Laat me een paar voorbeelden geven van de hierboven beschreven situatie. Het is niet echt moeilijk een voorbeeld te vinden. Bijvoorbeeld de sportman die steroiden gebruikt. Hierdoor krijgt hij op het huidige moment een fysiek voordeel. Maar later in zijn leven moet hij hiervoor de prijs betalen in zwakte en een slechte gezondheid.

Iemand kan zijn motor opvoeren zodat hij sneller rijdt, maar niet voor lang, opgevoerde motoren hebben geen lang leven.

Het is bijvoorbeeld mogelijk om een boom binnen een paar dagen fruit te laten dragen. Maar dit zal de enige goede oogst zijn die van die boom afkomstig is. Hierna zal de boom afsterven, omdat de voorraden zijn verbruikt.

Er werd gedacht dat het mogelijk was een voedsel schaarste op aarde uit te stellen door over te schakelen naar gemanipuleerde gewassen en chemische behandeling van het land. Een halve eeuw van bemoeienis van overheden en het bedrijfsleven heeft slechts weinig succes geoogst tegen een enorme prijs, het verarmen van de grond en een verlies van genetische variatie. De lange termijn gevolgen voor de volksgezondheid zijn nog onbekend, maar obesitas is een wereldwijde epidemie aan het worden. Een voorbeeld van de groeiende prijs die de mensheid moet betalen voor het genetisch manipuleren van planten om onnatuurlijke groei te bewerkstelligen.

Iemand die voedsel of medicijnen gaat kopen; of die op het punt staat te gaan stemmen voor nieuwe energiebronnen, wil een inschatting maken van zijn veiligheid. Iedereen zou eens stil moeten staan bij een regel die ooit gesteld werd door Napoleon: 'alles dat niet natuurlijk is is niet perfect'. Sla deze oude regel niet in de wind, want alles dat onnatuurlijk is is niet alleen niet perfect en zelf schadelijk, maar de kosten om het te produceren zijn hoog.

Tegenwoordig veroorzaakt het blinde geloof in vooruitgang, met al de 'wonderen' die daarmee gepaard gaan, een soort arrogantie. Maar voor de meeste van deze wonderen geld dat het schaden van de natuur om korte termijn winst te verkrijgen, op de lange termijn een onbetaalbare prijs zal vragen.

Mei, 2006

Over schuld aan de aarde en de aard van schuld

Charles Dickens maakt ooit een duidelijke en ware opmerking over schuldverplichtingen - "Als een man 20 pond per jaar verdient, en hij geeft gedurende dat jaar 19,99 pond uit, dan is hij blij. Maar geeft hij 20,01 pond uit dan is hij ongelukkig."

Geld schulden die mensen hebben zijn makkelijk te meten. Maar voor de natuur geld dit niet, want er is geen enkele manier om te meten hoe het met onze schuld gesteld is. Mensen leven van hun 'ecologische creditcard' en de natuur wordt continu misbruikt. Maar er zijn wel symptomen, zoals oorlogen om olie, en de spoed waarmee nieuwe kerncentrales gebouwd worden - die aangeven dat de bronnen van makkelijke energie zijn opgedroogd. Deze symptomen zijn nog lang niet catastrofaal, maar de trend zet door en geeft de weg naar ellende aan.

Gedurende de jaren 90 kwamen onderzoekers uit verschillende takken van de wetenschap erachter dat de mogelijk om een wereldwijd energiesysteem dat zichzelf in stand kon houden, een illusie was. Wat er ook gebeurd, de schuld aan de aarde wordt iedere dag groter.

De helft van de nobelprijs genomineerden hebben ons gewaarschuwd dat de afgelopen paar jaar weleens de laatste mogelijkheid kan zijn geweest om het tij ten goede te keren. Om de economische grenzen in harmonie te brengen met de natuurlijke grenzen.

