Bir zamanlar , bütün duyğuların üzerinde yaşadığı bir ada varmiş...

Mutluluk , üzüntü , akıl ve digerleri... Aşk'da dahil...

Bir gün adanın batmakta olduğunu adada yaşayan duyğulara haber vermişler.

Bütün duyğular adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar...

Aşk adada en son kalan duyğu olmuş... çünkü mümkün olan en son ana kadar adada kalmak istemiş...

Ada neredeyse batmakta iken aşk yardim istemeye karar vermiş.. .

Zenginlik , cok büyük bir teknenin içinde yakından geçmekte imiş...

Aşk ; zenginlik beni yanına alırmısın diye sormuş...?

Zenginlik ; hayır alamam , teknemde çok fazla altın ve gümüş var .

Senin için yerim yok demiş...

Güzel bir yelkenli içinde geçen kibir den aşk yardım istemiş .
"

Kibir lütfen bana yardım et;...

Kibir ; çok sirilsiklamsin , yelkenlerimi mahfedebilirsin diye red etmiş...

üzüntü yakınlardaymış , aşk tekrar yardım istemiş.

üzüntü ; Of be aşk o kadar üzgünüm ki yalnız kalmaya ihtiyacım var demiş...

Mutluluk da yakınlardaymış ama o kadar mutluymuş ki , aşk'ıın çağrısını hiç duyamamış...

O sırada aşk bir ses duymuş ; gel buraya , orada artık kalamazsın...

Aşk oraya baktığında oldukca ihtiyar birisini kayığıyla yanına gelirken görmüş.

O kadar mutlu olmuş ki kayığına bindiğinde kim olduğunu dahi sormayı akıl edememiş...

Bir kara parçasına geldiklerinde ihtiyar adam , aşk'ı buraya bırakarak yoluna devam etmiş...

Aşk , ilk gördüğu duyğuya ,;Bilgi'ye; sormuş ; Bana yardım eden kimdi ?

O " zaman'di " diye cevap vermiş bilgi.

Zaman mı? neden bana yardım ettiği diye sormuş aşk.

Bilgi gülümsemiş ; çünkü , sadece Zaman Aşk'ın ne kadar büyük olduğunu anlaya bilir.

Ana Sayfaya Dön