Biografie
De groep is ontstaan halverwege de jaren 80.De zanger, Manuel Chao (Manu
Chao) is geboren in Parijs, maar is van spaanse komaf (hij is de zoon van
de beroemde spaanse schrijver Ramon Chao, die naast de vele boeken die hij
heeft geschreven, ook werkte bij de bekende franse krant "Le Monde"). Samen
met zijn neef (ook van spaanse komaf dus) en een aantal andere muzikanten
begonnen ze met de band "le Hots Pants". Het is belangrijk te vermelden dat
Manu werd gezien als een zeer getalenteerde man in het alternatieve circuit
van Parijs. "Le Hots Pants" was een groep die werd gezien als een
rockabilly-groep: Ze kregen zeer goede recensies, vooral vanwege hun
alternatieve karakter. Om bepaalde redenen ging de groep uit elkaar. Hierna
besloten Manu Chao, Santiago Cassariego en Manu's broertje Antonio Chao
(beter bekend onder de naam Tonyo del Borneo) een nieuw project te
starten, met doel zichzelf te uiten met muziek en teksten met
verschillende, multiculturele invloeden, die de band in zich had. Spaans
vanwege de familie-afkomst, Frans en Noord-Afrikaans vanwege de manier van
leven in de Parijse buitenwijken met de velen immigranten uit Algerije,
Marokko en Senegal. Zo is Mano Negra ontstaan.
De naam van Mano Negrakomt van een zuid-Eurpese anarchistische organisatie
, die vooral populariteit genoot in het Spaanse Andalusie, vanwege de
terroristische acties die vooral daar plaatsvonden. De groep begon in 1986,
toen Manu en de anderen mensen uit de Parijse metro-zone begonnen te
verzamelen. De meeste van hun waren fransen met Afrikaanse afkomst. Hun
eerste hitje was "Mala Vida", een spaans liedje die was opgenomen bij een
alternatieve platenmaatschappij. Het nummer was vaak te horen op de franse
radio, waardoor de groep een contract kregen aangeboden bij de
internationale platenmaatschappij "virgin records". Door dit contract kreeg
de groep veel kritiek uit de franse alternatieve scene, maar ze namen de
beslissing door hun meertalige alternatieve stijl (ze noemen het zelf
"Patchanka") en ze hadden meer mogelijkheden om succes buiten Frankrijk te
krijgen. Overigens had dit contract vele voordelen, omdat de groep totaal
zelfstandig, zonder inbreng van de platenmaatschappij, te werk mocht gaan.
Hun eerste hele cd kwam uit in 1988, een cd genaamd "Patchanka".Deze cd
bevat een aantal fantastische nummers als "Mala Vida" (met flamenco
invloeden), "Darling Darling", "Lonesome Bop", de cover "Rock Island Line"
en Indios de Barcelona". Dir album werd zeer geprezen door de media, maar
wellicht door hun geringe ervaring konden ze niet hun volle energie steken
in deze LP. Met dit album speelden ze op een aantal europese popfestivals
in landen als Spanje, Duitsland, Nederland, Oostenrijk en Denemarken, en in
zuid-Amerikaanse landen als Peru en Ecuador (Het "Gualyaquil City"
experiment). In die tijd werden ze gezien als een multi-etnische band, en
werden ze "Ethno Punks" genoemd.
In 1989 werd, als je critici mag geloven, de beste cd opgenomen (deze
mening deel ik overigens niet). Het heet "Puta's fever" (hoerenkoorts), en
bevat nummers als "King Kong Five" ( hun grootste hit), "Pas assez de toi",
Sidi H Bibi (een traditioneel arabisch lied), "rock n' roll band",
"Soledad" (eenzaamheid), en "The rebel Spell". Deze cd kan niet worden
geclassificeerd in een stijl, want het bezit een aantal verschillende
stijlen als HipHop, TexMex (Patchuko Hop), Rock en vooral Ska. Met dit
album werden ze de eerste alternatieve franse band genoemd, genoten ze
grote populariteit in europa, en maakten ze hun eerste tour door Amerika en
Mexico.
Rond deze tijd, maakten ze een verzamelalbum van hun eerste cd's, "America
Perdida" genaamd. Ze probeerden de Amerikaanse markt te bereiken, hetgeen
erg moeilijk bleek te zijn, vooral omdat ze uit principe zonder manager
werkten. Manu zei hierover:" In de USA, begrijpen ze niet dat een band
zonder manager werkt. Dat is erg moeilijk voor ze te begrijpen."
