Olunun Odasi 

	Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmis; 
	Yerde ciplak bir gomlek, korkusundan dirilmis. 
	Sutbeyaz duvarlarda, civilerin golgesi; 
	Artik ne bir citirti, ne de bir ayak sesi... 
	Yatiyor yataginda, dimdik, upuzun, olu; 
	Ustu, boynuna kadar bir carsafla ortulu. 
	Bezin ustunde, ayak parmaklarinin izi; 
	Mum alevinden sari, baygin ve donuk benzi. 
	Son nefesle gogsu bos, eli uzanmis yana; 
	Gozleri renkli bir cam, mihli ahsap tavana. 
	Sarkik dudaklarinin ucunda bir cizgi var; 
	Kucuk bir cizgi, kucuk, tutreyen bir an kadar. 
	Sarkik dudaklarinda asili titrek bir an; 
	Belli ki, birdenbire gitmis cirpinamadan. 
	Bu benim kendi olum, bu benim kendi olum; 
	Bana geldigi zaman, boyle gelecek olum... 

					Necip Fazil, Cile
					1925