In Nederland komt de Gevlekte aronskelk vooral in het zuidoosten voor.
Hij groeit in (gemengde) loofbossen en vertoeft vooral
graag daar waar beuken staan.
De aanwezigheid van deze plant duidt op voedselrijke grond.
De plant wordt meestal tot 40 cm hoog
maar er zijn uitzonderingen tot 60 cm.
Eerst ontvouwen zich de dicht bij de grond groeiende,
groene pijlvormige bladeren die lang gesteeld zijn.
Daarna (april tot juni) steekt de kolf met piepkleine
mannelijke en vrouwelijke bloemen de kop op.
De vrouwelijke bloemen bevinden zich onderin,
de mannelijke zitten daarboven.
Die bloeikolf is omgeven een prachtig gevormd schutblad: de bloeischede,
die al dan niet bezet is met paarsbruine vlekjes of zelfs paars aangelopen.
De kolf verspreid een aasgeur en lokt zo kleine vliegjes.
Grote insekten worden tegengehouden door kleine haartjes.
De kleine vliegjes en mugjes landen op de kolf
die glad is en glibberig, waardoor ze naar beneden glijden
en in een soort ketel vallen, daar waar zich de bloemen bevinden.
Bij hun vluchtpogingen schuren de insecten het door hen
van andere planten meegenomen stuifmeel af aan de stempels
die pas na de bestuiving verschrompelen.
Pas dan drogen de gladde glijbanen op en kunnen de insecten ontsnappen.
Maar niet voordat zij het stuifmeel van de nu rijpe mannelijke bloemen
hebben meegenomen aan hun lichaam om weer een andere plant te bevruchten.
In augustus ziet de gevlekte aronskelk er aanmerkelijk anders uit.
Dan zijn namelijk de oranjerode bessen rijp die het onderste gedeelte
van het schutblad doen openbarsten waardoor deze afvalt.
Het uiteinelijke resulaat is dan een groene steel
met aan het uiteinde de giftige bessen.
Vergelijkbaar met:
Italiaanse aronskelk
Home
Groene planten
Kruidachtige bloemplanten
