ีเศษธุลี
ฉัน...คือกรวดเม็ดน้อย
ซ่อนสีเศร้าสร้อย..หมองหม่น
ใต้เศษเขียวตะใคร่ในวังวน
ประกอบปนสายน้ำเป็นลำธาร
มีความเหงาเยียบเย็นเป็นที่อยู่
วันวันรับรู้การไหลผ่าน
เสียงกระซิบซ้ำซ้ำท่องตำนาน
เล่าเหตุการณ์ต้นทางอย่างคุ้นชินจึงรู้ว่าโลกนี้มีเขาเขียว
มีป่าเปลี่ยว ทุ่งหญ้า มีผาหิน
มีหมู่บ้าน ผู้คน บนพื้นดิน
ก่อนธารินจะไหลไปนคร................................
................................
ระยิบน้ำระยับรับพยับแดด
ใบไม้แสดลอยเรื่อยมาเหนื่อยอ่อน
เห็นยางเลือดละลายสายเซาะซอน
และนั่นท่อนศพท่องล่องธารา !
ใบไม้มีรอยพรุนกระสุนศึก
ในน้ำลึกมีร่องโลหิตฉาน
เสียงลึกลับขับฟ้องร้องพยาน
และเนิ่นนานนับแต่นั้น....ฉันสุดทน!?!?!?!?!?!?!?!?
!?!?!?!?!?!?!?!?ฉัน...คือกรวดเม็ดร้าว
แหลกแล้วด้วยความเศร้า หมองหม่น
ปรารถนาเป็นธุลีธุรน
ดีกว่าทนกลั้นใจอยู่ใต้น้ำ
บทกวี
: จิระนันท์ พิตรปรีชา (๒๕๒๔)
เสียงเพลง : ดาวทอง - ธนิสร์
ศรีกลิ่นดี