Wijze mensen zijn uniform in de mening dat het beter is om te leven met een lagere levensstandaard en energieverbruik, dan om helemaal niet meer te kunnen leven. Ze waarschuwen ons dat als we nu geen maatregelen treffen, we het risico lopen dat onze beschaving ten onder zal gaan. Nu we nog in voorspoed leven hebben we nog de kans om dingen te veranderen, maar als het straks uit de hand loopt is die mogelijkheid voorbij.

In de laatste paar eeuwen zijn we door verschillende wijzen gewaarschuwd voor de rampen die er kunnen komen. De VN is door wijzen mensen opgericht, en het zou een instrument moeten zijn om de situatie te veranderen. Maar inplaats daarvan dienen de VN nu het nuclaire monster en zijn hulpje het bedrijfsleven.

Mei 2006

Notitie na de 20ste verjaardag

Twintig jaar na de Tsjernobyl ramp is er nog steeds geen permanente oplossing voor het nucleaire monster. Er was een hoop om te doen op televisie en de andere media, en de pers liet niemand heel. Maar het meeste van al deze geluiden was niet meer dan een misleiding voor het publiek, het geven van een onjuist beeld, om tegenspraak te voorkomen. Sterker nog, het Internationale atoom agentschap en andere grote pro-nuceaire partijen hielpen hier bewust aan mee.

Nu is het inmiddels juni 2006, een paar maanden later, en alles wat er over is om ons aan de tragedie te herinneren zijn een paar fotoboeken en wat films. Er wordt duizend keer zoveel aandacht gegeven aan het wereld voetbal kampioenschap dan dat er ooit aan de 20ste verjaardag van Tsjernobyl is gegeven.

Het is onmogelijk voor een regering van één land om de waarheid van een kernramp voor de rest van de wereld verborgen te houden. Het VN rapport van september 2005 bewijst dat alle lidstaten de leugen van veilige kernenergie steunen. Het echte probleem met Tsjernobyl is dat niemand de waarheid onder ogen wil zien. Zowel hier in de Oekraïne, als in de Verenigde staten, als in de rest van Europa. We hebben verschillende economische en politieke systemen, maar hebzucht in de hoogste regionen is overal hetzelfde.

We zullen ook geen doorbraak verwachten in de toekomst. Tijd is hier niet aan onze kant, omdat het ons berooft van onze herinneringen. Jaar na jaar vervaagd de herinnering aan Tsjernobyl. De enige manier om de herinnering levend te houden voor toekomstige generaties is door muziek, kunst en literatuur te doordringen met Tsjernobyl. Om er artistieke aandenkens aan te maken die misschien langer meegaan dan Tsjernobyls kwaadaardigste radiactieve overblijfselen. Helaas is het doel van muziek tegenwoordig de saaie smaak van pop liefhebbers te bevredigen, en het geheel van moderne kunst en literatuur is tegenwoordig alleen bestemd om geld mee te verdienen. De meeste auteurs kiezen ervoor om Tsjernobyl en zijn trieste nasleep te vermijden, omdat ze denken dat er weinig belangstelling in zal zijn. Als ze er ooit voor beloond zullen worden is dat vermoedelijk pas in het hiernamaals...

Iedere schrijver die van de opbrengst van zijn boeken moet leven, moet adverteren in de grote kranten, die allemaal politiek correct zijn. Grote nieuwsbladen zullen niet adverteren voor aan Tsjernobyl gerelateerd werk, behalve als het ze wat op kan leveren.

De volgende mogelijkheid die we hebben om mensen aan Tsjernobyl te herinneren is over 5 jaar, op de 25ste verjaardag. Maar dan zullen er nog minder herinneringen over zijn. Nog minder dat tegenlicht werpt op de groeiende vraag naar goedkope kernenergie.

