. Dan rijden we naar Alta Gracia waar we een Jezuïeten boerderij en een kerk bezichtigen. In de boerderij is een museum ingericht en die verteld hoe ze hier vroeger geleefd moeten hebben, een erg mooi museum. Men had zelfs al een soort rioleringsysteem voor de afvoer van hun ontlasting. We rijden door een prachtig heuvelachtig landschap en gaan nu op weg naar Dique los Molinos, een stuwdam van 57 meter hoog en deze dam houdt veel water tegen van de Rio Los Molinos. We stoppen onderweg nog bij een winkel, waar ze zelf hun kaas en worst maken. We mogen een stukje proeven en ons reisgezelschap koopt een flinke worst. Daarna rijden we verder en onderweg hebben we een mooi uitzicht en zien veel groene velden, akkers en koeien. We komen dan aan op onze eindbestemming, Villa Belgrano, een Duits dorpje. Hier zijn vroeger na de oorlog veel Duitsers naar toe gevlucht, omdat ze hier exact dezelfde omstandigheden en omgeving aantreffen net als thuis. We eten in een leuk restaurantje gerookt varkensvlees met zuurkool en een stuk Scharzwalder Kirschtorte toe. Ja, wat wil je ook als je in een Duitse kolonie bent belandt en men er zelfs een vast podium heeft voor de Oktoberfeesten, en dat zijn bierfeesten staat er in het Spaans op de podiumborden.
Ook gaat het gerucht, vertelt onze gids, dat Hitler hier ook nog een half jaar heeft gewoond. Via Villa del Dique belanden we bij het stuwmeer van de Rio Tercero, en het is echt een gigantisch meer met een oppervlakte van 5462 hectare, en het herbergt een volume van maar liefst 735 kubieke hectometer. Ook is er momenteel sprake van een hoge waterstand, dus wordt het teveel aan water geloosd via een overlaat en ontstaat er een door mensenhanden vervaardigd watervalletje. We rijden dan verder en belandden in een groot hotelpark, waar we een kerkje bezichtigen en de vele geknipte buxus-struiken bewonderen. Het is een groot en mooi park, met enkele flinke gebouwen erop die dienst doen als hotel. Met in de nabijheid bossen en een groot meer is het hier goed toeven. We zagen aan de overzijde van het meer een kerncentrale, maar deze gaan we niet bezichtigen. Het blijkt dat de chauffeur een siësta harder nodig heeft dan wij, want hij heeft gisteren flink genoten van de geneugten des levens en ondervindt daar nu de gevolgen van.
Tegen zes uur in de middag zijn we weer terug in Cordoba en gaan we eerst naar het gebouw van Eifel, wat de gids ons vanmorgen heeft verteld. We zetten het gebouw op de foto, want het is een enorm groot gebouw maar niet erg breed en dat is nu het unieke van dit Eifel gebouw. Daarna gaan we naar de overkant van de straat, waar zich een supermarkt en een groentewinkel bevinden en doen er de nodige inkopen. We gaan dan nog de kerk op de hoek van de Avenida 25 de Mayo bekijken, want deze was gisteren gesloten. Op het terrasje van ons hotel eten we broodjes met ham en kaas en we ogen nu toch wel erg vermoeid. We gaan nog even slapen en om kwart voor tien gaan we wat eten bij McDonald’s waar we salade, hamburgers en ijs nemen voor 8$. We lopen nog wat door het centrum heen, en bekijken twee straatvoorstellingen. Het is wel leuk om te zien maar het is voor ons niet te volgen. We gaan om halftwaalf slapen, en Regine vindt dat ze te weinig dekens heeft en krijgt dan ook mijn bedsprei. De volgende dag heeft de schoonmaakster enkele dekens op het bed van Regine neergelegd.
Zondag 31 mei 1998
Om vijf over negen komt onze gids voor deze dag, Daniel Ciklic een Kroaat, ons ophalen. We gaan vandaag op weg naar het dorpje Mina Clavero, maar we bekijken eerst nog de vele autobedrijven en autofabrieken die zich op de industrieterreinen van Cordoba bevinden. De grootste autofabrieken zijn die van Volkswagen en Peugeot, maar we kunnen toch nog een dealer van Volvo ontdekken. We komen daarna aan in het dorpje Carlos Paz, een echt toeristendorp en ook in de weekenden komen de mensen uit Cordoba zich hier verpozen. We rijden door en onze eerste stop is bij een klein restaurantje hoog in de bergen. We kunnen hier ontbijten, en we nemen twee submarino’s , een hamkaas sandwich en een grote hamburger. We rijden dan door over een bergweg, en ook over een vernieuwd stuk, en daardoor is deze route door de bergen een stuk veiliger geworden.
