Y mae'r byd a'i wag bleserau

Y mae'r byd a'i wag bleserau
  Yn ein swyno fawr a man;
Telyn Seion ar yr helyg,
  Wedi colli'n llwyr ei chan;
O na welid Seion eto
  Gyda'i thelyn yn ei llaw,
Baich caethiwed wedi ei symud,
  Hithau'n canu heb ddim braw.

Gwywder gauaf sy'n nodweddu
  Gardd f'Anwylyd yn ein plith,
Dim cawodydd er's blynyddau,
  Ysgafn hefyd yw y gwlith;
Eto clywaf yn yr awel
  Swn y gwlaw yn dod o bell,
A disgwyliwn, er y gwywder,
  Daw ar fyr in' amser gwell.

The world with its empty pleasures is
  Enchanting us great and small;
The harp of Zion on the willow,
  Having completely lost its song;
O that Zion were seen again
  With her harp in her hand,
The burden of captivity having removed,
  She singing without any terror.

The withering of winter is characterising
  My beloved's garden in our midst,
No showers for years,
  Light also is the dew;
Again I hear in the breeze
  The sound of the rain coming from afar,
And we expect, despite the withering,
  Coming shortly to us a better time.