วัตถุประสงค์การศึกษาแบบเฝ้าเดี่ยว คือเราจะได้ใกล้ชิดพระเจ้า เพื่อเข้าสู่ส่วนลึกของความจริงฝ่ายวิญญาณจิต พระวิญญาณบริสุทธิ์เป็นผู้นำพา ซึ่งมารก็ไม่ชอบให้เป็นเช่นนั้น เพราะมันไม่ต้องการให้มนุษย์เดินใกล้ชิดกับพระเจ้า

เมื่อได้ประยุกต์พระคำของพระเจ้าในชีวิตท่านแล้ว มารจะมาต่อสู้กับท่าน มันต้องการให้ท่านท้อแท้ใจ มันต้องการให้ท่านสงสัยพระเจ้า มันต้องการให้เกิดความขัดแย้งในฝ่ายวิญญาณจิต

พระเยซูได้สำแดงให้ทราบว่าเราจะจัดการกับความขัดแย้งในฝ่ายวิญญาณจิตได้อย่างไร เมื่อซาตานมาทดลองพระองค์ที่ถิ่นทุรกันดาร (มัทธิว 4:1-11) พระคริสต์ต่อสู้กับมัน พระองค์ทรงใช้อาวุธที่มีประสิทธิภาพที่สุดในโลก พระองค์ทรงอ้างพระวจนะของพระเจ้า มารจึงต้องถอยออกไป เพราะพระคำของพระเจ้าเป็นความจริง และเป็นชีวิต ในเอเฟซัส 6:17 พระคำนั้นถูกเรียกว่า “พระแสงแห่งพระวิญญาณที่ทรงประทานแก่ท่านด้วยพระคำนั้น “ท่านจึงจะยืนหยัดต่อสู้กับมารร้าย ….และเมื่อเสร็จแล้วจะอยู่อย่างมั่นคงได้” (6:11,13) พระคำของพระเจ้าทรงชำระเราให้สะอาด ทรงรักษาโรค และนำชัยชนะมาให้ หากเราได้ซ่อนพระคำในหัวใจ

วัตถุประสงค์ : เพื่อให้ทราบความจริงเกี่ยวกับการเฝ้าเดี่ยว

ท่านคงได้เรียนจากพระคัมภีร์ในการใช้ทักษะต่าง ๆ แล้ว แต่ในการที่เข้าใจพระคำอย่างถ่องแท้นั้น จำเป็นต้องศึกษาพระคัมภีร์แบบทุ่มเท ซึ่งจะช่วยท่านให้ได้รับความรู้จากพระคำ เพื่อวิญญาณจิตที่เข้มแข็งขึ้น

คำว่า DEVOTION แปลว่า ความรักอันเข้มแข็งและการเข้าร่วม หรือแปลได้อีกว่า “การลงมืออธิษฐาน ซึ่งผู้นั้นจะทูลขอด้วยใจถ่อม และ แสวงหาพระเจ้า จึงเป็นการที่จะแสดงออกอย่างตั้งใจจริงของนักศึกษาผู้นั้น

การอยู่ในพระคริสต์ และให้พระคริสต์อยู่ในเราเป็นเป้าหมายของคริสเตียน พระเยซูตรัสว่า

การศึกษาอย่างทุ่มเทในการเฝ้าเดี่ยวนั้น สร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันระหว่างพระคริสต์กับผู้เชื่อ ในการเฝ้าเดี่ยวนั้น เราอ่านข้อความสั้น ๆ ของพระวจนะ อ่านอย่างช้า ๆ สักสองสามครั้ง แล้วอธิษฐานเพื่อที่จะทราบถึงความหมายที่แท้จริงของพระคำนั้น ๆให้เราถามตัวเราเองว่า พระคำตอนนี้ตรัสอะไรกับชีวิตของเรา มีอะไรที่เป็นการตอบคำอธิษฐานเราหรือไม่ ข้อความนั้นสำแดงพระเยซูกับเราหรือไม่

“การภาวนา” นั้นก็คือ “ความต้องการให้เป็นเช่นนั้น” เราอ่านข้อความเดียวกันจนกว่าความคิดของเราได้รับการทรงสถิตอยู่ของพระเจ้าดังนั้นแหละพระคำจึงจะเข้าในสู่เราและเลี้ยงดูเรา

พระคำที่เขียนออกมานั้นจะสำแดงพระคริสต์แก่เรา เพราะพระองค์เป็นพระวจนะแห่งชีวิต เมื่อเราได้ทราบข้อความที่เขียนออกมานั้นมากเท่าไหร่ เราก็จะทราบความจริงแห่งการดำเนินชีวิตมากขึ้นเท่านั้นเอง เมื่อเรารู้จักกับพระคริสต์มากขึ้น เราก็จะรักพระองค์และเชื่อฟังพระองค์มากขึ้นด้วยเช่นกัน