Jun1, 2006

Lied van het "Zwarte land"

Het komt niet vaak voor dat er op televisie een interessante en correcte show over Tsjernobyl te zien is. De enkele keren dat dit gebeurt, is bij 10 en 20 jaar na het ongeluk en dan nog worden de programma's vaak uitgezonden op een tijdstip waar het overgrote merendeel van de nadenkende mensen slaapt.

Om deze reden moet ik wakker blijven tot in de vroege uurtjes, elk jaar na het ongeluk, kijkend of er nieuwe informatie is en of de bekend veronderstelde informatie eerlijk wordt weergegeven. Tijdens een nachtelijke zitting, 20 jaar na het ongeluk, ontdekte ik een goed programma over kunst, geproduceerd door mensen in de besmette delen van Tsjernobyl. Het ging hier om verhalen, poëzie, schilderijen en liederen van mensen die dicht bij Tsjernobyl leven.

Het programma gaf me een stevige, metaalachtige nasmaak van radioactiviteit en bitterheid. Geen wonder dat het programma midden in de nacht werd uitgezonden. Het meest opmerkelijke was een lied van een autistisch meisje van 11 a 12 jaar oud. Ze noemde het 'Zwart land'.

Hoewel ze zong in het Wit-Russisch, een taal die ik niet volkomen beheers, was het het gevoel dat bij me bleef hangen. Het gevoel kwam niet alleen door de tekst of door de melodie. Het lied had een vreemd soort van duister aura wat het erg mystiek maakte. Je kon echo's horen van de verlaten gebieden in Tsjernobyl gecombineerd met fluisterende tonen van eenzaamheid. Het was een soort lied over verlossing, om de vloek die rust op de ochtenden in Tsjernobyl te verbreken. Tussen de noten door klonk echter een nieuw en gevaarlijk soort van stilte. De stilte van het in geheim iets begraven. Dit lied was totaal onmenselijk en kon alleen ontsproten zijn uit de gedachten van iemand opgegroeid tussen de ruïnes van Tsjernobyl.

Kinderen zijn net als wijn. Ze worden gekleurd door hun omgeving. Als een kind jaar na jaar alleen zit, totaal zonder zielsverwanten, zonder hoop op betere tijden, dan zal het het buitenleven inruilen voor een donker gekleurd leven ontsproten uit gedachten. Ze creëren paden en doolhoven in hun gedachten en vormen zo een catacombe. We zullen nooit weten of ze in een kolenmijn of een goudmijn beland zijn. Worden het monsters of drakendoders...

Deze kinderen stralen een soort van geur uit kenmerkend voor een duiker die zojuist uit de diepte is gekomen. Ze zijn eerlijk en dragen geen maskers. Hun kunst is niet gemaakt om te misleiden. Onze samenleving zou ze een kans moeten geven de kunst publiek te tonen. Spijtig genoeg slaapt onze wereld als ze de mogelijkheid krijgen. Tijdens ons waken zien we slechts films en programma's die gesponsord worden door de overheid en de nucleaire industrie.

***************************

Chernobyl is zo makkelijk vergeten omdat het alleen bij ons bekend was. In de eerste jaren na het ongeluk wilden we ons verhaal niet delen met de wereld, nu kunnen we het niet meer delen, onze herinnering wordt zelfs vaag. Alles wat overblijft van de tragedie is een herinnering vervormd en verzwakt door de tijd. In de toekomst, zal de onverschilligheid van mensen, de weinig resterende leden uiteindelijk ook smoren. Na dit Tchernobyl zullen er een paar eminente individuen met de kennis overblijven en zal het voor de rest het enige bezit van natuur blijven.

Mijne lente publicaties

In april, 2006 wilde ik mijn Chernobyl materiaal presenteren aan een zo groot mogelijk niet internet lezend publiek. Mijn publicaties werden gepresenteerd in meer dan 20 landen door middel van kranten, tijdschriften, boeken en televisie documentaires. Op den duur werd ik ontevreden omdat in de meeste gevallen mijn materiaal werd veranderd tot niets. Mijn gedachten werden uit de meeste publicaties gelaten.

