บทที่ ๗
ปลดผนึก
แสงสีฟ้า
ข้าเห็นแสงนั้น
แสงนั้นพยายามโอบอุ้มข้า
เย็น
สว่าง
อบอุ่น
เฉกเช่นผู้เป็นเจ้าของ
แต่หากตอบรับ
จักต้องกลืนหายไป
และ
หลงทางอีกครา
...
สิ่งที่ต้องการ
อำนาจ
เกียรติ
การพิสูจน์
หลักฐาน
การมีชีวิต
ผู้คน
สิ่งที่เป็นของตนเอง
รัก
ของตนเอง
การดำรงชีวิต
ที่เปิดทางออก
ด้วย
มือของตน
..........................
แสงสีแดงของเปลวเพลิงลุกโชติช่วงขึ้นอย่างฉับพลัน ความมืดค่อยๆเสื่อมสลายลงไปช้าๆ
ภาพลวงตาแหลกสลาย
ร่างของปีศาจนั้นหยัดกายขึ้น ที่มือขวา ณ บัดนี้ เกราะรูปหัวกะโหลกสีขาวค่อยๆปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ
เกราะที่แขนขวานั้นคลุมตั้งแต่ช่วงข้อศอก ครอบคลุมมือขวาทั้งหมด หัวกะโหลกสีขาว นั้นแวววับ
เขี้ยวสีเงินงอกออกจากซี่ฟันของหัวกะโหลก สีแดงของเพลิงเป็นประกายอยู่ในดวงตาลึกโลงของมัน เขี้ยวอัคคี
" เจ้านาย " เสียงที่คุ้นเคยก่อนหน้านี้ สุภาพและฟังดูนอบน้อม
" มาแล้วรึ "
" ท่านหาตัวตนพบแล้ว กะเทาะเปลือกที่บอบบางนั้นทิ้งแล้ว "
" เปลือกรึ "
" ใช่ ผู้ชนะตนเองได้ ผู้นั้นเป็นผู้ชนะ เวทมนต์หรืออำนาจใดๆย่อมแพ้พ่าย
ผู้ทระนงในอาคมหรือศาสตราวุธ มักแพ้ภัยตนเอง "
" นี่คือสาเหตุที่ไม่มีผู้ใดในอัลซาบันได้เคยครอบครองเจ้า "
" ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับเวลา เจ้านาย "
" เปลวเพลิงโชติช่วงยิ่งนัก เขี้ยวอัคคี งดงาม และราวกับกำลังเฉลิมฉลองต้อนรับ
"
" ถูกแล้ว ข้าผู้เป็นต้นกำเนิดแห่งไฟทั่วหล้า ขออวยพรแด่ท่าน
"
" แร็กเนส ผู้ถือกำเนิดจากไฟ ไปเถอะ ได้เวลาแล้ว "
" ขอรับ "
เปลวไฟทั้งมวลนั้นเปิดทางให้กับ แร็กเนส ปีศาจผู้ถือกำเนิดจากไฟ เสียงเพลิงที่ลุกโหมกระหน่ำแทนเสียงปี่พาทย์มโหรี
ที่ต้อนรับการตื่นขึ้นของนักรบปีศาจที่แท้จริง บัดนี้เขี้ยวอัคคีได้ยินเสียงย่ำเท้าของทหาร
และกองทัพปีศาจแห่งอัลซาบันก็ได้เริ่มทำการสวนสนามแล้ว
.......