ดาวิดรำพึงภาวนาพระคำของพระเจ้า ท่านตรัสว่า “ปากของข้าพเจ้าจะเผยปัญญา การภาวนาของจิตใจข้าพเจ้าคือความเข้าใจ” (สดุดี 49:3) เมื่อเราอยู่ในพระคริสต์ (1 โครินธ์ 2:15-16) การภาวนาของเราจะสร้างความคิดใหม่แก่เรา

วัตถุประสงค์ : ช่วยเราทราบแนวทางในการเฝ้าเดี่ยว

ดาวิดอธิษฐานว่า “ขอเบิกตาข้าพระองค์ เพื่อข้าพระองค์จะเห็นสิ่งมหัศจรรย์จากพระธรรมของพระองค์” (สดุดี 119:18) เราต้องอธิษฐานในระหว่างการศึกษาพระคำว่าให้ข้อความของพระคำของพระเจ้านั้น เป็นเรื่องตรงไปตรงมา ส่วนตัวและประยุกต์ใช้ได้

ในทุกข้อความของพระคำมีความเป็นจริงเป็นสำคัญ บ่อยครั้งก็อาจจะมีบางตอนที่ดูเหมือนกับความจริงน้อยลงไปบ้าง เป็นเรื่องที่จะแสวงหาวิธีการต่าง ๆ ภายใต้การทรงนำของพระวิญญาณที่จะช่วยเรา ให้เราใช้วิธีการ 5 ประการเหล่านี้ที่จะช่วยเรา

วิธีการ 5 ประการที่พึงกระทำ

1. อ่าน

   การศึกษาพระคัมภีร์เริ่มต้นด้วยการอ่าน ใน 1 ทิโมธี 4:13 เปาโลกล่าวว่า “จงใส่ใจในการอ่านพระคัมภีร์ในที่ประชุม ในการเทศนา และในการสั่งสอนจนกว่าเราจะมา” เราจะต้องหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยพระวจนะของพระเจ้าเป็นประจำทุกวัน เพื่อสุขอนามัยฝ่ายวิญญาณจิต “เขาภาวนาพระคำของพระคำของพระองค์ทั้งกลางวันและกลางคืน” (สดุดี 1:2) ในยุคของพระคัมภีร์เวลานั้น กลุ่มคริสเตียนที่อยู่ในเบโรอา มีชื่อเสียงในเรื่องการศึกษาพระวจนะ (กิจการ 17:10-11) เขาไม่ได้เป็นเพียงแต่ผู้ฟังเท่านั้น แต่เสาะแสวงหาพระคำเป็นประจำ เราควรที่จะเกิดผลในศึกษาพระคำเช่นเดียวกับพี่น้องเหล่านี้

2. บันทึก

   นักศึกษาที่ตั้งใจจะบันทึกสิ่งที่เขาได้อ่านพระวจนะและ ศึกษาพระคัมภีร์ ปากกาจะเป็นเครื่องมือนำสายตา และช่วยนำความคิด ให้ “เห็น” ความจริงฝ่ายวิญญาณจิตตามที่พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงสำแดงให้เกินความเข้าใจ

3. เสาะแสวงหา

   ความจริงจากพระคำนั้นกระจ่างและง่าย ๆ ในขณะเดียวกันก็มีความหมายลึกซึ้ง ความหมายอันลึกซึ้งของพระคัมภีร์นั้นเปรียบได้กับ “เงิน” และ “ทรัพย์” สมบัติที่ซ่อนเร้นอยู่ สำหรับคนเหล่านั้นที่เสาะแสวงหาในการศึกษา (สุภาษิต 2:4)

4. การเชื่อมโยง

   การที่จะตีความหมายของข้อความนั้น เราจำต้องเชื่อมโยงเข้ากับท้องเรื่องนั้น ๆ เราจะต้องอ่านคำสอนที่เชื่อมโยงกับเรื่องนั้น ซึ่งเรื่องนี้จะช่วยให้พระคำของพระเจ้าสอดคล้องกันหมดทั้งเล่ม

