Kolibe evo na kraju sela, 
   carobnjak takve gradi, 
   cadjava, mrka, sa jednim okom. 
   Sta li se u njoj radi?! 

   Cuje se zveket, lupa i tutanj, 
   jos ce da grune mina! 
   Da nije tamo vestac iz price, 
   okiva Brku, dzina? 

   Ne boj se, bato, slobodno pridji, 
   ulazi, nije varka. 
   tu ces da nadjes kovaca starog, 
   suseda moga, Marka. 

   Kasno je vece, bura se sprema, 
   oblaci nebom jezde, 
   a kovac grmi cekicem teskim, 
   iskiva zlatne zvezde. 

   Eh, sada znadem zvezdanog tvorca, 
   tu vise nema tajne: 
   to stari kovac veceri svake 
   prosipa iskre sjajne. 

   Nekad je nebo tuzno i crno,
   nocna pustinja prava. 
   Znadem i zasto, to cu ti reci: 
   umorni kovac spava. 

   Ponekad samo prosine mesec 
   kroz oblak lika snena. 
   To ti je vatra kovaca Marka, 
   tinja - zaboravljena. 

   Branko Copic
 

   There's a hut beyond the village, 
   it looks like a wizard's pride: 
   All sooty, dark, with but one eye. 
   What's happening inside?! 

   Rattle, clink and roar can be heard, 
   even a mine might thunder! 
   Is there a sorcerer from stories 
   stopping a giant's blunder? 

   Don't you worry, just come close by, 
   come in, it's not a trick. 
   You'll see, the blacksmith is inside, 
   my neighbor, dear old Nick. 

   It's dark outside, a storm is close, 
   clouds dream the lightning scars, 
   and the smith's heavy hammer roars 
   while forging golden stars. 

   Now I know the great star maker— 
   no more secrets for me: 
   Every night, that dear old blacksmith 
   lets shiny sparks spill free. 

   Sometimes the sky is sad and black, 
   like desert's blankness—it sweeps. 
   I know why: It is just because 
   the tired blacksmith sleeps. 

   And there are times when the Moon glows 
   through clouds in sleep bethrotten. 
   That is the blacksmith Nick's fire 
   that smolders—forgotten. 

   Branko Copic
   Translation: Dragana Konstantinovic
.