We zijn net een paar dagen te laat, want op deze wegen en in de rest van de omgeving heeft van 22 tot 26 mei de Rally Argentina plaatsgevonden. We stoppen onderweg veel op de mooie uitzichtpunten en in de verte zien we Lago San Rocque liggen met aan zijn oevers het dorpje Carlos Paz. We rijden tijdens deze excursie over drie bergpassen heen verder in de richting van Mina Clavero. Onderweg zien we de oorsprong van de rivier zelf, namelijk een ondergrondse waterbron die uit de bergen vandaan komen en even later lopen we te voet over de rotsen naar de kruising van twee rivieren. Hier gaan de Rio Mina Clavero en de Rio Panaholena over in de Rio de los Sauces. De natuur heeft een driesprong geslepen in de rotsachtige bodem, maar het zal hier wel flink te keer gaan als er net een flinke regenbui is geweest. Erg mooi om te zien, en het was de halsbrekende toeren wel waard om dit te kunnen zien. We stoppen onderweg ook bij Cura Brochero, waar we de kerk hebben bekeken en de mensen in het dorp lieten blijken dat ze pastoor Brochero nog zeer aanbeden. We krijgen tijdens het bezichtigen van de kerk dan ook nog enkele kaartjes over Brochero in de handen gestopt door een vrouwtje. Dan weer verder de bergen in, waar we bij enkele huisjes stoppen. We bekijken daar de souvenirs die we hier kunnen kopen, en ook zit er een enorm geitenvel bij. Hiervoor vraagt men echter 140$, toch wel veel geld voor een beddensprei. We rijden daarna door het dorpje Mina Clavero heen en belanden dan in Los Hornillos, waar we lunchen in een restaurant met een open haard. De leiding ligt in de handen van een Duitse vrouw, en we nemen nu erwtensoep, worst met zuurkool en aardappelsalade (20$). Via een klein privé museum Rocksen rijden we terug naar Mina Clavero.
Het museum is een uitstalling van een verzameling van eigenlijk alles, vlinders, vogels, typemachines, drukperzen, een kop van de koppensnellers, een vrouwenmummie, paardenkarren, schedels, skeletten, mineralen en andere gesteenten, gereedschappen, stoommachines, etc. Maar het mooiste vond ik toch wel de voorloper van de jukebox, namelijk een uitstalling van circa twintig platenspelers met hun plaat.
De keuze van de muziek zet dan die ene platenspeler in werking, echt een uniek tafereel.
Onderweg stoppen we bij een tankstation en dan tanken we bij, even nog een plaspauze en we genieten ook hier van het prachtige uitzicht op de rivier. Daarna rijden we weer terug naar Cordoba, en onderweg is een ongeluk gebeurd, dus besluiten we de auto’s te volgen die via een andere weg het ongeluk willen passeren. Daniel zegt dat deze omleiding voor ons echter geen prijsverhoging geeft, maar is inbegrepen. Het gaat goed, als is het wel een slechte weg en ook de verlichting is niet zo denderend. We bereiken snel weer een grote weg en kunnen dan onze terugreis vervolgen. Ook hier wordt het dus steeds drukker op de wegen, en wordt het hier toch tijd om eens te bekijken of men niet beter per spoor kan reizen. Alleen in het noorden van Argentinië en in de omgeving van Buenos Aires worden nog redelijke afstanden per trein afgelegd. Tegen 20.00 uur arriveren we in Cordoba, waarna we onze adressen uitwisselen. Ik zal hem enkele postzegels opsturen, en de brief kan ik in het Duits schrijven want zijn moeder zal de brief dan wel voor hem vertalen. We gaan nog even boodschappen doen bij de groenteman want de supermarkt is al gesloten. We hadden vanmiddag al warm gegeten dus volstaan we nu met broodjes met vleeswaar en kaas. We blijven de rest van de avond op het terrasje van ons hotel zitten en maken ‘s avonds nog een wandeling door het centrum. We hebben gezocht naar Hotel Sussex, want van daaruit vertrekt er een busje naar het vliegveld voor 3$ per persoon. We krijgen van de receptionist een briefje met de vertrektijden van het busje mee. We lopen dan weer terug en blijven nog even kijken naar de verschillende straatvoorstellingen.
