Ghost Town

صفحه اصلی نقشه سایت

600 سال

بياد مي آورم ...
در زبان اوکرايني، چرنوبيل نام يک گياه است، افسنطين. اين نام باعث ايجاد وحشت در بسياري از افراد اينجا مي شود. شايد بخشي از اين وحشت ناشي از اعتقادات مذهبي مردم باشد چرا که در انجيل و در کتاب مکاشفات نام افسنطين آورده شده است، در جايي که حرف از پايان جهان زده مي شود...
همچنين اگر در زبان ما کلمه چرنوبيل را بشکافيم، چرنو به معناي سياه و بيل به معناي درد خواهد بود. من اگر به کسي بگويم که دارم به سمت چرنوبيل مي روم در بهترين حالت ممکن پاسخ مي دهد "آيا ديوانه شده اي؟"
پدرم مي گفت مردم از چيز مرگباري که نمي توانند ببينند، احساس کنند و يا بو کنند وحشت دارند. شايد دليلش اين باشد که اين تشبيهات دقيقاً خود مرگ را تصوير مي کنند.
پدر يک فيزيکدان هسته اي است و مرا در مورد بسياري از چيزها آموزش داده است. او بسيار بيشتر نگران سرعت موتورسيکلت من است تا مقصدي که به سمت آن حرکت مي کنم.
سفرهاي من به چرنوبيل مثل يک قدم زني در پارک نيستند اما خطرات را مي توان کنترل کرد. گاهي اوقات خودم به تنهايي سفر مي کنم، گاهي اوقات هم مسافري را با خود مي برم اما هيچ وقت با وسيله ديگري همراه نمي شوم، چرا که نمي خواهم کسي در جلوي راه من گرد و خاک بلند کند.
من در سال 1986 يک بچه مدرسه اي بودم و به محض اينکه ميزان تشعشعات در شهر کيف شروع به افزايش يافتن کردند، پدرم همه ما را با قطار به خانه مادربزرگم فرستاد. مادربزرگم 800 کيلومتر دورتر از ما زندگي مي کند ولي با اين حال باز هم پدرم مطمئن نبود که آيا اين مسافت براي دور ماندن از تشعشعات هسته اي کافيست يا نه.
دولت کمونيستي که در آن زمان قدرت داشت اخبار مربوط به اين حادثه را مخفي نگه داشته بود. در شهر کيف مردم را مجبور کردند که در راهپيمايي مسخره روز کارگر شرکت کنند و بعد از آن بود که مردم عادي اخبار حادثه را از راديوهاي خارجي و بستگان کساني که در ان حادثه کشته شده بودند شنيدند. وحشت واقعي 7 تا 10 روز پس از حادثه شروع شد. افرادي که در طول آن 10 روز در معرض تشعشعات شديد هسته اي قرار گرفته بودند، شامل کساني که نادانسته و از روي کنجکاوي به محل حادثه نزديک شده بودند، همگي با جان خود را از دست دادند و يا به بيماري هاي بسيار شديد دچار شدند.

 

حرکت به سمت شمال

زمان آن رسيده که سفر خود را آغاز کنيم. اين جاده سفر ماست. اتومبيل هاي زيادي را در اين جاده نخواهيم ديد. اين مکان داستان ترسناکي دارد و مردم سعي دارند در اينجا توقف نکنند. هر چقدر که به سمت منطقه نزديکتر مي شويم زمين ارزانتر مي شود، افراد کمتري ديده مي شوند و طبيعت زيباتري را مشاهده مي کنيم، دقيقاً برعکس همه جاي دنيا.

در حاليکه از کيلومتر 86 عبور مي کنيم به يک تخم مرغ غول آسا برخورد مي کنيم، که نشان دهنده پايان تمدن شهري و شروع سفر چرنوبيل است.
يک نفر اين تخم مرغ را از کشور آلمان آورده است. آن نشان دهنده سر برآوردن زندگي از ميان پوسته سخت ناشناخته هاست. من نمي دانم که اين يک سمبل اميدبخش است يا نه. به هر حال، باعث تفکر مردم مي شود، و براي ما اينجا آخرين جايي است که فرصت تهيه غذاي قابل خوردن، آب قابل آشاميدن و سوخت آلوده نشده وجود دارد. سفر ما از اين نقطه به بعد سفر تاريکي است به شهرهاي متروکه، دهکده هاي خالي و مزارع مرده...

تشعشعات حاصل از انجار راکتور به طور غير مساوي توسط باد پخش شده است، همانند يک صفحه شطرنج، بعضي نقاط را زنده و بعضي ديگر را بي جان گذاشته است. سخت است که بگوييم شهر پريان از کجا آغاز مي شود. براي من اين شروع بعد از عبور از اين پل است. اينجا يک روستاي مرده است که در فاصله 60 کيلومتري غرب راکتور قرار دارد.

صفحه بعد