Ένα … αλλιώτικο οδοιπορικό στη Σμύρνη.
Στην αρχή ξεκίνησε σαν μια
αόριστη σκέψη μια μέρα που κοίταζα
από την Εφταλου, παρέα με τον πατέρα
μου τα παράλια της Μ.Ασιας. Και να
που όμως αυτό το καλοκαίρι βρέθηκα
για λίγες μέρες απέναντι - στο
Αϊβαλί - εκεί από όπου ξεκίνησε η
οικογένεια του παππού μου για να
έρθει στο νησί το 1922.
Στο τελωνείο οι υπεύθυνοι
αντικρίζοντας ελληνικό διαβατήριο
κοίταζαν με καχυποψία , ήταν και η
φωτογραφία μου λίγο παλιά όποτε λέω
τώρα θα με κλείσουν μέσα για πλαστό
διαβατήριο και για υποστηρίκτρια
του ΡΚΚ. Ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά
…
Από το Αϊβαλί φύγαμε για Δικελί
- Αρχαία Πέργαμο δηλαδή - και
για Σμύρνη. Για ίχνη
Ελλήνων δεν το συζητάμε , ούτε ένας
για δείγμα. Τελευταία απόδειξη της
ύπαρξης τους κάποια ετοιμόρροπα
σπίτια. Κατά τα αλλά ας είναι καλά η
ανάπτυξη , ο τουρισμός και οι
πολυκατοικίες , πολυκατοικίες ,
πολυκατοικίες …
Στη Σμύρνη , όπου και
διανυκτερεύσαμε , αμέσως μόλις
τακτοποιηθήκαμε φύγαμε για Αγορά.
Δεν μπορώ να πω ότι η Σμύρνη σαν
πόλη - με την σημερινή της μορφή - με
ενθουσιάζει , αλλά από αγορά …
σκίζει. Ενέργεια
πρώτη : αγορά ναργιλέ κατόπιν
ειδικής παραγγελίας της μαμάς.
Μπήκαμε σε ένα μαγαζί κι
αρχίσαμε τα παζάρια - κι αυτό
συμβουλή της μαμάς - ο ιδιοκτήτης
όμως μας το έπαιζε δύσκολος και
παμε για άλλον. Λίγα λεπτά αργότερα
τον βλέπω να τρέχει πίσω μου , και να
μου φωνάζει : ΄΄Έλα , έλα ,πιο φτηνά ,
πιο φτηνά΄΄. Η μαμά είχε δίκιο…
Το βράδυ πήγαμε με καραβάκι από τη
Σμύρνη στο Κορδελιό -
τουρκιστί Karsiyaka. Αν τύχετε από εκεί
να δοκιμάσετε οπωσδήποτε Iskenter - ένα
πικάντικο φαγητό με γιαούρτι.
Το πρωί πια ξεκινήσαμε για την αρχαία
Έφεσο - τουρκιστί Σελτσούκ. Θα
μπορούσα να πω ότι το μόνο τελικά
που δε μου έλειψε είναι οι
τούρκικες σημαίες και η φωτογραφία
του Κεμάλ Αττατούρκ (= πατέρας των
Τούρκων). Σε
κάποιο σημείο μάλιστα της πόλης
υπήρχε ένα άγαλμα με το χέρι
τεντωμένο. Ρώτησα τι σήμαινε. Μου
απάντησαν ότι : ΄΄Δείχνει το
Αιγαίο΄΄… Ένα δέος πάντως
σε γεμίζει βλέποντας πολλές
ελληνικές δημιουργίες να γίνονται
αντικείμενα εκμετάλλευσης από έναν
άλλο λαό , που ήρθε στη Μ.Ασία
πολλούς αιώνες αργότερα από αυτές.
Αισθάνεσαι πικρία για όλα αυτά , που
ήταν δικά μας και τώρα είναι ξένα.
Κρίμα, κρίμα…
Ας συνεχίσουμε όμως με ένα ανέκδοτο από την
ιστορία της Εφέσου. Η
ξεναγός μας λοιπόν μας είπε ότι
δίπλα στη βιβλιοθήκη της πόλης ήταν
η Αγορά ενώ απέναντι έμεναν οι
γυναίκες με το … αρχαιότερο
επάγγελμα. Έτσι, όταν ένα ζευγάρι
έφτανε στη βιβλιοθήκη ο σύζυγος
έδινε χρήματα στη γυναίκα για να
ψωνίσει - ξεφορτώνοντας την στην
ουσία - και εκείνος έλεγε ότι θα
παει να μελετήσει στη βιβλιοθήκη.
Οι γυναίκες όμως δεν είχα υπόψη
τους μια τεχνική λεπτομέρεια. Το
κτίριο της βιβλιοθήκης ενωνότανε
με μυστικό διάδρομο με το απέναντι
κτίριο. ( θυμάστε ποιο ήταν αυτό ;) Αχ
! Άντρες…
Μετά από την Έφεσο συνεχίζοντας
πήγαμε στο σπίτι της Παναγίας.
Εμείς οι ορθόδοξοι το θεωρούμε σαν
την τελευταία κατοικία της εκεί.
Συγκίνηση, βούρκωμα και δάκρυα από
κάποιους.
Το απόγευμα φτάσαμε στο
Κουσαντασί - ακριβώς απέναντι
από τη Σάμο. Εκεί
όχι μόνο κάναμε τα ψώνια μας αλλά
ρίξαμε και το γέλιο της ζωής μας.
Μόλις οι μαγαζάτορες πήραν
μυρωδιά ότι είμαστε Έλληνες
άρχισαν να φωνάζουν ΄΄Μαρία,
Μαρία΄΄ ελπίζοντας να πέσουν διάνα
κάποια φορά. Δυστυχώς για αυτούς
δεν είχαμε καμία Μαρία. Παρόλα αυτά
κάποια στιγμή κάποιος με τραβάει
απότομα και μου λεει : ΄΄ Έλα ,Μαρία ,
Μαρία , δερμάτινα , δερμάτινα ΄΄. Βρε
καλέ μου, βρε χρυσέ μου δεν με λένε
Μαρία, αυτός εκεί, επιμονή : ΄΄
Μαρία, Μαρία δερμάτινα ΄΄.
Την επόμενη μέρα την περάσαμε στο Αιβαλί
, από όπου αγοράσαμε προμήθειες για
τουλάχιστον ένα μήνα ατελείωτης
κατανάλωσης μπακλαβάδων και
λουκουμιών…
Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία. Άξιζε η όχι ; Τι λετε ; ...
Ρ.Κ
