ตอนที่ ๒ แอลฟีเรีย ออซเทีย และ คู่หมั้น

" เจ้าหญิงเพคะ เสด็จออกมาเถอะ ไม่อย่างนั้นหม่อนฉันจะถูกพระราชินีเอ็ดนะเพคะ สงสารหม่อมฉันเถอะ "

เสียงนางกำนัลกลุ่มใหญ่ตะโกนโหวกเหวกอยู่ภายในพระราชอุทยานชั้นในของอัลซาบัน

เป็นอยู่เช่นนั้นทุกครั้งเมื่อพระราชธิดาในสมเด็จพระราชินีเสด็จเข้ามาประทับในพระราชวังชั้นใน

" โธ่ หาไม่เจอเลย เจ้าหญิงไปอยู่ที่ไหนกันเนี่ย นี่มัน....ทำไมถึงได้ซนอย่างนี้เล่า " นางกำนัลคนหนึ่งพูดขึ้น

" คงยังไม่ชินมั้ง " อีกคนตอบ

" ไม่ชินอะไร ก็ทรงต้องทำอย่างนี้มา 6-7 ปีแล้ว "

" ยังไงเด็กก็ยังเป็นเด็กล่ะน่า ต้องปรับตัวเข้าๆออกๆวังชั้นนอกกับชั้นในทุกอาทิตย์ เป็นใครก็เบื่อทั้งนั้น"

" ถ้าอย่างองค์หญิงเรียกว่าเด็ก ข้าก็ไม่เข้าใจคำจำกัดความของมันเลยจริงๆ "

ขณะที่เสียงวิพากษ์วิจารณ์เป็นไปอย่างเผ็ดร้อน เสียงโหวกเหวกกลับดังขึ้นมาจากทางตอนใต้ของอุทยาน

" กริฟฟิน กริฟฟิน บุกเข้ามา " เสียงตะโกนนั่นทำให้เหล่านางกำนัลหมุนตัวกลับ พากับวิ่งเข้าในเขตพระราชฐานอย่างไม่คิดชีวิต

แต่แล้วกลับต้องเบาฝีเท้าลงเมื่อสวนทางเข้ากับ...

" มีอะไร."

" ....เพคะองค์ราชินี "

" เราถามพวกเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้น วิ่งแตกตื่นเข้ามาแบบนี้ "

" กริฟฟินเพคะ กริฟฟินทั้งฝูงบินเข้ามาในอุทยานเพคะ " เหล่านางกำนัลตอบน้ำเสียงทั้งเกรงกลัว

กริฟฟิน อีกทั้งก็หวาดหวั่นกับคู่สนทนาของตนไม่น้อย

" เข้าใจแล้ว " พระราชินีเดินนำหน้าออกไปจากเขตพระราชฐาน สิ่งที่พระนางทอดพระเนตรเห็นคือฝูงกริฟฟินราว 10ถึง 11 ตัว

กำลังทำลายอุทยานกันอย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่พระนางมองหาไม่ใช่สัตว์เหล่านี้

" ออกมาแอลฟีเรีย อย่าให้แม่โมโหไปมากกว่านี้นะ " พระนางออกคำสั่ง

นิ่งไปครู่หนึ่งเงาเล็กๆที่นั่งอยู่บนส่วนหัวของกริฟฟินที่ตัวใหญ่ที่สุดก็กระโดดลงมานั่งชันเข่าอยู่เบื้องหน้าพระราชมารดา

" ถวายบังตมพะย่ะค่ะ เสด็จแม่ " เจ้าของเสียงเป็นเพียงเด็กอายุ6-7 ปี เส้นผมสีดำ ตัดสั้น ดวงตาดำสนิท ใบหูแหลมยาว

และเมื่อนางยิ้มออกมาก็สามารถเห็นเขี้ยวแหลมของนางได้อย่างถนัด

" ทักทายใหม่สิ เจ้าหญิงแอลฟีเรีย นี่คือเขตพระราชฐานชั้นใน ไม่ใช่ข้างนอก " พระราชมารดากล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

" เซ็ง ..." เจ้าหญิงน้อยทำปากขมุบขมิบ " ถวายบังคมเพคะ เสด็จแม่ หม่อมฉันแอลฟีเรีย มาเฝ้าพระองค์แล้วเพคะ "

