Day 7: December 22
Reflection on
Luke 1: 46-56
by Ronnie G. Galicia, SASMA
Gaano kayo kalakas dumaing? Saan nakararating
ang inyong panaghoy?
Habang
ang nakikita natin sa paligid ay kadiliman at
kapangitan, walang ibang maririnig sa atin kundi paghihinagpis. Habang ang
nakikita natin ay ang kulang na dapat punuan, lungkot
at naghahanap ang mababakas sa ating mukha.
Hindi
natin ipinagkakaila na wala tayo sa kaganapan ng
buhay. May gusto tayong marating na hindi pa
nangyayari sa atin; mayroon tayong gusting tamasahin, at hindi pa natin
nakakamtan. Gayunman, may mga bagay tayong tinatamasa na
hindi natin napapansin, at dahil hindi nga napapansin, hindi natin
naipagpapasalamat.
Ang inihaharap sa atin ng ebanghelyo ngayon ay ang awit ng pagpupuri ni Maria. Pagnilayan natin ang kanyang pagpupuri upang magawa rin nating magpuri sa Diyos. Dalawang punto ang ating isaalang‑alang.
Una, ang pagpapasalamat ni Maria ay pagkilala sa biyaya na kanyang tinanggap.
Maraming bagay tayong hinihingi sa Diyos. Sa dahilang nakatuon ang ating pansin sa mga bagay na wala
sa atin, hindi natin namamalayan na mas marami at magagandang bagay ang
ibinibigay na sa atin ng Diyos.
Totoo,
pambihirang biyaya ang tinanggap ni Maria. Hindi kailangang maging napaka‑espesyal ang ating tinanggap
bago tayo magpasalamat. Sapat nang alalahanin na
hindi tayo karapat‑dapat sa mga pagpapalang ito, ngunit minarapat pa rin
ng Diyos na ibigay ang mga ito sa atin. Hindi natin karapatan na biyayaan ng Diyos, sapagkat kung magbigay ang Diyos ito'y
mula sa kanyang malayang pag‑ibig.
Ikalawa,
ang pagpapasalamat ni Maria ay sumasaklaw sa mga pagpapala
ng Diyos sa kanyang bayan. Malawak ang paningin ni
Maria, nakikita niya ang kabutihang nagmumula sa Diyos na tinanggap ng kanyang
bayan. Sa pagkakita niya sa mga ito, wala siyang
pananaghili; sa halip, iyon din ay okasyon para magpasalamat.
Naging
hadlang sa pagpapasalarnat ang pagkainggit. Sinumang
nagtataglay ng ganitong saloobin ay hindi
nagpapahalaga sa nasa kanya, at ang nakikita ay ang nasa iba. Sa halip na ipagpasalamat at ikatuwa ang kanilang pagpapala,
sumasama ang kanilang loob.
Ang buhay
‑Kristiyano ay buhay ng patuloy na
pagpapasalamat sa Diyos. Sagana tayo sa mga
pagpapalang ipinapapasalamat. Bukod sa mga pagpapalang
material, mahaba ang listahan ng ating pagpapalang espiritual. Halimbawa, isang
biyaya na ating nakikila si Jesus na nagligtas sa
atin. Wika nga ni Jesus, "maraming propeta at
matutuwid na tao ang nagnasang makakita sa inyong nakikita, ngunit hindi ito
nakita; at makarinig sa inyong narinig, ngunit hindi ito napakinggan."
Biyaya para sa atin ang malaman ang piano ng Diyos
para sa atin, at malaman kung paano makakamtan. Biyaya para sa
atin ang Banal na Kasulatan na naglalaman ng Salita ng Diyos, ang mga
sakramento na nagpapabanal sa atin, ang Simbahan na kaagapay natin sa daan ng
kabanalan.
Iba't iba ang paraan ng ating pagpapasalamat. Una, ang ating pananalangin sa diwa ng pagpapasalamat. Ang ating personal na pananalangin at ang pag‑aalay ng Banal na Misa ang karaniwan nating ginagawa. Ikalawa, ang pagbabahagi sa iba ng biyayang ating tinanggap. Kapuripuri ang ginagawang pagtulong sa mga kapus‑palad ng mga taong may‑kaya: sa pagpapaaral sa mga bata, sa pagbibigay ng hanap‑buhay, sa pagtugon sa pangangailangan ng gamut, tirahan at iba pang pangunahing pangangailangan. Kapuripuri rin ang ginagawang apostolado ng mga kasamahan natin upang ang pananampalataya na kanilang tinanggap ay maipalaganap sa iba. Pinaghahawakan nila ang turo ni Jesus, "Yamang tumanggap kayo nang walang bayad, magbigay naman kayo nang walang bayad." Ikatlo, ang pangangalaga at wastong paggamit ng mga kaloob sa atin ng.Diyos. Ang ating katawan at buhay, ang ating lakas at mga kakayahan, ay hindi natin inaabuso; bilang pagpapasalamat atin itong iniingatan at ginagamit ayon sa layunin ng Diyos nang ibigay ito sa atin. Tungkol dito, sa San Pedro ay may tagubilin, "Bilang mabuting katiwala ng iba't ibang kaloob ng Diyos, gamitin ninyo
sa kapakinabangan ng lahat ang katangiang tinanggap ng bawat isa."
