ท่านราชฑูตค่อยๆเดินเข้าไปเบื้องพระพักตร์คงค์ราชินี แล้วจึงถวายดาบทองคำให้พระองค์ ฝ่าย

องค์ราชินีพลิกดูดาบสองสามครั้ง ทันใดนั้น....พระนางโยนดาบจากวาเรนลงกองกับพื้น ราวกับว่ามันไม่มีราคาค่างวดอันใด

" ฝ่าพระบาท " ท่านคอสถึงกับร้องขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด

" ข้าเชื่อว่ากษัตริย์แห่งวาเรนไม่ได้ส่งท่านมาแน่ ดาบนี่มีค่าสูงส่งก็จริง แต่ไม่มีวิญญาณ

ของคู่บ้านคู่เมืองที่อัศวินทารันด้าดั้นด้นไปนำมาจากนครศักดิ์สิทธิ์ ไม่น่าเชื่อว่าจะถูกคนรุ่นหลังลบหลู่ถึงเพียงนี้

เอาล่ะ...เชื้อพระวงศ์ท่านไหนของวาเรนกันแน่ที่ส่งท่านมา ต้องการกำลังทหารจากอัลซาบันซักเท่าไหร่จึงจะดีล่ะ

ในการยึดอำนาจจากกษัตริย์ทาเรนนอฟที่๓ แห่งราชวงศ์วาเรน " ราวกับทรงรู้ทุกสิ่ง พระราชินีไม่ได้ทรงเดือดแค้นในพระสุรเสียง

ตรงกันข้ามราวกับน้ำแข็งรายล้อมพระองค์อยู่

" ทรงตรัสอะไรเช่นนั้น " คอสมีท่าทางปริวิตกขึ้นทันดี พยายามหาทางที่จะแก้ต่างอย่างชุลมุน แต่ก็ไร้ประโยชน์

ทันทีที่พระจักรพรรดิออกคำสั่งหัวของคอสแห่งวาเรนก็กระเด็นหลุดจากบ่า กลิ้งไปสะดุดอยู่ที่ปลายเท้าของ คลาร่าแห่งเซเซล

สีหน้าของนางซีดเผือดลงทันที

" ของท่านล่ะ ท่านหญิงคลาร่า "

ทันทีที่ได้ยินรับสั่ง คลาร่ารู้สึกหนาวเย็นขึ้นจับใจ พระราชินีที่เป็นเพียงหญิงท้องแก่ใกล้คลอดผู้นี้

ไม่มีเงาของมารดาปรากฏอยู่แม้แต่น้อยนิด

" ข้ารู้จัก หินต้องสาปแห่งเซเซล คงต้องชมว่าเซเซลฉลาดมากที่พยายามหาสิ่งนี้มาให้ลูกข้า ผู้ที่ได้ครอบครองหินนี้ ๖

คนคืออดีตจักรพรรดิ ๖ คนคือพระราชินี ๑๒ คนคือราชา และอีก๑๒คนคือเจ้าผู้ครองแคว้น "

" เพคะ "

" แต่นักประวัติศาสตร์ของเซเซลลืมไปรึเปล่าว่าตอนจบเกิดอะไรขึ้น......"

" เพคะ......"

" บัลลังก์เลือดก็จบลงที่เลือด จักรพรรดิองค์ถัดมาต่างก็สังหารจักรพรรดิก่อนหน้าตน

การรบราในประเทศลุกลามจนนองไปด้วยเลือดทั่วภาคพื้นทวีป และสุดท้ายก็ร้างและล่มจมกันหมด

ไม่รู้มาก่อนเลยว่าชาวเซเซลมีความปรารถนาเช่นนั้นต่ออัลซาบันด้วย "

ดูเหมือนท่านหญิงจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง นางหน้าซีด และทันทีที่ทหารเข้ามาจับกุมนางไว้ นางก็หมดสติไปทันที

" พาไปที่คุกใต้ดิน " องค์จักรพรรดิรับสั่ง

" ไม่น่าเชื่อว่ายังเหลือท่านเป็นคนสุดท้ายนะ ท่านเจมิล " จักรพรรดิคาไรเซอร์ตรัสเช่นนั้นกับฑูตท่านสุดท้ายที่ยังคงยืนนิ่งอยู่

" ท่านมีอะไรมาล่ะ ขอบอกไว้ก่อนนะว่าแม้ท่านที่เป็นสหายสนิทขององค์จักรพรรดิก็ตาม ถ้าไม่ทำให้เราพอใจ