Maandag 1 juni 1998
We slapen lekker uit, ontbijten bij onze overbuurman McDonald’s voor 4$ en tegen halftwaalf lopen we naar Hotel Sussex. Ons busje vertrekt om 11.50 uur en we blijken de enige te zijn die met het busje meerijden. Het busje rijdt zijn ophaalroute en zet daarna koers richting vliegveld. We rekenen af en gaan dan inchecken. Het toestel heeft twintig minuten vertraging en we zien in de vertrekhal het oudere stel weer terug waarmee we samen de excursie naar Villa Belgrano hebben beleefd. Ze kunnen allebei goed Engels, dus babbelen we er samen rustig op los. Ze gaan ook terug naar Buenos Aires en zodoende blijven we bij elkaar. We vertrekken redelijk op tijd met LAPA, en hebben een goede vlucht onderweg. We kunnen veel zien van het land, dat bijna overal wordt bewerkt en ontgonnen. Na een uur landden we op het nationale vliegveld Aereoparque, en worden we met een bus naar het luchthavengebouw gebracht. Het blijkt nu dat het een enorm druk vliegveld is, want ongeveer iedere drie minuten landt of stijgt er wel een vliegtuig. Het echtpaar neemt een remise taxi, en wij mogen meerijden. We worden nu vlakbij ons hotel O’Rei afgezet en nemen afscheid van deze vriendelijke mensen. Bij de receptie van het hotel blijkt dat kamer 1 met balkon keurig is gereserveerd voor de familie van Brakel. We bellen eerst Andrea op, en we spreken af dat we om vijf uur bij Café Tortini, op de Avenida 25 de Mayo. We hebben het snel gevonden met de metro, en als Andrea binnen is zijn we blij dat we elkaar weer heelhuids zien. Andrea heeft zelfs een kleine vlag van Argentinië gekocht en staat er trots mee te zwaaien. We besluiten om vanavond een tango show te gaan bezoeken, en lopen in de richting van San Telmo.
Hier bevinden zich de meeste tangopaleizen en we besluiten om naar een tango show te gaan kijken bij Casa Blanca. Deze show kost 40$ per persoon en is inclusief drank. We gaan dan eerst nog eten in de nabijheid van Casa Blanca, en vinden een klein restaurant waar ik een van de laatste biefstukken van deze vakantie neem. We zijn nu voor ons diner 34$ kwijt. We hebben nog de tijd, dus lopen we nog even naar een van de vele havens en nestelen ons daar even op een bankje. We krijgen een mooie twee uur durende show te zien met zang, dans en muziek. We gaan tegen een uur in de nacht weer met de bus terug en nemen afscheid van Andrea. Het laatste stukje naar ons hotel leggen we lopend af. Nog even wat uitblazen op ons balkon en dan slapen we weer in ons vertrouwde hotel.
Dinsdag 2 juni 1998
Vandaag dus onze laatste vakantiedag in Buenos Aires, we gaan rond halftien met de metro van Lavalle naar Bulnes, waar we een groot warenhuis (Alta Palermo) gaan bekijken en hebben hier ook afgesproken met Andrea. Terwijl we wachten op Andrea, wordt Regine geïnterviewd door een televisieploeg. Hoewel ze dus niets over het voetbal weet, vertelt ze aan de interviewster dat ze uit Nederland komt en dat volgens haar voorspellingen de WK finale tussen Brazilië en Duitsland zal gaan. We gaan lekker ontbijten in een enorme hal met veel stoeltjes en tafeltjes, en eromheen tal van kraampjes. In het midden wordt een groepje schoolkinderen vermaakt met behulp van theater. We nemen een ontbijt van warm stokbrood met groenten, kaas en vlees en zijn hiervoor 10$ kwijt. Hierna bekijken we de enorme winkel nog even en buiten aanbelandt kopen we nog enkele stukjes gebak en cake bij een broodwinkeltje, ook 10$. We gaan daarna met de metro naar Plaza Italia, waar ik vorige keer ook ben geweest. Toen echter voor een bezoek aan de dierentuin, en daarnaast stond toen nog een pretpark. Dit pretpark blijkt in zijn geheel te zijn verdwenen, en men is er nu kantoorpanden aan het bouwen. We brengen hier een bezoek aan de botanische tuin met zijn grote aantallen zwerfkatten. We