ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

1. ΡΑΤΣΑ - ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ.

   Η λέξη Ράτσα προέρχεται από την πρώτο Ελληνική γλώσσα. Είναι η λέξη "ΡΑΤΣΑ" η διαφοροποίηση της λέξεως ΡΙΣ - ρισός (ριζός) = ρίζα στην Αχαϊκή διάλεκτο της Χάλκης. Ενώ "ρίς" στην πρώτο Ελληνική γλώσσα σημαίνει "ρίζα μικρή άγρια", το "ράς" σημαίνει στην πρώτο Ελληνική γλώσσα "ρίζα φυτού χρήσιμη, ανθρώπου χρήσιμη" και αυτή η λέξη "ΡΑΣ - ΡΑΤΣΑ" διασώθηκε μόνον στην Αχαϊκή Ελληνική προφορική διάλεκτο..
   Στο παρών δοκίμιο θα αναφέρεται σαν Αχαϊκή διάλεκτο, η διάλεκτος των Ελλήνων κτηνοτρόφων και σαν Δωρική η διάλεκτος των Ελλήνων παραγωγών σιτηρών.
   Επειδή οι Αχαιοί του Λατίου διδάχθηκαν από τούς Αχαιούς Χαλκείς γραφή, χρησιμοποιούσαν δικής τους χρήσεως αλφάβητο όπου το -Σ- γράφεται -C- και η λέξη γράφεται RΑC - RΑCΑ.
   Στην Ρώμη (Λάτιο) όπου μετοίκησαν σαν πρώτοι εποικιστές με αλφάβητο οι Αχαιοί Χαλκείς, στην δεύτερη εποικιστική μετανάστευση Ελλήνων μετά την πλημμύρα της Μεσογείου, η γλώσσα τους έγινε πιο τραχιά παίρνοντας την προφορά των Ελλήνων Αχαιών πρώτο κατοίκων του Λατίου, που ήρθαν με την πρώτη εποικιστική μετανάστευση των Ελλήνων και με το πέρασμα των αιώνων το -C- προφέρεται -τσ-, εξ αυτού το "ράσα" να προφέρεται "Ράτσα".
   Αργότερα οι Αχαιοί (κτηνοτρόφοι) του Λατίου γίνονται Δωριείς (σιτοκαλλιεργητές) αλλά η διάλεκτος εξακολουθεί να είναι Αχαϊκή ονομαζόμενη "Λατινική".
   Στην αρχαία Ελληνική Αχαϊκή διάλεκτο η λέξη "ράς", "ράσα", "Ράτσα" σήμαινε ρίζα όπως έχει προαναφερθεί και η λέξη "ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ" ήταν ο χαρακτηρισμός του ευγενούς υποστηρικτή της ρίζας του, του γένους του.
   Το πόσο είναι δεμένο το αρχαίο με το νέο φαίνεται στην Αχαϊκή φυλή της Μακεδονίας, όπου ακόμη και τώρα οι άνθρωποι ονομάζουν χάριν αστειότητας τις τρίχες στον πώγωνα "ράσα" = γένια ή "γένια" = γενιά. (Βλέπε "ράσα τράγου".).
   Αυτές οι δύο λέξεις αλληλοσυμπληρώνονται ή λέγονται μαζί, ρίζα του γένους, γένος, ρίζα. Λέγονται επιπλέον μεταφορικά και χάριν αστειότητας στους νέους όταν βγάλουν τρίχες (ρίζες) στον πώγωνα ότι είναι καιρός να βάλουν την δική τους "ράσα" (ρίζα) και γενιά (οικο-γένια) στην Μακεδονική, Αχαϊκή, Ελληνική Κοινωνία.
   Στα αρχαία χρόνια ήταν τιμή στους νέους Αχαιούς να είναι τιμητές της Ράτσας τους δηλαδή ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ. Αυτό το απέδειξε ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Έλλην Αχαιός, όταν ξεκίνησε ολόκληρη εκστρατεία για να τιμωρήσει τους εχθρούς του γένους του, τους Πέρσες, για το κακό πού έκαναν αυτοί με τον πόλεμο στους Έλληνες, με όρκο πού έδωσε στη συνέλευση των Ελληνικών πόλεων στην Κόρινθο. Το πόσο σκληρά τιμωρήθηκε, όταν άλλαξε τον Αχαϊκό τρόπο ζωής και σκοπό και όταν σταμάτησε να είναι Ρατσιστής τιμητής των προγόνων του και εμπιστεύθηκε σε αλλόφυλους την ζωή του, το δείχνει ο θάνατος από δηλητηρίαση που έπαθε.
