Een vrouw van midden veertig piept de artikelen van de vrouw voor mij. Haast zonder te kijken. De klant maakt haar een compliment daarover. "Ja," zegt de vrouw achter de kassa op een interessante toon, "dat is een stukje artikelkennis." Later noemt ze het bedrag. De klant telt haar geld, de vrouw kijkt leeg voor haar uit. De klant rekent af. "Wilt u het bonnetje mevrouw?" "Nee, niet nodig." "Goed, fijne dag nog." De klant wenst de cassière hetzelfde toe terwijl ze haar winkelwagen vult met boodschappen. Ondertussen kom ik voor de cassière staan. De toonbank is nog te vol om mijn boodschappen op te leggen. De vrouw achter de kassa kijkt weer voor haar uit, wil mij niet registreren. Nog steeds is de toonbank te vol. Nu kijkt ze opeens de andere kant op, de winkel in. De Japanse mix, of de wasverzachters in het andere schap schijnen heel belangrijk te zijn. Doelloos blijft ze staren, tot de toonbank leeg is. Vervolgens wordt haar hoofd mijn kant op geprogrammeerd. "Goedenmiddag." Na zeven keer piepen het bedrag. "Wilt u het bonnetje meneer?" "Nee hoor." Ze verfrommelt het en gooit het in de bak naast haar. Weer papier verspild. "Prettige dag nog." Ze zou het zichzelf eens toe moeten wensen. Prettig leven nog!
