ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

     Θα αναρωτιέται κάποιος, γιατί δεν πρέπει να κάνει κάποιος "καλό" ή "κακό", εάν δεν ωφελείται ή δική του Ράτσα και θα μας νομίζει, ότι είμαστε ουτοπιστές ή μηδενιστές. Εμείς νομίζουμε αντίθετα ότι είμαστε "υμνητές" του "Άριστου" για την "Ρατσιστική φύση".
Η λέξη "καλό" είναι σχετική και ως προς αυτό το ζώο που την πράττει και ως προς το ευνοούμενο ζώο πού την δέχεται.
     Στην σημερινή Ελληνική γλώσσα με τις σημερινές θρησκείες η λέξη "καλό" έχει αόριστη σημασία και όποιος κάνει "καλό" έχει ανταπόδοση από την Χριστιανική, Μωαμεθανική, Εβραϊκή θρησκεία και ο καλός πηγαίνει αορίστως στον Παράδεισο, ο οποίος δεν έχει κάποια συγκεκριμένη θέση και ύλη, στο διαστημικό στερέωμα.
     Παρά την αρχική παραγωγή της λέξεως "παράδεισος" από την σύνθετη "παρά-Άδης", όπου πήγαιναν οι νεκροί των αρχαίων Ελληνικών φυλών, Δωρικών, Αχαϊκών, Ιωνικών, Αιολικών και άλλων και την οποία παρέλαβε ο ΕΣΔΡΑΣ για να δημιουργήσει την θρησκεία των ΕΣΔΡΑηλιτών, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή δοξασία των χριστιανών.      Όπως δεν έχει καμία σημασία, η δοξασία για τα "Ηλύσια πεδία" όπου πήγαιναν οι Ευδαίμ-ονες (Εδέμ) ή τα Τάρταρα όπου πήγαιναν οι κακοδαίμονες. Αυτές οι λέξεις έγιναν "παρά - Αδεις - ος" ή "κόλαση" λόγω παραφθοράς στην μετάφραση των 70, από τα αρχαία κείμενα πού ψευδώς εγγράφηκε, ότι ελήφθησαν από τους Εβραίους. Τα εν λόγω κείμενα ελήφθησαν από Ελληνικές δοξασίες αλλά αποκρύφτηκε το γεγονός, λόγω του ανελέητου διωγμού που γινόταν εκείνη τη εποχή (314-400) από τους Χριστιανούς, εναντίων των γνήσιων Ελλήνων, με θρησκεία την "Θεογονία" και διότι δεν ήθελαν να παραδεχθούν, ότι έκλεψαν δοξασίες της θρησκείας της "Θεογονίας". Αυτό εξακριβώνεται και από αντιπαραβολή της Σημιτικής γλώσσας στην Εβραϊκή και Αραβική διάλεκτο, πού τέτοια λέξη δεν έχουν, και σε όλες τις Αχαϊκές διαλέκτους της "Θεογονίας", της Ευρώπης, πού υπάρχει.
     Οι ΕΣΔΡΑ- ελίτες πήραν την δοξολογία και τους ύμνους των Αρχαίων Ελλήνων. Επίσης πήραν την θεωρία του Ζαρατούστρα "με το καλό και το κακό να συγκρούεται συνεχώς", στην εποχή της συνωμοτικής νίκης τού Αρταξέρξη επί τού Κύρου (400), πριν την νέα χρονολογία του Καίσαρος. Σε αυτές τις ξένες για αυτούς δοξολογίες και θεωρίες, άλλαξαν πάρα πολλά σημεία, όπως αυτούς τούς συνέφερε. Άλλαξαν από την δοξολογία των ύμνων των Ελλήνων πολλά σημεία, καθώς και τα Ελληνικά ονόματα, τα οποία αντικατάστησαν με Εβραϊκά και έτσι παρατηρείται μια κάποια διαφορά.
     Οι αρχαίοι Έλληνες στις Αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους, Αχαϊκές (Ρώμης, Σπάρτης), Αττική, Ιωνική και Αιολικές, είχαν γραφές οι οποίες μεταχειρίζονταν την δοτική στην γραμματική τους. Αυτήν, την δοτική χρησιμοποιούσαν, για να προσδιορίσουν ποίος ωφελείται ή βλάπτεται από μια συγκεκριμένη πράξη.
     Σήμερα την δοτική την χρησιμοποιούν μόνον οι διάλεκτοι (γλώσσες λένε αυτοί) της Ευρώπης, πού προέρχονται από την Δωρική και Αχαϊκή γραφή και διάλεκτο των αρχαίων Ελλήνων. (Λατινογενείς, Γερμανική, κτλ).