   Το ότι ο γιος του Μέγα Αλεξάνδρου ήταν μιγάς, "βαστά-άρδ-ός" (φέρεται ως μίγμα ροής σταθερής επιμειξιών), δεν του το συγχώρεσαν οι Μακεδόνες Αχαιοί γι' αυτό και τον γιο του, θανάτωσαν στην πρώτη ευκαιρία, όταν έφθασε ο γιος του στην Μακεδονία.
   Από αρχαιότατους χρόνους όποιος είναι γέννημα από δύο διαφορετικές ρίζες (Ράτσες) επιμειξίας, λέγεται "Βαστά-αρδός" στην σημερινή ομιλούμενη κατά σύντμηση της αρχαίας Αχαϊκής Ελληνικής διαλέκτου. Χαρακτηρίζει η λέξη σαν "ΒΑΣΤΑ-αρδός" το "μίγμα" που προέρχεται από διαφορετικές Ράτσες. "Άρδην" στα αρχαία Αττικά Ελληνικά ερμηνεύεται "υλικό ριγμένο χωρίς τάξη σε περιβάλλον που διαφέρει του υλικού (σίτος σε χωράφι, Ράτσα σε άλλη Ράτσα)".
   Αυτήν την χρονική περίοδο η λέξη "βαστά-αρδός" χρησιμοποιείται στα σκυλιά κυρίως, για να τα ξεχωρίσει από τα σκυλιά ρίζας (Ράτσας), φυλής και γονέων με όνομα συγκεκριμένο, δηλαδή όνομα που πέρασε από κρίση ως προς το γένος (την ρίζα, ράσα, ράτσα) και ομοιάζει το γένος (η ρίζα, ράσα, ράτσα) του πατρός και της μητρός.
   Στην αρχαιότητα επειδή οι ίδιοι δεν επέτρεπαν επιμειξίες ράτσας "βαστά-άρδ-ός", "βάσταρδος" ή "μπάσταρδος" σε ανθρώπους, ονόμαζαν οι Αχαιοί τα "μιγαδικά" σκυλιά πού χρησιμοποιούσαν στην εργασία τους. Τα σκυλιά αυτά με τα γαυγίσματα τους προσπαθούσαν να εντοπίσουν ζώα, να σηκώσουν πουλιά σε κυνήγι ή να μαζέψουν τα πρόβατά των Αχαιών και ήταν πολύ αγαπητά στους Αχαιούς. Σιγά-σιγά όμως τα "βάσταρδος" με τις ιδικές ικανότητας και με συστηματική ξεχωριστή γονιμοποίηση των ιδίων ικανοτήτων σκύλων, έγιναν ιδιαίτερες Ράτσες όπως "κοπαδιού (σέφερ)", "κυνηγιού", κ.τ.λ.
   Οι σκύλοι αυτοί Ράτσας, ο καθένας έχει συγκεκριμένα γνωρίσματα σωματικά και ψυχοσύνθεσης, δηλαδή χαρακτήρα, προς παράδειγμα επιθετικός, μαλθακός, ήπιος, νευρικός, θορυβώδης, ήσυχος, έξυπνος, αποβλακωμένος και άλλα.
   Αυτές οι ιδιότητες παρατηρούνται και σε ανθρώπους ίδιου γένους, κατά μέσο όρο, όπως χαρακτηριστικά τραγούδησε και ο Ελληνικός λαός με το στόμα της Σοφίας Βέμπο και στοίχους - μουσική των θαυμαστών Γ.Φτέρη - Θ.Σακελλαρίδη στην "Χωριάτα".
"Γενιά σε νιώθω σαν πιοτό, σαν το κρασί το δυνατό και σαν το πετιμέζι (Πατώ - μάζα, σταφυλιού). Εδώ ΡΑΤΣΑ (ρίζα) αγαπημένη είσαι σε όλα σκορπισμένη, στο νερό με το κανάτι, στην βελέντζα (ΦΕΛ - ΠΕΛ - VΙLLΟSΑ - ΠΙΛΟΖΑ - ΠΙΛΟΤΗ κεφαλής, τριχωτή) την φλοκάτη (FLΟΚUS, FLΙΕΚΕΝ (Αχαϊκή Γερμανίας), ΦΛΟΚΟΣ, "πλέκω-ΠΛΟΚΟΣ-δολοπλόκος", συνΔΕΣΗ, συνΡΑΦΗ) και όπου να σταθώ και γύρω νιώθω το δικό σου μύρο, τα δρεπάνια που θερίζουν, όλα ΡΑΤΣΑ μου θυμίζουν".
