We verlaten Poleskoye en rijden naar huis. De straling is hier gelijk aan die op het Grand Central station in New York, waar de radioactiviteit van de stenen een niveau van 50 microröntgen per uur bereikt.
De opwinding die met het rijden van een motor door het land van de wolven gepaard gaat is niet te vergelijken met een autorit. In een auto ben je een tourist, op de motor ben je een wilde, een deel van het wildlife.
Normaal gesproken wordt er met de 'dode zone' het gebied van 30 kilometer rond de centrale bedoeld.
Maar hoe zit het dan met deze dorpen en steden? Die liggen 60 kilometer van de kerncentrale.
Het land van de wolven is groter dan velen denken en het blijft groeien. Tegenwoordig is het een gebied van 300 kilometer van noord tot zuid en 100 kilometer van oost tot west.
Natuurlijk wonen er in verschillende plaatsen nog wel mensen, maar je zult hier geen jonge en ambitieuze mensen met vrolijke gezichten vinden. De mensen die hier wonen zijn ouderen die hun laatste dagen in hun geboorteplaats willen doorbrengen... Sommige plaatsen zijn schoon en veilig, maar de infrastructuur in de regio is ingestort en er zijn geen banen. Niets wat jonge mensen aan zou kunnen trekken. De hele regio sterft langzaam uit.
De kaart hieronder laat het totale gebied zien dat met straling is besmet.
Het land van de wolven heeft twee vleugels. Tot nu toe hebben we in mijn verslagen 'Spookstad' en Land van de wolven' alleen de zuidelijke vleugel bezocht, die in de Oekraïne en Wit Rusland ligt.
De noordvleugel ligt in Wit Rusland en in Rusland. Het is een enorm gebied en het is treurig. Misschien komt er een dag dat ik ook over dit land ga vertellen.