5. รำพึงภาวนา

เราจะต้องรำพึงภาวนาพระคำของพระเจ้า “กระทำหูของเจ้าให้พึ่งเพื่อรับปัญญาและเอียงใจของเจ้า หาความเข้าใจ” (สุภาษิต 2:2) พระวิญญาณบริสุทธิ์จะทรงนำข้อความบางตอนเข้ามาในหัวใจของเรา หากเราใช้เวลาในการคิดสิ่งที่ได้อ่านไปแล้ว “แหม ข้าพระองค์รักพระธรรมของพระองค์จริง ๆ เป็นคำภาวนาของข้าพระองค์วันยังค่ำ” (สดุดี 119:97) หากเราจะเชื่อฟังคำสั่งขอสุภาษิต 4:20-21 ในการรำพึงภาวนาของเรา เราจะได้รับมากขึ้น “ให้ความตั้งใจในสิ่งที่พระเจ้าทรงตรัส” เราจะได้รับความรู้จากพระเจ้าและจากพระคำของพระองค์ เมื่อเราเริ่มต้นคุ้นเคยกับพระองค์หากเราจะ “ตั้งใจฟังพระคำของพระเจ้า” เรากำลังยอมให้พระองค์เข้ามาครอบครองชีวิต เราเรียนรู้เรื่องการเชื่อฟัง การรำพึงภาวนาเป็นการเปิดหัวใจของเรากับพระเจ้า และทำให้เกิดการเชื่อฟังพระองค์ การรำพึงภาวนาอย่างถูกต้องจะมีผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของเรา

วัตถุประสงค์ : เพื่ออธิบายถึงวิธีการประยุกต์สิ่งที่ได้ศึกษาไปแล้วในชีวิตของเรา

การศึกษาพระคำแบบเฝ้าเดี่ยวหรือทุ่มเทนั้น เป็นการทำให้พระวจนะเป็นจริงสำหรับเรา และเรื่องส่วนตัวอันทรงคุณค่าในการศึกษาประเภทนี้คือ การท่องจำพระคำเป็นข้อ ๆ พระเจ้าตรัสสั่งไว้ใน เฉลยธรรมบัญญัติ 6:6-9 ว่า

การรักษาพระวจนะของพระเจ้าในใจของเรา จะช่วยเราให้ปราศจากบาป (สดุดี 119:11) ช่วยเราให้ชนะมารซาตาน (วิวรณ์ 12:11 ลูกา 4 :4) และดำเนินชีวิตอย่างบริสุทธิ์ (สดุดี 119:9 ยอห์น 15:3) ช่วยเราให้ประสบความสำเร็จ (โยชูวา 1:8) พัฒนาความเชื่อของเราให้เข้มแข็ง (โรม 10:17) และเสริมสร้างวิญญาณจิตของเรา (1 เปโตร 2:2) ช่วยเราในการเป็นพยานกับคนอื่น ๆ (2 ทิโมธี 3:16)

การท่องจำข้อพระคัมภีร์ เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ทำให้พระวจนะนั้นเป็นเรื่องส่วนตัวสำหรับเรา เราจะต้องประยุกต์พระคำในการดำเนินชีวิตของเราด้วย ต้องยอมให้พระวจนะเป็นโคมส่องเท้าในทางที่เดินไป (สดุดี 119:105) เราต้องถามตัวเองว่าพระคำตอนนี้ตรัสอะไรกับเราเดี๋ยวนี้ และเราจะทำอย่างไร พระคำของพระเจ้าให้คำแนะนำแก่เราว่าควรใช้อย่างไร

“แต่ท่านทั้งหลายจะเป็นคนที่ประพฤติตามพระวจนะนั้น มิใช่เป็นเพียงผู้ฟังเท่านั้นซึ่งเป็นการลวงตนเอง เพราะว่าถ้าผู้ใดฟังพระวจนะแล้วไม่ได้ประพฤติตาม ผู้นั้นก็เป็นเหมือนคนที่ดูหน้าตัวเองในกระจกเงา เพราะว่า เมื่อดูตัวเองแล้วก็ไป และก็ลืมในทันทีนั้นว่า ตัวเองเป็นอย่างไร แต่ผู้ที่พิจารณาดูในวิสุทธิบัญญัติซึ่งเป็นพระบัญญัติแห่งเสรีภาพ และตั้งแต่ในพระบัญญัตินั้น มิได้เป็นผู้ฟังแล้วก็หลงลืม แต่เป็นผู้ที่ประพฤติปฏิบัติตาม ผู้นั้นก็จะได้รับความสุข เพราะการประพฤติปฏิบัติของตน” (ยากอบ 1:22-25)

มีหลายต่อหลายวิธีที่เราสามารถจดจำและนำพระวจนะมาใช้ด้วยใจที่เชื่อฟัง ยกตัวอย่างเช่น เราต้องรักเพื่อนบ้านของเรา (ลูกา 10:27) และเราต้องไม่พิพากษาพี่น้องในพระคริสต์ (โรม 14:13) เราต้องยึดมั่นในพระสัญญาซึ่งพระเจ้าประทานให้ เพื่อให้บรรลุความบริบูรณ์ในพระคริสต์ (โคโลสี 2:10) เราจะต้องมีชีวิตครบบริบูรณ์นั้นและนำมาใช้ในการที่จะมีเสรีภาพในพระคริสต์ (โคโลสี 2:11, 20) เราจำต้องเรียนตัวอย่างของบุคคลอื่น ๆ ทั้งที่ดีและไม่ดี ตามที่เราได้เรียนตัวอย่างมาแล้วในบทที่ 7 นอกจากนั้น เราจำต้องเชื่อฟังความจริงของพระเจ้า และดำเนินชีวิตตาม 2:14-18 และความรักทำให้เราเป็นเหมือนอย่างพระคริสต์ (เอเฟซัส 3:17-19 1 โครินธ์ 13) การตอบสนองตามความจริงนี้จะสำแดงออกว่าเรานำไปใช้ในการดำเนินชีวิตจริงของเราหรือไม่