Inzicht is waar het om draait in ieder werk. Of het nu een boek, film of website is. Maar het lijkt dat de meeste alleen gratis foto's, videos en ietwat informatie willen maar geen inzicht. Het is omdat informatie slechts een manier is om inzicht te verkrijgen en het kan makkelijk een verkeerd beeld geven of worden veranderd om politieke, media of financiele doelen te dienen. Inzicht aan de andere kant is het eindproduct van het intellect, het mag niet worden veranderd of verdraaid, alleen inzicht dient de waarheid en inzicht is niet op aanvraag.

Juni, 2006

Post totalitair comsumisme.

In het gedeelte van de wereld waar ik vandaan kom, werd vanwege de veranderingen die onze samenleving de laatste 20 jaar heeft doorgemaakt, het 'Nieuwe Energie Programma' mogelijk.

Toen de Sovjet Unie in 1991 instortte, gingen de mensen massaal de straten op in zowel religieuse als milieu activistische demonstraties. De mensen wilden koste was kost de waarheid weten. Filosofie en geschiedenis stonden weer in de belangstelling, de mensen waren weer vrij. Natuurlijk waren ze nog steeds arm, maar de wond van Tsjernobyl was nog vers, en energie van andere bronnen dan kernenergie was nog goedkoop. Die tijd in nu voorbij.

De kiemen van echte vrijheid en democratie zijn inmiddels uitgeroeid. Dingen zijn ongelofelijk veel veranderd. Toen we nog onder het totalitair regime leefden hield onze regering de waarheid voor ons achter. Maar nu, in een vrij land, ontkennen we de waarheid voor onszelf. De mensen lijken gelukkiger als ze goed te eten hebben, betere kleren hebben en een mooi huis. Als er demonstraties zijn zijn dit meestal politieke. Want uiteindelijk wordt iedereen voor de gek gehouden, of het nu door de ene partij is of door de andere.

De echte heersers van het land zijn de grote financiele belanghebbers, die hun ideeën op dezelfde psychologische manier aan de man brengen als bedrijven hun producten verkopen. De door hun gekozen politieke groepen laten alleen hun beste kant zien en ze weten de massa precies te bespelen. Het lijkt erop dat ze voornamelijk de mensen uitkiezen die makkelijk beïnvloedbaar zijn, en ze zullen alles doen om dit te bereiken.

De meeste kranten en radio en televisiezenders vallen onder een bepaalde groepering die beweert een voorstander van vrije meningsuiting te zijn. Maar meningsuiting zou immuum voor overheidsbemoeienis moeten zijn, omdat het anders niet volledig vrij is. En tegenwoordig zijn de meeste bronnen van vrije meningsuiting te vinden op internet. De 'ouderwetse' media zouden graag de draadjes die hen tot marionetten van de machthebbers maken verbergen, en alle internet bronnen als onrelevant afdoen. Gelukkig weten ze niet hoe...

De resultaten van dit beleid zijn al terug te vinden, geschiedenis wordt steeds minder bestudeerd, en de meest populaire tak van filosofie is degene die uitlegd hoe je materialistische rijkdom kunt vergaren. De meeste mensen vinden het best om op brood en televisie te leven... Wat onze leiders het beste uit zou komen is een sameleving waarin ze zonder debatteren en tegenstand nieuwe kerncentrales kunnen bouwen. Adolf Hitler zei eens: "Wat hebben leiders toch een geluk dat het volk niet nadenkt!" De gekte na Tsjernobyl illustreert dit, want de mensen die liever niet nadenken worden vol enthousiasme binnen gehaald door de leiders wiens macht gebaseerd is op de ontwetendheid van het volk.

* * * * *

Uiteindelijk zullen alle totalitaire regimes instorten, omdat hun ideologie geworteld is in haat en jaloerzie. Dit zijn secondaire driften in de mens en ze kunnen worden verslagen. Consumeren is echter in de menselijke natuur verweven, en komt voor uit hebzucht, trots en lust, die deel uitmaken van de primaire driften van de mens. Deze zijn bijna niet te veranderen.