คราวนี้กริยาของเจ้าหญิงดูอ่อนน้อมมากขึ้น

" ดีแล้ว จัดการกับสัตว์ของเจ้าซะ ก่อนที่แม่จะลงมือช่วยเจ้า "

" ก็ได้เพคะ "

เจ้าหญิงน้อยรับคำ จากนั้นก็หยิบนกหวีดอันเล็กๆที่ห้อยคออยู่เป่าเป็นสัญญาณ ไม่ต้องรอนาน เหล่า

กริฟฟินก็บินจากไป

" ตามแม่เข้าไปข้างใน แอลฟีเรีย "

" เพคะ "

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เจ้าหญิงแอลฟีเรียโปรดปรานความยุ่งยากวุ่นวายเสียยิ่งกว่าใครทั้งหมด

แม้บางคนจะบอกว่ามันเป็นความซนตามประสาเด็ก แต่ก็ ออกจะมาเกินไปสักหน่อยสำหรับ เจ้าหญิงแอลฟีเรีย

พระราชธิดาพระองค์เดียวในพระราชินีแห่งอัลซาบัน

" และข้าก็ถูกท่านแม่สั่งให้นั่งปักผ้าอยู่ 6 ชั่วโมง น่าเบื่อเป็นบ้า " เจ้าหญิงแอลฟีเรียพูดกับสหายสนิท

เมื่ออยู่กันตามลำพังในช่วงเย็นของวันหนึ่ง

" เจ้าเองก็ทำเกินไปนี่นา เอากริฟฟินทั้งฝูงเข้าไปแบบนั้น " พระสหายซึ่งเป็น เด็กชายในวัยไล่เลี่ยกันกล่าวตอบ

" ที่น่าเบื่อน่ะคือวิธีทำโทษของท่านแม่ "

" เจ้าเกลียดการปักผ้าเรอะ "

" ใช่ "
" ....." เด็กชายผู้มีเส้นผมเป็นสีทองคำนิ่งเงียบ

" อะไร เจ้าบ้าอะไรขึ้นมา ลอเรียท " แอลฟีเรียเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป

" ก็ข้าไม่เห็นเจ้าชอบอะไรสักอย่าง ฝึกดาบไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็บ่นเบื่อ รำทวนแค่ ๑๐ นาทีเจ้าก็หนี แม้แต่การใช้เคียวที่เจ้าโปรดปราน

ฝึกได้อย่างนานที่สุดก็แค่ชั่วโมงเดียว "

" ใช่ และข้าก็ขี้เกียจอ่านตำราเวทมนต์ รวมทั้งการเย็บปักถักร้อยทุกชนิดด้วย " แอลฟีเรียเสริม

" อย่างนี้มันไม่เอาถ่านชัดๆ " ลอเรียทกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

" ก็ดีน่ะสิ ทำไมข้าต้องพยายามเอาการเอางานด้วยเล่า "

เจ้าหญิงกล่าวตอบ ลอเรียทเองก็ดูเหมือนจะขี้เกียจต่อปากต่อคำใดๆอีก จึงได้เฉไฉไปเรื่องอื่นต่อ

" ข่าวเรื่องการหมั้นของเจ้าเป็นไงบ้างล่ะ "

" ข่าวไวดีนี่นา ลอเรียท " รู้สึกว่าการตั้งคำถามของลอเรียทจะไม่เป็นที่สบอารมณ์ของเจ้าหญิงสักเท่าไหร่

" เรื่องที่กษัตริย์ครูเสดส่งฑูตมาเจรจาใครๆเขาก็รู้กันหมด ดูเหมือนพระราชินีจะยินดีมาก "

" สงสัยว่านั่นคือสาเหตุที่ท่านแม่กระตือรือร้นเปิดคร์สอบรมว่าที่เจ้าสาว "

" แสดงว่าองค์จักรพรรดิเห็นดีด้วย "

" ถ้าสองคนนั่นเห็นอะไรเหมือนกันก็คงจะดีหรอก ข้าคงไม่ต้องวุ่นวายอยู่แบบนี้ "

