|
Пагоня Толькi ў сэрцы трывожным пачую За краiну радзiмую жах, Успомню Вострую Браму сьвятую I ваякаў на грозных канях. У белай пене праносяцца конi, Рвуцца, мкнуцца i цяжка хрыпяць. Старадаўняй Лiтоўскай Пагонi Не разьбiць, не спынiць, не стрымаць. У бязьмежную даль вы ляцiце, А за вамi, прад вамi - гады. Вы за кiм у пагоню сьпяшыце, Дзе шляхi вашы йдуць i куды? Мо яны, Беларусь, панясьлiся За тваiмi дзяцьмi уздагон, Што забылi цябе, адраклiся, Прадалi i аддалi ў палон? Бiце ў сэрцы iх, бiце мячамi, Не давайце чужынцамi быць! Хай пачуюць, як сэрца начамi Аб радзiмай старонцы балiць... Мацi родная, мацi-краiна! Не усьцiшыцца гэтакi боль. Ты прабач, ты прымi свайго сына, За цябе яму ўмерцi дазволь. Усё лятуць i лятуць тыя конi, Срэбнай збруяй далёка грымяць, Старадаўняй Лiтоўскай Пагонi Не разьбiць, не спынiць, не стрымаць! |
