Haeddasom wel'd ein ffrwythydd

  Haeddasom wel'd ein ffrwythydd
  Yn braenu ar ein bronydd,
Yr ŷd a'r gweiriau gore i gyd
  Yn dail ar hyd ein dolydd;
  Gan wlaw ac eira i'w guro,
  A chaddug i'w orchuddio,
Neu gwedi'i grino gyda gwres,
  Heb hanes dim o hono.
 
  Yn ngwyneb annheilyngdod,
  A beichiau mawr o bechod,
Roed ffrwth y ddaear ger ein bron
  Y flwyddyn hon yn hynod;
  Heb roddi gwlaw i'w lygru,
  Na'r hin yn fwll i'w fallu;
Addfedu'n llafur ei ein lles,
  A gwres neu dês i'w dasu.

  'R ol gwneyd i'r ddaear gnydio,
  Dyffrynoedd, ffrithoedd, ffrwytho,
Rhoi hin yn dêg am lawer dydd,
  Drwy'r gwledydd, adre' i'w gludo:
  Mae'n bryd i ninnau bellach,
  'R ol cael ein bara'n bur-iach
Wneyd defnydd da o fara i fyw,
  Dan garu Duw'n gywirach.

  We had deserved to see our fruits
  Rotting on our slopes,
The corn and all the best grasses
  As leaves along our meadows;
  By rain and snow beaten,
  With mist covering them,
Or having been shrivelled by heat,
  Without any history of them.

  In the face of unworthiness,
  And great burdens of sin,
The fruit of the earth was before us
  This year remarkably;
  Without giving rain to corrupt it,
  Nor the weather sultry to putrefy it;
Maturing our labour for our benefit,
  With warmth or heat to stack it.

  After making the earth produce crops,
  Valleys, moors, fruits,
Giving weather fine for many days,
  Through the lands, home to convey it:
  It is time for us henceforth,
  After getting our pure, healthy bread
To make use of bread for living,
  While loving God more truly.