Het is ongelofelijk om te zien hoe het leven overal hetzelfde is: de onmacht om de belangen van grote bedrijven te weerstaan. Of dit nu in Azië, in Europa of Amerika is. Het is alsof we met z'n allen in dezelfde kamer zitten, en het enige verschil tussen ons is dat we op verschillende momenten door verschillende deuren zijn binnen gekomen.

Juni, 2006

Twee typen auteurs

Er zijn ruwweg twee soorten auteurs die over Tsjernobyl schrijven, en ze onderscheiden zich door verschillende motivaties. Sommigen willen de herinnering aan Tsjernobyl levend houden, maar de meesten wagen een schrijfpoging om van Tsjernobyl te kunnen leven.

De markt voor het eerste voorbeeld zie je de gelijkmatige, sobere en stille tred van een permanent stuk. Het andere voorbeeld wordt gekenmerkt door de volle galop van de sensatie, terwijl iedere auteur meer aandacht probeert te krijgen dan de ander, omdat de hoeveelheid aandacht hand in hand gaat met de verkopen. Maar ze maken met hun geklets niet meer dan echo's die in de verte verdwijnen. En ze zijn nergens meer te vinden omdat ze zich alweer in een andere sensatie hebben gestort waarmee ze veel geld binnen kunnen halen.

En de woorden van hun verhalen zijn met zorg gekozen, omdat ze het systeem niet willen bedreigen door op de tenen van het nucleaire monster te gaan staan. De media willen maar wat graag aandacht aan hun werk besteden, want of ze nou voor of tegen kernenergie zijn, ze zijn niet gevaarlijk. Hun acties zijn gebaseerd op geld, en daardoor gefragmenteerd en vergankelijk.

De namen van de auters die bij het trage en methodische onderzoek naar Tsjernobyl zijn betrokken, met andere motieven dan winst, zijn onbekend en ongeroemd. En dit is deels omdat hun gedetailleerde verslagen en verhalen een bedreiging zijn voor de machthebbers die de ramp hebben veroorzaakt. Een heel goed voorbeeld hiervan is de documentaire "Suicidal mission to Chernobyl" (zelfmoord missie naar Tsjernobyl, vert.) - een film die veel mensen sinds 1991 willen zien, maar het lijkt onmogelijk om eraan te komen. Waar is die film gebleven, en waarom is er niet aan te komen? Ook koester ik het werk van Tsjernobyl schrijfster Irene Zabytko, en de foto's van Igor Kostin.

Er zijn waarschijnlijk ook wel anderen, maar daar zullen we niet met zekerheid achterkomen, omdat alle belangerijke stukken voor het publiek worden achtergehouden. En in plaats van dit werk komen er rare populaire afleidingen, zoals 'de Da Vinci code'.

Juni, 2006

P.S.

Ik zal vermoedelijk nog wel een keer verder uitwijden over mijn ideeën wat betreft de twee soorten auteurs, om uit te leggen waarom Tsjernobyl de meeste van de creatievelingen afschrikt.

Al het werk wat over Tsjernobyl verschijnt is gemaakt vanwege humanitaire redenen, omdat de auteurs weinig of geen verdiensten met hun werk zullen binnenhalen. Met dit onderwerp is geen geld te verdienen en het zal verborgen blijven tot een derde van de wereld is besmet.

De meeste auteurs schrijven om twee redenen: of om betaald te krijgen, of vanwege de roem. Er is een onvergelijkbaar gezegde van Seneca (filosoof in de tijd van Christus, vert.): Roem en erkenning verzekeren je van verdiensten zoals een lichaam je verzekerd van een schaduw, soms komt het er vooruit, soms komt het erachteraan.

