Οποιος κατεβαίνει από το πλοίο στον Πειραιά και προχωρεί προς το σιδηροδρομικό σταθμό, περνάει μπροστά απο το άγαλμα του Καραϊσκάκη. Αν κατέβαινε κανένας στο ίδιο σημείο, πριν από πολλά χρόνια, γύρω στα 1929, κι έπαιρνε τον ίδιο δρόμο, θα συναντούσε εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα, μια σειρά από χαμόσπιτα και μικρομάγαζα. Σε κάποιον από τους μικρούς καφενέδες θα μπορούσε να πιει γλυκό, τούρκικο καφέ και να παραγγείλει ένα ναργιλέ, που ο καφετζής σήκωνε προσεχτικά από τα ράφια κι άναβε με κάρβουνα από το πυρωμένο μαγκάλι. Ισως νάφτανε στ`αφτιά σου μουσική από κάποιο κοντινό μαγαζί. Αν μάλιστα ρωτούσες τον Νίκο τον Τρελλάκια ή τον Μαρίνο το Μουστάκια, μπορεί να σε πήγαινε ν`ακούσεις τον Μπάτη που έπαιζε μπαγλαμαδάκι για τους φίλους του σε κάποιο τεκέ. Εκεί οι μάγκες κάθονταν στο πάτωμα γύρω απ`το μαγκάλι, ενώ ένα αγόρι γέμιζε το ναργιλέ με τούρκικο χασίς και τον περνούσε από τον έναν στον άλλο. Ο Μπάτης θα άρχιζε ένα αυτοσχέδιο "ταξίμι" κι έπειτα θα πετιόταν σ`ένα τραγούδι που θα ήταν δικό του ή του Παπάζογλου του Αγγουριού. Αν δεν ήσουν και εσύ μάγκας θα δυσκολευόσουν με τους στίχους του τραγουδιού γιατί ήταν σε μια κωδικοποιημένη γλώσσα κάτι σαν την αργκό που μιλιόταν στο Χάρλεμ εκείνη την εποχή: Δυο λαχανάδες (λωποδύτες) πιάσανε και κάναν την κυρία. Τα σίδερα (χειροπέδες) τους φόρεσαν και στην στενή (φυλακή) τους πάνε. Κι`αν βρεθούν τα λάχανα (πορτοφόλια), το ξύλο που θα φάνε...