น้ำเสียงของเจ้าหญิงเศร้าไปถนัดใจ บางอย่างที่ลอเรียทรู้สึกว่านางไม่พอใจ คับข้อง และขัดเคือง หากแต่

ไม่มีคำศัพท์ใดๆที่ทั้งเขาและแอลฟีเรียจะใช้อธิบายมันได้ สำหรับตัวลอเรียท

มันยากเกินกว่าที่จะพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เขาและเจ้าหญิงเผชิญอยู่ตรงหน้า

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ที่ที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ แอลฟีเรียเดาว่านั่นคือราชองครักษ์ของพระราชบิดานั่นเอง

" มีธุระอะไร " เจ้าหญิงถามเสียงเรียบ

" กราบทูลเจ้าชายออซเทีย องค์จักรพรรดิรับสั่งหาพะย่ะค่ะ " ราชองครักษ์วัยฉกรรจ์กราบทูลเจ้าชายรัชทายาทในองค์จักรพรรดิ

" งั้นเจ้ารีบไปเถอะ " ลอเรียทหันไปพูดกับออซเทีย

" พระองค์รับสั่งหาท่านลอเรียทด้วยพะย่ะค่ะ " คำพูดของชายผู้นำสารทำให้ออซเทียกับลอเรียทวิตกเล็กน้อย

พวกเขาไปทำอะไรให้องค์จักรพรรดิกริ้วรึเปล่านะ คราวนี้ถึงกับเรียกพบทั้งสองคนเชียวรึ

" นำทางข้ากับองค์ชายไปสิ ท่านราชองครักษ์ " เมื่อกล่าวกับผู้มียศต่ำกว่าน้ำเสียงของลอเรียทก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นทันที

เช่นเดียวกับออซเทียที่ทิ้งบุคลิกแบบเด็กเล็กไปชั่วคราว

ตอนนี้เจ้าชายรัชทายาทกับพระสหายกำลังถวายบังคมองค์จักรพรรดิแห่งอัลซาบันอยู่

โดยที่รอบๆท้องพระโรงเต็มไปด้วยเหล่าเสนาอำมาตย์ คณะฑูตจากเมืองใต้อาณัติ และ ราชฑูตจากครูเสด

ท่านฑูตผู้มาถวายสารขอเชื่อมสัมพันธไมตรีโดยการจัดพิธีอภิเษกระหว่างเจ้าชายแห่งครูเสดวัย 17 พรรษากับเจ้าหญิงวัย 7

พรรษาแห่งอัลซาบัน

" ถวายบังคมพะย่ะค่ะ ฝ่าพระบาท " เจ้าชายและพระสหายกราบทูลพร้อมกัน

" ทักทายทุกท่านในที่นี้ด้วย ออซเทีย ลอเรียท "

" พะย่ะค่ะ " เด็กน้อยทั้งสองรับคำและกลับหลังหัน

จากการอยู่เบื้องพระพักตร์มาประจันหน้ากับเหล่าผู้สูงศักดิ์ทั้งของอัลซาบันและต่างแดน

" ข้า เจ้าชายออซเทีย ผู้เป็นข้าพระบาทในพระจักรพรรดิคาไรเซอร์ ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่านขอรับ

หวังว่าทุกท่านจะพอใจในการต้อนรับของอัลซาบัน " เจ้าชายน้อยแนะนำตัวและเอ่ยปากทักทายอย่างมีมารยาทตามธรรมเนียมเจ้าบ้าน

เป็นวิธีการทักทายที่เหล่าเสนาอำมาตย์ของอัลซาบันต่างก็พร่ำสอนมาแรมเดือนแรมปีให้กับราชบุตร

มันก็คงอย่างเดียวกับที่เหล่าคุณหญิงและนางกำนัลของเสด็จแม่พยายามสอนให้กับเจ้าหญิงแอลฟีเรียนั่นล่ะ

" ข้าลอเรียท บุตรชายคนโตของท่านขุนพลเทเทียสแห่งกองทหารบกขอรับ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้ต้อนรับทุกท่านสู่มหานครอัลซาบัน "

