Visal 

  	Beni zaman kusatmis, mekan kelepcelemis;
  	Ne sanattir ki, her sey, her seyi pecelemis...
  	Perde perde veralar, i$ik baska, nur baska;
  	Bir anlik visal baska, kesiksiz huzur baska.
  	Renk, koku, ses ve sekil, otelerden haberci;
  	Hayat mi bu surdugun, kabugundan, ezberci?
  	Yoksa goz, goruyorum sanmanin oksesi mi?
  	Fezada dipsiz sukut, duyulmazin sesi mi?
  	Rabbim, Rabbim, Yuce Rab, alemlerin Rabbi, sen!
  	Sana yonelsin diye icad eden kalbi, sen!
  	Senden uzaklik ate$, sana yakinlik ate$!
  	Azap var mi alemde fikir cilesine e$?
  	Yasamak zor, olmek zor, erismekse zor mu zor?
  	Cilesiz suratlara tukuresim geliyor!
  	Evet, ben, bir kapali hududu asiyorum;
  	Olen oluyor, bense olumu yasiyorum!
	Sonsuzu nasil bulsun, posteki sayan deli?
 	Kendini kaybetmek mi, visalin son bedeli?
 	Mahrem cizgilerine baktikca ortunen sir;
  	Belki de benliginden kacabilene hazir.
  	Hatira kupu, devril, sen de ey hayal, gomul!
  	Sonu gelmez visalin gayrindan vazgec, gonul!
  	O visal, can sendeyken canini etmek feda;
  	Elveda toprak, gunes, anne ve yar elveda!

  					Necip Fazil, Cile
  					1982