ท่านก็ต้องตอบแทนตามธรรมเนียม......แต่ไม่น่าเชื่อว่าแคว้นของท่านจะต้องการการสนับสนุนจากอัลซาบันด้วย " พระราชินีตรัส

เจมิลก้าวออกมาเบื้องหน้า ถ้าสังเกตดูจะเห็นว่าการแต่งกายของเขาเป็นชุดที่เรียบง่าย ต่างจากราชฑูตคนอื่น ใบหน้ามีรอยเปื้อนยิ้ม

ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดน่าวิตก ที่สำคัญดูเหมือนว่า สองมือของเขาไม่มีสิ่งที่ดูว่ามีค่าอยู่แม้แต่น้อย

" อย่างที่พระองค์ตรัส ฝ่าบาท แคว้นไกอาไม่มีความจำเป็นในการขอความช่วยเหลือใดๆจากอัลซาบัน และข้าก็ไม่ได้เป็นฑูตเสียด้วย "

น้ำเสียงของเจมิลดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เขาพูดด้วนซ้ำ ทหารเตรียมอาวุธครบมือ และจ้องมาที่เขา เจมิลยังคงยิ้ม

" ข้าเหนื่อยใจกับท่านจริงๆ แล้วท่านมาที่นี่ด้วยเหตุใด " ราชินีที่เย็นชาเมื่อครู่ ยิ้มน้อยๆออกมาได้

พระนางหันกลับไปหาพระสวามีอย่างขอความเห็น

" ข้าเองก็อยากรู้ เจมิล " จักรพรรดิตรัส

" เพื่อมอบของขวัญไงพะย่ะค่ะ อย่างที่ทราบว่าข้าเป็นนักทำนายอันดับหนึ่งของไกอา แผ่นดินของจอมเวทย์

และแม้พวกท่านหรือใครๆในอัลซาบันจะไม่ชอบการทำนายสักเท่าไหร่

แต่กับการที่นักพยากรณ์อันดับหนึ่งของเรเนอแลนด์เช่นข้ามาทำนายให้ถึงที่ คงจะไม่รังเกียจ "

องค์จักรพรรดิทรงแย้มสรวลขึ้นทันที แต่ก่อนที่จะตอบรับทรงหันกลับมามองสีพระพักตร์ของพระราชินี และในที่สุดก็ทรงตรัสขึ้น

" เอาสิสหายรัก ดูเหมือนราชินีของเราก็รู้สึกสนใจในศาสตร์นี้อยู่บ้างเช่นกัน "

" ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ฝ่าบาท" เจมิลตอบรับ " เช่นนั้นขอเชิญท่านทั้งสองรับฟังคำทำนายเป็นการส่วนพระองค์จะดีกว่า "

เจมิลพร้อมกับฝ่าบาททั้งสองเข้ามายังห้องพิธีกรรม เมื่อเห็นว่าไม่มีบุคคลใดแล้วเจมิลจึงได้ร่ายเวทย์

เบื้องหน้าของผู้สูงศักดิ์ทั้งสองปรากฏวงกลมใสขนาดใหญ่ขึ้น เจมิลเรียกมันว่าลูกแก้วจิต

" ท่านมั่นใจรึว่าทารกในครรภ์คือพระโอรส " เจมิลถาม

" เราไม่เคยคิดว่าจะเป็นผู้หญิง " องค์จักรพรรดิตอบ

" ถ้าเป็นหญิง คงจะน่าสมเพชเอาเสียมากๆ ลูกสาวชาวมนุษย์ในแดนปีศาจเช่นนี้น่ะ " ราชินีถอนใจ "

แต่มันคงเป็นความรู้สึกของคนกำลังจะเป็นแม่กระมัง ที่จนในที่สุดก็ต้องรักลูกของตนเองทุกคน "

เจมิลยิ้มให้กับคำตอบของพระราชินี " พวกท่านอยากทราบอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับรัชทายาทในพระครรภ์ไหมล่ะ "

" หญิงหรือชาย " ว่าที่พระราชบิดาถามขึ้นก่อน

" ท่านไม่จำเป็นต้องทราบหรอกฝ่าบาท เขาเป็นเด็กที่จะไม่ทำให้อัลซาบันผิดหวังแน่นอน ....ข้าหมายถึงเฉพาะอัลซาบันนะ " เจมิลตอบ

" เล่นสำนวน เราถึงได้เกลียดพวกหมอดูยังไงเล่า ...งั้นเขาก็คงเป็นคนที่จะตอบสนองความปรารถนาของเรา "

เจมิลยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะตอบคำถามข้อที่สองขององค์จักรพรรดิ " เขาเป็นเด็กที่เกิดมาเพื่อให้ท่านผิดหวังและช้ำใจ