gaan daarna naar Café Ideal, waar Andrea haar tango lessen krijgt. We lopen even mee naar boven, en toevallig is haar leraar er ook. Ze geeft dan even een demonstratie van de tango, en geleerd heeft ze toch wel wat. We gaan vanmiddag naar Teatro Colon, waar we een rondleiding willen bijwonen die om 15.00 uur begint. Maar eerst eten we met ons drietjes lekker de koekjes op en nemen we afscheid van Andrea. We slenteren daarna nog wat rond in het park, lezen een plaatselijke krant en gaan dan naar het theater. Teatro Colon is geopend in 1908 met de opvoering Aida. Hier wordt alleen opera, ballet en orkestmuziek uitgevoerd, geen toneeldrama. Eerst nog een expositie van de diverse kledingstukken die men gebruikte voor de verschillende opvoeringen. We zien de zaal zelf, met 100$ voor de duurste plaats. We gaan daarna naar beneden waar ze de coulissen bedenken en maken, oefenen van de verschillende stukken, de airco en de verwarming zitten, en we zitten dan bijna 15 meter onder de grond. Hierna gaan we naar Manuel Tienda Leon waar we een privé taxi naar het vliegveld regelen, en deze rit kost ons 37$. Dan gaan we nog even wat souvenirs kopen en bekijken een paartje dat de tango danst midden op de wandelboulevard Florida. We gaan daarna eten in het restaurant Acapulco, dat ligt pal naast hotel O’Rei, en we nemen daar een lasagne en een bife de chorizo, en salade zoveel als we lusten. De rekening bedraagt hier 23$. We wandelen dan nog even wat rond en gaan nog wat kaarten posten. Terug naar het hotel waar we Andrea met haar vriendin Magda tegen het lijf lopen. We hebben twee opties, namelijk de film Titanic of naar de Shamrock bar en het Hardrock Café. We kiezen voor de film Titanic, want om nog op dit tijdstip naar Recoleta te gaan is ons wat te ver. We praten nog even en dan nemen we voor deze vakantie definitief afscheid van Andrea. We zullen haar bellen als we weer op onze thuisbasis zijn aangeland. De film Titanic was wel de moeite waard, maar duurde wel erg lang (3 uur) en liggen we dus na een uur pas in ons bed. Dit was voor Andrea dus reden om niet met ons mee naar de film te gaan, want zo laat nog met het openbaar vervoer haar huis toe te gaan valt niet mee.
Woensdag 3 juni 1998
We staan om halfnegen op, gaan douchen en pakken dan onze spullen in. We worden opgehaald door een vriendelijke chauffeur, die ons om kwart over tien oppikt en een half uurtje later staan we weer op Ezeiza, de internationale luchthaven van Buenos Aires. Het inchecken bij Alitalia gaat goed en snel, en daarna brengen we de tijd door in de wachtruimte. Als we besluiten om voor de deur te wachten, tegen half een, volgt iedereen ons voorbeeld en prompt staat er een grote rij. Maar dan mogen eerst de achterste rijen het toestel in, een beetje chaotisch allemaal, en het toestel vertrekt een half uur later. Onderweg hebben we veel turbulentie, en van slapen komt nu echter niet veel omdat er veel onrustige mensen zijn in het vliegtuig en ze lopen bovendien een hele tijd op en neer. Wel zijn de stewardessen ditmaal erg vriendelijk en behulpzaam. Om 7.00 uur GMT landden we in Rome, waarna we met de bus naar de terminal worden gebracht. Hier moeten we blijven wachten voor onze aansluitende vlucht naar Amsterdam, die een half uur te laat vertrekt. Spoedig komt dan Amsterdam in zicht, en we landden veilig op een natte baan. We worden opgewacht door ons pap en tante Riek, waarna we eerst naar Utrecht rijden om te kijken hoe het ervoor staat in Regine’s appartement. Daarna rijdt ik naar Rosmalen, om daar ome Jan te laten zien dat ik goed op zijn dochter heb gepast. En van daaruit breng ik Regine en Tante Riek naar hun thuis in Geffen en dan zijn we in no time weer thuis in Herpen. Argentinie;, echt een land om van te genieten en om terug te komen……..