   Μερικοί ανόητα πιστεύουν ότι δεν ισχύει αυτό στους ανθρώπους, παρά μόνον στα άλλα ζώα, δηλαδή η Ράτσα να έχει κοινά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, ευφυούς σκέψεως και διαφορετικού τρόπου αντιμετωπίσεως καταστάσεων. Είναι όπως ένας δίδυμος λέγει ότι δεν θέλει να είναι αδελφός του άλλου, νομίζοντας ότι είναι στην θέλησή του να ορίσει αυτό το αμετάκλητο φυσικό γεγονός. Αυτό το φυσικό γεγονός θα υπάρχει πάντα, σαν φυσικό γεγονός, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, είτε το αρνούμαστε.
   Όμως στην Ευρώπη όπου οι Ελληνικές ρίζες των Διαλέκτων προέρχονται ή από την Αχαϊκή ή Δωρική ή από την Αττική ή Ιωνική ή Αιολική ή Κρητική ή Αταλαντική ή από μίγματα αυτών, όταν οι άνθρωποι θυμώνουν υπερβολικά και δεν ορίζουν τι θα εκστομίσουν, αποκαλούν τον αντίπαλο "βαστα-αρδό (μπάσταρδο)", "bastard".
   Η λέξη "βαστά" προέρχεται από την πρώτο Ελληνική "βαστά-σζω ή βαστά-σζομαι", πού σημαίνει "κρατώ", "στηρίζω", "στηρίζομαι". Στην προστακτική κλίση γίνεται "βάστα`ζε (Αττική)", ενώ στην Αχαϊκή "βάστα" = "ΒΑSΤΑ" χωρίς "-ζε", και χρησιμοποιείται στην σημερινή Ιταλική διάλεκτο με την ίδια έννοια και χλευαστικά "βάστα", "κρατήσου", "στηρίξου", "σταμάτα, κράτα τα λόγια σου".
   Οι λέξεις "βαστά`ζομαι" ή "φέρομαι" της Αττικής διαλέκτου στην Αχαϊκή διάλεκτο τού Λατίου λέγονται FΕRΟ = φέρω ή φέρομαι = προέρχομαι εκ γεννήσεως - στην παθητική φωνή), συν την λέξη "άρδην - αρδος" πού σημαίνει, υλικό ατάκτως ριγμένο σε διαφορετικό υλικό από το αρχικό (Λεξικά Ι. Σιδέρη.), δημιουργούν την σύντμηση "βαστά-αρδός, bastardo, bastard".
   Στην πρώτο Ελληνική "μίγμα - μίγ΄μας - μιγάς" σήμαινε το υλικό από το οποίο γίνεται ο "βαστά-αρδός", ενώ "βαστάρδος" σήμαινε το ζώο που έγινε από το υλικό. Στην μετέπειτα εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας το "μιγάς" μένει να χαρακτηρίζει στην Ελληνική Αττική διάλεκτο την αρχή ενός ζώου νέας Ράτσας πού διαφέρει της παλαιάς πολυπληθούς Ράτσας, ενώ το ίδιο σημαίνει η λέξη "βάσταρδος" στις υπόλοιπες Ελληνικές Αχαϊκές διαλέκτους.    Όπως φαίνεται οι Ελληνικές Αχαϊκές διάλεκτοι αν και προφορικές μάλλον όλες, δίνουν πιο αρχαιοπρεπή την έννοια της λέξεως.
   Επίσης η Αττική Ελληνική σύντμηση "ΑΠ` ΟΛΟΤΗΤΑΝ" λέγεται "ΑΠΣ` ΟΛΟΥΤΙΟΝ" στα Αχαϊκά Ελληνικά του Λατίου.
   Έτσι η σύντμηση "βαστά-αρδος" σημαίνει προέρχεται από μίγμα, είναι μίγμα από διαφορετικές Ράτσες ή "μιγάς" στην αρχαία Αττική Ελληνική διάλεκτο. Σε αντίθεση προς το χΆριος, (χΑRΙUS), ή με την πρόθεση "κατά" πού στην αρχαιότητα προ δασέως φωνήεντος (χ) γίνεται "καθά" και προ τού δασέως "χΑριος" γίνεται "καθ`Άριος", (ΑΡS`ΟLUΤ = από ολότητα-ΑRΙUS) ή κατα-καθ-Άριος (ΑΡSΟLUΤ-ΑΡSΟLUΤ-ΑRΙUS) ή πεντακαθ Άριος (πέντε φορές ολοκληρωτικά - Άριος), λέξη πού σημαίνει ότι δεν έχει καμία πρόσμιξη αυτός ο άνθρωπος, από ξένη Ράτσα προς την δική του (ή το υλικό για το οποίο αναφέρεται η λέξη).