     Στην σημερινή Νεοελληνική γλώσσα και γραφή η Δοτική έπαψε πλέον, να χρησιμοποιείται, εξαιτίας μιας ατυχής μεταρρύθμισης ανόητων Πολιτικών και έτσι το "καλό" και το "κακό" δεν έχουν αποδέκτη αλλά είναι αόριστα. Γι αυτό όποιος κάνει αόριστο "καλό", πηγαίνει στον αόριστο παράδεισο (παρά-Άδης) της ευδαιμονίας (ΕΔΕΜ-ονείας), όταν θα πεθάνει.
     Στις αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους πού ήταν πιο αναλυτικές, η δοτική προσδιόριζε ποιος ωφελείται ή βλάπτεται από την κάθε πράξη, διότι σύμφωνα με τούς αρχαίους Έλληνες "ουδέν καλόν, αμιγές κακού και ουδέν κακόν αμιγές καλού". Αυτό σε μετάφραση στην Νέα Ελληνική "όταν κάνεις καλό, κάνεις και κακό και αντιθέτως, όταν κάνεις κακό, κάνεις και καλό", γι αυτό πρέπει, να προσδιορίζονται από την δοτική σε κάθε σωστή γραμματική πρόταση, ποιος ωφελείται και ταυτοχρόνως ποιος βλάπτεται.
     "ΤΩ ΔΙΚΑΙΩ παρά των θεών δώρα γίγνεται" μεταφράζεται σωστά "ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ οι θεοί δίνουν χαρίσματα", ενώ σε άλλους δεν δίνουν χαρίσματα οι θεοί.
     Γενικά με την δοτική λέγεται ποίος ωφελείται, ενώ κάποιος άλλος βλάπτεται, ποίος χαίρεται ενώ κάποιος χαμένος λυπάται, ποιος κερδίζει, ενώ οπωσδήποτε κάποιος άλλος χάνει, σε ποιόν ανήκουν τώρα κάτι, ενώ σε άλλον δεν ανήκουν, τι παίρνει ο νικητής, τι παίρνει ο νικημένος ή αντιθέτως. "Ου αε τοις ηττημένοις", δηλαδή "τί ποτέ εις τους νικημένους", δηλώνει αυτούς πού βλάπτονται και σημαίνει, "χάθηκαν γι αυτούς για πάντα όλα".
     Έτσι βλέπουμε ότι όλα πηγαίνουν ζευγάρια, η ωφέλεια και η βλάβη, η χαρά και η λύπη, το κέρδος και η ζημία, το κατέχων και μη έχων, ο νικητής και ο νικημένος στην Φυσική ζωή. Βλέπουμε ότι, όταν ο ένας κερδίζει, κάποιος άλλος χάνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ή όταν ένας χάνει, κάποιος άλλος κερδίζει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.
     Αυτός ο κάποιος δεν πρέπει απαραίτητα να είναι άνθρωπος, αρκεί να είναι μια ΖΩΗ κινητή (ζώα) ή ακίνητη (φυτά).
     Ο μέγας φιλόσοφος Ηράκλειτος στα "Ηθικά διδάγματα" τού φιλοσόφου Αριστοτέλη διδάσκει : Η θεωρία της δομής όλων των στοιχείων της φύσεως, στηρίζεται στην εξάρτηση αλλήλων και στα συν-πλέγματα αντίρροπων δυνάμεων. Στην φυσική "ΝΟΜΟΣ του ΧΑΟΥΣ".
     Κατά αυτόν τον τρόπο και το ζευγάρι "ΚΑΛΟ" και "ΚΑΚΟ" πηγαίνουν μαζί, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες και όταν κάνει κάποιος "καλό" σε μια ΖΩΗ, σε μία άλλη ή σε πολλές άλλες ΖΩΕΣ κάνει "κακό" οπωσδήποτε. Παραδείγματα έχουμε παντού και πάντα όπου υπάρχει ζωή. Κάνουμε "καλό" σε έναν πεινασμένο άνθρωπο προσφέροντας φαγητό, αρνάκι με πατάτες, κάνουμε ταυτόχρονα "κακό" στο αρνάκι πού σκοτώσαμε και στις πατάτες πού ξεριζώσαμε, για να χορτάσουμε τον πεινασμένο άνθρωπο. Στον άνθρωπο δώσαμε ΖΩΗ, ενώ την αφαιρέσαμε από το αρνάκι και τις πατάτες. Αν ρωτούσαμε το αρνάκι και μιλούσε Ελληνικά, θα μας έλεγε ότι κάνουμε "κακό" ενώ ο πεινασμένος άνθρωπος θα έλεγε "καλό". Ποιο είναι ορθό;
     Για την ΖΩΗ πού κερδίζει και την ΖΩΗ που χάνει, οι έννοιες "καλό" και "κακό" είναι αντίστροφες, το "καλό" είναι "κακό" και το "κακό" είναι "καλό". Γι αυτό επιστρέφουμε στην αρχική πρόταση, ότι δεν υπάρχει αόριστο ΚΑΛΟ και ΚΑΚΟ. Αυτές οι δύο έννοιες έχουν, μία ΖΩΗ η οποία τα δέχεται και μια ΖΩΗ πού τα υφίσταται.
