Üfleme bana anneciğim korkuyorum 
Dua edip edip, geceleri. 
Haytayım ama ne kadar güzel 
Gidiyor yüzer gibi, vücudumun bir yeri. 

Niçin böyle örtmüşler üstümü 
Çok muntazam, ki bana hüzün verir. 
Ağarırken uzak rüzgarlar içinde 
Oyuncaklar gibi şehir. 

Gözlerim örtük fakat yüzümle görüyorum 
Ağlıyorsun, nur gibi. 
Beraber duyuyoruz yavaş ve tenha 
Duvardaki resimlerle, nasibi. 

Anneciğim, büyüyorum ben şimdi, 
Büyüyor göllerde kamış. 
Fakat değnekten atım nerde 
Kardeşim su versin ona, susamış. 

                     Fazıl Hüsnü Dağlarca