Mede hierdoor, en vanwege de "culturele grens" kreeg de band weinig succes
in de USA en Groot Brittanie. Toch hadden ze een aantal hhogtepunten in de
VS, als een tour met de zanger "Iggy Pop", hadden ze een aantal
fantastische concerten in de VS en GB. Grappig te vermelden is dat de toen
nog niet zo bekende band "No Doubt" bij ze in het voorprogramma stond in
"The Roxy" in Los Angeles.
Moe van alle showbizz in de VS en de aanpassing aan het leven in een
extreem liberale maatschappij, deden ze in 1991 hun laatste poging tot
aanpassing in de VS, door de cd "King of Bongo op te nemen. Volgens de
critici is het een onvolledig album, dat absoluut niet lijkt op de vorige
cd's. Er zijn veel protestnummers tegen "de beschaafde wereld", er zijn
vele engelse nummers en het is veel harder dan de vorige cd's, een beetje
vergelijkbaar met de noord-amerikaanse rock.
Ik beschouw dit als de meeste "punk" cd van Mano Negra, met interessante
nummers als "Bring the Fire" ( een soort reggae-HipHop-mix), "King of
Bongo" (dat gaat over iemand die op de ene plaats wordt genegeerd, terwijl
hij ergens anders wordt aanvaard), letter to the censors en "welcome to the
occident world" (stevige protestnummer tegen de westerse cultuur),"it's my
heart"( 100% ska).
De groep maakte een toer en twee cocerten in Kawasaki (Japan), waarvan een
live-cd is opgenomen, hetgeen erg belangrijk was, omdat het alle
mogelijkheden van de band bevat.
De cd heet "in hell of patchinko" , en bevat alle eigen favoriete nummers
van de band, aangevuld met covers als "County line" van de onvergetelijke
Chuck Berry, en "I fought the law", hetgeen eerder was gespeeld door "The
Clash" en "Stray Cats".
Mano Negra zag haar uiteindelijke doel uit het zicht verdwijnen en besloot
naar hun oude gewoonte terug te keren. In 1992 besloten ze het idee van een
franse theatergroepe uit te werken, door met een schip langs de havensteden
van zuid-amerika rond te toeren, en culturele festivals met muziek en
theater te maken, eindigend tijdens de carnaval in Rio de Janeiro. Deze
toer werd "Cargo Tour" genoemd, en werd gesubsudieerd door de franse
overheid. Eind 1993 begonnen ze met een nieuw project, waar ze per trein
van "Santa Martha" naar "Bogota" reisden, en onderweg muziek maakten, rond
de treinstations Samen met Ramon Chao en een aantal franse en spaanse
"helpers",(met onder andere Fidel Nadal van Todos tus Muertos), ondervond
de groep een aantal grotre problemen: Ze moesten onderhandelen met lokale
guerillas, om verder te reizen, ze kregen onderlinge ruzies, waardoor zelfs
een aantal leden terugkeerden. Een positief aspect van de reis was het boek
dat Roman Chao schreef, genaamd "Un train de feu et de glace" (een trein
van vuur en ijs) en dat Fidel Nadal een goede relatie kreeg met de bands'
filosofie. Met de volgende cd, die tijdens de reis "ontstond" zou hij
helpen.
"Casa Babylon" is de titel van dit (laatste) album, opgenomen in 1994. Het
album bevat vele zuidamerikaanse invloeden, en is volgens de critici het
ingewikkeldste album dat mano negra maakte. De meeste nummers zijn in
spaans (meestal geholpen door Fidel Nadal) als "Senor Matanza (meneer de
moordenaar), Santa Maradonna (de argentijnse voetbalster), "love and hate",
"hamburger fields" en "la vida" (het leven). Hier laten ze allerlei soorten
muziek en cultuur zien (en horen!). Deze cd is nooit te koop geweest in VS
en GB.
In hetzelfde jaar deed Mano Negra mee aan een festival "la nuit du foot",
hetgeen goed beviel in Frankrijk vanwege het WK voetbal dat toen in de VS
werd gehouden.
De groep maakte nog concerten in Frankrijk en Zuid-Amerika, met leden van
de band "Todos Tus Muertos".
In 1995 besloot Mano Negra naar Madrid te verhuizen, waar "Radio Bemba
Souns System"wertd opgericht, mede door problemen met een aantal bandleden.
Deze groep bestaat uit Mano Negra aangevuld met spaanse en italiaanse
muzikanten.
Mano Negra is uiteengevallen in 1995, der redenen??????????????
Er gaan geruchten dat Manu misbruik maakte van het uitnodigen van extreem
veel muzikanten, om met de band mee te spelen.
Thanks to JAAP(henk van Oosteren) for the Netherland's Version of the page
Ricardo Calderon
Email:
calderon@halcon.laguna.ual.mx