De meeste auteurs zullen alleen werken als ze de toekomst goed inzien. Maar Tsjernobyl is een onderwerp waarbij, ongeacht hoe veel onderzoek ze ook hebben gedaan, de problemen altijd voor ze liggen, terwijl de schaduw van de roem ver achter ze ligt.

Goede doelen van tegenwoordig.

In april 2006 werd in Zweden mijn boek "Tsjernobyl" gepubliceerd, en ik besloot ongeveer 50-60 boeken via eBay te verkopen met het idee de opbrengst aan het weeshuis 'N1' in Kharkov, Oekraïne, te schenken. Maar actie werd op de tweede dag door eBay verwijderd. De reden was puut politiek. En door mijn boek van de veiling te verwijderen heeft eBay deze wezen van sinaasappelen, voetballen en fietsen beroofd die van het geld gekocht hadden kunnen worden.

Het is geen worden dat er zoveel uitgehongerde kinderen zijn die hun eten bij elkaar moeten verzamelen uit vuilnisbakken, Als pogingen om hen te helpen door twijfelachtige politieke beweegredenen worden gedwarsboomd.

Juni, 2006

Kern export

Er is een enorme stijging in de export van kern technologieën naar derde wereld landen, met name het naar het Midden Oosten. Er is een enorme concurentiestrijd over het bouwen van kerncentrales in Iran, Pakistan, India, Turkije en Egypte.

Maargoed, de landen die deze technologieën exporteren, hebben al vele jaren ervaring met kern faciliteiten. Ze hebben een geleidelijk proces van evolutie doorgemaakt, waarbij er verschillende typen reactoren zijn ontwikkeld en er een groep zeer kundige wetenschappers en professionals is ontstaan die de centrales redelijk veilig kunnen houden. Ook hebben de meeste exportlanden een democratisch bestuur, waardoor de handel boven tafel kan plaatsvinden. Maar de landen waarnaar de kern technologiën worden geëxporteerd zijn vaak landen waar veel oorlogen zijn.

Veel landen kunnen de technologie weleenswaar exporteren, maar de ervaring hiermee kunnen ze niet meegeven. Als de technologie teveel op de ervaring voorligt, is er een verhoogd risico op ongelukken. Dit is net zo met verkeersongevallen, de statistieken geven aan dat het grootste gedeelte van de bestuurders die bij ongelukken om het leven komen, onervaren waren, maar wel met snelle auto's of motoren reden. Ik zeg altijd: "Als je iemand dood wilt hebben, geef hem dan een snelle motor, maar als je iedereen dood wilt hebben, geef ze dan een kerncentrale."

Juni, 2006

Terug naar het VN rapport

De conferntie zelf is niets nieuws, deze werd door de regeringen van de Oekraïne, Rusland en Wit-Rusland georganiseerd, gesponsord door IAEA (internationaal kern energie agentschap, vert.) en werd in de traditie van de officiële Sovjet raporten geleid. Het enige wat nieuw was, was dat nu de voormalige totalitaire regimes en de westerse regeringen nu met één en dezelfde stem spraken, die zei dat de waarheid over de Tsjernobyl ramp verborgen moest worden. Nu moeten de afgevaardigden van de westerse democratieën allemaal precies doen wat hun Oost Europese collega's hen opdragen. Ze moeten dezelfde leugens na gaan praten, omdat ze geen openlijke confrontatie met de landen van de voormalige Sovjet Unie aan willen gaan. Het westen wil niet nog meer vijanden, ze hebben er al genoeg. En iedereen begrijpt dat als de nieuw gevormde dictaturen vijandig tegen hun westerse collega's zouden zijn, en als de normale handel van grondstoffen van de donorlanden werd onderbroken, de westerse landen flink in de problemen zouden komen. Hun hele systeem zou instorten. Maar natuurlijk kunnen de machthebbers onder zulke omstandigheden gemakkelijk toestemming krijgen van politicie om ook in het westen kerncentrales te gaan bouwen. Hun voornaamste argument is dat de vriendelijke atoom hen zal helpen te ontsnappen aan een nieuwe economische dictatuur, en ze immuum maken tegen de OPEC samenzwering. (de OPEC staat voor Organization of the Petroleum Exporting Countries, een aantal landen die sterk afhankelijk zijn van de inkomsten van export van aardolie, vert.) Maar de waarheid is dat ze al lang gemanipuleerd zijn en dus aan de kant staan van Lukashenko en Putin, dezelfde leugenaars die ooit met Stalin en Khrushev meepraatten.

