Χρωστάω στον άνθρωπο που έχει το μαγαζί πολλά λεφτά. Του χρωστάω τόσα πολλά λεφτά που γνωρίζω - αν και ποτέ δεν μέτρησα ακριβώς - του χρωστάω περισσότερα από όσα μπορώ να πληρώσω.
Για πολλά χρόνια πήγαινα στο μαγαζί του, αγοράζοντας πράγματα με πίστωση, μερικές φορές υποσχόμενος να πληρώσω και χωρίς ποτέ να το κάνω.
Σήμερα συνάντησα τον γιό του στον δρόμο. Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ πριν. Δεν ήξερα καν ότι ο άνθρωπος αυτός είχε γιό.
Ο γιός του έρχεται σε μένα και λέει: “Είμαι ο γιός του ανθρώπου που έχει το μαγαζί.”
Εγώ τοτέ ψάχνω ένα μέρος να τρέξω και να κρυφτώ, αλλά διακρίνω οτι υπάρχει μια ευγένεια στον γιο του ανθρώπου που έχει το μαγαζί, που με κάνει να ξεχάσω αυτή την ιδέα και να καθήσω να ακούσω μία στιγμή τι είχε να μου πεί.
“Θέλω να ξέρεις” είπε και χαμογελάει λίγο καθως το λέει “Θέλω να ξέρεις οτι πλήρωσα τον λογαριασμό σου εκείνο που χρωστούσες στον πατέρα μου.”
“Τον λογαριασμό μου;” είπα “μα δεν έχω...”
“Στον άνθρωπο που έχει το μαγαζί,” συνέχισε χαμογελώντας ακόμη σαν μην είχε ακούσε την αρχή του ψέματος μου.
“Τα πλήρωσα όλα μαζί με τους τόκους που ο νόμος λέει ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζητήσει, αν και δεν ζήτησε.”
Τον κοιτάζω.
“Ναι τα πλήρωσα όλα, στην πραγματικότητα φίλε μου πλήρωσα τους λογαριασμούς όλων εδώ, λοιπόν....”
Τον κοιτάζω ξανά.
“Λοιπόν ο πατέρας μου θα ήθελε πάρα πολύ, αν μπορούσες να βρείς το χρόνο, να τον δείς και να του μιλήσεις. Σε αγαπούσε πάντα πάρα πολύ - γ’αυτό σου δάνεισε τόσα πολλά - θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον νόμο εναντίον σου, ξέρεις, απο τη στιγμή που δεν πλήρωσες το πρώτο ποσό, αλλά δεν το έκανε γιατί....”
Ο άνθρωπος χαμογελάει ακόμη.
“Γιατί, όπως λέω, θέλει να είναι φίλος σου και το ίδιο θέλω και εγώ. Α, και ένα πράγμα ακόμη” λέει, “Μου είπε να σου πω οτι αν υπάρχει κάτι που θες από αυτόν, στο μέλλον, ζήτησε το από αυτον ή από μένα και θα σου το δώσουμε δωρεάν!”
Και τότε γύρισα αλλού το πρόσωπό μου και απομακρύνθηκα από τον Υιό του Ανθρώπου που έχει το μαγαζί.