ไม่มีสิ่งใดที่เขาจะให้ท่านนอกจากความเจ็บแค้นและว้าวุ่น "

ถึงตอนนี้องค์จักรพรรดิหัวเราะขึ้นทีเดียวกับคำทำนายของนักทำนายที่เก่งกาจที่สุดบนแผ่นดิน

เรเนอแลนด์

" ไม่ทำให้อัลซาบันผิดหวังแต่จะทำให้เราช้ำใจ...เจมิล สหายรักของเรา เราเชื่อว่าเจ้าสับสนกับการทำนายของตนเองเสียแล้ว "

" นั่นเพราะท่านเชื่อว่า ท่านคืออัลซาบัน...แต่ว่าฝ่าบาท ในอนาคตที่ห่างไกลแผ่นดินนี้จะตอบรับ

จอมทัพท่านใหม่อย่างแน่นอน ...ท่านยังคงคิดจะเลี้ยงเด็กเช่นนี้ไว้อีกงั้นรึ " เจมิลถาม

" ข้าอยากเห็นหน้ามันใจแทบขาด เจ้าว่าที่ลูกทรพี ตาท่านแล้วราชินี ลูกของท่าน "

พระราชินีไม่ได้ชายตากลับไปมองพระสวามีเสียด้วยซ้ำ พระนางมองไปที่ลูกแก้วจิตตรงหน้า พึมพำอยู่สองสามคำ " ท่านเจมิล

คนในภาพนี้คือ..." น้ำเสียงของพระนางสั่น และดวงตาก็ไหวราวกับจะหลั่งน้ำตาออกมา

" ภาพไหน ท่านเห็นอะไร " จักรพรรดิคาไรเซอร์ถามขึ้นอย่างงุนงง

" พระราชินีมองเห็นอนาคตผ่านลูกแก้วนี้ เพราะพระนางเป็นมนุษย์ลูกแก้วจึงยินยอมเป็นสื่อแห่งอนาคตให้

....นั่นคือเด็กที่ท่านกำลังจะให้กำเนิด ราชินี ท่านมีสามทางเลือก ทางที่หนึ่งไม่ให้เด็กเกิดขึ้นมา เพื่อภาพนั้นจะไม่มีวันเป็นจริง

ทางที่สองให้กำเนิด และปล่อยทุกอย่างไป อย่างน้อยที่สุดท่านก็คงอยู่ไม่ถึงวาระที่ภาพนั้นจะเป็นจริงขึ้นมา ประการสุดท้าย

ให้กำเนิด...และเสี่ยงที่จะเลี้ยงดูให้อนาคตของเขาเปลี่ยนไป ขอเตือนไว้ก่อนว่าหากข้าเป็นท่าน....ข้าจะเลือกทางแรก "

" ท่านก็รู้ว่าไม่มีแม่ที่ไหนฆ่าลูกที่ตนเองเฝ้ารอมาเกือบปีได้ " ราชินีตอบ น้ำเสียงกลับเป็นเยียบเย็นเช่นเดิม

" ถ้าหากประกาศคำทำนายนี้ออกไป ผู้คนทั้งเรเนอแลนด์จะพากันมาเอาชีวิตท่าน " เจมิลตอบ คราวนี้น้ำเสียงและท่าทีของเขาสงบ และขึงขังมากขึ้น

" แต่ข้ารู้ว่าท่านจะไม่ทำเช่นนั้น....ท่านมาเพื่อเตือนเราใช่มั้ย ท่านหวาดกลัวกับอนาคตของเรเนอแลนด์

หวั่นใจที่เมื่อสักวันท่านอาจจะต้องเป็นหนึ่งในคนที่....เราไม่ควรพูดต่อ " พระราชินีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหันมาทางองค์จักรพรรดิ "

ดูเหมือนเราต่างก็ไม่พอใจเด็กคนนี้ทั้งคู่ ...ท่านจะทำอย่างไร "

" ไม่มีอะไร ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ...ทั้งท่าน เรา และเด็ก "

บรรยากาศเวิ้งว้างไปช่วงหนึ่ง แต่ก็ถูกทำลายเมื่อท่านเจมิลเดินเข้ามาทางใกล้พระราชินี เขาวางมือไว้ที่พระครรภ์

สวดบทสวดสั้นก่อนที่จะลาจากไป

" น่าเสียดายที่นี่คือการพบกันครั้งสุดท้าย ฝ่าพระบาททั้งสอง "

กลับหน้าแรก

กลับสารบัญ

ไปต่อ