ลอเรียทเองก็เช่นกัน การทักทายของเขาไม่ทำให้ท่านขุนพลที่ยืนอยู่เป็นลำดับที่ ๓ ของแถวนายทหารขัดเคืองแม้แต่น้อย

และเมื่อกวาดสายตามองไปทั่วท้องพระโรง เขาก็ต้องถอนใจอยู่ในใจเฮือกยาวว่าตนไม่ได้ทำอะไรที่เสื่อมเสียลงไป

เพราะเกือบจะไม่มีครั้งใดที่การทักทายของเขาจะไม่ถูกบิดา มารดา ตลอดจนเหล่าเครือญาติตำหนิ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำได้ดี

หรือสถานการณ์มันบังคับไม่ให้มีใครตำหนิเขาได้กันแน่

เด็กน้อยทั้งสองหันกลับไปทำความเคารพองค์จักรพรรดิอีกครั้ง แต่ก่อนที่พวกเขาจะหลบไปทางด้านขวาเพื่อเข้าแถวกับเหล่าเสนาบดี

กลับถูกเรียกตัวไว้เสียก่อน

" ไม่ต้อง เรามีธุระกับพวกเจ้าเล็กน้อยเท่านั้น "

" พะย่ะค่ะ "

" อย่างที่ทุกท่านในที่นี้ทราบกันดีว่าทางครูเสดมีความปรารถนาดีที่จะสร้างมิตรภาพกับอัลซาบัน

เราคิดว่าคงจะเป็นพิธีอภิเษกที่ยิ่งใหญ่มาก แต่น่าเสียดายที่เจ้าหญิงแอลฟีเรียได้กำหนดคู่หมั้นหมายของตนเองไว้เรียบร้อยแล้ว "

ไม่เพียงแต่เหล่าราชฑูต เสนาบดี แม้แต่เจ้าชาย ไม่สิ เจ้าหญิงแอลฟีเรีย กับลอเรียทก็ยังตกใจในเรื่องนี้

" ทางเราไม่ทราบมาก่อน เจ้าหญิงพึ่งจะมีพระชนมายุ 7 พรรษาเท่านั้น " ราชฑูตจากครูเสดกราบบังคมทูล

" ไม่แปลกหรอก เราเองก็เพิ่งทราบเมื่อเช้านี้เอง ใช่มั้ย เจ้าหญิงแอลฟีเรีย " พระราชบิดาจ้องมาทางพระราชบุตรี

เป็นสายตาที่ไม่ว่าผู้ใดที่ถูกต้องก็ไม่มีทางรู้สึกชอบได้เลย

" เพคะ " ออซเทียเปลี่ยนคำพูดของตนกลับเป็นเด็กหญิงอีกครั้ง ราวกับเข้าใจสถานะการณ์ว่าขณะนี้ไม่มีใครต้องการออซเทีย

" บอกให้ทุกท่านที่นี่ทราบสิว่า คู่ตุนาหงันที่เจ้าเลือกคือผู้ใด " พระจักรพรรดิรับสั่ง

เจ้าหญิงน้อยนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับผู้เข้าร่วมประชุมการเมืองทั้งหลาย นางรู้ว่า

คำตอบของนางถูกตระเตรียมไว้แล้ว ความจริงก็ควรจะรู้สึกได้ตั้งแต่มีรับสั่งให้ลอเรียทเข้าเฝ้าด้วย

และยังให้แนะนำตัวกับเหล่าเสนาบดีและคณะฑูตอีก ทุกอย่างถูกกะเกณฑ์ไว้แล้ว

" ตั้งแต่ข้าก้าวเข้ามายังท้องพระโรงนี้พร้อมกับลอเรียทของข้า ทุกท่านก็น่าจะทราบคำตอบดีอยู่แล้ว

ไม่จำเป็นต้องกล่าวสำทับในเรื่องที่พวกท่านต่างก็ทราบดีอยู่ "

ดูเหมือนทุกคนจะหมดความข้องใจ ยกเว้นก็แต่ตัวแทนจากครูเสดเท่านั้น

" องค์หญิงน้อยปฏิเสธ เจ้าชายของพวกข้า เพื่อบุตรชายคนโตของท่านขุนพลเท่านั้นรึ พะย่ะค่ะ "

