Oto krótki i uproszczony ich przegląd:

Problemem zasadniczym jest postępująca zmiana realiów, w których Kościół spełnia swoją misję:

• Generalny wzrost liczby ludności i zmiany w jej rozmieszczeniu, rozumiane nie tylko jako rozrost aglomeracji miejskich (Auckland) kosztem reszty kraju (obszarów rolniczych i małych miast), ale także fale imigracyjne z innych krajów;
• Większy udział świeckich w posłudze kościoła;
• Brak powołań kapłańskich i co za tym idzie;
• Spadek liczby księży:

a. na 51 parafii w Diecezji Auckland pracuje obecnie 55 księży (1988 r.)
b. przewiduje się spadek tej liczby (ze wzlędu na wiek księży) do 45 w r. 2000
c. i dalszy spadek tej liczby (do okolo 50% stanu dzisiejszego) do 32 w r. 2006
d. Aktualnie jest tylko 5 seminarzystów (kleryków)
 
• Wreszcie, pewien kryzys praktykowania wiary wyrażający się udziałem tylko 17% zadeklarowanych katolików w niedzielnej Mszy Świętej.

• sprawować funkcje lektora;
• uczyć religii;
• przewodniczyć grupom modlitewnym;
• udzielać Komunii Św;

• udzielać Chrztu Św;
• przewodniczyć liturgii Mszy Św (bez przeistoczenia) i wygłaszać kazania;
• uczestniczyć w sprawowaniu władzy poprzez uczestnictwo w synodach partykularnych, diecezjalnych, w radach duszpasterskich, komitetach ekonomicznych a nawet w trybunałach kościelnych;
• spełniać wiele innych funkcji (patrz między innymi "Katechizm Kościoła Katolickiego").

      1. powołanie 'Grup roboczych' przy każdej parafii,
      2. zwołanie 'walnych zebrań parafian' (Parish Assembly), dla otwartej dyskusji nad wymienionymi wyżej problemami,
      3. ocenę kondycji danej parafii, w sensie duchowym, liczebnym i materialnym,
      4. opracowanie wniosków i rekomendacji związanych z problemami doświadczanymi w danej parafii,
      5. podjęcie decyzji zmierzajacych do rozwiązania tych problemów, po uprzedniej konsultacji z sąsiednimi parafiami i po koniecznym zatwierdzeniu przez
          biskupa,
      6. wreszcie wdrażanie w życie podjętych decyzji i obserwowanie ich rezultatów.
 

Opisany proces zakłada więc niejako oddolne (przy współudziale wiernych) tworzenie tego nowego programu. Towarzyszy temu niezachwiane przekonanie biskupa Patryka Dunna, że diecezja nie jest pozbawiona opieki Ducha Świętego, który działać może przecież przez nawet 'najmniejszych z nas'.
Cały proces tworzenia tego nowego programu duszpasterskiego ma potrwać od kilku do kilkunastu miesiecy – do końca 1999 roku i musi być ratyfikowany przez biskupa.
 

Nad powyższymi propozycjami i problemami wywiązała się dyskusja, której główne nurty można streścić następująco:

• program ten nie powinien być wzorowany na podobnych inicjatywach z innych krajów (należy tu dodać, że ten jest częściowo wzorowany na doświadczeniach z Brisbane w Australii), gdyż nasza diecezja Auckland ma inną lokalną specyfikę życia wspólnotowego,
• trzeba rozważyć zniesienie celibatu i kapłaństwo kobiet jako ewentualne sposoby zaradzeniu spadkowi liczby księży (stwierdzono tu jednak, że Kościół choć odrzuca dzisiaj te propozycje, mając za takim odrzuceniem wystarczające podstawy dogmatyczne, to nie powinien jednak zupełnie skreślać tych opcji z dalszej perspektywy swoich dziejów),
• pewnym rozwiązaniem mógłby być 'import' księży z krajów gdzie jest ich dużo, lub 'za dużo' - mówi się tu o Irlandii, Filipinach, Polsce, Południowej Afryce a nawet Indiach. O tej części dyskusji wypowiedział się biskup Patryk, że niestety proste zaangażowanie księży z zagranicy nie jest rozwiazaniem na gruncie nowozelandzkim, są bowiem bardzo trudne do pokonania bariery kulturalne i jezykowe, i że są, niestety, pewne negatywne doświadczenia w tej materii, które nakłaniaja do ostrożności.
• Były też głosy, że nie jest tu znowu aż tak źle, skoro wiemy, że w niektórych krajach brak księży jest znacznie większy, np. w Peru, gdzie 1 ksiądz przypada na 300 tysięcy wiernych,
• Wreszcie zauważono, że brak 'produkcji' księży nie jest rezultatem trudnych warunków pracy dla księży. Warunki te, nie tylko materialne ale i duchowe (atmosfera miłości), są bowiem na ogół bardo dobre.

PROGRAM A WSPÓLNOTA POLSKA W AUCKLAND

W zasadzie program ten nie dotyczy naszej wspólnoty, która nie jest parafią. Mamy inne problemy (rozproszenie Polaków po całym Auckland, kwestie finansowe, nauczanie religii w języku ojczystym itd). Nie musimy organizować “walnych zebrań”, jednak nie zwalnia nas to z chrześcijańskiego obowiązku uczestnictwa w nowej ewangelizacji, budowania cywilizacji (społeczeństwa) miłosci, o które tak zabiega biskup Patryk Dunn.
Trzeba też docenić ciepłe słowa biskupa o naszym duszpasterzu księdzu Stanisławie i w ogóle o naszej polskiej wspólnocie.
 
 
Przygotowal Jacek Drecki
Czerwiec 1998, Auckland, Nowa Zelandia.
 
 

  Powrót do strony Parafii Polskiej Auckland ...