พระเจ้าพอพระทัยหากเราแบ่งปันข่าวประเสริฐกับคนอื่น ๆ ดังนั้น วัตถุประสงค์ใหญ่ของการศึกษาพระวจนะก็คือ ช่วยเราในการแบ่งปันความจริงของพระเจ้ากับคนอื่น ๆ ทำให้เรามีความรู้และมีความปรารถนาที่จะสอนผู้อื่น

การสอนเริ่มต้นในบ้าน เราต้องสอนพระคำของพระเจ้ากับลูก ๆ (เฉลยธรรมบัญญัติ 6:7) เป็นความชื่นชมยินดีหากความรู้ได้ถ่ายทอดผ่านไปยังเด็ก ๆ คนหนุ่มคนสาวและโดยเฉพาะกับคนในครอบครัวของเรา

ดังนั้น ตามโคโลสี 3:16 กล่าวว่า “จงสั่งสอนและเตือนสติกันด้วยปัญญาทั้งสิ้น” เปาโลสอนทิโมธีว่า “จงมอบคำสอนเหล่านั้น ซึ่งท่านได้ยินจากพระเจ้าต่อหน้าพยานหลายคนไว้กับคนที่ซื่อสัตย์ที่สามารถสอนคนอื่นได้ด้วย” (2 ทิโมธี 2:2)

พระคริสต์ทรงมอบเรื่องนี้ให้แก่คริสเตียนทุกคนที่จะทำ “เจ้าทั้งหลายจงออกไปทั่วโลก ประกาศข่าวประเสริฐแก่ทุกคน” (มาระโก 16:15) ส่วนหนึ่งในการทำเช่นนั้นก็คือ การสอน (มัทธิว 28:20) พระคริสต์ต้องการให้เราเกิดผล พระองค์ตรัสว่า “ท่านทั้งหลายไม่ได้เลือกเรา แต่เราได้เลือกท่านทั้งหลาย และแต่งตั้งทั้งหลายไว้ให้ท่านไปเกิดผลและเพื่อให้ผลของท่านยังอยู่” (ยอห์น 15:16)

เราต้องพยายามพูดให้เหมือนพระคริสต์ตรัสว่า “อาหารของเราก็คือ การกระทำตามพระทัยของพระองค์ทรงใช้เรามาก และทำให้งานของพระองค์สำเร็จ” (ยอห์น 4:34) ท่านเห็นหรือเปล่าว่า พระเจ้ามิได้ไถ่เรามาเพื่อเรานั่งลง แล้วชื่นชมยินดีเฉพาะกับความรอดของเราเองเท่านั้น พระองค์ต้องการให้เราไปบอกคนอื่น ๆ ต่อไปพระเจ้าต้องการให้เราศึกษาพระวจนะในการที่จะทุ่มเท และรับกำลังและชื่นชมยินดีทั้งกับตัวเราเองและที่พระองค์พอพระทัยมากก็คือ การที่เราจะแบ่งปันกับบุคคลอื่น ๆ การที่เรารักพระคำของพระเจ้าจะทำให้เราแบ่งปันพระคำนั้น ๆ กับคนอื่นด้วย

ขอพระเจ้าทรงอวยพระพรท่านให้การศึกษาพระคำอยู่ในชีวิตจิตใจของท่าน

ข้อทดสอบ

1. ทำให้เราใกล้ชิดกับพระเจ้า
2. ทำให้เราได้รับการเติมและตอบสนองความการฝ่ายวิญญาณจิต
3. ทำให้เรามีความคิดของพระคริสต์
4. เป็นการทดแทนการศึกษาพระคำอีกวิธีหนึ่ง

1. แยกตัวเราเองออกจากสิ่งที่เป็นจริง
2. เติมจิตใจของเราด้วยพระวจนะ
3. ให้เรามีความคิดใหม่ ๆ ด้วยตัวของเราเอง

เฉลย

GUEST BOOK / WEB BOARD / SHARE&CARE / KIDS CENTER / FAMILY / COMPOSITION / PRAY CENTER / BIBLE STUDY /ARTICLES /MALL CENTER / NEWS / PICTURES / CONTACT US / WEB LINKS / PRAISE&WORSHIP/ HOME