وقتش رسیده که دور بزنیم و به مرکز قلمرو پلوتو وارد بشویم.
جالب ترین مقصد همیشه مقصدی است که هیچ وقت به آنجا سفر نکرده ای، سرزمین ناشناخته. جایی که هیچ چیز درباره آنجا نمی دانی، نه جاده ای، نه میزان تشعشعاتی ... هیچ چیز.
تابلو نشان می دهد این مطقه آلوده است.
فکر کنم با نگاه کردن می توانم حدس بزنم که اینجا ایستگاه اتوبوس است.
و یا با نگاه کردن به این خانه
"سرزمین ناشناخته" بسیار رادیواکتیو است، میکرو رونتگن را فراموش کنید، اینجا ما با میلی رونتگن سر و کار داریم. مقداری که در جاهای دیگر بیشترین بود در اینجا کمترین است.
این روستاها مثل ماشین زمان هستند، همه چیز همانطوری است که بیش از دو دهه قبل رها شده است.
به جز اینکه مسئولین برخی خانه ها را با بولدوزر جابجا کرده اند تا به چاه ها دسترسی پیدا کنند. آنها باید از ورود رادیواکتیویته به آبهای زیر زمینی ما جلوگیری می کردند در نتیجه همه چاه ها را مسدود کردند.
کاملاً واضح است که چرا مردم نمی خواهند این مکان ها را ببینند، اینجا شما مرگ را احساس می کنید. مانند جادوگری است که به هر چیزی که نگاه کند همه امیدها را در آن نا امید می کند. در حضور او همه زندگی از بین می رود. به هرجا که پا می گذارد فقط افسنطین در آنجا رشد می کند. یک لمس کردنش کافیست تا همه شادی را از بین ببرد و همه رنگها را به رنگهای مرگبار تبدیل کند. عصاره زندگی را از زمینی که روزی حاصلخیز بود می کشد، شهرها را از پای در می آورد و از ریشه خشک می کند، هیچ چیز جز تصویری خشک شده از وجود انسان باقی نمی گذارد. و در آخر با کندی منظره به خاکستر تبدیل می شود.
رز چینی
در دنیای ما هیچ گل رزی بدون خار نیست... در دنیای پلوتو فقط خار است، بی هیچ گل رزی. و این خیلی عجیب است که ما هنوز چیزهایی اینجا می یابیم که برایمان جالب و جذاب است.
این موتورسیکلت دیگر جزئی جدایی ناپذیر از گیاهان است. ریشه ها به سختی آن را نگه داشته اند.
داخل خانه ها
میزان تشعشعات در ماه آوریل 1986 باید بسیار بالا بوده باشد، شاید ده ها رونتگن در روزهای اول، مردم باید بی هیچ تاخیری تخلیه می شدند.
ماسک تنفسی
آخرین یادداشت ها در این دفتر یادداشت نشان می دهد زندگی در اینجا در آوریل 1986 به پایان رسیده است.
اینجا باید اتاق یک عکاس بوده باشد.
عکس های بسیار زیادی در منطقه چرنوبیل جا مانده اند.
بعد از حادثه همه چیز آلوده شده بود و به مردم گفته شده بود که باید اموال و وسایل خود را باقی بگذارند، بسیاری از مردم فکر می کردند که در عرض چند روز، چند ماه و یا چند سال باز خواهند گشت.
22 سال گذشته است و عکس ها هنوز اینجا هستند. خیلی ها از حادثه جان سالم بدر نبردند. برخی هم بازگشتند و اموال قیمتی خود را برداشتند، برخی دیگر هم زندگی جدیدی را آغاز کردند که دیگر زمانی برای فکر کردن به گذشته باقی نگذاشت.