De kerncentrale
Op dit punt van de reis zorgt een piepende geigerteller er normaal gesproken voor door te schakelen naar een hogere versnelling, en met hoge snelheid het gebied te doorkruisen. Het stukje bos voor mij wordt het rode – of ‘magische' bos genoemd. In 1986 lichtte dit bos rood op door de straling. Het werd gekapt en onder een dikke laag aarde begraven.
De metingen op het asfalt geeft 500-3000 microröntgen aan, afhankelijk van waar je precies bent. Dit is 50 tot 300 keer meer dan de straling van een doorsnee omgeving. Als ik 10 meter naar voren loop schiet de geigerteller zover door dat het niet meer af te lezen is. Als ik een paar honderd meter richting de reactor loop stijgt de straling tot 3 röntgen per uur – ongeveer 300.000 keer zoveel als normaal. Als ik richting de reactor zou lopen zou ik vanavond waarschijnlijk oplichten in het donker. Misschien noemen ze dit daarom wel het magische bos. Het is wel vrij bijzonder als iemand het bos in loopt in een leren motorpak en er weer uitkomt in een stralend pak.
Dit is het terrein van de kerncentrale. De geigerteller meet hier 500-3000 microröntgen per uur.
De centrale is in 2000 voorgoed gesloten. Er moet nu snel een nieuwe sarcofaag gebouwd worden, want de originele is snel in elkaar gezet en wordt steeds slechter.
Tot nu toe is er pas een heel klein gedeelte van de radioactiviteit ontsnapt. De meeste geleerden denken dat er nog meer dan 90% binnen de sarcofaag zit. De overgebleven radioactieve brandstof in de sarcofaag wordt de ‘olifantenvoet' genoemd, omdat de vorm op een olifantvoet lijkt. Er is nog ongeveer 190 ton uranium en 1 ton zeer gevaarlijk plutionium binnen in de sarcofaag, dus als de grote, slechte nucleaire olifant ooit besluit naar buiten te komen, dan hebben we een heel groot probleem...