แอลฟีเรียรู้ว่าเขาไม่พอใจนางอย่างมาก การปฏิเสธการหมั้น ก็เหมือนกับการหักหน้านั่นล่ะ

" ข้าไม่ได้ปฏิเสธ เพราะข้ายังไม่ทราบด้วยซ้ำว่าเจ้าชายครูเสดปรารถนาในตัวข้า

เมื่อย่ำรุ่งข้าเพียงทูลองค์จักรพรรดิถึงความในใจของข้าเท่านั้น

และในเมื่อข้าเป็นข้ารองพระบาทในสมเด็จพระจักรพรรดิการที่พระองค์ทรงอนุญาตให้ข้าสมปรารถนาโดยไม่บังคับ ฝืนใจข้า

ก็ถือเป็นพระราชกรุณาอย่างยิ่งยวดแล้ว " น้ำเสียงขององค์หญิงกังวาลใส พระสุรเสียงนั้นดังฟังชัด หนักแน่น

ไม่ต่างไปจากพระราชบิดาเลยแม้แต่น้อย ดวงเนตรขององค์หญิงน้อยนิ่งและสงบ ราวกับว่านางอยู่เหนือทุกคนในที่นั้น

ไม่มีวี่แววของเด็กหญิงอายุ 7 ปี อยู่เลย องค์จักรพรรดิเองก็มีท่าทีพึงพอใจในกริยานี้เช่นกัน หากแต่

นางยังคงบริสุทธิ์และอ่อนโยนเกินไป นี่คงจะสุดกำลังแล้วสำหรับเด็กหญิงอายุแค่นี้

" ทุกท่านคงเข้าใจดีแล้ว สำหรับเรา ไม่สิสำหรับพ่อแม่ทุกคน การที่เป็นบุตรของตนเป็นสุขเป็นสิ่งที่พิเศษ

อีกประการหนึ่งเราไม่เห็นว่าลอเรียทมีข้อบกพร่องแต่ประการใด

บุตรชายคนโตของท่านขุนพลเทเทียสผู้กรำศึกอย่างโชกโชนมาพร้อมกับเราผู้นี้

มีคุณสมบัติเพียบพร้อมที่จะเป็นราชบุตรเขยของจักรพรรดิแห่งอัลซาบัน หวังว่าทุกท่านจะสิ้นข้อสงสัย "

แอลฟีเรียและลอเรียท ออกจากที่ประชุมก่อนตามรับสั่งของพระจักรพรรดิ

ทั้งสองเดินกลับไปยังอุทยานที่เดิมที่ตนนั่งอยู่เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา อุทยานยังเหมือนเดิม ต้นไม้ทุกต้นยังเหมือนเดิม ดอกไม้

หรือสิ่งมีชีวิตอื่นไม่ได้เปลี่ยนไป แต่เด็กสองคนที่นั่งลงใต้ร่มไม้ของต้น ยูเรเฟีย กลับต่างไปจากเมื่อครู่

บางสิ่งบางอย่างระหว่างพวกเขาถูกทำลาย แม้จะรู้สึกเช่นนั้น แต่....ไม่มีแม้แต่คำศัพท์ที่ใช้อธิบายมันได้

" เจ้ารู้ได้ยังไงว่าองค์จักรพรรดิต้องการเช่นนั้น "

" เพราะเขาเรียกเจ้ากับข้าไปพร้อมกัน ที่สำคัญ ยังมีคนอื่นอีกรึที่เขาเห็นอยู่ในสายตา " แอลฟีเรียพูดท่าทางเฉยเมย

" ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมน่า "

" คอยดูสิ คืนนี้ท่านแม่ต้องเรียกข้าไปพบแน่ เพื่ออะไรรู้มั้ย..เพื่อสอนการปักหมอนที่จะใช้ในคืนวันแต่งงานอย่างไรเล่า "

" นั่นเป็นเรื่องอีกนมนาน " ลอเรียทพยายามปลอบ

" อย่าพูดอะไรที่ไม่ตรงกับใจ ลอเรียท " แอลฟีเรียพูดไว้แค่นั้นแล้วก็เดินหนีไป ลอเรียทยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่โลกเริ่มหมุนกลับด้านเช่นนี้