ChainOf Love
บทนำ
ไฮน์แลนด์ ประเทศสก็อตแลนด์ 1773
ดูเหมือนไอ้คนชั่วนั่นจะตายแล้ว
ราอิลใช้เท้าเขี่ยๆรอให้มีมือเอื้อมมากระชากขา รอเสียงคำรามหรือหัวเราะที่ใช้เพิ่มอำนาจให้ตัวเอง เหล้าที่รินไหลออกจากมุมปาก ทำให้ราอิลกล้าพอ
ที่จะเขี่ยแรงขึ้นแล้วกระทืบลงไปที่หน้าท้อง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่เสียงอ้อแอ้อย่างคนเมา
ตายแล้วจริงๆเสียด้วย
เขานั่งขัดสมาธิข้างศพ ทำไมถึงตายง่ายนักวะ? ราอิลเคยนึกว่าจะต้องมีเสียงร้องโหยหวนสนั่นหวั่นไหว ดิ้นพราดๆทุรนทุรายกว่าจะหมดลมหายใจ
มันไม่เหมือนกับที่คิดเอาไว้เลยสักนิด นี่แค่ล้มโครมลงไป แล้วก็ตาย
ราอิลสะบัดผมสกปรกออกจากคิ้ว ตวัดสายตาขึ้นมองโคมระย้าที่สลักเสลาสวยงามในห้องโถง กลั้นใจในความเงียบ ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลก
จะเงียบลงฉับพลัน ทิ้งไว้แต่เสียงกังวานก้องสะท้อนอยูในบรรยากาศ และแล้วก็มีเสียงอื่นตามมา ไม่รู้ว่าเป็นเสียงหม้อไหล้มระเนระนาด หรือเสียงกำปั้นกระแทกหู
เสียงสนสะบัดใบหรือว่าเสียงลมพัดยอดหญ้า เขาก้มหน้า คอตก มันคือเสียงความเงียบสงัดในห้องสวดมนต์ และมันทำให้อยากร้องไห้
แต่ไม่มีเวลาสำหรับการร้องไห้คร่ำครวญใดๆ ต่อนี้ไปเจ้าแมคเคย์อาจจะออกตามล่าตัวเขา ศัตรูของพ่อจะมายึดอาร์ชาอิกอย่างที่พ่อเคยพูดไว้อยู่เสมอ
ราอิลเม้มปาก แมคเคย์อาจจะยึดปราสาทได้ แต่มันจะไม่มีวันได้ตัวเขาไป
เบรนดัน เคอร์ ไม่เหม็นเหมือนศพ แต่อีกไม่นานก็ต้องเหม็นถ้าถูกปล่อยทิ้งไว้ท่ามกลางอากาศร้อน ราอิลออกแรงดึง แขนกร้องแกร้งผอมกะหร่องไม่
สมกับช่วงไหล่กว้าง แต่ด้วยความเด็ดเดี่ยว ในไม่ช้าเขาก็สามารถลากศพบิดาไปตามพื้นเรื่อยๆได้
ราอิลหยุดพักบนสนามหญ้า สั่นไปทั้งตัวด้วยเหนื่อยใจแทบขาด หิวจนตาลาย เหงื่อแตกพลั่กหยดติ๋งๆลงมาจากขนตายาวดกหนาสีเข้ม ราอิลปาดมันทิ้ง
"ตาของเจ้ามันเป็นตาของผู้หญิง ไอ้หนู แล้วยังเสือกใจเสาะอีก"
ราอิลเซไปข้างหลัง สะดุ้ง ขาอ่อนไปหมด กลั้นน้ำตาเก็บเสียงร้องไห้เอาไว้ แต่พ่อของเขาไม่ลุกขึ้นมา เบรนดัน เคอร์ นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นหญ้า
เด็กชายกัดฟันกรอด ระงับความรู้สึกอยากโยนศพทิ้งหน้าผา แต่ไม่ได้
แม่คงไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เขาต้องฝังศพพ่อตามประเพณีและต้องฝังให้ลึก กลบด้วย
หินหลายๆชั้น เสียงของพ่อจะได้ไม่ตามหลอกหลอนเขาอีกต่อไป
ราอิลขึ้นบันไดไปตามหอคอยของอาร์ชาอิก ใช้เวลาไม่กี่นาทีเก็บของน้อยชิ้นลงเป้หลัง เสื้อคลุมทูนิคโทรมๆตัวหนึ่ง มันฝรั่งเหี่ยวๆสองผล เข็มกลัด
เงินของแม่ กลับหลังหันแล้วชะงักอยู่อึดใจหนึ่ง
ราอิลมือสั่นขณะเปิดฝากำปั่น ผ้าลายสก็อตสำหรับตัดกระโปรงผู้ชายชาวสก็อตแลนด์ถูกพ่อพับเก็บไว้อย่างทะนุถนอม ราอิลลุกขึ้นยืน พันผ้าผืนนั้น
รอบเอว ผ้าขนสัตว์ชั้นดีหุ้มเรือนร่างอันแสนบอบบางไว้แล้วทำท่าจะหลุด เด็กชายล้วงไปในเป้ หยิบเข็มกลัดเงินของแม่ออกมากลัดผ้าชิ้นนั้นเอาไว้
พระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ขณะที่ราอิลออกมาจากเชิงเทินชั้นล่างที่ชำรุดทรุดโทรม และตะกายลงจากหน้าผา
สักวันเขาจะกลับมา
ราอิลสาบาน ไม่ใช่อย่างขโมยที่ต้องหลบๆซ่อนๆ แต่จะมาในรถม้าที่สวยงามบนถนนของเขา ด้วยกระเป๋าที่เต็ม และท้องที่อิ่ม
มาอย่างผู้มีอำนาจ จะไม่มีใครกล้าขัดขวางเขา ไม่ว่าจะเป็นกฎหมาย หรือแมคเคย์ หรือแม้แต่เสียงถากถางของพ่อ
สักวันหนึ่ง
ราอิลกระชับเป้ แล้ววิ่งหายไปในความมืดโดยไม่เหลียวหลังอีกเลย
End Chaptor one to be continue...
1 2 3 4 5 6
back
