Mijn verhaal - Bilio Pancreatische Derivatie
April 2000
Mijn naam is Griet De Coorde en ik ben 24 jaar oud (geboren in het jaar 1975).
In september 2000 zal ik een operatie ondergaan voor mijn overgewicht. Ik wil op deze
website mijn verhaal vertellen : wat is de operatie eigenlijk, hoe is het bij mij gegaan,
hoeveel ben ik al kwijt, enz...
Maar eerst een beetje meer informatie over mezelf. Ik woon samen met mijn vriend
Günther en we hebben een dochtertje van 1,Luna.
Sinds mijn 16e (toen woog ik 54 kg) ben ik geleidelijk aan beginnen verdikken.
Na verschillende diëten (waarna de kilo's er terug bijvliegen) en verschillende pillen
geprobeerd te hebben, ben ik uiteindelijk beland bij een gewicht van 107 kg voor een
lengte van 1.63m.
Het was mijn moeder die op het idee kwam om eens na te gaan of een operatie niets
voor mij was, daar ik momenteel toch wel wat gezondheidsproblemen heb. Ik heb last
van essentiële hypertensie (blijvende hoge bloeddruk, waarvoor ik pilletjes slik), constante
last in mijn knieën en vooral psychisch is het een zware last (geen mooie kleding meer
kunnen dragen, je toch altijd bekeken voelen, een ramp als je gaat zwemmen)...
Bilio-pancreatische derivatie
Ook genoemd de Scopinaro ingreep. Eigenlijk is het een maagverkleining gecombineerd
met het verleggen van de dunne darm (een soort bypass operatie, maar dan van de dunne
darm). De maagingang wordt niet verkleind, dus je kan nog steeds grote hoeveelheden eten,
maar er wordt gewicht verloren doordat het eten veel vlugger door de darmen
getransporteerd wordt (doordat de af te leggen weg veel kleiner is) en daardoor veel
minder voedingsstoffen opgenomen worden. Dit noemt men malabsorptie technieken.
Normaal gezien wordt er 3 meter darm afgelegd en na de operatie nog maar 1 meter. De
overblijvende 2 meter worden niet verwijderd, maar worden via de lever op het einde
terug aangesloten. Klinkt raar, maar op deze manier kunnen ze altijd de operatie ongedaan
maken moesten er zich problemen voordoen.
De beslissing
Vorig jaar ben ik dus op zoek gegaan naar een chirurg die de operatie (eigenlijk wist ik
toen nog niet welke operatie het zou worden) zou kunnen doen. Het heeft 3 maanden
geduurd voor ik uiteindelijk een afspraak had. Dat was op 3 november 1999. Ik kreeg een
uitleg van de verschillende operatie technieken en mijn BMI werd berekend. Daar mijn
BMI boven de 40 ligt en mijn overgewicht meer dan 45 kg bedraagt, kom ik in aanmerking
voor de operatie (je kan dus deze operatie niet krijgen als je maar 10 of 20 kg overgewicht
hebt).
Er werd toen besloten dat ik zou doorgaan met de operatie en die werd vastgelegd voor 7
november 2000 (dus een jaar lang wachten). Uiteindelijk kreeg ik in de tussentijd nog een
telefoontje van de secretaresse die zei dat ze er een dag vrijgekomen was op 5 september,
dus nu staat de operatie vast voor die dag. Nog meer dan 4 maanden wachten dus. Ik kijk er
wel naar uit, maar met gemengde gevoelens. Het is toch een zware ingreep...
Ik laat jullie weten hoe het verder met me gaat...Jullie kunnen me altijd schrijven indien er
vragen zijn...
September 2000
Het is gebeurd, ik ben geopereerd. Ik ben nu de trotse eigenares van een Scopinaro snede.
Ik was uiteindelijk op 4 september 2000 beland bij een gewicht van 109.3 kg, dus toch wel
een aantal kilootjes te veel.
Op maandag 4 september 2000 ben ik binnengekomen in de kliniek van Sint-Gillis-Waas,
Campus St. Helena, 70 km van huis, rond half tien in de ochtend. Mijn vriend en ik hadden
besloten om ons dochtertje van 17 maanden te laten meekomen
die dag omdat ik haar na de operatie toch een aantal dagen zou moeten missen en die
dag waren er enkel onderzoeken gepland. Wij hebben ons aangemeld en werden naar de
1e verdieping gebracht waar een verpleegster ons stond op te wachten om alle papieren
in orde te brengen. Ondertussen werd mij een éénpersoonskamer toegewezen, kamer 102.
Die dag werd er bloed afgenomen en een longonderzoek gedaan. Daar is dokter Lemmens
mij ook komen opzoeken om te informeren of ik 'in form' was en om te vragen of ik mijn
appendix nog had. Die nemen ze bij deze operatie ook direct uit. Er werd nadien ook nog
een hartfilmpje gemaakt.
Die namiddag heb ik de eerste spuit in de buik gekregen tegen Flubit. Deze zal ik vanaf nu
elke dag krijgen. Deze spuitjes worden gegeven om aderonstekingen te voorkomen.
De volgende ochtend zijn ze mij rond 8 uur komen halen. Steunkousen aan (tegen
trombose) en een van die operatiekleedjes (natuurlijk veel te klein, dus de achterkant was
nagenoeg volledig bloot). Een kalmeringspilletje in de mond en om 20 over 8 kwam de
anesthesist een infuus en een katheter in de linkerhand steken. Die katheter dient om de
bloeddruk in de gaten te houden tijdens de operatie. Dit is wel een pijnlijke prik...
De anesthesist vroeg nog even welke pijnverdoving overeengekomen was. Je kan kiezen
tussen epidurale of centraal infuus. Daar ik al eens een slechte ervaring gehad heb met
epidurale verdoving, kies ik voor het centraal infuss met pijnpomp.
Om half negen zijn ze met mij naar de operatiekamer gereden en rond 12 uur 's middags
werd ik wakker op intensieve zorgen. Dat was dus dinsdag. Vrijdag ben ik terug beginnen
eten (nadat de maagsonde en de urinesonde verwijderd waren). Ze brachten 's ochtends
een plateau met twee beschuiten en een tas hele lichte koffie. Na een kwart van 1 beschuit
zat ik al vol, ongelofelijk. 's Middags dan toch een volledige beschuit en een paar slokjes
vetarme bouillon binnen gekregen, maar na een paar beten of slokken zit alles propvol.
De dokter komt langs en hij zegt dat als ik zondagmiddag een warme maaltijd kan
binnenhouden, ik in de namiddag naar huis kan. Dus maandag binnen, dinsdag opereren
en zondag alweer thuis. Dat valt mee...
Bij thuiskomst woog ik 106.9 kilogram, dus toch al 2.5 kg kwijt. Maandag 11 september
wijst de weegschaal 105.8 kilo aan en dinsdag 10 oktober 100.9 kilo.
Naar de volgende pagina...
Email: grietdecoorde@hotmail.com
