Τις δυσκολες τις ωρες τις περναμε ξανα με καμποσα ξενυχτια και μ'ακκορντα γερα.
Περνανε οι ημερες και ζητανε δουλεια,χορτασαμε πρησμενοι και με αδεια κοιλια.
Φυγαν οι ρεμπετες,φυγαν εποχες,μα καποιες τους κουβεντες θα μεινουνε ζεστες. Αλλες προσπερασαν και γινανε ηχω και αλλες συντροφευουν με βημα σταθερο.
Ολοι μας οι δρομοι ειναι σ'ανηφορι,καθενας σταυροδρομι πως αν μην μπερδευτεις; Μα καθε τι οικειο σαν τη σπιθα πετα ν'αναψει λιγο-λιγο τη σβησμενη φωτια.
Φυγαν οι ρεμπετες....................................................................
Φλυαρος γεροξεκουτης κι αν ωστοσο και εντουτοις δηλωνω το παρον με βγαζουν σε καρμπον,
στο παλιο το σωβρακο μου εγραψα το μελλον μου και το παρελθον.
Αγριος,αλαφιασμενος,σε μια χιμαιρα πιασμενος,στ'αστρα περπατω,στα συννεφα μιλω,
παιρνω δρομο και σ'αφηνω,ειμαι περαστικος πως να σε κρινω.
Δεν κουραστηκα κι ισως ποτε να μη μαθω το γιατι.......εδω ξεβραστηκα,
παιχνιδι στα χερακια μου που καιει η ζωη.
Απ'το χαος μεθυσμενος,ατυχης κι ευτυχισμενος,αναβω σαν φωτια,μου ριχνουνε νερα,το σαραβαλακι μιας ιδεας εγω παλι
οδηγω.
Δεν σταματησα κι αν οι φοβιες με τραβαν απ'το αυτι,για περα τραβηξα με συντροφο τον ανεμο και Μουσα τη βροχη........
Γιορτινη μου Αφροδιτη ω! σερενατα του ονειρου,στην τροχια του απειρου σου ασε με να χαθω,στον νεκρο μου πλανητη,του ερωτα μου κομητη εστησα και λατρευω το ιερο σου ειδωλο.
Ποσο του κολπου σου οι σαλπιγγες χαρμοσυνα ηχουνε,οι ριπες των σφυγμων σου μ'ανασταινουν ξανα,των χυμων σου οι σταγονες ως την καρδια μου κυλουνε,αυτανδρος σαν βουλιαζω στα γλυκα σου νερα.
Ημουν ενας επαιτης,μιζερος ανθρωπακος,φθονο-ζηλια γεματος και φτηνο ερωτισμο.
Ομως τωρα κοντα σου ιπταμαι στα φτερα σου,στ'αδυτα του ναου σου ασε με να χαθω.
Ποσο του κολπου σου........................................................................
Μεσα σε βαρκες που αρμενιζουν χωρις κυμα, σε αλογα που φτανουν οπου αρχισαν.
Κι αυτα τα τραινα που
Πανω στις κουνιες που πετανε οταν αγγιζεις τον ουρανο. Περα μακρια στο υπερπεραν στελνεις φωνη ως τον Θεο.
Σε βρηκα εδω,σε βρηκα εδω στη νυχτα μονη να γυριζεις. Μεσα στο αδειο Luna Park τη ζωη σου ειδα να γυρνα.
Σε carousel που σε τιναζουνε γι'αστειο, φουστανια γυναικων που σε γυριζουν, κι αυτοι οι καθρεφτες που τα ματια αλλοιθωριζουν, φωτα,λαμπιονια,μουσικες που σε ζαλιζουν.
Πανω στις κουνιες που πετανε οταν αγγιζουμε τον ουρανο περα μακρια στο υπερπεραν θα'χω φτασει μαζι σου στον Θεο.
Σε βρηκα εδω,σε βρηκα εδω,με το λιωμενο παγωτο σου. Με το φαναρι του Αλλαντιν,φωτιζεις καστρα που'χεις στο μυαλο.
Σε βρηκα εδω,σε βρηκα εδω στη νυχτα μονη να γυριζεις. Με του Κιχωτη τη στολη,γκρεμιζεις καστρα που'χεις στο μυαλο.
Απανω στο ποδηλατο στον κοιμισμενο οριζοντα,να φτασεις καπου βιαζεσαι και στης ομιχλης χανεσαι την προστασια.
Ανεμος τρελλος θε να φυσαει στο μυαλο σου,με στιχους οταν φτιαχνεσαι,σε ειδα χτες να πιανεσαι απο μια οπτασια.
Δαιμονισμενος με το χαρισμα στη ραχη,εδω εξοριστος,σχεδον αοριστος.
Εκτροχιασμενη μηχανη εν ταχει,εδω αποβλητος,διαμαντια ψαχνεις κι αφορμες γι'ανταρσια.
Απανω στο ποδηλατο χοροπηδας στα συννεφα,να φτασεις καπου βιαζεσαι και στων ονειρων χανεσαι την φαντασια.
Τρεμεις σαν το φως απανω στη λεπτη γραμμη σου,στο παθος που αρπαζεσαι,στη πιστη που ασπαζεσαι,στη καθε σου ουσια.
Δαιμονισμενος μ'ενα χαρισμα στη ραχη,εδω εξοριστος,σχεδον αοριστος.
Eκτροχιασμενη μηχανη εν ταχει,εδω αποβλητος,αιτιες ψαχνεις κι αφορμεςγι'ανταρσια.....
Κατω στο λιμανι σε θυμηθηκα. Πανω στα ξενα τα καραβια. Το γελιο σου στη γεφυρα.
Κατω στο λιμανι που νοσταλγησα του '64 μια Κυριακη,στη παραλια δακρυσα.
Θα ητανε καποια Χριστουγεννα και πλατεια Ελευθεριας μεσ'το ζεστο χερακι σου.
Θα ητανε καποιο αστειο σου στην Ερμου και Βενιζελου πατερας-γιος χαζευαμε.
Κατω στο λιμανι παντα θα γυρνας πανω στα ξενα τα καραβια. Στον ουρανο σου θα πετας.
