How's life ?
Mood:  caffeinated
Topic: (scary) hospital stories
Het Pluche Helmondse Leventje is voorbij. Geen halve nachtdiensten meer in kinderbedden met teddyberen (waar is die foto potdorie nou alweer ?). Nee, hier is het echte werk begonnen met 4 a 8 32-uurs diensten per maand en alleen elke 1e en 3e zaterdag vrij; de overige zaterdagen wordt er tot 12:00 gewerkt. Nee, hoewel ik in het begin wel even moest wennen en het hier op sommige gebieden een zootje is, heb ik nog steeds geen cent pijn van mijn keuze. In 2 maanden tijd had ik al zo’n 25 sectio’s gedaan en op werkelijk alle vlakken is de klinische “exposure” hier veruit beter dan in Nederland. Ik moet eigenlijk wel een beetje gniffelen om de incidentele negatieveling die breedsprakig verkondigde dat een opleiding van 4 jaar in Maleisie onmogelijk kon leiden tot een goede gynaecoloog; waarschijnlijk heb ik straks meer klinische ervaring dan het merendeel van deze sceptici. Zoals jullie waarschijnlijk ook aanvankelijk wat moesten wennen aan mijn persoontje, zo geldt dat ook wel voor de zusters hier. Ze vonden en vinden waarschijnlijk nog steeds mij maar een rare vogel. Maar er wordt ook gelachen en omdat ze me toch ook eigenlijk wel een beetje grappig vinden denk ik dat het allemaal wel goed zal komen. Wat helpt is dat er nagenoeg geen taalbarriere is, want het Engels zijn ze niet allemaal even goed machtig. Klick the Pic voor meer...