Θεωρείται δε θανάσιμη προσβολή η προσφώνηση "ΒΑSΤ-ΑRD" ή "ΒΑSΤΑ-ΑRD" ή "Βαστά-αρδος" ή "Μπάστα-αρδος" στις Ελληνικές διαλέκτους, αρχαίες και νέες, η οποία έπρεπε να ξεπλυθεί με μάχη πού θα έφερνε την αποδοχή της "καθ-Αριό-τητας (ΑΡSΟLUΤΙΟΝ - χΑRΙUS = από ολότητα χΑΡΙΟΣ" ή αίμα.
   Επίσης σαν προσβολή και μάλιστα επί ολόκληρης οικογένειας ή Φυλής θεωρείται η λέξη "εκ-Φυλισμός". Για τούς αρχαίους Έλληνες και συγκεκριμένα τούς Αχαιούς της Σπάρτης αυτό ήταν μια από τις κατηγορίες για την θανάτωση τού βασιλέως στρατηγού αυτοκτονίας Παυσανία, ακόμη και από την μητέρα του.
   Στην Γερμανική Αχαϊκή (διάλεκτο) χρησιμοποιείται η λέξη "εντ-ΑΡ-τετε" η οποία επειδή προέρχεται από την αρχαία Αχαϊκή σύντμηση "αντι-ΑΡιο-τητη" μένει άκλιτος και μετέωρη. Σημαίνει ότι και στα Ελληνικά τα νεώτερα, έχασε την "Αριό-τητα" της Ράτσας ή έχασε την "καθ-ΑΡΙΟ-τητα" η Ράτσα και αυτή την στιγμή ο λαός της είναι μίγμα από Ράτσες και προσπαθεί να δημιουργήσει με μίξη αυτών, μια καινούργια ομογενή Ράτσα.
   Αυτή την χρονική στιγμή σε πολλά και διαφορετικά κράτη δημιουργείται αυτό το πείραμα της δημιουργίας μιας νέας Ράτσας από μιγαδικά, βάσταρδος (bastard), κράτη. Ένα από αυτά είναι η ΗΠΑ, άλλο η Τουρκία με τούς Κούρδους, Έλληνες και άλλες εθνότητες πού κατοικούν εκεί, άλλο η Αυστραλία και πολλά άλλα.
   Μερικές θρησκείες πού έχουν σχηματισθεί επάνω στην βάση των "χΙερός" = (κοινής ιδιοκτησίας, Δημόσιο κτήμα, κοινό φαγητό πανήγυρης, κ.τ.λ.) των Αχαιών, όπως οι θρησκείες της Θεογονίας των Δωριέων, τού Χριστιανισμού, του γραμματέα ΕΣΔΡΑ των ΕΣΔΡΑηλιτών και Μουσουλμάνων, χρησιμοποιούν την λέξη καταχρηστικώς "ΒΑΣΤΑΡΔΟ" για τα παιδιά πού γεννήθηκαν από γάμο πού δεν έκανε η θρησκεία τους, παρόλο πού αυτό είναι καθαρά Ρατσιστικό γνώρισμα και όχι θρησκευτικό.
   Επίσης χρησιμοποιείται η λέξη "Ρατσισμός" από αμόρφωτους δημοσιογράφους πού θέλουν να δώσουν ιδιαίτερο δυνατό νόημα στην λέξη "διαφοροποίηση". Στο ίδιο λάθος πέφτουν και διάφοροι αυτό ονομαζόμενοι (ενώ είναι θεμελιακά αμόρφωτοι) γλωσσολόγοι (βλ. "βούλ΄γαρος" και "Βούργαρος" σε λεξικά), πού παίρνοντας αφορμή από τούς αμόρφωτους δημοσιογράφους ισχυρίζονται ότι η λέξη σημαίνει την βιαία κοινωνική διαφοροποίηση, ενώ στην πραγματικότητα, στην βιολογία, η λέξη σημαίνει καθαρά και μόνο "Φυσική συντείνουσα ομογενοποίηση σωματική και δημιουργίας διαύλων πνεύματος (προόδου, DNA) στο μυαλό (ακόμη και στα φυτά, στο μυαλό του κυττάρου, DNA), σε όλα τα μέλη της Ράτσας, κατά μέσον όρον".Κάτι ανάλογο με την λέξη "κομουνισμός ή χριστιανισμός
".

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

.

ΠΙΣΩ στα θέματα