Σελίδες από προσωπικό ημερολόγιο λίγους μήνες μετά…
Γεια σας ! Η Νεφέλη είναι
και πάλι εδώ . Λίγο πιο κεφάτη , λίγο
πιο ξεκούραστη , αλλά πολύ πιο
αισιόδοξη και ευτυχισμένη .
Τελείωσαν οι πανελλήνιες !
Η αλήθεια είναι πως η επόμενη μέρα
με βρήκε κάπως απροετοίμαστη . Ενώ
προηγουμένως προσπαθούσα
απεγνωσμένα να χωρέσω τα πάντα σε
μια τόσο μικρή μέρα τώρα έχω τόσο ελεύθερο χρόνο. Αρχικά θέλησα
να αφιερωθώ στον ύπνο - το είχα
άλλωστε ανάγκη , για να ξεφύγω από
το προηγούμενο άγχος - όμως
βρισκόμουν σε υπερένταση … Ήταν
βλέπετε η χαρά , αυτή η ανείπωτη
χαρά . Είχα δικαίωμα να χαλαρώσω ,
χωρίς τύψεις , χωρίς να παραμελήσω
κανένα μάθημα , γιατί κανείς δεν
περίμενε τίποτα από εμένα .
Κατάφερα για πρώτη φορά κάτι
σπουδαίο , κάτι που η κοινωνία
θεωρεί απαραίτητο , να μπω σε
πανεπιστήμιο και μάλιστα στο
Πολυτεχνείο ! Θυσίες δυο χρόνων και
ξενύχτια φαίνονται μακρινά , ενώ η
πύλη για μια ονειρεμένη ζωή
υπερβολικά κοντά . Ένας μόλις μήνας
μας χωρίζει από την ολοκλήρωση του
ονείρου . Μέχρι πρότινος κοιτάζαμε
με δέος και θαυμασμό τους φοιτητές
ενώ τώρα γίναμε ένα μ' αυτούς και τη
ζωή τους …
Ανεξάρτητη , θα γίνω επιτέλους
ανεξάρτητη ! Κανείς δε θα ανησυχεί
που άργησα το βράδυ , κανείς δε θα
γκρινιάζει που το δωμάτιο είναι
αχούρι ή που δεν έφαγα
ικανοποιητικά το μεσημέρι . Πέρα
όμως από τον έλεγχο και τις
ιδιοτροπίες των γονιών που σε
φτάνουν στα όρια νευρικής κρίσης ,
νέες εμπειρίες και νέες γνωριμίες
σε προκαλούν να τις γευτείς . Φθάνει
εκείνο που καθηγητές και γονείς
ονόμαζαν <αργότερα> όταν έβλεπαν
κάποιον αφηρημένο στο μάθημα . Ήρθε
η ώρα που μπορείς να κάνεις τα πάντα
, ακόμα και να ερωτευτείς…
ΝΕΦΕΛΗ