     Αυτές κρίνουν, ΜΟΝΟΝ για τον εαυτό τους, πια έννοια είναι για αυτούς σωστή, το καλό ή το κακό για την δική τους Ζωή, ενώ για μια άλλη ζωή είναι ακριβώς αντίθετες, για το ίδιον γεγονός.
     Όταν δίνουμε σε ζητιάνο δραχμές, τις στερούμε από κάποιο άλλο παιδί. Όταν δίνουμε τροφή στον Αιθίοπα, για να επιβιώσει, κάνουμε κακό στα ζώα πού θα σκοτώσει αργότερα για να διατραφεί, καθώς και στην ερήμωση της φύσεως πού θα κάνει αυτός, αν κόψει δέντρα, χωρίς να φυτέψει άλλα. Παίρνουμε ευθύνες πάρα πολύ μεγάλες, χωρίς να έχουμε την γνώση τού μέλλοντος, την οποία έχει μόνον η ΦΥΣΗ, για κάποιον από τον οποίο δεν έχουμε όφελος. Ότι ΚΑΚΟ κάνει αυτός ο Αιθίοπας και οι απόγονοι του σε ανθρώπους και άλλα ΖΩΑ, κινητά και ακίνητα, στην πραγματικότητα θα το έχουμε κάνει ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι, επειδή δεν αφήσαμε την φύση, να κάνει το σωστό. Αν άξιζε ο Αιθίοπας για την φύση, θα ζούσε, αν δεν άξιζε για την φύση, θα πέθαινε (όλοι πεθαίνουν) και θα ωφελούνταν οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα, κινητά και ακίνητα (φυτά) της περιοχής.
     Αν δώσουμε σε κάποιον σκύλο, ένα κομμάτι ψωμί, πού είναι για πέταμα, κάνουμε καλό στο σκύλο, όμως συγχρόνως κάνουμε κακό στα μυρμήγκια, στα πτηνά ή στους μικροοργανισμούς, πού θα το έτρωγαν για να ζήσουν.
     Δεν κάνουμε "καλό" δεν κάνουμε "κακό". Τον επιθετικό προσδιορισμό μόνον ΑΥΤΟΣ πού δέχεται την πράξη και ΑΥΤΟΣ πού έχει συμφέρον από την πράξη, προσπαθεί ΕΞΥΠΝΑ, ύπουλα και με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, να μας υποβάλει ως "καλό" ή "κακό".
     Την ΜΕΓΑΛΗ ευθύνη όμως της πράξεως μας πού κάνουμε, χωρίς συμφέρον της δικής μας Ράτσας, για το ονομαζόμενο "καλό" ή "κακό", απέναντι στην ΦΥΣΗ, πρέπει να την πληρώσουμε εμείς και η Ράτσα μας.
     Αυτό εντέλλεται η θανάσιμα απόλυτη δικαιοσύνη της Φύσεως, όπου όλες οι ζωές είναι ισοβαρείς και η κάθε ζωή πληρώνει οπωσδήποτε, ΧΩΡΙΣ καμία χάρη, για τα λάθη της.
Για τον λόγο αυτόν, μεγάλη ευθύνη για τιμωρία μας παίρνουμε, όταν υποκύπτουμε και κάνουμε "καλό" σε μια ΖΩΗ, πού δεν είναι της ιδίας Ράτσας με εμάς ή όταν το "καλό" το κάνουμε σε μέλος της Ράτσας, αλλά αυτό το δίνει σε άλλη ΖΩΗ, από την οποία δεν έχει όφελος η δική μας Ράτσα.
     Για όλα τα "κακά και άσχημα" πού θα κάνει η ευεργετημένη ΖΩΗ από εμάς με "καλό", σε όλη της, την ζωή, αυτή και οι απόγονοι της, είμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ και για αυτό πρέπει να ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΜΕ, με ισολογισμό "κακού", από την ΦΥΣΗ.
     Η αρχαία Ελληνική παροιμία "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα", αυτό ακριβώς διδάσκει. Τα σφάλματα των γονέων προς την φύση, αν δεν τα ξεπληρώσουν οι ίδιοι γονείς, τα ξεπληρώνουν στην φύση τα παιδιά τους και η Ράτσα τους.
     Όταν η ΦΥΣΗ προσπαθεί, να τιμωρήσει κάποιο ζώο, για κάποιο σφάλμα πού έκανε και εμείς χωρίς να έχουμε όφελος, βοηθούμε την ΖΩΗ αυτή, πολεμούμε κατά της ΦΥΣΕΩΣ και πρέπει να τιμωρηθούμε από αυτήν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, ισοβαρώς και θα τιμωρηθούμε χωρίς οίκτο αλλά δίκαια και αυτό είναι βέβαιο.