Wie zegt dat de westerse democratiën verantwoordelijker zijn dan de voormalige Sovjet Unie hoeft alleen maar naar de handtekeningen onderaan het VN rapport te kijken. We zijn allemaal gedegradeerd naar dezelfde 'gezamelijke noemer' als het op zaken als nucleaire oppertunisme aankomt. Als we de VN hiermee weg laten komen, zonder tegenstand, en niet alleen met dit, maar ook met andere leugens, dan zal globalisatie uiteindelijk een proces van stapjes naar beneden zijn. Een universele degradatie naar de manier van denken van de derde wereld landen.

Juli, 2006

Journalisten

Vanaf het begin af aan is de Tsjernobyl ramp niet beschikbaar voor onderzoek door serieuze wetenschappers en onderzoekers. Journalisten mogen altijd het Tsjernobyl gebied bezoeken, en door deze makkelijke toegang brengen zij, zonder te weten dat dit niet klopt, naar buiten dat het gebied ook te betreden is voor wetenschappers.

Het probleem met de meeste journalisten is dat ze niet verder kunnen zien dan hun neus lang is. Ze geloven meestal wel wat ze schrijven, zelfs als de autoriteiten wel heel graag willen dat ze het geloven. Ze hebben toestemming om Tsjernobyl binnen te gaan omdat ze geen gevaar vormen.

Vanwege kortzichtigheid zijn journalisten niet in staat om iets substantieels te schrijven. Hun artikelen zijn als muggen, ze leven één dag. Iedereen weet dat het nieuws een extra klank geeft aan het drama van de huidige gebeurtenissen. Iedere reporter wil, want zo is het beroep nou eenmaal, iemand zijn die met veel herrie alarmerende berichten brengt. Overdrijving, op iedere manier die maar mogelijk is, is net zo essensieel als het schrijven van een soap serie. Ze roepen en schreeuwen zoveel mogelijk bij wat er ook gebeurt, en niemand slaat eigenlijk veel aandacht op ze. Hun doel is simpel, namelijk harder schreeuwen dan hun collega's, en lezers kunnen hierdoor niet meer filteren of er nou wel of niet iets ernstigs aan de hand is.

De reden waarom het gevecht voor Tsjernobyl aan de verliezende hand is, is omdat journalisten degene zijn de de beste mogelijkheid hebben om mensen de waarheid erover te vertellen. Maar stukken in kranten en magazines hebben geen impact op de lange termijn, het is als schrijven in het zand; met iedere golf van nieuwe publicaties wordt de vorige weggespoeld.

Er is nog altijd kans om goede reportages over Tsjernobyl te vinden in plaatselijke kranten en televisieprogramma's van kleine omroepen. Voor hen is de concurrentie erg hard. Ze herhalen alles om er zoveel mogelijk uit te halen, zonder de grenzen die de grote partijen kennen.

De grootste nieuwsbedrijven van de wereld liggen meer aan banden dan de kleine, en ze claimen professioneel te zijn, maar de echte reden dat ze aan banden liggen is omdat ze geen concurrentie hebben. Ze worden gesponsord door de staat en daarom is geld niet hun hoofddoel.