     Για την συν-ΦΥΣΗ όλες οι ΖΩΕΣ έχουν ΙΣΗ αξία, οι άνθρωποι, αξίζουν όσο και τα άλλα ζώα κινητά και ακίνητα(φυτά). Μερικά μεγάλα σε όγκο ζώα, κινητά και ακίνητα (Φυτά), έχουν πολλές ΖΩΕΣ μέσα τους, μικρόβια και παράσιτα, κάθε ένα πολεμά για την Ράτσα του μέσα στο ίδιο σώμα. Στην ΑΠΟΛΥΤΗ δικαιοσύνη της ΦΥΣΕΩΣ, δεν χωράνε χαρίσματα.
     Στην ζυγαριά της φύσεως ΜΙΑ ΖΩΗ αξίζει ΜΙΑ ΖΩΗ. Για την ΦΥΣΗ δεν υπάρχουν "μικρές ζωές" και "μεγάλες ζωές", για αυτήν όλες αξίζουν ΙΣΑ. Αν αξίζει περισσότερο κάποια ζωή, πρέπει να το αποδείξει η ίδια στην ΦΥΣΗ, με τον αγώνα της για ζωή. Τον αγώνα για ζωή ένα ζώο Ράτσας, θα κερδίσει μόνον αντάξια, όταν κρατεί και εφαρμόζει τέλεια, όσους δύναται περισσότερους από τους έξη βασικούς νόμους της ΦΥΣΕΩΣ και σωστά μέχρι κεραίας. Κυρίαρχο ζώο σαν Ράτσα θα γίνει, το ζώο (άνθρωπος) πού θα εφαρμόσει τέλεια και τους έξι (6) νόμους της ΦΥΣΕΩΣ.
     Μια Ελληνική παροιμία λέγει: Πέτρα (ζωή ξένη) πού κύλησε μην την κρατήσεις, η ΡΙΖΑ (Ράτσα) της είναι "κακή" και θα μετανοήσεις. Το νόημα της παροιμίας είναι: μην κάνεις "καλό" σε ζωή, από την οποία δεν έχεις όφελος (πέτρα) και αν αυτή η Ράτσα καταστραφεί, μην την βοηθήσεις (κρατήσεις), διότι η ίδια της έχει κυλήσει στην καταστροφή, γιατί δεν αξίζει για την φύση. Αν εσύ την βοηθήσεις χωρίς να έχεις συμφέρον, θα τιμωρηθείς ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ (μετανοήσεις) από την ΦΥΣΗ, διότι δεν αφήνεις την φύση να κάνει το έργο της.
     Συνοπτικά το "καλό" και "κακό" είναι σχετικά και δεν κάνει "καλό" ή "κακό" όποιος κάνει μια πράξη, αλλά ούτως ονομάζεται δόλια ή υποβάλλεται υποσυνείδητα σε εμάς, από αυτόν πού ωφελείται ή βλάπτεται από αυτήν την πράξη, ενώ ο αντίπαλος του την ΙΔΙΑ πράξη την ονομάζει αντιθέτως.
     Για τούς δύο αντιπάλους το "καλό" και το "κακό" μπερδεύονται και υπάρχει ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΣ των δύο, "καλό" = ίσον "κακό".
     Ο καθένας αντίπαλος θεωρεί, το δικό του "καλό" ή "κακό", υποκειμενικά μεγαλύτερο, όμως για την φύση είναι ΙΣΑ. Για αυτόν πού κάνει την πράξη, "καλό" είναι ότι ωφελεί την δική του φυσική Ράτσα και "κακό" ότι την βλάπτει και τίποτε άλλο.
     Το μεγαλύτερο "κακό" στην ΦΥΣΗ κάνει αυτός πού κάνει "καλό" ή επιτρέπει να γίνεται "καλό" στο όνομα του και με ανοχή του, σε Ράτσα από την οποία δεν έχει όφελος, η δική του (ρίζα) Ράτσα.
     Έτσι στον ισολογισμό τού "καλού", πού έκανε σε κάποιον, κάποιο ζώο ή άνθρωπος, το αντίστοιχο ισοβαρές "κακό" χρεώνεται και γίνεται στην Ράτσα του, στις Ρίζες του στα παιδιά του από την Φύση. Είναι το αντιστάθμισμα καλού-κακού, στην ζυγαριά της θανάσιμα απόλυτης δικαιοσύνης για ζωή, όλων των πραγμάτων που έχουν μεταβολισμό, στην Ρατσιστική φύση και η οποία δεν είναι καθόλου "ανθρωποκεντρική" όπως οι θρησκείες θέλουν να μας υποβάλουν.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

.

ΠΙΣΩ στα θέματα