Ze hebben maar weinig advertentietijd op hun zenders en ze kunnen hun kranten bijna gratis weggeven. Wat ze produceren hoeft geen winst op te leveren, het enige doel is de staatsagenda te voeren aan het publiek dat één en al oor is. Er wordt wel gezegd: je bent wat je eet, en daarom zijn mensen zowel het doel als het eindproduct van hun besmette buffet.

Miljoenen, misschien zelfs miljarden, voor de gek gehouden mensen geloven nu dat ze veilig zijn, terwijl ze ieder moment kanonnenvoer kunnen worden voor een kerncentrale in de buurt...

Augustus, 2006

***********************

In de regio van Chernobyl, hebben de mensen die leven en werken in de ene streek geen idee over wat zich afspeelt in de andere streek. Bestuurders van Pripyat weten niet wat zich afspeelt in Belarus, de bestuurders in Belarus weten niet wat er speelt in Rusland. Op deze manier presenteert Chernobyl zich als een donkere onverkende grot, die alleen door journalisten bezocht wordt. In de artikelen van de journalisten vinden we alleen de feiten die zij ons willen laten lezen. In tegenstelling, is het werk van de onafhankelijke denker die geestelijk alles omarmt, een kijk op een afwisselend landschap. We zien het geheel en het verband tussen de dingen. De journalisten vinden de naald met behulp van een lichtbundel van een zaklamp en dan allen maar op de plaats waar de bundel op is gericht. Dit in tegenstelling met de echte denker, deze ontsteekt duizend lampen die meteen overvloed van licht de hele grot zichtbaar maken. Chernobyl is gesloten voor echte onderzoekers omdat eigenlijk niemand de grot verlicht wil zien.

Kapiteinen, ratten en eerste klas passagiers

De kernreactor van Tsjernobyl explodeerde om 1:23 uur 's nachts. De eersten die weggingen uit het gebied waren de partijleiders en ministers. Hun vliegtuigen vertrokken al om 6 uur 's morgens, slechts een paar uur na de ontploffing. De rest van de bevolking hoorde pas dagen later van het ongeluk.

Er is een oud gezegde dat ratten als eerste het zinkende schip verlaten. Tsjernobyl illustreert dat dit niet altijd waar is, omdat tijdens deze ramp, overigens net als toen de Titanic zonk, de eerste klas passagier nog sneller weg kwamen.

Augustus, 2006

Laatste aantekening

Het Tsjernobyl beleid laat ons precies zien hoe het in deze wereld werkt: het toont alle hypocrisie, leugens, hebzucht en oppervlakkigheid die er heerst al het om de bevolking gaat.

Kijk eens naar de VN bijeenkomsten, waar de vertegenwoordigers van de lidstaten zo briljant en eerzaam lijken. Kijk naar alle professoren in de wetenschao en gezondheidskunde. Kijk hoe blij de regering is met ieder nieuw onderzoek, en hoe ze vol vreugde in hun handen klappen... maar de waarheid is dat ze allemaal in slaap gesust zijn, en pas beginnen te klappen als ze hun buurman dat zien doen. Het is een kettingreactie van ingeslapen geesten. En het zijn altijd dezelfde paar mensen die wél echt luisteren naar wat er gezegd wordt, en die als een alarmklok de anderen wakker proberen te maken als de nood aan de man komt.

Kijk naar de Tsjernobyl herdenking, een enorme groep hoogwaardigheidsbekleders loopt langzaam de mars, met een kaars in hun hand. Hoe triest ziet het eruit. Wat een enorme rij dure auto's! Maar kijk ze eens in de ogen - die zijn allemaal leeg. Ze zijn niet meer dan lege omhulsels die een mars lopen om de slachtoffers te herdenken die ze zelf hebben gemaakt.

Wat een typerend beeld van hypocrisie en leegte! Een perfect voorbeeld van de erfenis van Tsjernobyl is de wanhoop en ontredderdheid in de ziel van de slachtoffers, de trieste verwoesting van een gemeenschap. De triomph van de gekte.

Augustus, 2006

volgende deel